แผนร้าย บ่วงรัก

แผนร้ายบ่วงรัก บทที่ 3

     ป๊อปปี้กลับเข้ามาในห้องที่มีเพียงความมือกับหญิงสาที่นอนหลับอย่างเงียบสงบ เขาเปิดไฟก็เห็นหญฺงสาวนอนร้องไห้คาบน้ำตายังคงมีอยู่ พร้อมกับรอยแดงเต็มตัวเพราะยุงกัด ป๊อปปี้หยิบยาหม่องมาทาให้กับฟาง แม้จะสะใจอยู่บ้างแต่ก็อดสงสารเธอไม่ได้

     "เธอเจ็บมั้ยฟาง ฉันขอโทษนะที่ทรมานเธอแบบนี้แต่แค้นนี้ยังไงก็ต้องชำระ"ป๊อปปี้พูด น้ำตาเริ่มคลอ

     "พ่อค่ะ...หนูอยากกลับบ้าน"ฟางละเมอ

     "อดทนหน่อยนะ ฉันจับเธอไม่นานหรอกอดทนนะฟาง"ป๊อปปี้พรมจูบบนหน้าผากของเธอ

     ก่อนจะจุดยากันยุง และแก้มัดให้กับเธอพร้อมเดินออกจากห้องไปอย่างเงียบๆ

 เช้าวันต่อมา

     ฟางค่อยๆลืมตาขึ้นเะอตื่นขึ้นมาก้รู้สึกตัวว่าโดนแก้มัดออกแล้ว รอยแดงที่ข้อมือเพราะถูกมัดเป็นเวลานานทำให้เธอตกใจแทบจะช๊อก คุณหนูอย่างเธอต้องมีรอยแดงเยอะมากมายขนาดนี้เชียวหรือ

     "ทำไม ทำไมป๊อปถึงทำแบบนี้"ฟางลุกขึ้นเธอสังเกตุเห็นยากันยุง

     "ยากันยุง นี่อย่าบอกนะว่านะตานั่นแอบมาจุดให้"ฟางเองเริ่มสับสนตกลงว่าป๊อปปี้จะดีหรือร้าย

     เธอเปิดประตูออกมาก็เห็นป๊อปปี้นอนพักอยู่ห้อง ชายหนุ่มหน้าหล่อไม่ใส่เสื้อเผยให้เห็นกล้ามเนื้อลอนๆน่าสัมผัส แต่เวลานี้เธออยากจะหนีไปให้ไกลแต่ทำไมอีกใจนึงถึงอยากอยู่กับป๊อปปี้

     "นายรู้มั้ยว่าฉันรักนายมานานแค่ไหน ที่ฉันต้องวางฟอร์มเป็นคุณหนูก็เพื่อไม่ให้ใครมาดูถูกฉันจริงๆแล้ว ฉันรักนายนะป๊อปปี้ ทำไมนายทำแบบนี้กับฉัน"ฟางซบอกของป๊อปปี้ ชายหนุ่มเืรีบโอบกอดเธอไว้ด้วยความละเมอ

     "นายต้องการอะไรจากพ่อกันแน่นะป๊อป.."ฟางสัมผัสได้ถึงเสียงหัวใจของเขาที่เต้นดังเป็นจังหวะ

     ฟางค่อยๆขัยบตัวไปตรงหน้าของป๊อปปี้พร้อมบรรจงรอยจูบแห่งความรักริมฝีปากทั้งคู่ประกบเข้าหากันเธอค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปในริมฝีปากของชายหนุ่ม ป๊อปปี้คงไม่รู้ตัวว่าเขาถูกจูบโดยคุณหนูที่รักเขามานาน

    ผ่านไป 1 ชั่วโมง

    ป๊อปปี้ตื่นขึ้นบิดขี้เกียจเขารู้สึกเหมือนริมฝีปากชุ่มๆ ราวกับถูกจูบ

    "คิดไปเองมั้งเรา เอ๊ะ กลิ่นอะไร"ป๊อปปี้สูดดมกลิ่นเหม็นไหม้ที่ลอยมาจากห้องครัว

    "อ๊ายยยยยยย ไหม้หมดแล้ว"ฟางร้องโวยวาย

    "ยัยบ้านั่นทำไรน่ะ"ป๊อปปี้รีบลุกไปที่ห้อง

    เขาตกใจมากเมื่อเห็นว่าฟางกำลังหาวิธีให้ไฟดับควันไหม้ลอยไปทั่วห้องป๊อปปี้รีบแทรกตัวเขาไปปิดแเตาแก๊สทันที ทั้งคู่รอควันจางลงต่างคนต่างหน้าดำ

    "นี่เธอทำไรเนี่ย จะเผาบ้านหรอ"ป๊อปปี้โวยวาย

    "ฮึ ฮึ ฮ่าๆๆ หน้านายน่ะ"หัวเราะชี้ไปที่หน้าของป๊อปปี้

    "อะไรหน้าฉันมันทำไม"ป๊อปปี้เอามือปาดไปที่หน้าหวังจะเช็ดแต่กลับเปื้อนกว่าเดิม

    "เฮ้ย... ไรเนี่ย"ป๊อปปี้เช็ดหน้าออกแต่ยิ่งเช็ดยิ่งดำ

    "มานี่ เดี๋ยวฉันเช็ดให้"ฟางค่อยๆปาดไปที่หน้าของป๊อปปี้อย่างชำนาญ 

    "ฉันมักจะเจอเหตุการณ์แบบนี้บ่อยๆน่ะก็เลยรู้ว่าจะเช็ดยังไงให้หาย อย่าเช็ดแรงต้องค่อยๆสิ"ฟางค่อยๆเช็ดหน้าให้ป๊อปปี้ สายตาของป๊อปมองไปที่หญฺงสาวตรงหน้าถึงตอนนี้น้าจะดำเพราะควันนั่นแต่ทำไมเธอยังดูสวยในสายตาของเขา

    "หล่อล่ะ ล้างน้ำซํกหน่อยก็โอเค เสื้อนายก็ไม่ใส่ดูสิ"ฟางเอ่ย

    ทั้งคู่เผลอจ้องตากัน แววตาอันแสนหวานของฟางสบตามองที่ป๊อปปี้บรรยากาศเงียบเหงาเสียงนกร้องเพลงสร้างความโรแมนติกได้ดี

    "เอ่อ... ขอบคุณครับ"ป๊อปปี้เอ่ย

    "ไม่เป็นไรค่ะ"ทั้งคู่ต่างเขิน หรือว่าทั้งสองคนจะตกหลุมรักกันเสียแล้ว

    "ฉันว่านายไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวจะล้างหน้ารอ"ฟางเอ่ยขึ้น

    "งั้นล้างหน้าเสร็จแล้วนั่งรอในห้องนอนนะเด๊่ยวจะทำข้าวไปให้กิน"ป๊อปปี้เดินออกแม้ต่อหน้าเขาจะทำเป็นเข้มแต่เมื่อเดินออกมาเขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว"ทำไมเธอน่ารักนะฟาง ชอบเธแล้วสิ"

    "ต่างจากเมื่อวานมาก จะว่าไปป๊อปก้น่ารักดีนะถ้าไม่ดุ เอ๊ะ ฉันพูดไรเนี่ย ล้างหน้าดีกว่า"ฟางรีบไปที่อ่างล้างหน้าทันที

ที่ห้องนอน

     หลังจากที่ฟางล้างหน้าแปรงฟันเสร็จเธอก็มานั่งรอป๊อปปี้ที่นั่ง ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามา

     "นี่ป๊อปปี้ ทำไมนายจะต้องจับฉันมาด้วยป่านนี้พ่อฉันห่วงแย่แล้ว"ฟางพูดขึ้น

     "ฉันขอโทษนะฟาง แต่ที่ฉันทำเพราะต้องการสั่งสอนพ่อของเธอให้รู้สึกถึงความรู้สึกของการสูญเสียคนรักไปว่ามันเป็นยังไง"ยิ่งพูดเขายิ่งแค้น

     "นายคงโกรธมากสินะ"ฟางพูดเสียงอ่อย

     "แต่ฉันตัดสินใจแล้ว ว่าฉันจะไม่ทำร้ายเธอนะฟาง"ป๊อปปี้เอ่ย

     "ทำไมล่ะ"ฟางสงสัย

     "ฉันรักเธอ..."ป๊อปปี้พูด หน้าเริ่มแดงก่ำ

     "เอ่อ.... งั้นหรอแล้วนายจะปล่อยฉันเมื่อไร"ฟางถาม

     "จนกว่าเราจะมีลูกด้วยกันมั้ง"ป๊อปปี้แกล้งพูดเ้ล่น

     "บ้าหรอ ไม่เอ๊า"ฟางเขิน

     "หน้าแดงเชียวนะคุณหนู ระหว่างนี้เธอคงต้องอยู่ที่นี่สักพักฉันจะต้องสั่งสอนพ่อของเธอให้รู้จักความสูญเสียที่แท้จริง"ป๊อปปี้เอ่ย

     "ทำไมพ่อฉันถึงต้องฆ่าพ่อของนายด้วยล่ะ ท่านโกรธแค้นอะไร เธอพอรู้มั้ย"ฟางถาม

     "มีหลายอย่างที่พ่อเธอเก็บเป็นความลับ ไว้จะบอกทีหลังเธอทานข้าวก่อนเถอะ"ป๊อปปี้ชวน

     "ก็ได้ฉันเบื่อพวก พิซซ่ากับสเต็กเต็มทีละ"ฟางยิ้มให้ป๊อปปี้ เธอนั่งลงข้างๆเขา

     ทั้งคู่ต่างตักอาหารกินอย่างมีความสุข

อีกด้านนึงของวิวัฒน์ 

     "ฟาง... ลูกอยู่ไหน.... พ่ิอจะตามหาลูกได้ที่ไหน"วิวัฒน์วิตกกังวล นี่เป็นครั้งแรกที่เขากังวลมากที่สุดในชีวิตภาพของเด็กผู้ชายอายุเพียง 10 ขวบที่กอดพ่อของเขาจะลมหายใจสุดแว๊บเขามา มันคงเป็นความรู้สึกเดียวกันเขาจะทำยังไงถึงจะได้ลูกสาวสุดที่รักกลับมาดังเดิม