เอล คนทะลุมิติ chapter 1

 
ผู้แสวงหาความตาย
 
ใครคือผู้แสวงหาความตาย...
เอลอึ้ง ลีโอเป็นอะไรมากกว่าที่เขาคิด
ลีโอคงต้องไม่ได้ล้อเขาเล่นเท่านั้นเอง
เขาคิดจะอ่านใจของลีโอ
พูดเล่นหรือพูดจริงเดี๋ยวก็รู้... 
อะไรกันนะ จะอ่านใจใครเป็นต้องรู้สึกอย่างนี้ขึ้นมาทุกทีสิน่า..
มโนธรรมของเขาทำงานอีกแล้ว บอกว่าการอ่านใจคนไม่ดีนะ..
เอลรำพึงรำพัน ลีโอจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มน่ากลัว
“นายคิดว่าฉันเป็นใคร แต่นายคิดอาจจะคิดผิดก็ได้นะ เพราะฉันเป็นใครก็ได้ นั่นคือคุณสมบัติของผู้แสวงหาความตายอย่างหนึ่ง นั่นคือผู้เป็นใครก็ได้”
ผู้เป็นใครก็ได้...ใครอีกล่ะ..
“คุณคือใครกันแน่..”
“ฉันคือใครไม่สำคัญหรอก นายต่างหากที่เป็นใคร พวกเราไม่เหมือนใครในเมืองใหญ่แห่งนี้ ไม่เหมือนใครในประเทศนี้ และไม่เหมือนใครในโลกนี้” เสียงลีโอยิ่งพูดยิ่งเสียงกร้าว “สำคัญที่ว่าเจ้ารู้ตัวว่าเจ้าคือใครหรือเปล่า เอล เจ้าเด็กน้อย”
ถูกย้ำเช่นนี้สองรอบ ทำให้เอลรู้สึกหวั่นใจ
เจ้ารู้ตัวว่าคือใคร...หรือว่าเขารู้ว่าเราเป็นใครแล้ว.. แล้วเราเป็นใครกัน...
“คุณล้อเล่นอะไรหรือครับ...”
“ไม่ได้ล้อเล่น ข้าพูดความจริง”
เอาอีกแล้ว พูดแบบนี้อีกแล้ว..
“ลืมบอกไปว่าสิ่งหนึ่งที่พวกเรากำลังเผชิญหน้าอยู่ก็คือความทรงจำที่บกพร่อง ไม่ละเว้นผู้ใด แม้แต่ผู้แสวงหาความตายก็ไม่ละเว้น นั่นเพราะกฎแห่งการข้ามมิติ บ่อยครั้งที่ข้าหลงลืมว่าตัวข้าคือใคร มาที่นี่ได้อย่างไร และมาเพื่ออะไร กว่าข้าจะรู้ตัวก็เกือบสายไป แต่นั่นไม่สำคัญเท่าว่าเมื่อข้าจดจำตัวตนข้าได้ ข้าก็จะทำสิ่งที่พลังของข้าต้องการ ยิ่งความตายอยู่ตรงหน้าข้ายิ่งถวิลหา ข้าไม่กลัวหรอกนะความตาย ข้าชอบเสียอีกความตาย”         
เอลขมวดคิ้ว
นี่มันเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่นกันนี่...
“...มีมนุษย์ที่ไม่กลัวความตายอยู่บนโลกด้วยหรือครับ”
“ก็ข้านี่ไง ดูเสียให้เต็มตา มองให้ทะลุถึงจิตของข้า แล้วเจ้าจะรู้ว่าข้าพูดความจริง ข้านี่แหละมนุษย์อมตะผู้ไม่เกรงกลัวความตายใดใด ข้านี่แหละผู้แสวงหาความตาย”
“.....” เอลนิ่งอึ้ง
“ข้าคือผู้ไม่มีวันตาย ข้าคืออมตะเหนือมนุษย์ทั้งมวล”
ลีโอพูดหน้าตาเฉยเหมือนกำลังท่องบทแสดงละครอยู่ แต่เอลรู้ว่าไม่ใช่ เจ้านี่คือปีศาจในคราบมนุษย์ ผู้แสวงหาความตาย พวกเหนือมนุษย์คนหนึ่ง  
“..พวกเหนือมนุษย์ซึ่งกฏเหนือโลกบอกเอาไว้มีพลังอำนาจหลักอยู่สามอย่าง”
                “.....” เอลเริ่มเครียด
“เจ้าคงไม่เคยรู้มาก่อนสินะว่าพลังอำนาจหลักทั้งสามมีอะไรบ้าง”
“นี่คุณกำลังพูดถึงอะไรกันครับ..” สีหน้าของเอลเครียดอย่างที่สุดแล้ว
กฎเหนือโลกอีกแล้ว อะไรกันนี่....
“แสดงว่ากฎเหนือโลกยังไม่มาถึงเจ้า เพราะถ้าเจ้าได้แตะกฎเหนือโลกแล้ว เจ้าจะรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับตัวตนของเจ้าและของข้า”
“คุณพูดถึงอะไรกันนี่ผมทนไม่ไหวแล้วนะ” เอลร้องลั่นออกมาด้วยความเครียดสุดขีด
“พลังอำนาจหลักสามอย่างคือ
หนึ่ง พวกไม่มีวันตาย
สอง พวกที่เดินทางข้ามมิติ
สาม พวกมนุษย์อนาคต
ส่วนพลังอื่นๆ เป็นเพียงพลังอำนาจรองเท่านั้น โดยเฉพาะพลังความเร็วของเจ้า นั่นแค่พลังไร้ค่า...”
..พลังความเร็ว... ดูถูกว่าพลังของเราไร้ค่าได้ยังไง...
หรือว่าเฮเว่นเกต... เอลคิดได้ว่าเรื่องที่ลีโอพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องที่เขาเขียนไว้ในนิยายเฮเว่นเกตนี่นา แต่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่หยิบยกเรื่องเหล่านี้มาพูดกับเราแบบนี้..
ลีโอ นายต้องการอะไรกัน.. 
“คุณเอาเรื่องในเฮเว่นเกตมาพูดทำไมกันครับ...”
เอลอ่านจิตของลีโอแล้ว แต่สัมผัสไม่ได้ว่าลีโอว่าเป็นพวกเหนือมนุษย์
ทำไมเขาพูดเหมือนเขาเป็น
“สงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันเอาเรื่องในหนังสือมาพร่ำให้นายฟัง”
“ครับ คุณกำลังล้อผมเล่น..”
“ถ้าคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นก็ได้ แต่ถ้าคิดเป็นเรื่องจริง ก็ไม่แปลกหรอกนะ..”
“นายคงต้องการมาดูฉันในวันประหารใช่มั้ย”
เอลอ้ำอึ้งไม่พูดออกมา แม้ว่าอยากจะมาในวันนั้นก็ตาม
“สิทธิ์ของฉันยังรวมถึงการอนุญาตให้นายมาในวันนั้นด้วยนะ สนหรือเปล่า”
“ครับผมอยากมา..”
เอลใช้จังหวะนี้ทะลวงจิตเพื่ออ่านใจลีโออีกครั้ง
“เชิญอ่านตามสบายถ้านายคิดว่าทำได้”
เอลตะลึงลานเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขามั่นใจแล้วว่า ลีโอมีพลังอำนาจ
เขาคิดว่าลีโอซ่อนปริศนาอันใดไว้กันแน่..หรือว่าเขาเป็นพวกเหนือมนุษย์จริงๆ..
ไม่มีทางเป็นไปได้ พวกเหนือมนุษย์จะยอมมาติดคุกแบบนี้ทำไม..
พวกแบบไหนกันนะที่อยากมาอยู่ในคุกแบบนี้ หรือว่าผู้แสวงหาความตาย เขามาติดคุกเพราะต้องการพบกับความตายเช่นนั้นหรือ..ระหว่างสามรูปแบบนั้น เขาเป็นแบบไหนกัน
“กำลังสงสัยว่าข้าเป็นแบบไหนรึ ก็บอกแล้วไงว่าข้าคือพวกอมตะไม่มีวันตาย”
เอลตะลึงพรึงเพริด
พวกไม่มีวันตาย อมตะ...ไม่ว่าตายกี่ครั้งเขาก็จะมีพลังเพิ่มขึ้น...
เอลอึ้งพูดไม่ออก
เขาคือพวกเหนือมนุษย์จริงๆหรือนี่
ทันใดนั้นเขากลับเห็นบางอย่าง ผ้าแดงผืนหนึ่ง กำลังโบกสะบัดในห้วงความคิดของเขา ชายในผ้าสีแดงคนนั้นกำลังปรากฏออกมาทางห้วงความคิด ชายร่างทะมืนในผ้าคลุมสีแดงผืนใหญ่ซึ่งปลิวไสวด้วยแรงลมมหาศาล
เขาตาเหลือกลาน เขาจำได้ว่าเคยเห็นชายคนนี้มาก่อน เขาพยายามจะมองดูว่าหน้าตาเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็มองไม่เห็นหน้า..
อย่าพยายามมองเลย เจ้าไม่มีวันได้เห็นข้าหรอก..
เสียงหนึ่งดังขึ้นในจิต เอลรีบสะบัดศีรษะเรียกสติกลับคืนมา  
“ยังมีปริศนาอีกมากมายซึ่งเกินความเข้าใจของเจ้า ข้าอยู่เหนือพวกเจ้าทั้งปวง พันธมิตรของข้ามากมาย เจ้าเรียกข้าว่าเดอะมาสเตอร์ก็ได้ เรียกว่าผู้เป็นใครก็ได้ เรียกว่าผู้แสวงหาความตายก็ได้ จิตของพวกเจ้าเป็นอาหารของข้า ข้าจะตามล่าพวกเจ้าทุกเช้าค่ำเพื่อกินพลังจิต พวกเจ้าไม่มีวันรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าสักคน ยกเว้นแต่ข้าจะละเว้นเจ้า และเจ้าคนผู้หนึ่งซึ่งข้าละเว้นเอาไว้”
สติของเอลเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก เขากำลังเบลอ ไม่มีความคิดอันใดอยู่ในสมองอีกแล้ว  
ทันใดนั้นสติของเขาเหมือนกำลังถูกปะทะด้วยพลังอำนาจบางอย่าง จู่ๆ ศีรษะก็เหมือนกับถูกบีบไว้ด้วยคีมยักษ์ มันบีบจนเขาต้องยกมือกดขมับไว้ทั้งสองด้านเอาไว้เพื่อต้านการบีบรัดนั้น
แต่จู่ๆ ก็หยุด
“.....พลังทั้งสามจะนำพาไปสู่พลังเหนือโลกที่เฮเว่นเกต พลังแห่งพระเป็นเจ้าจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ข้าจะครอบครองโลกทุกใบในจักรวาลให้เป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว”
จู่ๆสติของเอลก็กลับคืนมา
ไม่ใช่ลีโอ เจ้านี่ไม่ใช่ลีโอ...
เจ้านี่ไม่ใช่ลีโอแต่เป็นใครอีกคนที่อาศัยร่างลีโออยู่..
เดอะมาสเตอร์ ผู้แสวงหาความตาย ผู้เป็นใครก็ได้....ภูตินรก...เจ้าพวกนี้เป็นพันธมิตรของกันและกัน...
มันเชิญเรามาเพราะจุดประสงค์อันใดกันแน่..
.. ลีโอไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์ เขากำลังถูกครอบงำ.. เรากำลังคุยกับใครกันแน่ ใครที่ไม่ใช่ลีโอกำลังคุยกับเราผ่านร่างลีโอ ต้องเป็น..หนึ่งในชื่อพวกนั้น...
ทันใดนั้นเอลก็รู้สึกเหมือนตกหลุมอากาศอย่างแรง ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ เหมือนกับเป็นลม เขาพยายามยันกายขึ้นจากโต๊ะดวงตาฝ้าฟางมองจ้องไปยังใบหน้าของลีโอ
เรา...โอย...
ที่สุดเมื่อเขารู้สึกดีขึ้น ผู้คุมด้านนอกสังเกตเห็นจึงเปิดประตูเข้ามา
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไร..ครับ”
ผู้คุมจึงเดินกลับออกไป
“นายเป็นอะไรเหรอ” ลีโอถาม
เอลยกมือจับท้ายทอยถามลีโอกลับไป
“เมื่อครู่นี้ ผมเป็นอะไรไปหรือครับ”
“อ้าว..อยู่ดีๆนายก็ล้มฟุบลงไปกับโต๊ะ จำไม่ได้เหรอ”
“หรือครับ” เอลจำไม่ได้จริงๆ
“พักผ่อนเสียบ้าง อย่าหักโหมนัก”
เอลจับด้านหลังคอพยายามบีบเพื่อคลายกล้ามเนื้อคอซึ่งรู้เจ็บอยู่
“เมื่อครู่นี้คุณพูดอะไรนะ”
“ตอนไหนล่ะ”
“ตอนก่อนผมจะหน้ามืด”
ดูเหมือนว่าเอลจำเหตุการณ์สองสามนาทีก่อนหน้าไม่ได้แล้ว  
“งั้นต้องขอโทษด้วยนะครับ...ผมต้องขอตัวกลับแล้ว”
เอลก้มศีรษะขอโทษ เขายังมึนไม่หายขณะที่สายตาเหลือบไปดูกระดาษจดคำถามที่เตรียมจะมาถามวันนี้ยังมีเรื่องที่เขาไม่ได้ถามอีกหลายเรื่อง
“หมดเวลาแล้ว”
เสียงผู้คุมคนที่พาลีโอมาเปิดประตูเข้ามาและมาปลดกุญแจมือของลีโอที่ล๊อคอยู่ที่โต๊ะ
“ลาก่อนพ่อหนุ่ม”
ลีโอกล่าวลาและลุกขึ้นเดินตามผู้คุมออกไป แต่เอลกลับยืนตาค้างอยู่กับที่ ผู้คุมส่งเสียงกระแอมปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์
“กลับได้แล้วไอ้หนู”
“ครับๆ ” 
เขารีบก้าวเท้าตามผู้คุมไปติดๆ เขาอยากออกไปจากสถานที่อึดอัดนี้แทบแย่แล้ว  
 
.....................................................................................................................................
 
เอลออกมายืนอยู่ที่นอกเรือนจำด้วยสภาพที่มึนไม่หาย เขามองกลับไปที่ประตูเรือนจำอย่างค้างคาใจ
ลีโอ...
ตอนที่กำลังเดินออกจากห้องนั้น เขาสัมผัสถึงความน่ากลัวในจิตใจของลีโอ ความรู้สึกนั้นเกิดจากสัมผัสพิเศษของเขาซึ่งยังคงค้างอยู่ แต่ความทรงจำของเขากลับไม่มีเรื่องราวในห้องเยี่ยมอยู่สักนิด
สัมผัสพิเศษกำลังส่งภาพผ้าสีแดงโบกสะบัดนั้นเข้ามาในภวังค์ของเอลอีกครั้ง
                “ผ้าสีแดงนั่น”
                แต่มันกลับไม่สามารถทำให้ความทรงจำของเขากลับคืนมาได้
เขาถูกพลังอันใดเล่นงาน และเขาย่อมไม่รู้ว่ามันคือพลังอำนาจของคนผู้หนึ่งซึ่งเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน
เดอะมาสเตอร์ ผู้แสวงหาความตาย ผู้เป็นใครก็ได้ คนนั้น 
…………………………………………………………………….