Hot Sexy Girl!
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.09 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 22.01 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
6)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“...ค่าตัวคุณเท่าไหร่ ผมจ่ายไม่อั้น ถ้าสมมติว่าคืนนี้...คุณกลับกับผม...”
“อย่าคิดว่าเป็นแฟนแล้วจะมาพูดจาแบบนี้กับแก้วนะ ฮึ่ย!”
ดูสิ...พูดแค่นิดเดียว ยัยตัวแสบทำท่าโกรธผมเป็นฟืนเป็นไฟเลยเชียวล่ะ แต่ขอโทษ...ผมโกรธกว่าแก้วมากเป็นไหนๆ ริอ่านทำตัวเป็นเด็กโกหก ครั้งเดียวยังไม่พอ นี่อะไร...โกหกซ้ำซาก แล้วก็เป็นเพราะไอ้เรื่องเดิมๆนี่เป็นร้อยรอบ แต่ถึงจะขอดีๆ...ผมก็คงจะปฏิเสธ แล้วเรื่องอะไรที่จะต้องมาขัดใจกันด้วย ก็บอกเองว่าเป็นแฟน เรื่องแค่นี้ทำให้กันหน่อยไม่ได้หรือไงกัน เหอะ!
ผมโกรธมากจนอยากจะฉีกร่างยัยตัวแสบนี่เลยจริงเฮอะ!
“คนเป็นแฟนกันเค้าต้องเชื่อฟังกันบ้างสิ...” ผมยิ้มยั่วยัยมารร้ายด้านล่างและกระซิบบอกแก้วด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพอให้ได้ยินกันแค่สองคน
“ก็...ก็ ก็ไม่ได้อยากจะโกหกนี่ แต่พูดดีๆแล้วเชื่อกันเหรอ ชิ!”
“ถ้าขืนเถียงออกมาอีกคำเดียว...”
“ทำไม? จะฆ่าเหรอ? เอาสิ...รอเวลานั้นอยู่พอดี คนอยู่เยอะแบบนี้ รับรองถ้าโทโมะฆ่าแก้วนะ...ติดคุกหัวโตแน่ เอาสิ ทำเลย...บีบคอเลยก็ได้นะ!!”
“ฆ่าน่ะฆ่าแน่...แต่จะวิธีไหนคอยดูเอาเองก็แล้วกัน...”
“....”
“รับรองเลยว่า...แก้วจะไม่ได้กลับมายืนบนเวทีแบบนี้อีก...ตลอดชีวิต...”
ผมมองใบหน้าสวยเฉี่ยวที่กำลังฉายแววหวาดกลัวผมเล็กๆด้วยความสะใจเป็นที่สุด และผมก็ไม่เปิดโอกาสให้แก้วได้เตรียมตัวกับการ ‘จบ’ อาชีพนี้เลยสักนิด ผมผลักร่างแบบบางลงให้นอนราบลงจนแผ่นหลังเนียนสวยแนบชิดไปกับฝากระโปรงรถสีแดงเพลิงแม้แต่อากาศยังไม่มีที่เล็ดลอด และตามด้วย...
ริมฝีปากร้อนจัดของผมเอง...ที่ทาบทับลงบนต้นคอขาวๆของเจ้าตัว จูบของผม...หนัก และร้อนจนผมเองยังสัมผัสได้ เหมือนตอนนี้ทั้งโลกกำลังจะหยุดหมุน...เสียงฮือฮาของผู้คนหยุดลงเมื่อพวกเขาเห็นการกระทำของผม นึกภาพดูสิ หลายคนจะอึ้งแค่ไหน...คงไม่มีใครคิดว่าผมจะทำแบบนี้ แม้แต่เจ้าตัวที่กำลังนอนนิ่งให้ผม ‘จัดการ’ อยู่ก็ตาม...
“อื้อ!!!” มือเรียวบางผลักอกผมออกเต็มแรงก่อนจะรีบตะปบสัมผัสร้อนชื้นที่ผมฝากไว้กับต้นคออ่อนนุ่มของเจ้าตัวด้วยความรวดเร็ว คงจะรู้สินะ...ว่าผิวของตัวเองน่ะมันขาวมากจนสามารถเห็น ‘รอยอะไรๆ’ ได้อย่างชัดเจน...
....แล้วเสียงเพลงในงานก็จบลงพร้อมกับโชว์ ‘นอกสคริปต์’ ที่ผมเพิ่มเติมให้กับงานนี้โดยเฉพาะ
ยัง...มันง่ายเกินไปกับการที่จะต้องจบแบบนั้น
ผมยังมี ‘จุดจบ’ อีกฉบับไว้สำหรับแก้ว...ผู้หญิงดื้อด้าน...ร้ายกาจ...และร้อนแรงที่สุดของผมอีก!
ทีมงานทุกคน แขกผู้มีเกียรติ หรือแม้กระทั่งพริตตี้และนายแบบคนอื่นๆยังคงงุนงงกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นกับผมและพริตตี้เบอร์หนึ่งได้อย่างไม่ต้องสงสัย พิธีกรประจำงานรีบขึ้นมากล่าวอะไรต่อมิอะไรที่สรรหามาพูดกลบเกลื่อนบรรยากาศสุดร้อนระอุเพราะพิษของบ้าดีเดือดของผม...ทุกคนรู้จักผมดี ในนามของ...
....ตากล้องมือหนึ่งของวงการ!
ถึงแม้ในงาน...พิธีกรจะยังคงพูดตามหน้าที่ของเขา หากแต่คนร่วมงานกลับไม่ได้ยินดียินร้ายอะไรกับบทพูดเหล่านั้น ทุกสายตาจับจ้องมองมาที่ผมกับแก้วในขณะที่เรายืนอยู่เคียงกันแต่เจ้าตัวยังคงมึนตึงกับผมได้น่าหมั่นไส้ แต่แล้วไงใครสน...ผมสะใจก็พอแล้ว!
“สำหรับโชว์ที่ผ่านไปสักครู่นี่ ผมต้องขอขอบคุณมากๆกับสาวๆและหนุ่มๆที่ตั้งใจโชว์กันเต็มที่ แม้..เอ่อ...จะมีผิดพลาดไปบ้าง...อ้ะ!”
ยังไม่ทันที่พิธีกรประจำงานจะพูดจบผมก็คว้าไมค์จากมือของเขามาถือไว้ ถึงแม้จะเสียมารยาทไปนิด....แต่ผมก็ต้องทำ ผมเหลือบไปมองผู้หญิงข้างๆที่กำลังยืนทำหน้างงแกมไม่พอใจที่ผมคิดจะทำอะไรห่ามๆอีกครั้ง แต่คิดว่าผมสนเหรอ...คนอย่างโทโมะ ลองได้คิดจะทำอะไรแล้วล่ะก็...เอาช้างมาฉุดมันก็หยุดผมไม่ได้หรอก!
“ก่อนอื่นผมต้องขอแนะนำตัวก่อนเลยว่าผมคือ โทโมะ...เป็นแค่ตากล้องธรรมดาๆ ไม่ใช่นายแบบอะไร และที่วันนี้มาร่วมโชว์กับสาวๆ ก็เพราะว่านายแบบตัวจริงเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อย...”
“....”
“ถึงผมจะเป็นมือใหม่และไม่ค่อยถนัดกับการที่จะต้องออกมาโชว์นั่นโชว์นี่มากกว่าการจับกล้องรัวชัตเตอร์นั่นก็ตาม แต่ผมบอกเลยว่า...”
“....”
“โชว์เมื่อกี้ผมไม่ได้ผิดพลาด...”
“....”
“และผมตั้งใจ ‘จูบ’ สาวน้อยคนนี้จริงๆ หึ...” ผมกระตุกข้อมือเล็กของแก้วอกมาให้ยืนเคียงกับผมเพื่อเผชิญกับสาวตานับร้อยนับพันคู่ที่จ้องมองเราอยู่ด้วยสีหน้าไม่ยี่หระ แต่แก้วนี่สิ...ทั้งหยิกทั้งทุบผมด้วยความโกรธแถมยังจะทำท่ามาแย่งไมค์จากผมไปอีก
“ทำบ้าอะไร หยุดนะ!” เสียงเล็กแหวใส่ผมอย่างเหลืออดแต่เธอก็ไม่กล้าพูดดังมาก คงจะคิดได้ว่าอายชาวบ้านเขาเปล่าๆ
“และมีอีกเรื่องที่ผมอยากจะบอกก็คือ...ผู้หญิงคนนี้เป็นแฟนของผม ต่อไปนี้...เธอจะไม่รับงานนี้อีกตลอดชีวิต ทุกคนรู้อะไรมั้ย...เธอมาทำงานนี้เพราะอะไร...”
“หยุดพูดอะไรไร้สาระนะคนบ้า แก้วโกรธจริงๆแล้วนะ!”
“เธออยากจะเอาชนะผมเรื่องที่ผมไม่อนุญาตให้เธอทำงานนี้อีก ไม่ว่าผมจะห้ามกี่ครั้งเธอก็ไม่ยอมฟังแล้วก็ยังดื้อด้านโกหกผมทุกทีเพื่อที่จะหนีออกมาทำงาน...”
“....”
“งานที่ผมไม่อยากให้ทำ เพราะมันดูเปลืองตัวมากเกินไปในสายตาของผม ผมโกรธทุกครั้งที่แก้วรับงานแต่รู้อะไรมั้ยครับ...ความโกรธของผมมักแปรเปลี่ยนเป็นความห่วงใยเสมอ ผมถามซักคำ...คุณทนได้เหรอที่จะต้องเห็นแฟนคุณนุ่งสั้นห่มสั้นแบบนั้น เป็นผม...ผมไม่ทน...”
“....”
“ต้องขอโทษด้วยถ้าผมจะทำให้ทุกคนเสียเวลากับความรักงี่เง่าของผม แต่ที่อยากให้รู้...ว่าผมก็แค่เป็นห่วง”
และแผนสุดท้ายของผมก็คือ... ‘น๊อค’ แก้วด้วยความรู้สึกจริงๆจากหัวใจของผม
...ไม่มีอะไรต้องปิดบัง
....และผมต้องการจะบอกเธอแบบนี้อยู่ทุกวัน
End Tomo’s Part
Kaew’s part
พอพูดจบ...ผู้ชายตรงหน้าก็หันกลับมาสบตากับฉันด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงในใจที่เขาพยายามจะบอกฉัน หลังจากที่เมื่อก่อนเขามักแสดงออกไปในทางหึงหวงในตัวฉันมากกว่า ริมฝีปากร้ายกาจนั้นอมยิ้มน้อยๆให้ฉันก่อนที่เขาจะก้าวลงเวทีไปพร้อมกับความเงียบที่เริ่มเข้าครอบคลุมทุกพื้นที่ และก่อนที่ฉันจะได้ทันวิ่งตามเขาลงไป...
“โทโมะ โทโมะ! รอแก้วด้วยสิ” เย้! ฉันตามเขามาทันด้วยล่ะ ในขณะที่โทโมะกำลังจะขึ้นรถของเขาไป ฉันรีบคว้าข้อมือใหญ่ของเขาเอาไว้ คนตัวสูงหันกลับมามองฉันด้วยแววตาหลากหลาย...เป็นห่วง รักใคร ผสมปนเปกันไปหมด
แฟนใครก็ไม่รู้หล่อที่สุดในสามโลกเลยยยยยย
“ไม่ไปทำงานต่อแล้วหรือไง...” ถึงแม้เจ้าตัวจะพยายามทำน้ำเสียงเย็นชาใส่ฉัน แต่ฉันรู้ดี...โทโมะเป็นห่วงฉันมาก รักฉันมากก็เหมือนกับที่ฉันเองก็รู้สึกแบบนั้นกับเขาตลอดมา
ฉันก็ไม่อยากจะขัดใจเขา...ฉันแค่คิดว่าการได้ต่อต้านโทโมะมันเป็นเรื่องสนุกอย่างนึงที่ฉันอยากจะทำ
ไม่คิดเลย...ว่าภายใต้ท่าทีหึงหวงโหดเหี้ยมของเขาจะแฝงความอ่อนโยนแล้วก็ห่วงหาฉันได้มากขนาดนี้…
ให้ตายเถอะ...ฉันรักเขาจนไม่รู้จะรักยังไงแล้วนะ คนบ้า!
“ไม่ไปแล้ว...ไม่ไปตลอดชีวิตเลย...” ฉัน...ฉันไม่อายเลยถ้าจะบอกใครต่อใครได้เต็มปากว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ฉันรัก ถึงเขาจะดุไปบ้าง แต่ฉันก็เข้าใจว่าเขาเป็นห่วงเพราะฉันเองนี่แหละที่ทำตัวงี่เง่าเหมือนเด็กไม่รู้จักโตจนเขาต้องคอยห้ามโน่นห้ามนี่อยู่บ่อยๆ
“นี่...แก้วรักโทโมะนะ”
ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันกับเขากลับมาถึงคอนโดฯตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แต่เพียงตอนนี้ฉันกำลังสวมกอดผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุดจากทางด้านหลัง และฉัน...ก็พูดอะไรออกไปในแบบที่ฉันไม่ค่อยจะได้พูดกับเขาเท่าไหร่นักออกไป
“คิดว่ารักกันได้มากแค่ไหน...” โทโมะถามเสียงเรียบ
“โทโมะรักแก้วแค่ไหนล่ะ..”
“...”
“แก้วรักโทโมะมากกว่านั้นอีก”
“รักแล้วเคยเชื่อกันบ้างมั้ย...ที่ห้ามที่บอกน่ะเพราะเป็นห่วงทั้งนั้น แก้วเคยฟังฉันซะที่ไหนกัน มีใครบ้างชอบให้แฟนตัวเองไปใกล้ชิดสนิทสนมกับผู้ชายอื่นแถมยังต้องมาแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้เป็นฝูงแบบนั้น ถามหน่อย...มีใครชอบ?”
“....”
“ถ้าไม่รักไม่หวงก็คงไม่หึงหน้ามืดแบบนั้นหรอกน่า เหอะ! ทีนี้เข้าใจหรือยังยัยตัวดี!” เขาเอื้อมมือมาบีบจมูกของฉันอย่างหมั่นเขี้ยว เขาโกรธฉันไม่ลงหรอก...ไม่สิ เขาไม่โกรธฉันหรอก เขารักฉันจะตาย
“ต่อไปนี้จะฟังทุกอย่างเลยที่รัก จะลงโทษยังไงก็ได้นะ....”
คนตัวสูงยิ้มร้ายก่อนจะตวัดร่างของฉันให้เข้าไปแนบชิดกับเขามากขึ้น...มากจนไม่มีช่องว่างให้อากาศลอดผ่านระหว่างร่างกายของเราทั้งสองคนได้เลย หัวใจของฉันเต้นแรงและเร็วพอๆกับหัวใจของเขา ฉันสัมผัสได้จริงๆนะ...โทโมะมองฉันด้วยแววตาลึกซึ้งอ่อนโยนลับกับร้อนแรงคล้ายๆจะแผดเผาฉันได้ในเวลาเดียวกัน
และริมฝีปากของเขาก็ค่อยๆโน้มลงมาทาบทับกับริมฝีปากของฉัน ร้อน...เขาร้อนมากเลยล่ะ ฉันรู้สึกวูบวาบไปทั่วทั้งตัวเลยเถอะ อ้อมแขนของเขากระชับแน่นกับแผ่นหลังของฉันและฉันเองก็ไม่คิดจะปฏิเสธสัมผัสนั้นของเขาสักนิดเดียว...ฉันต้องการเขา ต้องการแค่เขาคนเดียวเท่านั้น...
“จูบแก้วหนักๆเลยที่รัก...แก้วอยากโดนลงโทษใจจะขาดอยู่แล้ว...” เป็นฉันเองที่ถอนริมฝีปากออกจากเขา โทโมะทำให้ฉันแทบหมดลมหายใจไปเสียดื้อๆจนฉันต้องปลีกตัวเองออกมาก่อน เกรงว่าจะตายคาอกเขาแบบนั้นน่ะ!
“มันจะมากกว่าที่แก้วต้องการ ฉันจัดให้ได้อยู่แล้ว...” น้ำเสียงทุ้มพร่ากระซิบแนบชิดติดริมฝีปากของฉันและลมหายใจร้อนซ่านของเขาก็กำลังรินรดอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวฉันเท่าไหร่นัก อยู่กับเขาในเวลาแบบนี้...ฉันไม่เคยรู้จักคำว่าอ่อนหวานเลยให้ตายเถอะ โทโมะร้อนแรงกับฉันได้เสมอสิน่า...
“...อื้อออ~”
คนโตกว่าคร่อมร่างฉันไว้แล้วหยุดทุกการกระทำนั่นส่งผลให้ฉันร้องออกมาอย่างหงุดหงิดขัดใจ ไม่ทำอะไรยังไม่พอแถมยังมาจ้องหน้ากันอยู่ได้ คืนนี้อยากจะได้แค่รอยยิ้มหรือไงกัน... ‘อย่างอื่น’ น่ะ จะไม่เอาใช่มั้ย เหอะ!
“มะ...มองอะไร!”
“สาบานสิว่าจะไม่กลับไปเป็นพริตตี้อีก...” โทโมะพูดด้วยน้ำเสียงติดทะเล้นไม่มีแววตึงเครียดเหมือนที่เจ้าตัวชอบทำใส่ฉันเวลาที่เขากำลังโมโหตอนฉันหนีไปรับงานน่ะ โอ้ย! ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไปแล้ว จะอะไรนักหนาอีก!
แล้วจะจ้องมองอีกนานมั้ย ไม่เข้าใจ ทำอะไรสักทีสิ โอ๊ยยยยยยยยยย!
“สาบานแล้วได้อะไรล่ะ?!”
“...หึ” เขายิ้มร้ายก่อนจะแทรกตัวเข้าหาฉันอย่างรวดเร็วและแน่นอนว่า...เขาจากฉันไปอย่างรวดเร็วเช่นเดียวกัน ทำแบบนี้ต้องการจะแกล้งป่วนประสาทฉันว่างั้นสิ!
“อื้ออออ~”
“แบบนี้...พอใจมั้ยล่ะ”
“ก็บอกไปแล้วไงว่าจะไม่ทำอีกแล้ว! พูดไม่รู้เรื่องหรือไงคนบ้านี่...” โอ้ย! ฉันเกลียดเขาจังเลย ผู้ชายบ้า ทำไมชอบแกล้งกันแบบนี้ด้วยเล่า
“รู้ใช่มั้ยว่าเป็นห่วง”
“รู้แล้ว!”
“แล้วก็รักมาก”
“นั่นก็รู้ รักมากเหมือนกัน!”
“อย่าดื้ออีกนะ ไม่งั้นจะตีให้ตายเลย”
“โอ้ย!”
“อย่ามาบ่นด้วย...”
“นี่โทโมะ...”
“....ครับ”
ฉันก็ไม่ได้อยากจะพูดออกไปสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่ถ้าตราบใดที่เขายังคงแนบชิดติดอยู่กับฉันแบบนี้แล้วไม่ยอมทำอะไรซักทีฉันก็คงอึดอัดตายเหมือนกัน โอเค...ไว้ถ้าเรื่องคืนนี้จบเมื่อไหร่ฉันจะบอกรักเขาให้ฟังจะสาบานว่าจะไม่กลับไปทำงานแบบนั้นอีกตลอดชีวิตสักแปดล้านรอบไปเลย!
....แต่ตอนนี้น่ะ
“ต่อซักทีได้ป่ะ แก้วร้อนไปหมดแล้วนะเรื่องอื่นไว้ว่ากันตอนเช้า จบ!”
THE END
เย้! จบแล้วคร๊าบบบบบ =0=
ต้องเข้าใจว่าแก้วไม่ได้ยั่วนะ..
แค่อารมณ์ค้างไปนิดแล้วโทโมะไม่ยอมเข้าใจอ้ะ
นุก : *ย้ำ* นางเอกนุกไม่ได้ยั่วแล้วก็ไม่ได้อ่อยด้วย -,-
...แต่โทโมะต้องทำไรสักอย่างอ้ะไม่งั้นแก้วไม่ยอมมม >0<
Ps. รักนะจุ้บจุ้บทีเคทั้งหลายยยเรื่องนี้จบมีอีก(หลาย)เรื่องรออยู่แน่นอน♥
รีดฯ : ยังจะมีอีกเร๊อะะะ!!! =[]=!!!!!
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
