Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        Pimmy Part
      ตั้งแต่เด็ก...ฉันไม่เคยได้รับความรักอย่างจริงจังเลยสักครั้ง พ่อแม่ไม่ค่อยได้ดูแลฉันเพราะต้องบินไปทำงานที่ต่างประเทศส่วนใหญ่ แต่พอจนฉันห้าขวบ ฉันก็มาย้ายเข้ามาในหมู่บ้านนี้และได้เจอกับฟางป๊อปและโมะ นับตั้งแต่นั้นมาฉันก็มีเพื่อนเล่น ตั้งแต่เด็กทุกคนจะคอยช่วยฟางและเข้าข้างฟางเสมอ ของขวัญวันเกิดของฉันกับฟางแตกต่างกัน ฟางจะได้ดีกว่าฉันเสมอ มันกลายเป็นปมที่ถูกถักต่อไปเรื่อยๆโดยไม่มีการแก้ออกก่อน มันถูกถักไปเรื่อยๆจนกลายเป็นปมใหญ่ที่ไม่รู้ว่าจะมีทางแก้ได้ยังไง...
      และวันนึงฉันกับฟางก็ไปเล่นกันที่บ้านป๊อปและเผลอตกสระน้ำไป และโชคร้ายที่เราว่ายน้ำไม่เป็นกันทั้งคู่! พอโมะและป๊อปวิ่งมาเจอเข้า ทั้งสองคนก็รีบกระโดดลงมาช่วย...ช่วยฟาง! 
      ฉันพยายามร้องแต่ก็ไม่เป็นผล เค้าทั้งสองคนช่วยกันพาฟางขึ้นไป และสติที่กำลังจะหายไปของฉันก็กลับมาอีกครั้งเพราะมีมือหนึ่งที่ฉุดฉันขึ้นมาจากน้ำ และมือนั้นคือ...มือของโมะ! เค้ากระโดดลงมาช่วยฉันและปั๊มหัวใจให้ฉัน โดยที่ป๊อปยังคงดูแลแต่ฟาง นับตั้งแต่นั้นตัวฉันก็แทบจะติดกับโมะ แต่โมะก็ยังคงสนใจแต่ฟางอยู่ดี! ถ้าฟางหรือฉันไม่สบายพร้อมกันเพราะติดไข้กัน โมะกับป๊อปก็จะดูแลฟางอย่างดี แต่โมะก็ยังมีบ้างที่ดูแลฉัน 
      ฉันอยากเป็นอย่างฟางบ้าง! อยากเป็นคนที่ทุกคนให้ความสนใจ ให้ความดูแลเอาใจใส่ ฟางมีพร้อมทุกอย่างทั้งครอบครัว ฐานะ เพื่อนหรือแม้แต่คนรัก! ฉันแอบรักโมะมาตั้งนานแล้วตั้งแต่ม.ต้นได้ ฉันคอยช่วยเค้าทำนู่นทำนี่และอยู่ข้างเค้าเสมอ หวังว่าสักวันจะบอกความในใจออกไป บางครั้งฉันก็แกล้งล้มเวลาที่เราไปวิ่งกันเพราะฉันชอบเวลาที่โมะคอยทำแผลให้ฉัน ฉันชอบจริงๆที่มีเค้าอยู่ใกล้
      แล้วหัวใจฉันก็แทบสลาย... ฉันเห็นโมะกับฟางจูบกันและโมะก็บอกรักฟาง! วินาทีนั้นฉันเสียใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และโมะก็เป็นคนที่อยู่ข้างฉันมาตลอด แต่ฟาง...ฟางกำลังจะแย่งเค้าไปจากฉัน! ซึ่งให้ฉันยอมฉันคงทำไม่ได้ ฉันเลยขอร้องฟางไงล่ะ! ฉันรู้ว่าฟางเป็นคนใจอ่อนและรักเพื่อนมากแค่ไหน ฟางดีกับฉันและเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด ฉันเลยคิดว่ามันง่ายที่จะให้เธอทำตามแผนของฉัน โดยการแสดงละครนิดหน่อย
      และสุดท้าย...เธอก็ยอม หึ! เพียงแค่เล่นละครนิดหน่อย เอาแก้วที่แกล้งทำตกแล้วเอามาปาดนิ้วตัวเองแล้วบีบน้ำตา แค่ันั้นก็เรียบร้อย ตามที่ฉันคิด...ฉันคิดว่าถ้าหากฉันได้คบกับโมะ ฉันต้องทำให้โมะรักฉันได้แน่นอน ฉันเชื่อว่าความใกล้ชิดจะทำให้เค้ารักฉัน ฉันยอมเค้าทุกอย่างทำเพื่อเค้าทุกอย่าง
      ไม่เว้นแม้แต่...นอนกับเค้า ฉันเต็มใจให้เค้าทุกอย่างแต่เค้ากลับไม่ทำเรื่องนั้นกับฉัน เค้ายังคงแสดงว่าฉันเป็นเพื่อนคนนึงของเค้า เค้าตามใจฉันทุกอย่าง ดูแลฉันอย่างถนุดถนอม 
      'ใส่ไว้นะโมะ'
      'พิมอยากให้ใส่เหรอ'
      'อื้ม พิมอยากใส่แหวนกับโมะ'
      'ก็ได้'
      ฉันนึกถึงตอนที่ฉันเดินผ่านร้านแหวนแล้วอยากได้แหวนคู่กับเค้าขึ้นมา เค้ายอมใส่แหวนนั้นและสวมมันไว้ให้ฉันด้วยและตอนนี้มันก็ยังอยู่...อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน
      ฉันหวังว่าสักวันจะเข้าไปอยู่ในใจของเค้าได้ แต่มันเปล่าเลย... โมะยังคงเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนและฟางก็ยังคงเป็นคนรักของโมะ 
      ฉันกับโมะทะเลาะกันเพราะเรื่องฟางหลายครั้ง เค้าบอกว่าเค้ารักฟางและลืมไม่ได้จริงๆ และสุดท้ายเค้าก็บอกให้ฉันตัดใจ... และฉันเคยทำมันแล้วแต่รู้ไหม...ฉันทำไม่ได้ ให้ฉันลืมเค้าฉันทำไม่ได้จริงๆ แต่ฉันเหนื่อยเหมือนกันที่ต้องเป็นฝ่ายคอยตามเค้าอยู่แบบนี้ ตามแบบไร้ความหมายและมองไม่เห็นปลายทาง...
      และพอฉันได้ทบทวนดูแล้ว ฉันไม่อยากทำร้ายคนที่ฉันรักไปมากกว่านี้แล้ว ฉันไม่อยากทำร้ายเค้า และฟาง... พอได้ทบทวนแล้ว เธอเสียสละให้ฉันมากมายขนาดไหน เธอยอมเจ็บเพราะฉัน ฉันเลยคิดว่า...
      มันคงถึงเวลาที่จะยอมรับความจริงและยอมแพ้สักที...
      เราทั้งสี่คนไม่มีใครทำอะไรทั้งนั้น เรายืนนิ่งกันไปหมด มีเพียงสายฝนที่ยังคงทำหน้าที่ต่อไป ยังคงตกลงมาทำให้ร่างกายเปียกปอน ฉันตัดสินใจแล้วแม้ว่าจะต้องเจ็บแค่ไหนก็ตาม...
      ฉันเดินไปที่หน้าโมะแล้วโอบรอบคอให้เค้าโน้มลงมาหาฉัน ฉันเขย่งปลายเท้าให้สูงขึ้นแล้วบรรจงจูบลงที่ริมฝีปากของโมะ ฉันทำให้มันเป็นจูบที่ร้อนแรงและกระชากกระชั้น โมะจูบตอบฉันเช่นเดียวกัน... มันเป็นจูบที่หวาน เร่าร้อน และขมขื่น ฉันอยากอยู่อย่างนี้นานๆแต่ก็เป็นไปไม่ได้...
      ฉันถอนจูบออกแล้วมองหน้าโมะที่พร่าเลือนเพราะม่านน้ำตา ฉันรีบกระพริบตาไล่มันออกไปเพื่อมองหน้าเค้าให้ชัดเจนขึ้น มองหน้าคนที่ฉันรักให้ชัดเจนขึ้น...
      ฉันหันไปมองหน้าฟางที่ตอนนี้ตาของเธอแดงก่ำและสั่นระริก ส่วนป๊อปนั้นหันไปมองฟางด้วยสายตาเป็นห่วง มันหมดหน้าที่ของฉันแล้ว...
      ฉันจับมือของโมะขึ้นมาแล้วถอดแหวนที่เค้ากำลังสวมอยู่เช่นกัน ฉันค่อยๆถอดมันออกมาแล้วเดินไปที่หน้าฟาง แล้วสวมแหวนลงไปที่นิ้วนางข้างซ้าย เธอมองหน้าฉันด้วยความตกใจ
      "นิ้วโมะนี่ใหญ่ชะมัดเลย พอเอามาสวมนิ้วฟางแล้วหลวมไปเลยอ่ะ แต่รู้อะไรไหม มันเหมาะกับเธอที่สุดแล้ว"
      "พิม..." ตากลมโตที่สั่นระริกจ้องมองมาที่ฉัน และฉันก็ตรงเข้าไปกอดเธอ เพื่อนรักของฉัน... ฉันกอดฟางพร้อมปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาเงียบๆ แล้วผละออกจากเธอแล้วหันไปยิ้มให้โมะแล้วมองหน้าเค้า ฉันทำเพื่อเค้านะ...
      ฉันเดินกลับหลังหันตรงไปที่บ้านของตัวเอง เพียงแค่หันหลังกลับมาฉันก็กลั้นสะอื้นไม่ไหว ร่างกายสั่นเทิ้มเพราะอาการสะอื้น ฝนตกหนักขึ้นอีก ฉันลูบแหวนที่ยังคงอยู่ที่นิ้มือของฉัน ฉันจะเก็บรักษามันไว้ให้ดีที่สุดเพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่เค้าให้กับฉัน ฉันรู้สึกหนาวไปหมดไม่ใช่เพราะฝนที่ทำให้ร่างกายเปียกปอนหรอก แต่เป็นเพราะใจที่มันอ้างว้างและแตกละเอียดไปแล้ว! ฉันเดินกลับไปพร้อมกับกอดตัวเอง ฉันคงไม่มีสิทธิ์ได้รับอ้อมกอดที่อบอุ่นอีกแล้ว
      'ฉันรักนาย' และฉันพร้อมจะทำเพื่อนายทุกอย่าง   โมะ...
 
 เม้น+โหวตกันด้วยน้า