Hot Sexy Girl!

 
 
 
 
 
Kaew’s Part
 
 
 
            หลังจากวันนั้น ฉันกับโทโมะก็กลับมาดีกันเหมือนเดิม อันที่จริงฉันก็ไม่ได้สนใจว่ายัยนางแบบอะไรนั่นจะมาแย่งเขาไปได้หรอกนะ เพราะฉันรู้ดีว่ายังไงแล้วโทโมะก็ต้องเลือกฉันและเขา..ก็ไม่มีทางจะมีผู้หญิงคนอื่นได้อีกตราบใดที่ฉันยังคงยืนอยู่ในฐานะคนรักของเขา! ถ้าจะมีใครซักคนที่ต้องอกหักคนคนนั้นจะต้องเป็นโทโมะ...ไม่ใช่ฉัน!
 
 
 
 
เรื่องอะไรฉันจะต้องเป็นฝ่ายถูกทิ้งให้ชาวบ้านเขาสมน้ำหน้าเล่นๆล่ะ!
 
 
 
 
            แต่อันที่จริงฉันก็ได้แต่พูดไปอย่างนั้นแหละ เอาเข้าจริงๆฉันน่ะเหรอจะกล้าทิ้งเขา ช่วยไม่ได้...โทโมะเป็นคนรักของฉันนี่นะ แล้วเขาก็จะเป็นของฉันตลอดไปแค่คนเดียวเหมือนที่ฉันเองก็เป็นของเขาแค่คนเดียวมาโดยตลอดด้วยเหมือนกัน เข้าใจมั้ยว่าเขาน่ะ ‘ของฉัน’ คนเดียว!
 
 
 
“นี่เฟย์! ห้ามให้โทโมะรู้เรื่องนี้เด็ดขาดเลยนะ ห้ามแกพลั้งปากไปพูดกับใครเชียว ไม่งั้นฉันเอาแกตายแน่ยัยตัวแสบ!”
 
 
 
“รู้แล้วน่าๆ ถ้าฉันตายแกก็ตายเหมือนกันนั่นแหละ ไปเหอะ...รีบแต่งตัวดีกว่า งานจะเริ่มแล้ว เขาไม่รู้หรอกน่า แน่นอน...งานนี้ไม่มีผู้ชายหน้าหล่อที่เป็นตากล้องขี้หวงมาถ่ายภาพแน่ ฉันเช็คเรียบร้อยแล้ว”
 
 
 
“ให้มันจริงเถอะ...นี่ถ้าแกไม่ขอร้อง ฉันก็กะว่าจะพักงานยาวเลยนะเนี่ย ไม่อยากมีปัญหากับคนบ้าบอน่ะ!”
 
 
 
 
            ยัยเฟย์ทำหน้าพยักเพยิดก่อนจะดันหลังฉันให้เข้าไปแต่งตัวหลังเวที นี่เชื่อเถอะว่าถ้าเฟย์ไม่โทรมาขอร้องให้ฉันรับงานนี้เพราะเจ้าของงานที่เป็นเพื่อนพี่ชายของเฟย์ ฉันคงพักอีกยาวแน่ แต่ไม่ใช่เพราะว่าฉันกลัวโทโมะจะโกรธหรอกนะ แค่ไม่อยากมีปัญหากับเขาก็เท่านั้น มีเรื่องไป...ฉันก็เสียเปรียบทุกทางอยู่ดี!
 
 
 
“ฮะ? มีนายแบบมาร่วมด้วยเหรอ...แล้วต้องให้ฉันไปคลอเคลียล้างรถกับผู้ชายคนอื่นเนี่ยนะ ฉันไม่..”
 
 
 
“นิดหน่อยน่า พอเป็นสีสัน...มันไม่ได้แนบชิดอะไรกันขนาดนั้นหรอกแค่จับไม้จับมือพากันไปล้างรถโชว์บนฝากระโปรงสอร์ทคันหรูสีเพลิงไฟคันนั้นน่ะ”
 
 
 
 
 
            จับไม้จับมือ?! โอเค...ก็หวังว่ามันคงจะแค่นั้นจริงๆ ถ้าโทโมะรู้เข้ามีหวังงานนี้ฉันมีแต่ตายกับตายเป็นแน่ ขนาดแค่งานคราวก่อนฉันโดนลูกค้าวีไอพีบ้านั่นโอบนิดเดียว โทโมะเล่นงานฉันเกือบตายไปแล้ว! อันตรายจริงๆเลย งานใหญ่แบบนี้ฉันกลัวจะเจอเขาจริง...ให้ตายเถอะ!
 
 
 
“ฉันว่าแกควรจะคุยกับผู้ชายของแกให้รู้เรื่องได้แล้วนะ...บอกเขาไปว่างานคืองาน หมอนั่นจะได้เข้าใจซะที แกก็จะได้กลับมาทำงานที่แกสนุกแล้วก็ไม่ต้องหลบๆซ่อนๆให้ปวดหัวอีก บอกเลยนะ...ถ้าฉันมีแฟนแบบนี้น่ะ จะจัดการขั้นเด็ดขาดไปเลย...”
 
 
 
 
“จัดการขั้นเด็ดขาด? เหอะ...ฉันเคยทำแบบนั้นมาแล้วล่ะ และขอบอกว่าคนที่ถูกจัดการขั้นเด็ดขาดน่ะ...คือฉัน ไม่ใช่เขา แกคิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆไม่มีทางสู้แบบฉันจะไปต่อกรอะไรกับโทโมะได้เกินห้านาทีกันเชียว...”
 
 
 
 
 
            ก็แล้วมันไม่จริงหรือไงล่ะ โทโมะก็บอกว่าฉันนะร้ายแล้วก็ดื้อที่สุดอยู่ทุกวี่ทุกวันแต่เอาเข้าจริงๆแล้ว คนที่ร้ายกาจแล้วก็หัวรั้นที่สุดน่ะเป็นเขาเองต่างหาก ฉันเคยจัดการเขาได้ด้วยวิธีไหนได้บ้าง..ก็ไม่มี โอ๊ย! ยิ่งพูดฉันก็ยิ่งเกลียดเข้าขึ้นมาอีกระลอกแล้วนะ เกลียดจริงๆที่ผู้ชายคนนี้ชอบทำให้ฉันหลงรักแล้วสุดท้ายฉันก็ต้องเป็นฝ่ายยอมทุกทีเลย...
 
 
 
“ไอ้ที่ทำหน้าอิดโรยไปเรียนน่ะเหรอวิธีลงโทษของหมอนั่นน่ะ อิอิ”
 
 
 
“บะ...บ้า!”   ฉันรีบปฏิเสธกลบเกลื่อนทันทีที่เฟย์พูดขึ้นมาแบบนั้น ชิ...มันใช่เรื่องที่จะมาโพทนาให้ชาวบ้านเขารับรู้หรือไงล่ะ ฉันอายตัวเองคนเดียวยังไม่พออีกหรือไง บ้าเอ๊ย!
 
 
 
“นี่...ฉันไม่ได้โง่นะที่รัก แค่มองตาแกฉันก็รู้หมดทุกอย่างแล้วล่ะ ยังไงก็...อย่าไปท้าทายเขาให้มากก็แล้วกัน เดี๋ยวจะเจ็บตัวหนักกว่าเดิม”
 
 
“ก็เพราะแกไม่ใช่หรือไงที่ชวนฉันไปงานนั้นน่ะ ยัยตัวแสบ!”
 
 
 
“อุ้ย! ยอมรับด้วย แหม...ฉันว่าถ้าแกเรียนจบเมื่อไหร่ โทโมะจับแกแต่งงานทันทีแน่นอน อ้อ! แล้วแกก็คงได้แต่นอนแห้งอยู่บ้านเพราะถูกหมอนั่นห้ามออกมารับจ๊อบแหงๆ”
 
 
 
“จะบ้าเหรอ...แกคิดอะไรของแกเนี่ย”
 
 
 
 
“...ก็คิดว่าแกคงได้รับจ๊อบของเขาอย่างเดียวน่ะสิ ฮ่าๆ” 
 
 
 
 
 
            โอ๊ย! ยัยเฟย์ทำหน้าฉันแดงไปหมดแล้วมั้งเนี่ย พูดแต่เรื่องนี้อยู่ได้...ถึงโทโมะจะทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันไม่ควรจะเขินเวลาที่ ‘อะไรๆ’ กับเขาแล้วก็ตาม แต่มันก็เป็นเรื่องระหว่างฉันกับเขาไม่ใช่หรือไง แล้วดูสิ...ยัยเพื่อนตัวแสบดันมาคิดแทนฉันกับโทโมะไปล่วงหน้าซะหน้าเกลียดเชียว บ้าเหอะ! ฉันก็อายเป็นเหมือนกันนะ
 
 
 
 
            ฉันเดินหนียัยเฟย์มาอีกทางเพราะนี่ก็ได้เวลางานเริ่มแล้วด้วย แน่นอนว่านี่เป็นงานใหญ่อีกเช่นเคย...แล้วฉันก็ต้องเป็นดาวเด่นอีกแล้วด้วย บ้าจริง...ฉันไม่อยากให้คนมองฉันเยอะแยะแบบนี้เลย ตอนนี้หน้าเวทีคนเยอะมาก ฉันกลัวว่าสายตาของฉันจะกวาดมองผู้คนในงานไม่ครบ นั่นก็แปลว่า...ถ้าโทโมะอยู่ที่นี่ ฉันก็ไม่อาจมองหาเขาได้เลยสินะ
 
 
 
นี่ฉันมาทำงานหรือว่าฉันเป็นผู้ต้องหาหลบหนีตำรวจกันแน่เนี่ย รู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเลย...ให้ตาย!
 
 
 
 
 
            ตอนนี้...ฉันกับพริตตี้คนอื่นๆแสดงโชว์กันมาจนถึงครึ่งงานแล้ว และฉันก็รู้สึกโล่งใจมากด้วยที่โทโมะไม่ได้มาที่นี่ เพราะตลอดเวลาที่ฉันทำการพรีเซนต์ ฉันไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาสักนิดเดียว แบบนี้ก็ค่อยหน้าโล่งใจหน่อย...แต่จะหนักใจก็ตรงที่พิธีกรกำลังขานเรียกนายแบบที่จะมาร่วมโชว์กับพวกฉันในคิวต่อไปนี่สิ
 
 
 
ฉันอยากจะจบงานนี้เร็วๆแล้วนะ!
 
 
 
 
 
            ไฟในงานดับลงทั้งหมดตามคิวของการแสดง ฉันก็แค่ยืนรอให้นายแบบที่ว่ามายืนขนาบข้างอยู่เฉยๆ จากนั้นก็วาดลวดลายแนบชิดเล็กๆน้อยๆบนฝากระโปรงรถเป็นอันจบ และพอสิ้นเสียงของพิธีกร...ฉันก็รู้สึกได้ว่านายแบบผู้ซึ่งเป็นคู่ของฉันชักจะไม่หยุดแค่การจับมือเล็กๆน้อยๆแล้วล่ะ เขาเล่นกอดเอวฉันแนบชิดจนแผ่นหลังของฉันแนบสนิทไปกับแผงอกเปลือยเปล่าของเขาไปแล้ว!
 
 
 
 
                                                                                                                     End Kaew’s Part
 
 
 
 
 
 
Tomo’s part
 
 
 
 
            ตอนที่แสงไฟในงานถูกเปิดจนสว่างจ้า คนที่ถูกผมสวมกอดก็เป็นอันต้องตกใจจนสะดุ้ง เหอะ...จะไม่ให้สะดุ้งได้ยังไงกันก็คนที่กำลังสวมกอดแม่พริตตี้เบอร์หนึ่งของวงการน่ะ คือผมเอง! นี่คงสมรู้ร่วมคิดกับเฟย์หนีผมมารับงานแบบนี้อีกแล้วสินะ แล้วพอดีว่าผมก็ไม่ยอมถูกยัยเด็กขี้โกหกหลอกเป็นรอบที่ร้อยอีกเป็นแน่
 
 
 
“ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอ...”
 
 
 
 
 
            ผมถามยัยตัวแสบในอ้อมกอดที่กำลังมองผมด้วยความตื่นตะลึงจนตัวสั่นไปหมด และผมก็ได้แต่นิ้มด้วยความสะใจที่เห็นแก้วลนได้ถึงขนาดนั้น
 
 
 
 
“โชว์ลีลาซักทีสิ...คุณพริตตี้เบอร์หนึ่ง ผมอยากเห็นฝีไม้ลายมือของคุณมานานแล้ว...”  ผมกระซิบเบาๆชิดแก้มใสของคนในอ้อมกอดและยอมรับว่าต้องการให้แก้วเดือดพล่านอย่างมากที่สุด
 
 
 
 
“โทโมะ...ม...มาได้ยังไง! ว้าย!”
 
 
 
 
            ผมเหวี่ยงร่างแบบบางเขาสู่อ้อมกอดพร้อมกับวาดลวดลายชนิดแนบชิดจนคนดูข้างล่างฮือฮากันยกใหญ่ พวกเขาคงอิจฉาผมที่ได้ใกล้ชิดกับสาวสวยเซ็กซี่หาตัวจับยากอย่างแก้ว แต่ขอโทษ...จะจับยากแค่ไหน ผมก็จับมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน!
 
 
 
“นี่...นี่มันอะไรกัน...” 
 
 
 
 
 
            ก็ยอมรับนะว่าแก้วเป็นมือโปรอยู่ใช่หยอกที่สามารถแก้หน้ากับผมได้ในระยะเวลาคับขันแบบนี้ เจ้าตัวยังคงทำหน้าสงสัยแล้วก็อยากรู้ว่าผมมาที่นี่ได้ยังไงแต่ก็ยังคงทำหน้าที่ของตัวเองได้อย่างไม่มีบกพร่อง เหอะ...ผมสังเกตเห็นความงุนงงในแววตาใสแจ๋วคู่นั้นได้อย่างชัดเจน ผมมาที่นี่ได้ยังไงน่ะเหรอ...
 
 
 
“เดี๋ยวเราได้เคลียร์กันยาวแน่ที่รัก”
 
 
 
 
“คือ...แก้ว....แก้ว...” 
 
 
 
 
 
            ยัยตัวแสบพยายามจะอธิบายให้ผมฟังแต่ผมก็หาได้สนใจ ตอนนี้ข้างล่างเวทีมีแต่เสียงฮือฮาและแน่นอนว่าส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายทั้งสิ้น เหอะ เดี๋ยวก็จะได้รู้กันว่าคนที่เป็นเจ้าขงยัยตัวแสบนี่น่ะคือผมคนเดียว...ผมเหวี่ยงของแก้วลงไปนอนราบบนฝากระโปรงก่อนจะตามไปคร่อมเอาไว้จนแนบชิด...
 
 
 
“เซ็กซี่ที่สุดเลยครับ...ยินดีจริงๆที่ได้ร่วมงานกับคุณ” 
 
 
 
 
            เสียงฮือฮาดังขึ้นมาอีกระลอกเมื่อผมโน้มใบหน้าจนเกือบจะแนบชิดกับริมฝีปากของอีกฝ่าย ก่อนที่ผมจะต้องหักห้ามตัวเองไม่ให้ทำแบบนั้นลงไปเพราะสิ่งที่ผมกำลังจะทำ...มันสนุกกว่าอีกเยอะ! ผมมาที่นี่เพื่อต้องการดัดหลังยัยตัวแสบให้เข็ดหลาบจริงๆเสียที ช่วยไม่ได้...ก็เจ้าของงานนี้น่ะมันเพื่อนสนิทของผมเองนี่นา
 
 
 
 
            แล้วไอ้เรื่องที่เปลี่ยนตัวนายแบบน่ะมันเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ ตอนแรกผมก็แค่จะแสดงตัวหลังจากที่แก้วลงจากเวทีก็เท่านั้น แต่ป๊อปปี้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของผมพี่ชายของเฟย์ดันขอร้องให้ผมช่วยขึ้นแทนเสียแบบนั้นเพราะนายแบบที่ว่าจ้างเกิดอุบัติเหตุขาหักตอนที่กำลังเดินทางมางานนี้น่ะสิ แล้วผมก็ต้องมายืนเปลือยท่อนบนจนเหลือแต่กางเกงยีนส์แล้วก็วาดลวดลายในแบบที่ผมไม่เคยทำมาก่อนในชีวิต!
 
 
 
 
และวินาทีนั่นนี่เองที่ผมคิดแผนการดัดหลังยัยแม่มดตัวร้ายคนนี้ขึ้นมาได้..
 
 
 
 

 
ตอนหน้าจบนะที่รัก :)