Hot Sexy Girl!
เขียนโดย 
StrawberryTKCuTe
วันที่ 30 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 22.09 น.
แก้ไขเมื่อ 17 พฤษภาคม พ.ศ. 2556 22.01 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
2)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
KAEW’S PART
ให้ตายเถอะ! ฉันตกเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนร้อนผ่าวของเขาอย่างแน่นหนาเสียแล้วล่ะ โทโมะก็ยังคงเป็นโทโมะอยู่ยันวันยันค่ำ นัยน์ตาคมกริบราวกับใบมีดคู่นั้นยังทรงอิทธิพลกับฉันได้อย่างเหลือร้ายไม่มีผิด ดูท่าทางงานนี้ฉันคงเอาตัวรอดลำบากเป็นแน่!
โอ๊ยยย! ทำไมต้องมองด้วยสายตา ‘ร้อนแรง’ แบบนั้นกันเล่า...ชิส์
“ไม่ทราบว่าเป็นอะไรถึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง?” ดูเข้าเถอะ! น้ำเสียงของเสือร้ายช่างเย็นชาเหลือเกิน น่าหมั่นไส้นัก...ที่เขายังทำงานที่ตัวเองรักได้เลยแล้วทำไมฉันจะทำบ้างไม่ได้?!
เผด็จการมากๆๆๆๆๆ!
“ก็...” ฉันจำเป็นต้องหลบสายตาเขาวูบเมื่อใบหน้าหล่อเหลาและดวงตาสีนิลอันทรงเสน่ห์อยู่ใกล้ฉันเกินไปจนลมหายใจของเราแทบจะผสานหล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว โทโมะมักจะทำให้หัวใจของฉันเต้นรัวเหมือนกลองได้เสมอ
หล่อ...ทรงเสน่ห์...ร้ายกาจ แต่ฉันก็หลงรักที่สุดอยู่ดี
“บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าแต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้แล้วรับงานแบบนั้นอีก” คนขี้หึงยังคาดโทษฉันได้อีก ส่วนฉันน่ะเหรอ...อารมณ์ดีใช่หยอกเลยล่ะที่เห็นเสือร้ายกำลังคำรามลั่นราวกับจะเป็นบ้าน่ะ
“ไม่เห็นต้องโกรธขนาดนี้เลยนี่นา...”
“โกรธสิ!” คราวนี้โทโมะดูจะโกรธฉันมากกว่าครั้งไหนๆคงเป็นเพราะเห็นฉันถูกอีตาลูกค้าวีไอพีนั่นลวนลามล่ะมั้ง ช่างเถอะ...เวลาเขาโกรธแบบนี้แหละดี เขาดูร้อนแรงเหมือนบุรุษที่ผุดมาจากเปลวเพลิงเลยทีเดียว
“แหม...ก็แก้วคิดถึงงานนี้ โทโมะไม่ให้แก้วทำก็ไม่ทำมาตั้งนาน...” ฉันเอื้อมมือไปแตะข้างแก้มเขาอย่างแผ่วเบา ลากไล้ปลายนิ้วตามสันกรามของคนอารมณ์เดือดตรงหน้าเล่นๆอย่างยั่วแหย่ปลุกปั่นความร้อนในตัวของเขาให้โชติช่วงกว่าเดิม...
“อย่ามาเล่นลิ้น แก้วทำโทโมะโกรธจะบ้ารู้ตัวบ้างนะ!”
“โกรธแค่ไหนกันเชียว...?” ฉันกรีดยิ้มเย้ยใส่คนตรงหน้านิดๆต้องการจะยั่วโทสะของโทโมะให้แตกกระเจิง
ฉันค่อยๆลากไล้ฝ่ามือทั้งสองไปตามทท่อนแขนแข็งแรงเต็มไปด้วยมัดกล้ามในขณะที่โทโมะยังใช้มัน ‘จองจำ’ ฉันเอาไว้ให้ตกอยู่ภายใต้อาณัติของเขาจนในที่สุดฉันก็วางมือลงบนไหล่ของเขาอย่างแผ่วเบา ถ้าให้เดาล่ะนะ...ตอนนี้โทโมะคงโกรธจนอยากจะฉีกร่างฉันออกเป็นสองท่อนแน่ๆ
“ทำผิดแล้วยังมาเฉไฉ กล้าดียังไงไปให้ผู้ชายคนอื่นมากอดแบบนั้น แก้วรู้มั้ย...ว่าฉันต้องข่มใจแค่ไหนที่ต้องควบคุมตัวเองไม่ให้ไปกระชากไอ้บ้านั่นมากระทืบน่ะ!”
“แล้วไง...” คำตอบอันแสนสั้นหลังจากที่เขาพูเสียยืดยาวของฉันเรียกวิญญาณร้ายในตัวของเสือหนุ่มคนนี้ได้อย่างดีที่เดียว เขามองฉันด้วยนัยน์ตาขุ่นขวางด้วยความไม่พอสุดแสน
“แล้วไงเหรอ...?” น้ำเสียงเย็นๆและประโยคที่ฉันเคยพูดถูกเขาทวนซ้ำ โทโมะมองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความโกรธจัดที่ฉันดื้อด้านต่อกรกับเขาทั้งที่ฉันไม่ควรทำสักนิด! ดูท่าเขาจะไม่ให้อภัยฉันง่ายๆด้วยล่ะ
ตื่นเต้นเป็นบ้าเลยเวลาได้เห็นโทโมะเป็นร่างเป็นเสือร้าย ฮ่าๆๆๆ! You’re the best!!
“ไม่เอาน่า...คนอื่นก็ได้แค่กอดแต่คนที่ได้ ‘มากกว่ากอด’ ก็ยืนอยู่ตรงหน้าแก้วแล้วนี่ไง” ฉันมองเขาด้วยแววตาอ่อนหวานก่อนจะเขย่งปลายเท้าส่งริมฝีปากร้อนๆประทับจูบเบาๆตรงมุมปากหยักสวยของโทโมะ
ฉันไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าอยากจูบเขามากแค่ไหนหรือจะให้บอกว่าฉัน ‘หลงใหล’ ในทุกอย่างที่เป็นเขาก็ไม่ใช่เรื่องผิด แววตาคู่คมอันทรงเสน่ห์ที่ข้างในดวงตาลึกลับนั้นปรากฏแต่ภาพสะท้อนของฉันทำให้ฉันไม่อาจละสายตาไปจากเขาได้ราวกับมันมีแรงดึงดูดอย่างไงอย่างงนั้น ริมฝีปากร้อนผ่าวแดงสดอย่างคนสุขภาพดีที่ร้อนระอุเวลาที่เขากดมันแนบกับริมฝีปากของฉันและทุกส่วนของร่างกายที่เขาเคยสัมผัส อยู่ๆก็รู้สึกถึงความร้อนที่ลามไล้ใบหน้าขึ้นมาเสียเฉยๆแฮะ!
และที่สำคัญที่สุด อ้อมแขนร้อนผ่าวอันเป็นตัวการที่พาละจะทำให้หลอมละลายลงไปดื้อๆนี่แหละที่อบอุ่นที่สุดเหมือนเขาจะรู้ด้วยล่ะว่าฉันอยากถูกขา ‘กอด’ มากแค่ไหน
เหอะ...โทโมะจะมีอิทธิพลต่อร่างกายและจิตใจของฉันมากเกินไปแล้วนะ!
“อย่ามายั่วเลยยัยมารร้าย ปากหวานกับผู้ชายทุกคนละสิไม่ว่า เหอะ...” ช่างค่อนแคะกันได้แรงเหลือเกินน่ะ ผู้ชายอะไรปากร้ายได้โล่ ใจร้ายเป็นเลิศ!
“รู้ได้ยังไงว่าหวาน?”
“ก็ชิมมานับครั้งไม่ถ้วน” คำตอบงี่เง่านั่นบวกกับร้อยยิ้มร้ายๆและแววตาเจ้าเล่ห์ของเขาที่ทอดมองฉันทำเอาฉันเสียศูนย์ไปไม่น้อย
ก็จริงอยู่ที่ฉันน่ะดื้อด้านกับเขาตลอดเวลา แต่...ฉันคงลืมบอกไปว่าทุกครั้งฉันก็ต้องพ่ายแพ้ให้เขาอยู่ดี โทโมะน่ะไล่ต้อนฉันจนมุมทุกทิศทุกทางเขาคือ ‘ผู้ล่า’ ที่ไม่เคยปรานี ‘เหยื่อ’ อย่างฉันเลยสักนิด
“แต่ครั้งนี้มันอาจจะขมบาดคอก็ได้นะ เพราะ ‘คนอื่น’ เขาอาจเก็บเกี่ยวความหวานไปหมดแล้วก็ได้..อ๊ะ!”
บ้าจริง! แค่กระตุกหนวดเสือหน่อยเดียวเขากลับเหวี่ยงร่างฉันลงมาอย่างแรงดีนะ...ที่มีเตียงนุ่มๆรองรับไม่งั้นละก็รับรองเลยว่ากระดูกฉันหักติดมือเขาไปแน่ๆ คนอะไรป่าเถื่อนชะมัดกะจะฆ่าฉันให้ตายคามือไปเลยหรือไงก็ไม่รู้!
“เจ็บนะ...จะฆ่ากันให้ตายคามือเลยหรือไงคนใจร้าย ผู้ใหญ่รังแกเด็ก!” ฉันแว้ดเสียงสูงใส่เขาทันทีแต่อีกฝ่ายทำเพียงแค่นหัวเราะในลำคอก่อนที่นัยน์ตาสีนิลจะวาวโรจน์ขึ้นมาอีกครั้ง
“แก้วอยากเจ็บตัวไม่ใช่เหรอถึงพูดแบบนั้น”
“ก็แล้วจะทำไม...”
“ก็ไม่จะทำไม”
“โทโมะ!” ชักเริ่มหมดความอดทนกับคนกวนประสาทเสียแล้วสิทั้งที่ตอนนี้ฉันโมโหแทบบ้าแต่โทโมะกลับทำหน้าตายเป็นทองไม่รู้ร้อนเสียอย่างนั้นคนบ้า!
“ไง...” เขาทักทายฉัน เรื่องเยาะเย้ยน่ะโทโมะอันดับหนึ่งเลยล่ะ
“ถอยไปนะคนกวนประสาท แก้วจะไปอาบน้ำ” ฉันลุกขึ้นยืนในระดับเดียวกับเขาแต่กลับถูกมือใหญ่กดไหล่ฉันให้นั่งลงตามเดิม แววตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นทำฉันหวั่นไหวอีกแล้วนะ ฉันจะแพ้เขาตลอดไปเลยหรือไง!
“หมดเวลาของแก้วแล้ว คราวนี้เด็กนิสัยไม่ดีต้องถูกทำโทษอย่าง ‘สาสม’”
“จะทำอะไร” ฉันหันไปถามเขาเสียงสั่นเมื่อมือซนๆของคนบ้าอำนาจเริ่มป้วนเปี้ยนตามเนื้อตัวของฉันแล้ว
“ฉันก็จะทำให้แก้วขึ้นสวรรค์...และก็ตกนรกไปพร้อมๆกันโทษฐานที่กล้าขัดคำสั่งแล้วยังมาอวดดีใส่ฉันน่ะสิ”
“เผด็จการๆๆๆๆๆๆ...อื้อออ~”
ฉันรู้สึกถึงแรงกระชากแต่นุ่มนวลที่กลุ่มผมก่อนที่ศีรษะของตัวเองจะแหงนหงายไปทางเบื้องหลังอย่างช่วยไม่ได้ และไวเท่าความคิดโทโมะใช้ริมฝีปากร้อนผ่าวของเขาทาบทับแนบแน่นที่ริมฝีปากของฉัน จุมพิตของเขาสร้างความตื่นเต้นระคนตกใจปนเปให้ฉันได้เสมอ คราวนี้มันดูเร่าร้อน ดิบเถื่อน ราวกับสัญชาติญาณดิบของเขาจะถูกเปิดเผยออกมาให้ฉันได้ยลโฉม!
ความอบอุ่นอ่อนนุ่มบางครั้งก็แข็งกระด้างตามแต่ใจคนเจ้าอารมณ์ว่าจะบังคับให้มันอยู่ในโหมดไหนกำลังโจมตีฉันได้อย่างเลือดเย็น จุมพิตของเขารุนแรงเหลือเกินราวกับว่าเขาต้องการจะดูดซับเก็บเกี่ยวทกรสชาติของฉันไว้เป็นของเขาผู้เดียว เฮ้~นี่เขาโกรธเรื่อที่ฉันแกล้งแหย่ขนาดนี้เชียวหรอ?
ถ้าเดาไม่ผิดตอนนี้ปากฉันคงแตกซิบแล้วล่ะเพราะกลิ่นคาวเลือดยังคละคลุ้งอยู่ในโพรงปากฉันอยู่นี่ยังไงเล่า!
“อื้ออออ~”
ทันทีที่ริมฝีผากร้อนระอุปานเปลวเพลิงปลดปล่อยฉันให้เป็นอิสระ ฉันจึงรีบโกยอากาศเข้าปอดอย่างเต็มที่เพราะไม่รู้ว่าโทโมะจะย้อนกลับมาเล่นงานฉันอีกเมื่อไหร่ ตอนนี้เขาลากไล้ริมฝีปากร้ายกาจนั้นมาแนบชิดกับผิวนุ่มๆแถวต้นคอของฉันแทนแล้ว
“อย่า...อย่านะ...โทโมะ..” เสียงของฉันแผ่วบางเหมือนดังแว่วมาจากดินแดนที่แสนไกลทั้งเหนื่อยหอบที่ต้องสู้รบกับริมฝีปากของเสือร้ายทั้งวาบหวามหวั่นไหวกับสัมผัสละมุนสลับเร่าร้อนของเขานั่นอีก ให้ตายเถอะ...จะแกล้งให้ฉันขาดใจตายไปเลยมั้ง!
“อย่ามาห้าม ไม่มีใครห้ามคนอย่างฉันได้หรอก...แก้วรู้ดี”
“ใช่! แก้วรู้ดี แต่...ไม่สงสารกันบ้างหรือไง”
“พอดีว่าเป็นคนใจร้าย เป็นผู้ใหญ่ที่ชอบรังแกเด็กดื้อด้านเสียด้วยสิ!” จู่ๆเขาก็ลุกพรวดจากตัวฉันแต่ก็ยังไม่วายฉุดแขนของฉันให้เดินตามเขาไปด้วย
เห็นฉันเป็นผักปลาหรือไงกัน!
“เราจะได้เห็นดีกัน ‘ทั้งคืน’ แน่”
ฉันกลัวสายตาของเขาเหลือเกิน ทั้งกลัวทั้งอยากลิ้มองกับบทลงโทษอย่างสามสมของเขาจนตัวสั่น!
ฉันถูกเขาผลักลงบนโซฟากลางห้องนั่งเล่น ฝ่ามือใหญ่ลากเลื่อนไปทั่วผิวนุ่มๆของฉันโดยที่ฉันเองก็ไม่อาจทัดทานเขาได้ ทุกสัมผัสล้วนทำให้หัวใจของฉันสั่นระรัวเหมือนมันจะทะลุออกมานอกอกให้รู้แล้วรู้รอด!
“นี่! ทำบ้าอะไรปล่อยนะคนบ้า โรคจิตหรือไงกัน ชิส์”
“ก็จะทำให้รู้ว่า ‘คนอื่น’ ก็ไม่ร้อนแรงเท่าโทโมะ ‘คนนี้’ ยังไงล่ะ”
ร่างสูงยกยิ้มนิดๆที่มุมปากก่อนที่เขาจะกดแผ่นหลังเนียนของฉันลงและฉันก็ต้องซวนซบกับพนักพิงโซฟาไปโดยปริยาย ท้าที่สุดปราการทุกชิ้นก็ลงไปกองร่นอยู่บนพื้นอย่างง่ายดาย...
“คนบ้าอย่าทำอะไรแก้วน่ะ!” ทั้งที่ฉันหันไปต่อว่าเขาแท้ๆแต่พอเห็นร่างเปล่าเปลือยอันแข็งแกร่งของเขาที่อยู่เบื้องหลังกลับทำให้ฉันต้องหลบสายตาเขาวูบ เห็นน่ะ!ว่าเขาลอบยิ้มอย่างพอใจน่ะ ฮึ่ย!
“แล้วอย่ามา ‘เรียกร้อง’ ก็แล้วกัน” ร่างสูงโน้มร่างร้อนระอุลงมาทาบทับฉันพร้อมใบหน้าคมๆที่คลอเคลียอยู่ตรงแก้มของฉัน กระซิบเสียงแผ่วหายใจรดต้นคอสร้างความปั่นป่วนให้ฉันอย่างบอกไม่ถูก
“โทโมะ...!”
ตอนนี้เขากำลังแนบริมฝีปากร้อนจัดลงบนแผ่นหลังเปลือยเปล่าของฉันและฉันก็รู้สึกแสบแปล๊บทุกครั้งที่เขาพยายาม ‘ตีตราจอง’ ด้วยเครื่องหมายแห่งความเป็นเจ้าของเอาไว้ ฝ่ามือใหญ่เลื่อนมาลากไล้หน้าท้องแบนราบของฉันอย่างต้องการกลั่นแกล้งและก่อนที่มันจะลามไล้ขึ้นสูงกว่านั่น...มือซนๆของเขาทำเอาฉันปวดหนึบตรงหน้าอกได้อย่างไม่น่าให้อภัย!
“เจ็บน่ะ!” ฉันฟาดแขนของเขาอย่างแรงเพื่อให้โทโมะรามือบ้าง
“แก้วจะเจ็บตัวหนักกว่านี้อีก”
“อ๋อ...นี่แก้วยังไม่เจ็บตัวว่างั้นสิ!”
ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งรุมร้อนที่หน้าขาและฉันก็รู้ตัวดีว่ากำลังเผชิญอยู่กับ ‘อะไร’ ตอนนี้หน้าของฉันร้อนผ่าวไปหมดและมันก็คงแดงก่ำอย่างห้ามไม่ได้ บ้าเหอะ! แอร์ห้องนี้เสียหรือไงถึงได้ร้อนขนาดนี้!
“แล้วก็อย่าหวังว่าพรุ่งนี้จะได้ออกไปรับจ๊อบกับยัยเพื่อนตัวแสบของแก้วได้อีก!” บ้าสิ! นี่โทโมะรู้เรื่องที่ฉันกับเฟย์รับงานอีกงานนึงไว้ได้ยังไง หูตาเป็นสับประรดจริงๆ เป็นตากล้องหรือนักสืบกันแน่เนี่ย!
“ทำมต้องมาห้าม...อื้อออ~”
“ยังจะมาถามอีก!...เงยหน้าขึ้น!”
“อะไรนะ” เมื่อฉันไม่ยอมทำตามฝ่ามือใหญ่ของคนใจร้ายเลยเอื้อมมาบีบปลายคางฉันไว้แล้วเชิดมันขึ้นในขณะที่อีกมือยังคงเกาะเกี่ยวอยู่ที่เอวของฉันไม่มีห่าง
“ทำอะไร...ไม่นะ!”
“รับรองว่าบทลงโทษครั้งนี้ ‘สาสม’ แน่ หึ...”
หน้าจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ที่ปิดสนิทจนสะท้อนเห็นภาพของฉันกับเขาได้เลือนรางแต่กลับชัดเจนในสมองของฉันที่สุด ฉันพยายามเบี่ยงสายตาหนีภาพวาบไหวนั่นด้วยหัวใจที่กำลังต้นผิดจังหวะ เขามันบ้าและโรคจิตที่สุดเลย!
“แก้วจะได้จำบทลงโทษนี้ไว้ได้ติดตาไงสาวน้อย”
“ไม่นะ...ไม่ได้อยากจะจำเสียหน่อย!”
คำร้องห้ามของฉันไม่เป็นผลเมื่อถูกคนขี้โกงเอารัดเอาเปรียบ ‘รังแก’ ฉันอย่างไม่น่าให้อภัย สัมผัสของเขามีแต่คำว่าเร่าร้อนหาความอ่อนหวานแทบไม่เจอ เขากระชากวิญญาณของฉันให้หลุดออกจากร่างด้วยการมอบสัมผัสซาบซ่านลึกล้ำอ้อยอิ่งและพาฉันดำดิ่งสู่ความร้อนผ่าวรวดเร็วหากแต่หนาวยะเยือกอยู่ในทีจนฉันปวดหนึบไปทั่วช่องท้อง
ภาพหวามไหวที่ปรากฏรางๆบนจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ทำให้ฉันไม่กล้าสู้หน้าเขา โทโมะจับจ้องมองภาพสะท้อนของฉันจากจอนั่นไม่วางตา เขาเลือดเย็นและดิบเถื่อนจริงๆให้ตายเถอะ! นี่ฉันไม่ต้องถูกเขารังแกไปยันเช้าเลยหรือไงกัน!
อ๊ายยยยย คนบ้านี่! มองอยุ่ได้จะมองอะไรนักหนา!
สาบานเลยว่าอยากจะใช้เล็บแหลมๆควักนัยน์ตาสีนิลคู่นั้นมาเหยียบซ้ำจริงๆ Shit!
END KAEW"S PART
มาแบบยาวๆโทษฐานไม่ไดัอัพหลายวันเพราะคอมเจ๊งอุคิ
ช่วยไม่ได้แก้วดื้อเอง ดื้องี้ต้องถูกทำโทษอุคิอุคิ
#เม้นบอกสักนิดว่านุกเขียนเป็นไงบ้างต้องเติมแต่งปรับปรุงตรงไหนอีกมั้ยอุคิ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
