เอล คนทะลุมิติ chapter 1

ผู้เป็นใครก็ได้

“ถามจริงๆ วันนั้นหายไปไหนกันแน่”

ล้องก์คาใจมาหลายวันแล้ว เขาไม่เชื่อคำพูดของเอลเรื่องที่หายตัวไปเกือบสามวันนั้น

“ก็บอกแล้วไงฉันกลับบ้าน”

“น้องสาวบอกว่านายไม่ได้กลับบ้าน”

“ฉันกลับไปบ้านมา เลิกถามเซ้าซี้ได้แล้วนะ”

“ฉันล่ะห่วงนายแทบแย่ แต่นายกลับพูดแบบนี้”

“เอาเหอะ ฉันกลับมาก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ เลิกถามได้แล้วว่าฉันไปไหนมา”

“ไม่ถามก็ได้” ลองก์ปั้นปึ่งงอนและเดินไปทางอื่น

“อย่าเพิ่งไปสิ นายรู้จักเจ้ายักษ์นั่นหรือเปล่า” 

“เจ้ายักษ์ไหน” ล้องก์ถามมาแต่ไม่หันหน้ามามอง

เอลรีบเดินตามไปติดๆ

“ยักษ์ห้องแอนนาไง”

“ลีชุนอารึ” ล้องก์หยุดและหันมา

“อย่าบอกนะว่าแกจะไปยุ่งกับเจ้านั่น เพราะแกนั่นแหละที่ทำให้เจ้านั่นย้ายมาที่นี่”

“ฉันเนี่ยนะทำให้มันย้ายมา” เอลถามด้วยความสงสัย

“ถ้านายไม่ไปยุ่งกับแอนนา เจ้านั่นไม่ย้ายโรงเรียนตามมาหรอก”

“อ้าว”

เอลอยากรู้นักว่า ลีชุนอา เด็กหนุ่มร่างยักษ์ซึ่งเพิ่งย้ายเข้ามาเรียนห้องจี ห้องเดียวกับแอนนานั้นเป็นใคร ที่สุดเขาก็กระจ่าง

“เจ้านั่นตามมาเพื่อปกป้องแอนนา”

เอลอึ้ง เขาเพิ่งจะรู้ว่าเจ้ายักษ์ที่ห้องจีคือเพื่อนของแอนนาจากโรงเรียนเก่า

“แล้วอีกเรื่องที่ฉันได้ยินมาก็คือ มีการสรุปการสอบสวนเรื่องของนายกับแอนนาว่าถูกกลั่นแกล้งจากช่างไฟฟ้าฮัค เฟนดีซึ่งเป็นคนลอบวางกล้องลับเอาไว้ทั่วโรงเรียน ตอนนี้กำลังตามหามันให้จ้าละหวั่น เห็นบอกว่ามันเผ่นหนีเข้ากลีบเมฆไปแล้ว”

“เหรอ”

เอลพูดได้คำเดียว เขาไม่กล้าออกความเห็นมากกว่านี้ เขาเองก็มีส่วนต้องรับผิดชอบเรื่องของเอ็ท หากใครรู้ว่าเอ็ทเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ มันก็จะโยงใยมาถึงเขาเข้าสักวัน

.....................................................................................................................................

นานแล้ว…

นานมาแล้ว..

หรือยังไม่นาน ข้าตื่นขึ้นมาจากหลับใหลอีกครั้ง….

ข้าไม่มีความทรงจำใดใด แล้วข้าจะรู้ได้อย่างไรว่ามันนานมาแล้ว นี่มันยุคใดกันแน่ แต่ไม่ว่ายุคใดใด โชคชะตามักจะนำพาให้ข้าได้พบใครสักคน

พวกเหนือมนุษย์สักคนที่จิตข้าสื่อถึง ข้านึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้อย่างไรกัน

นี่คือความทรงจำเดียวที่ติดตัวข้ามา

ข้าไม่ใช่คนในร่างกายนี้ ข้าไม่ใช่คนๆ นี้ ใบหน้าหล่อเหลาแบบนี้ ข้าก็เคยมี แต่เจ้านี่เตี้ยเกินไป

ข้าไม่ชอบหน้าเจ้านี่สักเท่าใด มองในกระจกทีไรก็รู้สึกขัดใจเสมอ ว่าแต่ว่า ข้าเคยมีหน้าตาเช่นไรกันล่ะ ข้ายังจำไม่ได้เลย ไม่เป็นไร หน้าเจ้านี่ก็โอเคแล้ว ถึงเตี้ยไปหน่อยก็ยังดี

บ้านนี้ใหญ่โต ข้าเดินสำรวจบ้านหลังนี้ไปทั่ว ศิลปกรรมยุคใดกันนะ เจ้าของตรงหน้าเรียกว่าอันใดกัน จอสี่เหลี่ยมกว้างใหญ่เป็นกระจกติดอยู่ที่ข้างฝาบ้านนั้น

ข้าแตะมันครั้งเดียวมันก็เกิดอะไรบางอย่างขึ้น

มีภาพปรากฏขึ้นมา แปลกนะ ภาพใบหน้าคนนั่น แปลกดี ภาพอะไรต่อมิอะไรปรากฏขึ้นมาเต็มไปหมด มันทำให้ข้าเพลิดเพลินขึ้นมา ข้าจึงนั่งดูมันไปเรื่อยๆจนลืมว่ามีอะไรต้องทำอีกมากมาย

ข้าต้องค้นหาตัวตนของข้า

ว่าข้ามาอยู่ที่ใดกันอีก หลังจากครั้งที่แล้วข้าจำได้ว่า ข้าไปอยู่ที่เมืองหนึ่งซึ่งมีแต่คนผิวดำเต็มไปหมด แอฟริกา ข้าจำได้แค่นั้น และข้าก็ตายที่นั่น ความทรงจำค่อยๆ ปรากฏออกมา ข้าจำได้แล้ว ก่อนข้าจะมาที่นี่ ข้าถูกบั่นคอจนขาดกระเด็น คอข้าขาดและข้าก็ถูกส่งข้ามมิติมาที่นี่

ข้าจำได้แล้วว่าข้าคือผู้ใด

ข้าไม่มีชื่อเรียก ข้ามีแต่ฉายา ข้าคือ..

ผู้แสวงหาความตาย ข้ามาที่นี่ด้วยจุดประสงค์หนึ่ง เพื่อพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่

และหากข้าเลือกได้ ข้าถวิลหาที่จะกลับไปยังต้นกำเนิดของข้า และหนทางเดียวที่ข้าจะได้กลับไปยังที่นั่นก็คือ ข้าต้องได้รับพลังอำนาจแห่งพระเจ้าเสียก่อน

ชายคนหนึ่งอยู่ในรูปตั้งไว้ที่โต๊ะนั่น

ชายแก่คนนี้แหละที่ข้าเห็นก่อนที่คอข้าจะถูกเจ้าแอฟริกันนั่นบั่นจนขาด

เขาอยู่ที่บ้านหลังนี้…เด็กผู้หญิงในรูปเป็นใครกันล่ะ.

เดี๋ยวเขาคงจะกลับมาที่นี่ ข้ารอได้ ข้ารู้ว่าเขาไม่ใช่มนุษย์ เขาคือพวกเดียวกัน ข้ามีพลังพิเศษที่สามารถสัมผัสพวกเดียวกันได้ด้วยสายตา

เขาคือพวกเดียวกัน

ข้าเริ่มหิว จึงเดินไปที่ตู้ๆหนึ่ง เมื่อเปิดออกมาความเย็นก็แผ่ซ่านออกมา ในนั้นมีไฟเปิดสว่าง มีของกิน ดีสิ ข้าหยิบอะไรบางอย่างซึ่งพอจะเป็นอาหารได้ ยัดเข้าปากในทันที

ข้าลืมอะไรบางอย่าง ข้าสงสัยขึ้นมาอีกแล้วว่าเจ้าของร่างกายนี้หายไปไหน จิตนั้นหายไปไหน ข้ามาอยู่ในร่างของเขาโดยไม่ได้รับการเชื้อเชิญ หนำซ้ำยังขับไล่เขาเสียอีก อะไรกันนี่

แต่ข้ากลับรู้สึกว่าเขายังอยู่ในตัวข้านี่นา

“ออกไปจากร่างนี้นะ”

เสียงเจ้านั่นดังขึ้นในใจของข้า

“กลับออกไปนะ ไปให้พ้น”

ข้าจำได้ว่าข้ามีพลังอยู่พลังนี้ พลังขับไล่ใครให้ไปที่ไหนก็ได้ ไปให้พ้นๆ จากหน้าข้าแบบนั้น พลังนั้นข้าได้มาจากคนชื่อซ้อด ข้าจำได้ว่าข้าเจ้านั่นแล้วเอาพลังของมันมา

“เจ้าจะไล่ข้าไปไม่ได้นะ”

ทำไมจะไม่ได้ ข้าไม่ใช่คนดีอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ ข้าไม่มีศาสนาเพราะข้ารู้ว่าศาสนาเป็นสิ่งที่หลอกให้มนุษย์นับถือไปอย่างนั้น ตราบใดที่มนุษย์มีมโนธรรม ศาสนาก็เป็นสิ่งที่ช่วยให้มนุษย์เกรงกลัวบาปและหยุดฆ่ากัน

แต่ข้าไม่ ข้าไม่มีทั้งมโนธรรมและศาสนายึดเหนี่ยว เวลานี้หากข้าขับไล่เจ้านั่นไปยังนรกอเวจีได้ ข้าจะได้ความทรงจำของมันมา ข้าจะได้รู้ว่าไอ้ตู้ที่เก็บความเย็นนั่นเรียกว่าอะไร ไอ้ที่ติดข้างฝามีภาพวุ่นวายเรียกว่าอะไร

ข้าพร้อมจะไล่เจ้านั่นไปแล้ว เจ้านั่นมีชื่อเรียกว่านาห์ม ชื่อแปลกนะ มันคิดว่าจะไล่ข้าได้ แต่มันคิดผิดถนัด เจ้าโง่เอ๋ย แกคิดผิดข้าไม่กลัวบาปอันใดทั้งนั้น ข้าต้องการแค่พลังอำนาจ ก่อนหน้าที่จะมาที่นี่ ข้าได้คร่าชีวิตหัวหน้าเผ่าแอฟริกันไปคนหนึ่ง สุดท้ายข้าก็ถูกมันจับได้และบั่นคอข้ากระเด็น

ที่นั่นคิดว่าข้าเป็นปีศาจ ก็อาจจะใช่ ข้าฆ่าพวกมันไปหลายคนโดยเฉพาะพวกผู้หญิง ข้าชอบฆ่าพวกผู้หญิง เพราะฆ่าง่ายไม่ต้องออกแรงมากนัก

“อย่าทำอะไรข้า”

ไม่ทำไม่ได้หรอก ถ้าข้าไม่ทำ ข้าก็ใช้ชีวิตที่โลกนี้ไม่ได้สิ ข้าจะไม่รู้อะไรที่เป็นตัวตนของเจ้า ข้าจะอยู่ที่นี่ไม่ได้และมีสภาพเหมือนคนโง่หรือไม่ก็คนบ้า

ข้าคือผู้แสวงหาความตาย ข้ามีนิมิตแล้วว่าต้องตามหาคนที่ข้ารู้จัก

ผู้เป็นใครก็ได้คนนั้น เขาคือผู้ให้พลังแก่ข้าในการเป็นใครก็ได้…

ตาแก่คนนั้น… ไม่ใช่สิ คนที่อยู่ในร่างของตาแก่คนนั้นต่างหาก

“เจ้าจงไปจากข้าซะเจ้านาห์ม อโหสิให้ข้าเถอะนะ”

ข้ารู้ดีว่าเมื่อสิ้นเสียงของข้า จิตของเขาก็สาปสูญตลอดกาล ข้าส่งมันไปยังโลกปีศาจที่ซึ่งข้าไม่เคยไปแต่ข้ารู้ได้ว่ามี เสียงเจ้านั่นเงียบไปแล้ว มันไปจากข้าแล้ว

ข้ามองไปที่ฝาผนัง เจ้าจอภาพนั่นเรียกว่า ทีวีแอลซีดี ตู้นั่นเรียกว่า ตู้เย็น ตาแก่นั่นชื่อแซม เป็นพ่อบุญธรรมของเจ้านาห์มนั่น เมืองนี้เรียกว่า เมืองเกรนาดา ปีนี้อยู่ห่างจากปีที่แล้วของข้าถึงห้าสิบปี ข้ากระโดดมาที่นี่เป็นแสวงหาความตายใหม่

ความตายแบบไหนกันที่ข้าจะพบที่นี่เพื่อเพิ่มพูนพลังอำนาจเหนือโลกของข้า

ชีวิตใหม่นี้ช่างเท่ห์นัก ข้าคิดว่าไม่ควรอยู่อุดอู้ในห้องนี้อีกแล้ว ต้องออกไปเดินเล่นชมแสงสียามราตรีของเมืองใหญ่แห่งนี้ดีกว่า ข้าต้องการสาวๆ ข้างกาย มีเงินเก็บไว้ในตู้เซฟ ข้าต้องขึ้นไปหยิบ มนุษย์ต้องสั่งสมเงินทองไว้ใช้ เล่นหุ้นเพื่อจะได้รวยๆ แต่ข้าไม่ต้องทำเช่นนั้น

ข้าต้องการแค่การสั่งสมพลังเพื่อให้ได้พบกับพันธมิตรของข้า อีกสองคนนั้น คนซึ่งข้าสัมผัสทางจิตมาตลอด พันธมิตรซึ่งเคยให้พลังเหนือโลกกับข้า

ไม่คิดเลยว่าแค่ข้าขับไล่จิตเจ้าของร่างไปให้ไกลแค่นั้น ข้าก็ได้ความทรงจำที่สูญหายนั้นกลับมา

ช่างยอดเยี่ยมอะไรเช่นนี้

“ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า”

…………………………………………………………………………………….