เอล คนทะลุมิติ chapter 1

 

ผู้แสวงหาความตาย

 

ใครคือผู้แสวงหาความตาย...

เอลอึ้ง ลีโอเป็นอะไรมากกว่าที่เขาคิด

ลีโอคงต้องไม่ได้ล้อเขาเล่นเท่านั้นเอง

เขาคิดจะอ่านใจของลีโอ

พูดเล่นหรือพูดจริงเดี๋ยวก็รู้... 

อะไรกันนะ จะอ่านใจใครเป็นต้องรู้สึกอย่างนี้ขึ้นมาทุกทีสิน่า..

มโนธรรมของเขาทำงานอีกแล้ว บอกว่าการอ่านใจคนไม่ดีนะ..

เอลรำพึงรำพัน ลีโอจ้องหน้าเขาด้วยรอยยิ้มน่ากลัว

“นายคิดว่าฉันเป็นใคร แต่นายคิดอาจจะคิดผิดก็ได้นะ เพราะฉันเป็นใครก็ได้ นั่นคือคุณสมบัติของผู้แสวงหาความตายอย่างหนึ่ง นั่นคือผู้เป็นใครก็ได้”

ผู้เป็นใครก็ได้...ใครอีกล่ะ..

“คุณคือใครกันแน่..”

“ฉันคือใครไม่สำคัญหรอก นายต่างหากที่เป็นใคร พวกเราไม่เหมือนใครในเมืองใหญ่แห่งนี้ ไม่เหมือนใครในประเทศนี้ และไม่เหมือนใครในโลกนี้” เสียงลีโอยิ่งพูดยิ่งเสียงกร้าว “สำคัญที่ว่าเจ้ารู้ตัวว่าเจ้าคือใครหรือเปล่า เอล เจ้าเด็กน้อย”

ถูกย้ำเช่นนี้สองรอบ ทำให้เอลรู้สึกหวั่นใจ

เจ้ารู้ตัวว่าคือใคร...หรือว่าเขารู้ว่าเราเป็นใครแล้ว.. แล้วเราเป็นใครกัน...

“คุณล้อเล่นอะไรหรือครับ...”

“ไม่ได้ล้อเล่น ข้าพูดความจริง”

เอาอีกแล้ว พูดแบบนี้อีกแล้ว..

“ลืมบอกไปว่าสิ่งหนึ่งที่พวกเรากำลังเผชิญหน้าอยู่ก็คือความทรงจำที่บกพร่อง ไม่ละเว้นผู้ใด แม้แต่ผู้แสวงหาความตายก็ไม่ละเว้น นั่นเพราะกฎแห่งการข้ามมิติ บ่อยครั้งที่ข้าหลงลืมว่าตัวข้าคือใคร มาที่นี่ได้อย่างไร และมาเพื่ออะไร กว่าข้าจะรู้ตัวก็เกือบสายไป แต่นั่นไม่สำคัญเท่าว่าเมื่อข้าจดจำตัวตนข้าได้ ข้าก็จะทำสิ่งที่พลังของข้าต้องการ ยิ่งความตายอยู่ตรงหน้าข้ายิ่งถวิลหา ข้าไม่กลัวหรอกนะความตาย ข้าชอบเสียอีกความตาย”         

เอลขมวดคิ้ว

นี่มันเรื่องจริงหรือเรื่องล้อเล่นกันนี่...

“...มีมนุษย์ที่ไม่กลัวความตายอยู่บนโลกด้วยหรือครับ”

“ก็ข้านี่ไง ดูเสียให้เต็มตา มองให้ทะลุถึงจิตของข้า แล้วเจ้าจะรู้ว่าข้าพูดความจริง ข้านี่แหละมนุษย์อมตะผู้ไม่เกรงกลัวความตายใดใด ข้านี่แหละผู้แสวงหาความตาย”

“.....” เอลนิ่งอึ้ง

“ข้าคือผู้ไม่มีวันตาย ข้าคืออมตะเหนือมนุษย์ทั้งมวล”

ลีโอพูดหน้าตาเฉยเหมือนกำลังท่องบทแสดงละครอยู่ แต่เอลรู้ว่าไม่ใช่ เจ้านี่คือปีศาจในคราบมนุษย์ ผู้แสวงหาความตาย พวกเหนือมนุษย์คนหนึ่ง  

“..พวกเหนือมนุษย์ซึ่งกฏเหนือโลกบอกเอาไว้มีพลังอำนาจหลักอยู่สามอย่าง”

                “.....” เอลเริ่มเครียด

“เจ้าคงไม่เคยรู้มาก่อนสินะว่าพลังอำนาจหลักทั้งสามมีอะไรบ้าง”

“นี่คุณกำลังพูดถึงอะไรกันครับ..” สีหน้าของเอลเครียดอย่างที่สุดแล้ว

กฎเหนือโลกอีกแล้ว อะไรกันนี่....

“แสดงว่ากฎเหนือโลกยังไม่มาถึงเจ้า เพราะถ้าเจ้าได้แตะกฎเหนือโลกแล้ว เจ้าจะรู้เรื่องราวทุกอย่างเกี่ยวกับตัวตนของเจ้าและของข้า”

“คุณพูดถึงอะไรกันนี่ผมทนไม่ไหวแล้วนะ” เอลร้องลั่นออกมาด้วยความเครียดสุดขีด

“พลังอำนาจหลักสามอย่างคือ

หนึ่ง พวกไม่มีวันตาย

สอง พวกที่เดินทางข้ามมิติ

สาม พวกมนุษย์อนาคต

ส่วนพลังอื่นๆ เป็นเพียงพลังอำนาจรองเท่านั้น โดยเฉพาะพลังความเร็วของเจ้า นั่นแค่พลังไร้ค่า...”

..พลังความเร็ว... ดูถูกว่าพลังของเราไร้ค่าได้ยังไง...

หรือว่าเฮเว่นเกต... เอลคิดได้ว่าเรื่องที่ลีโอพูดมาทั้งหมดเป็นเรื่องที่เขาเขียนไว้ในนิยายเฮเว่นเกตนี่นา แต่มันไม่แปลกไปหน่อยเหรอที่หยิบยกเรื่องเหล่านี้มาพูดกับเราแบบนี้..

ลีโอ นายต้องการอะไรกัน.. 

“คุณเอาเรื่องในเฮเว่นเกตมาพูดทำไมกันครับ...”

เอลอ่านจิตของลีโอแล้ว แต่สัมผัสไม่ได้ว่าลีโอว่าเป็นพวกเหนือมนุษย์

ทำไมเขาพูดเหมือนเขาเป็น

“สงสัยใช่มั้ยว่าทำไมฉันเอาเรื่องในหนังสือมาพร่ำให้นายฟัง”

“ครับ คุณกำลังล้อผมเล่น..”

“ถ้าคิดว่าเป็นเรื่องล้อเล่นก็ได้ แต่ถ้าคิดเป็นเรื่องจริง ก็ไม่แปลกหรอกนะ..”

“นายคงต้องการมาดูฉันในวันประหารใช่มั้ย”

เอลอ้ำอึ้งไม่พูดออกมา แม้ว่าอยากจะมาในวันนั้นก็ตาม

“สิทธิ์ของฉันยังรวมถึงการอนุญาตให้นายมาในวันนั้นด้วยนะ สนหรือเปล่า”

“ครับผมอยากมา..”

เอลใช้จังหวะนี้ทะลวงจิตเพื่ออ่านใจลีโออีกครั้ง

“เชิญอ่านตามสบายถ้านายคิดว่าทำได้”

เอลตะลึงลานเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขามั่นใจแล้วว่า ลีโอมีพลังอำนาจ

เขาคิดว่าลีโอซ่อนปริศนาอันใดไว้กันแน่..หรือว่าเขาเป็นพวกเหนือมนุษย์จริงๆ..

ไม่มีทางเป็นไปได้ พวกเหนือมนุษย์จะยอมมาติดคุกแบบนี้ทำไม..

พวกแบบไหนกันนะที่อยากมาอยู่ในคุกแบบนี้ หรือว่าผู้แสวงหาความตาย เขามาติดคุกเพราะต้องการพบกับความตายเช่นนั้นหรือ..ระหว่างสามรูปแบบนั้น เขาเป็นแบบไหนกัน

“กำลังสงสัยว่าข้าเป็นแบบไหนรึ ก็บอกแล้วไงว่าข้าคือพวกอมตะไม่มีวันตาย”

เอลตะลึงพรึงเพริด

พวกไม่มีวันตาย อมตะ...ไม่ว่าตายกี่ครั้งเขาก็จะมีพลังเพิ่มขึ้น...

เอลอึ้งพูดไม่ออก

เขาคือพวกเหนือมนุษย์จริงๆหรือนี่

ทันใดนั้นเขากลับเห็นบางอย่าง ผ้าแดงผืนหนึ่ง กำลังโบกสะบัดในห้วงความคิดของเขา ชายในผ้าสีแดงคนนั้นกำลังปรากฏออกมาทางห้วงความคิด ชายร่างทะมืนในผ้าคลุมสีแดงผืนใหญ่ซึ่งปลิวไสวด้วยแรงลมมหาศาล

เขาตาเหลือกลาน เขาจำได้ว่าเคยเห็นชายคนนี้มาก่อน เขาพยายามจะมองดูว่าหน้าตาเป็นเช่นไร แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็มองไม่เห็นหน้า..

อย่าพยายามมองเลย เจ้าไม่มีวันได้เห็นข้าหรอก..

เสียงหนึ่งดังขึ้นในจิต เอลรีบสะบัดศีรษะเรียกสติกลับคืนมา  

“ยังมีปริศนาอีกมากมายซึ่งเกินความเข้าใจของเจ้า ข้าอยู่เหนือพวกเจ้าทั้งปวง พันธมิตรของข้ามากมาย เจ้าเรียกข้าว่าเดอะมาสเตอร์ก็ได้ เรียกว่าผู้เป็นใครก็ได้ เรียกว่าผู้แสวงหาความตายก็ได้ จิตของพวกเจ้าเป็นอาหารของข้า ข้าจะตามล่าพวกเจ้าทุกเช้าค่ำเพื่อกินพลังจิต พวกเจ้าไม่มีวันรอดพ้นจากเงื้อมมือของข้าสักคน ยกเว้นแต่ข้าจะละเว้นเจ้า และเจ้าคนผู้หนึ่งซึ่งข้าละเว้นเอาไว้”

สติของเอลเหมือนถูกตัดขาดจากโลกภายนอก เขากำลังเบลอ ไม่มีความคิดอันใดอยู่ในสมองอีกแล้ว  

ทันใดนั้นสติของเขาเหมือนกำลังถูกปะทะด้วยพลังอำนาจบางอย่าง จู่ๆ ศีรษะก็เหมือนกับถูกบีบไว้ด้วยคีมยักษ์ มันบีบจนเขาต้องยกมือกดขมับไว้ทั้งสองด้านเอาไว้เพื่อต้านการบีบรัดนั้น

แต่จู่ๆ ก็หยุด

“.....พลังทั้งสามจะนำพาไปสู่พลังเหนือโลกที่เฮเว่นเกต พลังแห่งพระเป็นเจ้าจะเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว ข้าจะครอบครองโลกทุกใบในจักรวาลให้เป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว”

จู่ๆสติของเอลก็กลับคืนมา

ไม่ใช่ลีโอ เจ้านี่ไม่ใช่ลีโอ...

เจ้านี่ไม่ใช่ลีโอแต่เป็นใครอีกคนที่อาศัยร่างลีโออยู่..

เดอะมาสเตอร์ ผู้แสวงหาความตาย ผู้เป็นใครก็ได้....ภูตินรก...เจ้าพวกนี้เป็นพันธมิตรของกันและกัน...

มันเชิญเรามาเพราะจุดประสงค์อันใดกันแน่..

.. ลีโอไม่ใช่พวกเหนือมนุษย์ เขากำลังถูกครอบงำ.. เรากำลังคุยกับใครกันแน่ ใครที่ไม่ใช่ลีโอกำลังคุยกับเราผ่านร่างลีโอ ต้องเป็น..หนึ่งในชื่อพวกนั้น...

ทันใดนั้นเอลก็รู้สึกเหมือนตกหลุมอากาศอย่างแรง ฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะ เหมือนกับเป็นลม เขาพยายามยันกายขึ้นจากโต๊ะดวงตาฝ้าฟางมองจ้องไปยังใบหน้าของลีโอ

เรา...โอย...

ที่สุดเมื่อเขารู้สึกดีขึ้น ผู้คุมด้านนอกสังเกตเห็นจึงเปิดประตูเข้ามา

“เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่มีอะไร..ครับ”

ผู้คุมจึงเดินกลับออกไป

“นายเป็นอะไรเหรอ” ลีโอถาม

เอลยกมือจับท้ายทอยถามลีโอกลับไป

“เมื่อครู่นี้ ผมเป็นอะไรไปหรือครับ”

“อ้าว..อยู่ดีๆนายก็ล้มฟุบลงไปกับโต๊ะ จำไม่ได้เหรอ”

“หรือครับ” เอลจำไม่ได้จริงๆ

“พักผ่อนเสียบ้าง อย่าหักโหมนัก”

เอลจับด้านหลังคอพยายามบีบเพื่อคลายกล้ามเนื้อคอซึ่งรู้เจ็บอยู่

“เมื่อครู่นี้คุณพูดอะไรนะ”

“ตอนไหนล่ะ”

“ตอนก่อนผมจะหน้ามืด”

ดูเหมือนว่าเอลจำเหตุการณ์สองสามนาทีก่อนหน้าไม่ได้แล้ว  

“งั้นต้องขอโทษด้วยนะครับ...ผมต้องขอตัวกลับแล้ว”

เอลก้มศีรษะขอโทษ เขายังมึนไม่หายขณะที่สายตาเหลือบไปดูกระดาษจดคำถามที่เตรียมจะมาถามวันนี้ยังมีเรื่องที่เขาไม่ได้ถามอีกหลายเรื่อง

“หมดเวลาแล้ว”

เสียงผู้คุมคนที่พาลีโอมาเปิดประตูเข้ามาและมาปลดกุญแจมือของลีโอที่ล๊อคอยู่ที่โต๊ะ

“ลาก่อนพ่อหนุ่ม”

ลีโอกล่าวลาและลุกขึ้นเดินตามผู้คุมออกไป แต่เอลกลับยืนตาค้างอยู่กับที่ ผู้คุมส่งเสียงกระแอมปลุกเขาให้ตื่นจากภวังค์

“กลับได้แล้วไอ้หนู”

“ครับๆ ” 

เขารีบก้าวเท้าตามผู้คุมไปติดๆ เขาอยากออกไปจากสถานที่อึดอัดนี้แทบแย่แล้ว  

 

.....................................................................................................................................

 

เอลออกมายืนอยู่ที่นอกเรือนจำด้วยสภาพที่มึนไม่หาย เขามองกลับไปที่ประตูเรือนจำอย่างค้างคาใจ

ลีโอ...

ตอนที่กำลังเดินออกจากห้องนั้น เขาสัมผัสถึงความน่ากลัวในจิตใจของลีโอ ความรู้สึกนั้นเกิดจากสัมผัสพิเศษของเขาซึ่งยังคงค้างอยู่ แต่ความทรงจำของเขากลับไม่มีเรื่องราวในห้องเยี่ยมอยู่สักนิด

สัมผัสพิเศษกำลังส่งภาพผ้าสีแดงโบกสะบัดนั้นเข้ามาในภวังค์ของเอลอีกครั้ง

                “ผ้าสีแดงนั่น”

                แต่มันกลับไม่สามารถทำให้ความทรงจำของเขากลับคืนมาได้

เขาถูกพลังอันใดเล่นงาน และเขาย่อมไม่รู้ว่ามันคือพลังอำนาจของคนผู้หนึ่งซึ่งเขาไม่เคยรู้จักมาก่อน

เดอะมาสเตอร์ ผู้แสวงหาความตาย ผู้เป็นใครก็ได้ คนนั้น 

…………………………………………………………………….