Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ตอนพิเศษ Poppy Part

        ผมรู้สึกได้ว่ามือเล็กที่กอดผมจู่ๆก็หล่นไปอยู่ที่ข้างลำตัว เธอสลบไปแล้ว... แล้วทำไมตัวเธออุ่นๆ ฟางไม่สบายเหรอ! ผมรีบเช็ดน้ำตาที่เปื้อนใบหน้าสวยอย่างถนุดถนอม แล้วรีบอุ้มเธอออกมาจากห้องครัว คนตัวเล็กตัวอุ่นขึ้นเล็กน้อย

        "ป๊อปจะพาฟางไปไหน แล้วทำไมต้องอุ้ม!" โมะเห็นผมอุ้มฟางออกมาจากครัวก็รีบเดินมาหาผม เหอะ! แฟนมันนั่งตรงนั้นทั้งคนนะ น่าเห็นใจพิมจัง หึ!

        "ฟางเป็นลม แล้วตัวร้อนนิดหน่อย ฉันเลยจะพาไปข้างบน"

        "จริงสิ ฟางไม่สบายอยู่นี่นา"

        "งั้นพิมดูแลฟางนะ"

        "ไม่เป็นไร เดี๋ยวป๊อปดูแลเอง"

        "เอามานี่ ฉันจะดูฟางเอง!" โมะพูดพลางเอามือมาจับแขนฟาง เล่นเอาพิมมองตาแทบถลนออกมา หึ! แฟนอยู่ตรงนี้ยังกล้านะโมะ นายยังรักผู้หญิงคนนี้อยู่สินะ

        "ไม่เป็นไร นายอยู่กับแฟนนายไปเหอะ ไม่เจอกันหลายวันคงมีเรื่องคุยเยอะ แล้วไม่ต้องจับแขนฟางหรอก เดี๋ยวแฟนนายจะหึงนะโมะ" พูดพูดแล้วดึงแขนฟางออกจากมือของมัน มันไม่รู้ตัวรึไงว่าเธอเป็นแบบนี้เพราะใคร!

        ผมรีบไปหยิบผ้าแล้วเอาน้ำใส่กะละมังใบเล็กในห้องนอนของเธอแล้วเช็ดตัวให้เธอ ผมค่อยๆเช็ดที่ใบหน้าเนียนใสที่น่ารักของเธอแล้วเช็ดไปเรื่อยๆ เธอน่ารักแม้กระทั่งเวลาหลับ ผมรักที่เธอร่าเริงสดใส และเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้มได้เมื่ออยู่ใกล้เธอ ตอนเด็กเธอเป็นคนที่ใจดีและน่ารักอ่อนโยนกับผมเสมอและจนปัจจุบันเธอก็ยังเป็นคนเดียว... ผมแอบชอบเธอตั้งแต่เราเรียนมัธยมด้วยกันและนานวันเข้าความผูกพันธ์ที่มีก็เปลี่ยนเป็นความรัก

        ผมรักเธอและไม่เคยพูดไปเพราะกลัวว่าจะเสียเธอ และไม่มีเจ้าหญิงตัวน้อยที่ยิ้มให้ปลอบและให้กำลังใจผมเหมือนเคย ผมไม่เคยเห็นเธอร้องไห้ จนวันนึง! ผมเห็นเธอคุยกับพิมน้ำตาใสๆของเธอก็ไหลอาบแก้ม! ใช่! ผมรู้เรื่องมาตั้งแต่ต้น ตั้งแต่เห็นเธอจูบกับมัน!! ตั้งแต่เห็นเธอตกลงกับพิม! และเห็นผู้หญิงตัวเล็กที่บอบบางนั่งร้องไห้อยู่ในห้องน้ำบ้านตัวเองด้วยอาการสั่นเทา! แล้ววันนั้นผมก็บอกความในใจกับเธอไป!!!

        ผมไม่รู้ว่าโมะมันทำไรกับฟาง แต่แค่เห็นเธอร้องไห้จนจะขาดใจ หัวใจผมมันก็แหลกละเอียดแล้วล่ะ! ทันทีที่ผมเห็นมันกับเธอจูบกัน ผมรู้ว่าฟางกับมันรักกัน! ผมก็เจ็บพอแล้วแต่เพราะคิดว่า... คิดว่ามันต้องดูแลฟางได้ดีกว่าผม และคงดีที่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก มันจะทำให้เธอมีความสุขที่สุด แต่ความไว้ใจที่มีต่อมันที่ให้มันดูแลฟาง มันกลับทำพังลง! พังลงจนย่อยยับไม่มีชิ้นดี มันทำคนที่ผมรักต้องร้องไห้!

        และครั้งนี้ผมก็เห็นฟางเสียน้ำตาให้มัน! ผมไม่เข้าใจว่าทำไม ทำไมมันทำร้ายเธอขนาดนี้เธอยังรักมัน! ส่วนผมที่อยู่ข้างเธอมาตลอด ดูแลเธอมาตลอด! ทำไมเธอกลับไม่เคยรักผมเลย!

        บางทีผมควรจะเห็นแก่ตัวมากกว่านี้สินะ ในเมื่อเป็นคนดีที่อยู่ข้างเธอแล้วมันไม่ทำให้เธอเห็นค่า ผมคงต้องเห็นแก่ตัวบ้างใช่ไหม เธอถึงจะเห็นผมในสายตาบ้างฟาง!

        "ฉันเอาถุงยาขึ้นมาให้" ผมดูถุงยาที่โมะยื่นมาตรงหน้าผมแล้วมองคนตัวเล็ก มันห่วงเธองั้นเหรอ? ผมรับถุงยาแล้วดู วันที่หมอให้ยามันสี่วันที่แล้ว... มันพาเธอเล่นน้ำทั้งที่เธอยังป่วยงั้นเหรอ!

        "นายพาฟางเล่นน้ำทั้งที่ก็รู้เนี่ยนะว่าเธอป่วย!" ผมตะคอกใสมันอย่างเหลืออด ถ้าผมไม่เห็นว่ามันเป็นเพื่อนแล้วผมคงต่อยมันไปแล้วล่ะ

        "ฟางอยากเล่นเอง ฉันห้ามเธอไม่ได้" โมะพูดอย่างไม่รู้สึกผิด มันคนไร้หัวใจ! เธอรักคนอย่างมันได้ยังไง!

        พลั่ก! ผมไม่ลังเลที่จะต่อยมันจนล้มไป มันหันหน้าขึ้นมาแล้วต่อยผมกลับบ้าง เราแลกหมัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ผมเกลียดมัน!

        "กรี๊ดดดด หยุดต่อยกันเดี๋ยวนี้นะ! ป๊อปทำไรโมะน่ะ!" พิมรีบเข้ามาห้ามแล้วผลักผมออกจากแฟนของเธอ! แล้วรีบดูตามตัวว่ามันเป็นไรมากเปล่า ห่วงกันเข้าไป

        "โมะเป็นไรมากเปล่า เจ็บตรงไหนมากไหม"

        "โมะไม่เป็นไรมากหรอก"

        "ป๊อปต่อยโมะได้ไง เป็นเพื่อนกันนะ!"

        "หมั่นไส้มัน!" ผมพูดไปตามความเป็นจริงแล้วหันกลับไปช้อนตัวคนตัวเล็กเพื่อออกไปจากที่นี่!

        "นายจะพาฟางไปไหน!" โมะกำลังจะจับตัวฟาง แต่พิมก็ยึดแขนมันไว้ 

        "พาฟางกลับกรุงเทพ!" ผมพูดแล้วแล้วก็รีบอุ้มเธอเดินออกไป ส่วนโมะมันทำไรไม่ได้หรอก แฟนมันเกาะแขนแน่นซะขนาดนั้นนี่ หึๆ

        "แล้วเรื่องนิตยสารล่ะ!" พิมตะโกนถามผมบ้าง 

        "จัดการไปสิ ฉันจะพาฟางกลับ!" ผมบอกแล้ววางร่างบางลงในรถอย่างถนุดดนอม ก้มลงจูบหน้าผากมนเกลี้ยงเกลาเบาๆ แล้วผมก็ออกรถไป

        ผมจะไม่ให้เธอต้องเจอกับเรื่องเลวร้ายที่เกี่ยวกับมันอีก! ผมจะเห็นแก่ตัวให้ถึงที่สุด!!! ต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่กับผม...คนเดียว!

 อัพแล้วน้า // เม้น+โหวตเป็นกำลังใจให้หน่อยน้า // ติชมได้นะค่ะ