รักครั้งนี้ถูกเลือกให้เป็นเธอสินะ

เป็นอะไร
 
 
 
Kaewjaiii>>
 
 
 
ทำไมเวลาแห่งความสุขมันช่างผ่านไปเร็วจริง ๆ ได้สูดอากาศที่สดชื่นในตอนเช้า แถมโทโมะยังน่ารัก
 
อีก (อุ้ย! ลืมตัว) แต่ถึงยังไงก็ยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย ได้นอนแค่นิดเดียว ง่วงชะมัด เดี่ยวก็ต้องเตรียมตัว
 
ประชุม ถ้าเสร็จประชุมแล้วก็ไม่รู้ว่าจะได้พักหรือป่าว สงสัยคงต้องซ่อมต่อแน่ ก็มินิคอนเสิร์ตจะมีขึ้นอีก
 
ไม่กี่อาทิตย์เอง แล้วมันก็เป็นความผิดของเราด้วย ที่เวลานอนไม่นอน มัวแต่วุ่นวายกับยัยเฟย์
 
 
 
“แก้วถึงแล้ว! มัวแต่คิดอะไรอยู่”
 
 
 
“ป่าวหรอก เข้าไปข้าในเถอะ”
 
 
 
“แก้ว โทโมะ ทำไมมาช้าจัง พวกเรารอตั้งนาน” มาช้าเหรอ เช้าแล้วนะ แถมยังตื่นเช้าสุด ๆ ด้วย
 
 
 
“โธ่!~ ฟาง แก้วก็พยายามมาเช้าที่สุดแล้ว ก็....” สายก็บ่นตลอดเลยนะฟาง แต่แก้วก็ชินแล้วแหละ
 
 
 
“ไม่ต้องแก้ตัวเลย ไปกันได้แล้ว” ไม่ได้แก้ตัวอะไรเลย แค่จะอธิบายให้ฟังเฉย
 
 
 
“ยัยแก้ว ฉันง่วงอ่ะนอนนิดเดียวเอง ฉันไม่น่าคุยกับแกเลย” ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ยัยเฟย์เองแหละ ถ้า
 
ไม่ง่วงก็อึดสุด ๆ แล้วหล่ะ แถมยังมาโทษฉันอีก ผิดด้วยกันทั้งคู่
 
 
 
“ฉันก็ง่วง แกยังได้นอน ฉันไม่ได้นอนเลย” ฉันว่าฉันน่าสงสารสุดนะ ยัยเฟย์แกได้นอนแต่ฉันสิ        
 
ได้นอนมั้ย
 
 
 
“แล้วแกมัวแต่ทำอะไรอยู่” เอาละสิ จะบอกยังไงดี ถ้าบอกความจริงเดี่ยวยัยเฟย์ก็ล้ออีก ไม่เอา
 
 
 
“ก็.......”
 
 
 
“เฟย์ แก้ว มัวแต่คุยกันอยู่นั้นแหละ รีบ ๆ เดินสิ” เป็นฟางอีกแล้วที่ดุ อีกแล้วนะฟาง แต่ก็ดีเพราะถ้าไม่
 
ได้ฟาง แก้วก็ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
 
 
 
“รู้แล้วคร๊าบบบบ” จะเรียกฟางว่าเป็นแม่คนที่สองเลยก็ว่าได้ เพราะฟางทำให้แก้วต้องมีระเบียบมากยิ่ง
 
ขึ้น คุยก็ไม่ได้ ตั้งหน้าตั้งตาเดินอย่างเดียว ตั้งแต่ที่ยัยเฟย์ลากฉันไปคุยไม่รู้ว่าโทโมะหายไปไหน โท
 
โมะนายมีไหนนะ ทำไมนายมาตามหาฉันหล่ะ ฉันตามหาก็ได้ .....
 
 
 
“โทโมะ หาตั้งนาน”
 
 
 
“ก็โมะเห็นเฟย์ลากแก้วไป โมะก็เลยไม่อย่างยุ่ง” โกรธหรือป่าว เป็นอะไร ทุกทีไม่อยากให้มีความลับ
 
ไม่ใช่เหรอ
 
 
 
“โมะ โกรธแก้วเหรอ?”
 
 
 
“ป่าว รีบเข้าไปเหอะ” ตกลงโกรธไม่โกรธ ยังไงกันเนี้ย แล้วทำไมฉันต้องมาแคร์ความรู้สึกนายด้วยนะ
 
เป็นอะไรแก้วใจ รักโทโมะงั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้หรอก มันยังเร็วไป ถึงแม้ว่าฉันจะเปิดใจยอมรับนายนะ
 
 
 
“โมะ...” ฉันเรียกโทโมะ โทโมะหันหน้ามาหาฉันแล้วก็ทำหน้านิ่ง ตั้งแต่เข้ามาถึงห้องประชุม      โท
 
 
โมะให้ฉันนั่งลงข้าง ๆ จากนั้นก็ไม่พูดอะไรต่อเลย จนฉันต้องเรียกเพื่อถาม สรุปว่านายโกรธฉันจริง ๆ
 
ใช่ไหม ก็แค่คุยกับยัยเฟย์เองนะ ขี้งอลจริง ๆ
 
 
 
“โมะโกรธแก้วเรื่องอะไร” ก็อยากรู้ ถ้าตอบว่าไม่โกรธจะไม่เชื่อจริง ๆ
 
 
 
“โมะ เป็นอะไร ทำไมไม่ตอบแก้ว” แล้วก็เป็นอีกครั้งที่โทโมะ หันหน้ามาแล้วก็ทำหน้านิ่งไม่พูดอะไร
 
เลย
 
 
 
“ป่าว” ป่าว ป่าว ป่าว บ้าบออะไร โกรธอะไรทำไมไม่ยอมบอกกัน มีอะไรทำไมไม่พูดให้เข้าใจ ปล่อย
 
ให้มันค้างคาแบบนี้ได้ยังไง
 
 
 
“โมะ เราเป็นอะไรกัน”

 
 
 
“แก้วยอมรับแล้วเหรอ ที่เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เพราะโดนบังคับ” ยอมรับ นายโทโมะ นายไม่รู้อะไรเลย
 
จริง ๆ ฉันยอมรับเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว ไม่ใช่เป็นเพราะนายบังคับ แต่เป็นเพราะฉันเปิดใจให้นายต่างหาก
 
ในเมื่อมันแก้ไขอดีตไม่ได้ ทำไมนายถึงไม่ทำปัจจุบันให้มันดีที่สุดหล่ะ แล้วถ้านายยังเป็นแบบนี้ ฉันเริ่ม
 
จะลังเลแล้วนะ ฉันเริ่มไม่แน่ใจแล้วนะฉันควรจะเปิดใจต่ออีกไหม หรือควรจะหยุดมัน เราเป็นแฟนกัน
 
ไม่ใช่เหรอ ทำไมนายไม่พูดว่านายเป็นอะไร ถ้าฉันและนายต่างไม่ปรับตัวเข้าหากันแล้วจะไปกันรอดเห
 
รอ นายอยากให้ฉันรักนายไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมมีอะไรถึงไม่ยอมพูดกันนะ
 
__________________________________________________________________
#ขอเวิ่นหน่อยยย
ว้าวววว! ดีใจจังเปิดมาเจอคอมเม้นเต็มเลย 
ดีใจนะที่ทุกคนรักฟิคเรื่องนี้ เราภูมิใจจัง 
เรายังรักกันอยู่เหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทุกคนก็อย่าเปลี่ยนใจนะ
เรามาอัพให้ช้าก็อย่าหายไปไหน เราจะมาอัพให้ตลอดๆ จะไม่ปล่อยทิ้งไว้ให้มันค้าง
อัพให้แล้ว อ่านกันเยอะๆ เม้นกันเยอะ กำลังใจเล็กน้อย ให้เรามีแรงสู้ต่อไป.....รักทุกคนน้า
 
เม้น + โหวต เหมือนเดิมจ้า เราจะดูคอมเม้นแล้วจะมาอัำพน๊ะ 
จะช้าหรือเร็ว เม้นกันเยอะเด้อออออ