Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีแสงจากหน้าต่างลอดผ่านเข้ามากระทบสายตา ฉันค่อยๆปรับแสงของไฟที่กระทบเข้าตาของฉัน พื้นนุ่มที่รองรับน้ำหนักของฉันทำให้ฉันรับรู้ได้ว่านอนอยู่บนเตียง เพดานมันแปลกๆนะ เหมือนเป็น...ห้องนอนบ้านฉันเอง! ฉันมองดูมือของตัวเองที่ตอนนี้มีมือหนากุมอยู่...ป๊อป!

        คำถามมากมายเกิดขึ้นในหัวของฉัน ฉันอยู่ที่พัทยาในห้องครัวไม่ใช่เหรอ? แล้วฉันกลับมาอยู่ห้องตัวเองได้ไง? แล้วป๊อปมานอนตรงนี้ได้ไง? คำถามมากมายประเดประดังเข้ามาจนฉันเริ่มปวดหัว

        "โอ๊ย!" ฉันร้องเมื่อเริ่มปวดหัว ฉันเอามือไปกุมหัวไว้ เหมือนหัวถูกบีบอย่างแรง ฉันเจ็บจนน้ำตาจะไหลอยู่แล้ว

        "ฟาง! ฟางเป็นไร!" ป๊อปที่ตื่นจากการที่ฉันเอามืออกจากมือของเค้าที่กุมมือของฉันอยู่ออก และเสียงร้องของฉัน ป๊อปรีบจับตัวฉันแล้วถามฉันอย่างเป็นห่วง

        "ฟางปวดหัวป๊อป ฟางปวดมากเลย" ฉันพูดแล้วเอามือกุมหัว ความปวดจี๊ดที่เกิดขึ้นทำเอาฉันอยากจะตายไปซะ ป๊อปกอดฉันแล้วเอามือลูบหัวปลอบฉันให้ใจเย็นๆ

        ฉันค่อยๆเลิกคิดที่จะหาคำตอบ หัวที่ปวดค่อยๆหายไปจนฉันรู้สึกว่าไม่มีอาการปวดหัวแบบเมื่อกี้แล้ว ป๊อปกำลังกอดแล้วลูบหัวฉันอยู่ เค้าอีกแล้วที่อยู่และดูแลฉันมาโดยตลอด...

        "ฟางหายปวดแล้วล่ะป๊อป ว่าแต่ฟางมาอยู่ที่บ้านได้ยังไงเหรอ" ฉันดันตัวเองออกจากป๊อปเบาๆ แล้วถามเค้าไป

        "ฟางไม่สบายไข้ขึ้นน่ะ ป๊อปก็เลยพาฟางกลับมาบ้านน่ะ"

        "อ๋อ" ที่แท้ก็ป๊อปนี่เองที่พาฉันกลับมา ไม่ใช่ผู้ชายใจร้ายคนนั้น

        "ฟางกินข้าวก่อนนะ ป๊อปเอามาให้แต่มันเย็นแล้ว เดี๋ยวป๊อปเอาไปอุ่นให้นะ"

        "อื้ม" ฉันยิ้มให้ป๊อป เค้าเลยลุกถือถ้วยข้าวต้มลงไปอุ่นให้ฉันข้างล่าง ฉันหยิบตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดขึ้นมาดู ฉันอยากถามมันเหลือเกินว่าถ้ามันเป็นฉัน มันจะทำอย่างไร

        ฉันดื่มน้ำตามหลังจากที่กินยาและข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว ป๊อปเอาถ้วยข้าวต้มวางไว้ทีโต๊ะในห้องของฉัน แล้วมานั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงฉันเหมือนเดิม แต่ฉันจำได้ว่าป๊อปถ่ายนิตยสารกับพิมอยู่นี่นาแล้ว แล้วเค้ามาส่งฉันได้ไงล่ะ 

        "ป๊อปมาส่งฟางแล้วงานถ่ายนิตยสารล่ะ" 

        "ก็ไม่มีไรมากหรอกฟาง ป๊อปจัดการเรียบร้อยแล้ว"

        "อื้ม แล้วพี่ทีมงานไม่ว่าเอาเหรอ"

        "ไม่หรอก ป๊อปจัดการดีหายห่วง ฟางพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวป๊อปเล่านิทานให้ฟัง"

        "ทำเหมือนฟางเป็นเด็กไปได้" ฉันยิ้มให้เค้า ป๊อปคิดว่าฉันเด็กขนาดฟังนิทานก่อนนอนเลยเหรอ

        "เอาน่า ฟังนะครับเจ้าหญิงตัวน้อย" ป๊อปลูบหัวฉันก่อนที่จะหยิบตุ๊กตากระต่ายแล้วก็ตุ๊กตาหมีพูห์ที่อยู่ในห้องของฉัน (แต่เป็นของเค้า) ขึ้นมา เค้าจะเล่าเรื่องไรเนี่ย

        "กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... ในป่าแห่งหนึ่งมีสัตว์นานาชนิดอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข กระต่ายน้อยตัวหนึ่งเป็นกระต่ายร่าเริงแจ่มใส น่ารัก มีแต่คนชอบกระต่ายน้อยตัวนั้น และหนึ่งในนั้นก็มีเจ้าหมีพูห์สีเหลืองที่ชอบกินน้ำผึ้งมากและเจ้าหมาป่า"

        "หมีพูห์มาหากระต่ายทุกวันๆ จนกลายเป็นเพื่อนรัก แตกต่างจากหมาป่าที่ทำให้กระต่ายน้อยต้องตกใจกลัวและเสี่ยงอันตรายหลายครั้ง แต่แล้วกระต่ายก็ตกหลุมพลางและหลงรักหมาป่าแสนอันตราย..."

        "..." ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะยาที่ทำให้ง่วงหรือเป็นเพราะพิษไข้ที่ทำให้ฉันง่วงนอนและหลับไป โดยที่ฟังนิทานของเจ้าเสียงที่อบอุ่นไม่จบและฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง ฉันค่อยๆหลับตาแล้วเข้าสู่นิทราไป...

        ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวหลับไปแล้ว แต่เค้าก็ยังไม่หยุดเล่านิทานเรื่องนั้นสักที

        "หมีพูห์ต้องทนเห็นกระต่ายเสียใจและเจ็บปวดหลายครั้งจากการกระทำของหมาป่า โดยที่หมีพูห์ทำได้แค่ดูแลเธอและปลอบใจเธอทุกครั้ง และมันก็อยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดเวลา มันหวัง...หวังว่าสักวันความจริงใจและความดีที่เค้ามีจะทำให้กระต่ายน้อยเปิดใจรับเค้าบ้าง แต่นานวัน...กระต่ายน้อยก็ยังคงรักแต่หมาป่า เวลาผ่านไปเป็นสิบปี หลายสิบปี...แต่กระตายน้อยก็ยังรักแต่หมาป่า จนวันนึงหมีพูห์ถอดใจและตัดใจของเธอ พยายามไม่เจอกับกระต่ายน้อยเพื่อตัดเธอออกไป แต่หมีพูห์ก็ตัดกระต่ายน้อยไม่ได้จนต้องไปหาอยู่เรื่อย และกระต่ายก็ยังคอยเจอกกับหมาป่าจนเธอเจ็บปวดกลับมาหลายครั้งแต่เธอก็ทน จนมันทำให้หมีพูห์รู้ว่าพยายามแค่ไหน กระต่ายน้อยคงไม่มีวันรักเค้า...ไม่มีวัน" 

        ชายหนุ่มยังคงเล่านิทานที่เหมือนกับเป็นเรื่องของตัวเอง เค้าเล่ามันแล้วยิ้มไปด้วย มันคงไม่ดี ถ้าเกิดจู่ๆฟางตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าเค้าร้องไห้

        "และสุดท้าย...นิทานเรื่องนี้ก็ไม่มีตอนจบ และไม่รู้ว่ามันจะจบได้ยังไงเลย..." ชายหนุ่มพูดเสียงแผ่วแล้วก้มลงพรมจูบหญิงสาวแล้วเดินออกไปจากห้องของหญิงสาว เหลือแต่หญิงสาวในห้องที่นอนหลับไหล โดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!

 เม้น+โหวตด้วยน้า หนุกไหมอ่า? เม้นติชมได้เลยน้า