แผนร้าย บ่วงรัก

แผนร้ายบ่วงรัก บทที่ 2
 
     ฟางนั่งรถกลับบ้านมาที่บ้านหลังใหญ่ราคาคนจนไม่มีทางซื้อได้ เธอลงจากรถเดินเข้ามาในบ้านอย่างสง่านั่งลงบนโซฟาแสนหรูอย่างเหนื่อยล้า สาวใช้หน้าตาบ้านๆนำน้ำมาเสิร์ฟให้กับเธอ ก่อนที่ฟางจะค่อยๆหยิบแก้วน้ำขึ้นดื่มให้หายเหนื่อย
     "เฮ้อ รถคันนี้นั่งไม่ค่อบสบายเลย พรุ่งนี้ต้องนั่งรถราคา 5 ล้านอัพขึ้นไปซะแล้ว"ฟางเอ่ยพร้อมล้วงตังค์ออกจากกระเป๋าแบรนเนมสุดหรู เธอนำเงินขึ้นมาพัดอย่างสบายใจ
     "เงินแสนนี้มันกลิ่นหอมจริงๆ แต่มีเงินมากก็หนักกระเป่าแย่ ไปช๊อปให้เงินมันลดลงสักหน่อยดีกว่า"ฟางลุกขึ้นไปเปลี่ยนชุดจากชุดนักศึกษาเป็นชุดหรูราคาแพง
     อีกด้านมีวิวัฒน์คอยแอบฟัง เมื่อรู้ว่าลูกสาวสุดที่รักใช้เงินอย่างทิ้งๆ ขว้างๆ เขาก็ถอนหายใจ
     "ป่านนี้ลูกจะรู้มั้ยว่าเงินในบัญชีที่พ่อถอนออกมาให้ลูกใช้ เหลือไม่ถึงหมื่นแล้ว การงานเศรษฐกิจย่ำแย่ลงทุกวันแถมยัยฟางก็ดันใช้เงินไม่ประหยัดจะทำไงดีนะ"วิวัฒน์เริ่มเครียด
     ฟางถูกเลี้ยงดูมาอย่างดี อยากได้อะไรก็ได้หมดเธอเกิดมาในครอบครัวที่ร่ำรวยแต่ยิ่งนานวันเข้าธุรกิจพันล้านของวิวัฒน์เริ่มแย่ลงคู่แข่งทางธุรกิจชนะขาดลอย บริษัทของวิวัฒน์เริ่มแย่ลงจนต้องปิดตัวทุกวันนี้วิวัฒน์ต้องหันมาพึ่งการพนันได้บ้างไม่ได้บ้างก็ต้องเสี่ยงกันไป ขณะที่เรื่องทุกอย่างยังคงเป็นความลับไม่ให้ลูกสาวคนรักของเขารู้ เพราะถ้าเธอรู้คงรู้สึกไม่ดีแน่ แต่ความลับไม่มีในโลกเพราะถึงฟางจะไม่รู้แต่ชายหนุ่มร่างสูงหน้าตาดี หุ่นล่ำก็รู้อยู่ดียิ่งตอนนี้เป้นจังหวะที่ครอบครัวของวิวฒน์ถอยหลังลงคลอง เป้นโอกาสดีที่ป๊อปปี้จะล้างแค้น
 
       
ที่ห้างสรรพสินค้าโด่งดังแห่งหนึ่ง 
     ฟางเดินช็อปไม่ค่อยสะใจเพราะมีคนขับรถคอยเดินตามตลอดเวลา แต่ไม่มีเขาก็ไม่ได้เพราะคนขับรถมักจะต้องรับบทบาทคอยถือของให้เธอ แม้จะบ่นอยู่ในใจแต่ค่าตอบแทนก็นับว่าคุ้มค่า
     "เอ่อ ลุงสมค่ะวันนี้ฟางอยากเดินคนเดียวลุงสมช่วยเอาของไปเก้บและรอฟางที่รถนะค่ะ"ฟางเอ่ยอย่างหงุดหงิดแต่น้ำเสียงแสนหวานทำให้คนขับไม่รู้สึกโมโห
     "แล้วคุณหนูจะซื้อของเพิ่มอีกมั้ยครับ"คนขับรถถาม
     "ไม่ล่ะจ๊ะ เดินดูของสักหน่อยเดี๋ยวก็จะกลับแล้ว"ฟางเอ่ยขึ้น
     "งั้นผมไปรอที่รถนะครับ"คนขับรถเดินวกกลับไป จนฟางมองไม่เห็นลุงสมอีกเลย
     "ไปได้สักที คราวนี้ฉันจะได้เดินสบายๆ"ฟางเดินดูของทีละร้านทีละร้านก็ไม่ถูกใจ
     เธอเดินไปทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่ามีชายหนุ่มดินตามจับจ้องมองเธอตลอดเวลาและยิ่งเข้าใกล้เธอทุกทีเขาล้วงผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าออกมามันมียาสลบโป๊ะเอาไว้ ชายหนุ่มเอื้อมมือไปผ้าเช็ดหน้าผืนสีขาวโป๊ะเข้ากับจมูกของฟางหญิงสาวเผลอสลบไป นับว่าแผนการของชายหนุ่มไปได้ด้วยดีเนื่่องจากห้างวันนี้คนเดินน้อย และชั้น 5 ที่ฟางเดินอยู่แทบไม่มีคนเลย แผนการนับว่าสำเร็จ
     ฟางค่อยๆเปิดเปลือกตาขึ้น สิ่งแรกที่มองเห็นคือความมือในห้องสี่เหลี่ยมแคบๆ
     "ที่นี่....ที่ไหน..."ฟางเอ่ยเสียงอ่อยเพราะความงัวเงีย
     "ตื่นแล้วหรอ คุณหนู....."ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบ
     ฟางค่อยๆเพ่งมองชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ขอบหน้าต่าง
     "ป๊อปปี้ นายจับมาทำไม"ฟางถาม เธอเพิ่งรู้สึกตัวว่าโดนมัดกับขอบเตียง
     "อยู่นิ่งๆ เงียบๆ ถ้าเธอร้องออกมาแม้แต่นิดเดียวเธอกลายเป็นศพแน่"ป๊อปปี้ขู่
     "แล้วนายจับมาทำไม ปล่อยนะ ถ้าปล่อยฉัน ฉันสัญญาว่าจะไม่บอกใคร"ฟางเริ่มอ้อน
     "สิ่งที่พ่อเธอทำเอาไว้กับพ่ฉันมันยากที่จะให้อภัย แววตาของเธอตอนนี้เหมือนกับแววตาของพ่อฉันมาก วินาทีนั้นแววตาพ่อฉันก็อ้อนวอนขอร้องพ่อเธอไม่ให้ยิงเขาเหมือนกับแววตาเธอในตอนนี้ เธอคงไม่รู้หรอกว่าฉันรู้สึกยังไง"ป๊อปปี้กำหมัดไว้แหน่ กัดฟันพูดอย่าเครียดแค้น
     "ฉันเข้าใจความรู้สึกนายนะ"ฟางพูด
     "น้ำหน้าอย่างเธอน่ะหรอ จะมาเ้ข้าใจความรู้สึกของฉัน แล้ววันที่พ่อเะอถือปืนจ่อยิงหัวพ่อฉันทำไมเธอไม่ห้ามทั้งๆที่เธอก็ยืนดูเหตุการณ์นั่นด้วย"ป๊อปปี้ตะคอกใส่ เขาทำให้ฟางตัวสั่นด้วยความกลัว
     "ฉัน.. ฉันไม่รู้"ฟางเสียงสั่นด้วยความกลัว ตอนนี้ป๊อปปี้น่ากลัวกว่าที่คิดไว้มาก
     "บอกลาความหรูหราของเธอซะฟาง เพราะอีกไม่นานเธอจะต้องชิมรสชาติของความยากจน อดๆอยากๆ ว่ามันเป็นยังไง พ่อของเธอต้องช้ำใจตายถ้ารู้ว่าลูกสาวที่แสนดีกลายเป็นคนจนไปในทันตา"ป๊อปปี้หัวเราะในลำคอแค่คิดจะทรมานเธอก้น่าสนุกเสียแล้ว
     ฟางไม่รู้หรอกว่าเธอจะต้องเจออะไรอีกมาก และมันไม่ใช่เรื่องดี
     "มันทำไมต้องเอาฉันมาทรมานด้วย"ฟางเริ่มไม่พอใจ
     "ฉันไม่ฆ่าเธอก็บุญแล้ว อ้อ ฉันลืมไปมีอะไรอยากให้เธอดูสักหน่อย"ป๊อปปี้ล้วงกระเป๋า
      เขาหยิบสมุดบัญชีให้ฟางดู เธอมองดูสมุดนั้นถึงกับน้ำตาตก ยอดเงินคงเหลือไม่ถึงหมื่นเสียด้วยซ้ำ
     "เพราะความหรูหราของเธอ ทำให้พ่อเธอต้องลำบากถอนเงินมาให้เธอใช้แถมยังต้องถอนเงินไปเล่นการพนัน โง่ซะจริง แถมบริัษัทก็ยังล่มไม่เป็นท่าแถมยังมีลูกไม่รัดีใช้เงินประหยัดอีก เธอคงไม่รู้เรื่องพวกนี้สินะ งั้นก็รู้เอาไว้ซะเถอะ หึๆ"ป๊อปปี้พูดพร้อหัวเราะในลำคอ
     "หยุดไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น พ่อฉันยังรวยอยู่ ไม่มีทางจนลงได้หรอกแกโกหก"ฟางพูดขึ้นน้ำเสียงสั่น
     "งั้นจะลองโทรไปเช็คกับทางธนาคารดูมั้ยล่ะ"ป๊อปปี้เอ่ย
     "ไม่ ไม่ ไม่ฉันอยากรับรู้อะไรทั้งนั้น ออกไปนะ"ฟางเริ่มร้องไห้ออกมา แต่่ไม่ได้เรียกความน่าสงสารจากป๊อปปี้ได้เลย
     "งั้นก็นอนให้ยุงกัดเล่นไปก่อนล่ะกัน ฉันจะไปกินข้าวซะหน่อย"ป๊อปปี้เดินออกจากห้องพร้อมล็อกประตู
     ฟางนอนร้องไห้อยู่ในความมืดยุงก็กัด จะเอื้อมมือตบก็ไม่ได้เพราะถูกมัดตึงกับเตียงทั้งสองข้างทำไมกันผุ้ชายทีเธอรู้จักถึงได้ร้ายขนาดนี้ ป๊อปปี้คงไม่รู้หรอกว่าถึงแม้เธอจะชอบโทโมะลูกนักการเมือง แต่แท้จริงแล้วเธอตกหลุมรักป๊อปปี้ตั้งนานแล้ว ปัดนี้ชายหนุ่มที่เธอรักกลายเป็นคนร้ายทำร้ายจิตใจอย่างไม่ใยดี 
     'ฉันจะรอดออกไปยังไง'ฟางคิดในใจ ท่ามกลางความมืดกับเสียงสะเอื้อนด้วยความเศร้า..