มาเฟีย(ที่รัก) ♥

มาเฟีย(ที่รัก) บทที่ 19

       หลังจากที่หมออนุญาติให้โทโมะออกจากโรงบาล(เพราะโดนบังคับนายนี่โหดมากตอนนี้)คนไข้(ที่เพิ่งหายเพราะโมโห)รีบขับรถเหยียบคันเร่งยัน 160 อัพ ว๊ากกกกก จะได้ตายกันหมดก็เพราะนาย นอกจากบนรถจะมีฉันแล้วฟ้า เควิน ก็ขึ้นมาด้วย

       "ฮัลโหล พวกแกรีบดักรอยัยเนยที่หน้าบ้านเลยนะ ฉันจะรีบ"โทโมะหยิบโทรศัพท์โทรหาพรรคพวก 

       นี่นายจะรีบไปไหนยะ ฝ่าไฟแดงทำไม >[]< พ่อแก้แม่แก้วช่วยลูกแก้วด้วยยยยยยยยย

ด้านเนย

         เอี๊ยด!! เสียงรถ! รถใครกันมาจอดที่หน้าบ้านฉัน นั่นมันพวกโทโมะนิมาทำไมกันที่นี่

        "พวกแกมาทำไรที่นี่ ป๊อปปี้ เขื่อ เคนตะ"ฉันเดินออกมาด้านนอกต้อนรับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ

        "มีคนต้องการคุยกับเธอ และเพื่อไม่ให้เธอหนีไปไหนเราคงต้องใช้กำลังกับเธอสักหน่อย"ป๊อปปี้พูดจบ เขื่อนและเคนตะก็ปีนรั้วบ้านเข้ามาจับฉันไว้ ไม่น่าซื้อที่มีรั้วต่ำแบบนี้เลย ปล่อยนะ

         รู้ตัวอีกทีก็ถูกจับมัดไว้กับเก้าอี้เสียแล้ว จะทำไรฉัน ใครต้องการเจอฉันเนี่ย

ด้านแก้ว

        เอี๊ยดดดดดดดดดด !! โห้ เบรกทีโลกหมดเลยนะเนี่ยใครตายหรอถึงได้รีบขนาดนี้เนี่ยตาบ้า

        "ลงมานี่"โทโมะดึงแขนฉันลงไป ขอตั้งหลักก่อนได้มั้ยยังมึนอยู่เลย

        "เฮ้ยๆ นายใจเย็นดิอย่าใจร้อนได้ัมั้ย"มันจะฆ่าเนยมั้ย มันจะฆ่าเนยมั้ย โอ๊ยยยย กลัว

        โทโมะรีบถีบประตูบ้านเนยเข้าไป อ้าว พังแล้วซ่อมคืนเขาด้วยนะตาบ้า

        "โทโมะ !! คุณหายดีแล้วหรอ"เนยทำหน้าตาแปลกใจ  ฉันก็แปลกใจอยู่ๆก็หายเป็นปกติ

        "ใช่ ฉันหายดีแล้วหายตั้งแต่ที่รู้ว่าเธอส่งน้องชายไปปล้ำแฟนฉัน เธอทำแบบนี้ทำไม"โทโมะเอื้อมมือไปบีบคอเนย เฮ้ยยย แหม สุภาพบุรุษจริงๆอย่าทำเขา

        "นายจะทำไรน่ะ ปล่อยเขานะ"ฉันรีบห้ามปรามคนที่กำลังบ้าคลั่ง

        "อย่ามาห้ามฉัน เขาทำกับเธอขนาดนี้ยังจะยอมอีกหรอแบบนี้ต้องตาย"โทโมะหันมา โห้ ต าแดงเอาเรื่องแบบนี้มีหวังเนยได้ตายคามือแฟนเก่าแน่ๆ

        "หยุดๆๆๆ พอได้แล้วนายจะบ้าหรอไง"ฉันรวบรวมแรงทั้งหมดผลักโทโมะออกจนเจ้าตัวล้มลงกับพื้น

         เนยเองก็เกือบไม่รอด เธอพยายามสูดอากาศเข้าปอดให้มากที่สุด เสียงหอบดังเป็นระยะ

         "เธอมาห้ามฉันทำไม... ใช่สิ... ฉันต้องการแย่งโมะมากจากเธอ... ฆ่าฉันเลยสิถ้ากล้าพอ"เนยพูด

         โทโมะตอบสนองด้วยการถือปืนขึ้นมา

         "นายจะทำไร อย่านะ"เอาปืนมาจากไหนฟร๊ั ??

         "เขื่อน เคนตะ เอาแก้วออกไป"โทโมะพูดเสียงเรียบ โห้ มาเฟียใจโหด 

         "พี่โมะอย่าทำไรพี่เนยเลยนะ อย่าทำนะ"ตอนนี้เคนตะก็เข้าไปจับตัวฟ้าไว้

         "พี่เคนตะปล่อยฟ้านะ ปล่อยสิ ทำไมพี่ทำแบบนี้ไม่ห้ามพี่โมะล่ะพี่เคนตะพี่เป็นพี่ชายที่แสนดีของฟ้านะ"ฟ้าพูดทั้งน้ำตา ทำให้เคนตะถึงกับนิ่ง

         "พี่จำเป็นจริงๆ ขอโทษนะฟ้า"เคนตะพาฟ้าออกไปด้านนอกเพื่อไม่อยากให้เธอเห็นภาพอันน่าสยงสยอง ฉันเองก้ใช่ว่าอยากเห็น เควินล่ะน้องของเนยตอนนี้ก็โดนป๊อปปี้จับไว้ ส่วนฉันก็ถูกเขื่อนจับไว้

         โทโมะเอาปืนจ่อที่หัวของเนย

         "ฆ่าฉันสิ ถ้ากล้าพอก็ฆ่าฉันเลย คุณไม่รักฉันแล้วแถมฉันยังเคยหลอกคุณ ไหนจะทำร้ายแฟนคุณอีก ฉันเลวมากก็ฆ่าฉันเลย เอาสิ"เนยพูด ใจกล้าจริงๆ

         "ผมเสียใจแต่จำเป็นต้องทำ..."โทโมะพูดจบ

         ปั่ง ! เสียงปืนดังลั่น

         เมื่อฉันลืมตาขึ้น ห๊ะ !! เนยยังอยู่ เนยยังไม่ตาย แล้วอีตาบ้ามาเฟียนี่ยิงอะไร

         "ตัดใจจากผมซะ.... ผมไม่ได้รักคุณแล้ว...."โทโมะพูดจบก็เดินมาหาฉันแล้วดึงฉันออกมาจากเขื่อน

         "แก้ว...คือคนที่ผมรักแม้เมื่อก่อนจะเคยคิดจะคบกับเธอเล่นๆ แต่เมื่อคบกันผมก็รู้ว่าขาดเธอไม่ได้ ถ้าใครมาทำไรแฟนผมอีกผมไม่มีวันยอมแน่"โทโมะโอบไหล่ฉันไว้

         "ไม่...."เนยร้องไห้ โธ่ สงสารเธอจังเลย

         "เพื่อให้คุณเชื่อว่าผมกับเขารักกันจริงๆ"โทโมะพูดจบ 0.0

         ริมฝีปากของโทโมะประกบเข้ากับริมฝีปากของแก้ว ชายหนุ่มสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากอันอวบอิ่มน่าสัมผัสทั้งคู่ตอบสนองจุมพิตแห่งความรักซึ่งกันและกัน

         "ฉันรักเธอ...."แก้วพูด นี่ฉันพูดความในใจออกไปแล้วหรอเนี่ย ทำไมเราไม่รู้ตัวเลย เราจูบตอเขาตอนไหน บอกรักเขาตอนไหนทุกอย่างเร็วไปหมด

         "ฉันเข้าใจแล้ว... ฉันไม่มีวันได้คุณกลับมาใช่มั้ย... "เนยร้องไห้หนักกว่าเดิม จากนั้นโทโมะก็พาฉันเดนิออกมาทิ้งให้เควินกับเนยอยู่กันแค่สองคน

          "ทุกอย่างจบแล้วแก้ว... เหลือแค่เรื่องของเราสองคน"โทโมะพาฉันขึ้นรถไป ส่วนปลายฟ้าก็ไปกับพวกเคนตะ ป๊อปปี้ เขื่อน นี่นายจะพาไปไหนเนี่ย

          "นายจะพาฉันไปไหน"ฉันถามไป แต่โทโมะไม่ตอบทำเพียงแค่ยิ้มมุมปากเล็กๆ

          "ก็พาไปในที่ ที่มีแค่เราสองคนไง"โทโมะพูดจบ ก็รีบขับรถไปตามที่หมาย

ที่สวนรถไฟ

         โทโมะพามานั่งที่ริมแม่น้ำฝั่งตรงข้ามเป็นตึกสูงเราทั้งคู่นั่งอยู่ตรงม้านั่งชายหนุ่มร่างสูงใบหน้าคมซบไหล่ฉันอย่างออดอ้อน

         "รู้มั้ยว่านายใจร้ายกับเนยมาก เธอเสียใจนะ"ฉันเริ่มเปิดประเด็น

         "ช่วยไม่ได้ อยากทำแฟนทำไมล่ะ ถ้าแก้วเสียบริสุทธิ์ให้เควินล่ะก็โมะคงเสียใจมากอ่ะ"โทโมะทำหน้าแบ๋วใส่ ช่างต่างจากเมื่อหน้าบึ้งเป็นก้นลิงเลย

         "ใครแฟนนาย ไม่มีนิฉันไม่อยากเป็นกับนายเลยไม่ได้รักนายซักนิด"พูดไปงั้นแหละอย่าเชื่อฉันนะ

         "ปากแข็งน่ะ แล้วใครล่ะที่พูดว่า ฉันรักเธอ... ตอนที่โมะถูกยิงโมะอ่ะยังได้ยินแก้วบอกรักโมะตั้งหลายรอบเชียว เนี่ยนะไม่รักหรอ รักชัดๆยัยทอม"โทโมะขยี้ อ๊ากกก กล้าดียังไงมาขยี้หัวเขาอ่ะ

         "เราเป็นแฟนกันนะ"โทโมะพูด

         "เอ่อ... อืม.."เขินนะตาบ้า

         "ไรเนี่ยพูดเบาจัง หรือว่าคำขอไม่ถูกใจ ก็ได้ๆๆ เอาใหม่"โทโมะคิด 

         ฟอดดด ! โทโมะหอมแก้มเราหรอเนี่ย

         "เป็นแฟนกับผมนะครับ ที่รัก. . ."โทโมะทำเสียงหวาน 

         "ค่ะ ที่รัก..."ถึงตอนนี้แล้วฉันไม่กั๊กแล้วนะ ฉันรักนาย ฉันรักนาย "ฉันรักนายนะ มาเฟีย(ที่รัก)"พูดจบโทโมะก็จูบปากฉัน ริมฝีปากตาบ้านี่นุ่มชะมัด

         "พรุ่งนี้วันเกิดน้องสาวผมแล้ว ไปร่วมงานนะผมมีขอจะให้"โทโมะพูด

         "อื้ม ได้สิ"ตาหวานนะเนี่ยนายมาเฟียของฉัน

         "คุณสวยจริงๆ ผมรักคุณ...."นั่นเป็นคำพูดสุดท้าย ก่อนที่โทโมะจะซบไหล่ฉัน ไม่รู้ทำไมแต่อยากให้เขาอยู่กับฉันแบบนี้ไปนานๆ ซักพักนึง. . . .