Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        Poppy Part

        ตอนนี้ฟางหลับไปแล้ว ผมมองคนตัวเล็กที่นอนหลับอยู่ ตอนนี้เธอนอนอยู่ในบ้านของผมเอง และใส่เสื้อผ้าของผม ผมตกใจมากตอนแรกที่เห็นคนตัวเล็กในตอนนั้นแต่ก็ไม่อยากถามอะไรเธอ แต่นั่นมัน...ผมมองเห็นจุดแดงๆที่เป็นรอยไว้ นี่มันรอย! ไอโมะ! ต้องเป็นมันแน่ๆที่ทำกับเธอแบบนี้ ความโกรธที่มีทำให้ผมเดินตรงไปที่บ้านมันทันที! บ้านไอโมะ! เม็ดฝนตกกระทบกับร่างกายของผม แต่ผมไม่สนใจมัน

        อ๊อดดดดดดดด

        ผมกดออดบ้านมัน ผมเห็นชายร่างสูงคุ้นตาเดินออกมาจากตัวบ้านพร้อมกับถือร่มในมือออกมาแล้วเปิดประตูให้กับผม

        "อ้าวป๊อป"

        พลั่ก! ผมต่อยไอโมะไปเต็มแรงและใส่มันไม่ยั้ง มันทำฟางเจ็บ มันต้องเจ็บกว่าฟางหลายเท่า!

        "แกทำแบบนี้ทำไมว่ะ ทำแบบนี้ทำไม!" ผมตะคอกใส่หน้ามัน แล้วต่อยไม่ยั้ง ผมจะฆ่ามันให้ตายไปเลย!

        "แกพูดเรื่องบ้าไรว่ะ" โมะผลักผมออกแล้วกระชากคอเสื้อผม 

        "แกทำแบบนั้นกับฟางทำไม!!!"

        "จะทำอะไรมันก็สิทธิ์ของฉัน!"

        "แต่ฉันเป็นแฟนของฟาง!"

        "ไม่มีวัน ฟางเป็นของฉัน!"

        หลังจากนั้นมันก็กระโจนใส่ผมแล้วกระแทกหมัดแรงๆๆลงมาใส่ผมไม่ยั้ง คิดว่าผมจะยอมแพ้รึไง! ผมพลิกตัวไปคร่อมมันแล้วกระแทกหมัดใส่มันไปบ้าง เราแลกหมัดกันไปมาท่ามกลางสายฝน ผมเริ่มได้รสฝาดของเลือด ผมจะฆ่ามัน! ถ้ามันตายไปฟางคงจะไม่ต้องเสียใจอีก!

         "หยุดนะ! ทำบ้าอะไรกันอยู่!" เสียงหวานแหลมดังขึ้นทำให้ผมหันไปมองนิดนึงเลยทำให้พลาด โมะพลิกกลับตัวมาเป็นฝ่ายต่อยผมบ้าง

         "หยุดนะ! พิมบอกให้หยุดไง!" คนตัวเล็กตะโกนอีกครั้ง แต่เวลานี้ใครจะสนใจกันล่ะ ไม่มันก็ผมนี่แหละที่จะต้องตาย

         "ไม่หยุดใช่ไหม ได้..." เมื่อห้ามไม่ได้พิมเลยเดินจากไป ทิ้งให้ผมกับโมะยังคงซัดกันนัวเนียอยู่

         "ทำไมแกถึงทำอย่างนั้นกับฟาง"

         "เพราะว่ารักไง! ฉันรักฟาง!"

         "ถ้าแกรักเค้าจริง แกไม่ทำแบบนี้หรอก!"

         "แกมันจะไปรู้อะไร ฟางต้องเป็นของฉันคนเดียว!"

         "ฟางไม่ใช่สิ่งของนะเว้ย! แล้วฟางก็ไม่ใช่ของของแก!" ผมตะคอกกลับและยังคงแลกหมัดกับมันต่อไป โดยไม่สนใจเลยว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป ทั้งผมและมันไม่มีใครออมแรงให้ใครทั้งนั้น ผมไม่มีทางหยุดแน่!

         "ทำอะไรกันอยู่...หยุดเดี๋ยวนี้นะ!" เสียงหวานคุ้นหูที่ตะโกนมาทำให้ผมหยุดนิ่ง ไม่เว้นแม้กระทั่งโมะที่หยุดนิ่งเหมือนกัน พิมพาเธอมาเหรอ!

         "ฟาง..." ผมครางชื่อเธออกมาแผ่วเบา ร่างบางจ้องมองมาทางผมและโมะด้วยแววตาสั่นไหวและเจ็บปวด ตอนนี้ตัวเธอเปียกปอน พิมที่น่าจะเป็นคนไปตามเธอมาก็แสดงอาการเสียใจได้อย่างชัดเจน แววตาที่ดูเหมือนเข้มแข็งสั่นระริก ผมและโมะผละออกจากกันแล้วเราก็ยืนเผชิญหน้ากันทั้งสี่คน!

         "ฟางถามว่านี่มันเกิดอะไรขึ้น" ฟางถามแล้วมองผมกับโมะสลับกัน ผมกับโมะได้แต่มองหน้าเธอไม่มีใครตอบอะไรเลย ส่วนพิมเอาแต่ยืนนิ่งไม่พูดอะไรเหมือนกัน

         "เราควรจะคุยกันให้เคลียร์สักทีสินะ..." พิมพูดออกมาอย่างเลื่อนลอย แล้วจ้องหน้าพวกเราทั้งหมด 

          หญิงสาวและชายหนุ่มทั้งสี่คนยืนเผชิญหน้ากัน บางที...นี่อาจจะเป็นจุดจบของเรื่องทั้งหมดและความสัมพันธ์ที่แตกหัก! 

 เรื่องราวต่อไปจะเป็นอย่างไร? // เม้น+โหวตเป็นกำลังใจค่ะ