Friends มิตรภาพร้าย ผูกหัวใจให้มีปม

        "พวกเธออยู่ที่นี่กันเหรอ" พิมถามฉัน ตอนนี้ฉันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว และเรากำลังนั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก โลกของความจริงกลับมาแล้ว โลกที่โมะเป็นแฟนพิม พิมเป็นเพื่อนรักฉัน และฉันกับเค้าก็เป็นได้แค่เพื่อนกัน...

        "ใช่แล้ว แล้วพิมกับป๊อปมาได้ไงอ่ะ"

        "ก็เรามีถ่ายนิตยสารพร้อมโฆษณาที่นี่ไง ถ่ายเสร็จก็พรุ่งนี้แล้ว แล้วเธอกับโมะมาตั้งแต่วันไหนล่ะ"

        "เอ่อ...วันนี้ก็วันที่สามน่ะ"

        "วันที่สาม! แปลกเนอะ ทำไมเราไม่เจอกันเลย"

        "ไม่รู้สิ พิมหิวไหมเดี๋ยวฟางไปหาไรมาให้ทานน่ะ"

        "นิดหน่อยจ้ะ เดี๋ยวไปช่วยทำกับข้าวไหมจะได้มาเลี้ยงสองหนุ่มกัน"

        "เอ่อ..."

        "พิมไม่ต้องหรอก เดี๋ยวป๊อปไปช่วยฟางทำเอง นั่งคุยกับแฟนเธอไปเถอะ" นั่นสินั่งคุยกับแฟนเธอไปเถอะพิม ฉันพยักหน้าให้ป๊อปแล้วเดินเข้ามาในครัวกับเค้า 

        "ฟางไม่คิดอะไรกับมันแล้วใช่ไหม" ป๊อปถามทันทีที่เราเดินมาถึงห้องครัว ไม่ได้คิดงั้นเหรอ?

        "ป๊อปหมายถึงใครอ่ะ ฟางจะเอาเวลาไปคิดอะไรกับใครตอนไหน แค่เรื่องงานกับเรียนก็ปวดหัวพอล่ะ" ฉันแสร้งเดินไปหยิบของแล้วหัวเราะให้เค้าเบาๆ 

        "ฟางก็รู้ว่าป๊อปหมายถึงใคร" 

        "..." ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะว่าเค้าหมายถึงใคร!

        "นั่นมันแฟนเพื่อนนะฟาง แล้วมาเที่ยวกับมันแบบนี้คิดว่าถูกแล้วเหรอ" จะย้ำอะไรนักหนา 

        "และเค้าก็เป็นเพื่อนฟางเหมือนกัน ทำไมฟางถึงมากับเค้าไม่ได้ เมื่อก่อนฟางยังมาได้เลย"

        "สองต่อสอง?" 

        "..." ฉันได้แต่เม้มปากให้เค้า เพราะไม่รู้จะหาเหตุผลอะไรมาอ้าง ในเมื่อฉันผิดจริงๆ

        "ป๊อปแค่ไม่อยากเห็นฟางโดนมันทำร้ายอีกก็แค่นั้นแหละ" ป๊อปบอกแล้วหันไปหยิบผักมาล้างแล้วทำอาหารต่อ ภาพวันที่เกิดเรื่อง วันที่โมะเหมือนจะทำให้ฉันขาดใจตายภายในห้องน้ำบ้านตัวเองผุดขึ้นมาอีกครั้ง ฉันรีบสบัดหัวไล่ภาพนั้นออกไปแล้วไปช่วยป๊อปทำกับข้าวต่อ 

        "ป๊อปยังเหมือนเดิมนะฟาง ป๊อปอยู่ข้างฟางเสมอ" 

        "..." คำพูดนั้นทำเอาฉันที่กำลังหั่นผักอยู่ตกใจจนมีดบาดเข้าที่มือของตัวเองลึกพอตัวเหมือนกัน เลือดสีแดงสดไหลลงมาเรื่อยๆ

        "ฟาง!" ป๊อปรีบมาดูที่มือของฉันที่ตอนนี้นิ้วชี้มีเลือดสีแดงสดไหลลงมาเปื้อนไปหมด ป๊อปรีบเอามือของฉันไปล้างน้ำแล้วเดินไปหยิบพลาสเตอร์ที่ตู้ยาที่อยู่ในห้องครัวให้

        ฉันเห็นเลือดไหลออกมา ฉันบีบให้มันไหลออกมาเรื่อยๆ ออกมาซะบ้างก็ดีเลือดเลวๆ ถ้าเกิดเลือดฉันหายไปบ้างฉันอาจจะไม่เป็นคนแบบนี้อีก คนเลวที่รักแม้กระทั่งแฟนเพื่อนตัวเอง!!!

        "ทำอะไรน่ะฟาง!" ป๊อปรีบเข้ามาห้ามฉันที่กำลังบีบเอาเลือดออก

        "ให้มันออกมาซะบ้างก็ดี! เลือดเลวๆ" ฉันยังคงเบี่ยงตัวจากการห้ามของป๊อปแล้วบีบเลือดให้ไหลออกมาอีก ฉันเกลียดเลือดที่ไปเลี้ยงหัวใจ ถ้ามันถ้าไม่มีเลือดพวกนี้ หัวใจจะได้ตายแล้วฉันจะได้ไม่ต้องรักใครอีกซะที! ออกมาอีกสิ!

        "พอเหอะฟาง! หยุดทำร้ายตัวเองซะที"

        "ไม่ต้องมาห้าม!" ป๊อปรีบเข้ามากอดฉัน เค้ากอดฉันแน่นและอบอุ่น ฉันกอดเค้าตอบเช่นกัน น้ำตาใสๆไหลลงมาอีกครั้ง มันไม่ได้ไหลเพราะเจ็บที่แผล แต่มันกลับเกิดขึ้นเพราะใจ...เพราะใจที่มันเหมือนถูกหินมาทุบแล้วแหลกเหลวไป

         ฉันกอดเค้าไว้แน่น เค้าคือคนเดียวที่อยู่ข้างฉันในวันที่มีน้ำตาแต่ทำไมฉันกลับไม่รักเค้า ส่วนอีตานั่นเค้าคือคนที่ทำร้ายฉันตลอดแต่ทำไมฉันถึงรักเค้า! ทำไม! ฉันไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ...

          ฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมาแล้วโลกของฉันก็ดับลง...

 เม้น+โหวต เป็นกำลังใจด้วยน้า