เอล คนทะลุมิติ chapter 1

พลังที่เพิ่มขึ้น

ที่โรงเรียนเซนต์แอนเจิ้ล

          ตึกซีบริเวณทางลงชั้นสามมาชั้นสอง ขณะที่เอลเดินสวนขึ้นไปก็พบกับครูแคทาลีนผู้ลึกลับ เอลรู้สึกว่าครูคนนี้มีอะไรแปลกๆ

เขาค้อมศีรษะเล็กน้อยและหลีกทางให้ครูสาว เขารู้สึกว่าครูสาวดูใจลอยชอบกล คงมีเรื่องไม่สบายใจเป็นแน่

จู่ๆ เขาได้ยินเสียงหนึ่ง

เสียงไร..

เขาไม่เห็นใครอยู่แถวนั้น เขาอ้าปากค้าง เพราะมันคือเสียงความคิดของครูสาว.. 

“ใครคือสาวบริสุทธิ์ที่ถูกเลือกคนนั้นนะ...”

เอลหันหลังกลับไปดูครูซึ่งเดินลงไปด้านล่างแล้ว 

ความคิดของครูแคท….ทำไมเราได้ยินความคิดพวกนั้น

หมู่นี้เขาได้ยินเสียงรำพึงรำพันในใจของผู้คนรอบๆตัวอยู่บ่อยๆ เขาไม่ได้ตั้งใจจะไปอ่านความคิดของใครเลยสักนิดแต่มันมาเข้าหูเขาเอง

เขาคิดว่ามันเป็นผลมาจากการที่พบกับเอ็ท หรือว่าเอ็ทคือพวกที่อ่านใจคนได้ เมื่อเอ็ทตายไป พลังบางส่วนได้ถูกดูดกลืนมาด้วยกฎเหนือโลกที่ว่า พลังดึงดูดพลัง

พลังหูทิพย์ของเอ็ทมาอยู่กับเขาแล้ว นั่นแสดงว่าเอ็ทสิ้นสูญไปแล้วจากจักรวาลนี้

ไม่รู้ว่าดีหรือร้าย การที่เสียงจากความคิดผู้อื่นดังเข้ามาในรูหูแบบนี้บ่อยๆ ก็ไม่ไหวหรอกนะ

เขาวิ่งลงมามองตามเงาหลังของครูสาวที่กำลังเดินไปยังห้องพักครูซึ่งอยู่ไม่ไกล 

          ..สาวบริสุทธิ์อะไรกัน..หรือว่าบทกวีอะไรสักอย่าง.... 

คิดอะไรอยู่นะ..

แล้วเอลก็รู้สึกว่าไปยุ่งอะไรกับเขาล่ะ มันเรื่องส่วนตัวของเขานะ...

พลังอ่านใจกำลังทำให้เขารู้สึกรำคาญใจแล้ว เสียงมากมายเข้ามาในหูเขาจนเขาทนไม่ได้ บางครั้งมันก็หายไป บางครั้งก็เข้ามาจนทำให้เขาเสียสมาธิ

เขาใช้มือทุบด้านบนของศีรษะเบาๆ เพื่อให้มันหยุด

นี่หรืออำนาจพระเจ้า ไม่เห็นจะชอบเลยสักนิด...

เสียงกริ่งหมดคาบเรียนดังขึ้น เอลยังตกอยู่ในภวังค์ความคิด นักเรียนมากมายกรูออกมาจากห้องเพราะเป็นเวลาพักเที่ยงทำให้เกิดการเบียดกันที่บันได หลายคนดันเขาจนกระเด็น เอลกลับไม่รู้สึกตัวได้ยืนอยู่ตรงนั้น

นี่คือเหตุผลที่ทำให้เอ็ทบ้าไปขนาดนั้น เมื่อรวมกันมากเข้า จะเป็นพระเจ้าแห่งโลก

          ‘เจ้านี่ยืนขวางทางเดินทำไมนะ’ ‘เอลจอมเพี้ยนอีกแล้วเหรอ’ ‘อย่าไปยุ่งกับเขาน่ะ’

          เขาได้ยินเสียงคนสองสามคนกำลังนินทาจึงหันไป

          เขาเห็นเด็กสาวกลุ่มหนึ่งซึ่งยืนขวางทางอยู่ เธอคือสามสาวห้องดีซึ่งขณะนี้กำลังเป็นสาวฮอตในโรงเรียน เธอคือลินดา แจน และเคียร่า เด็กมัธยมต้นไม่มีใครแสบเกินสามสาวผู้นี้แล้วล่ะ 

          “เฮ้เอล”

          เอลเห็นลินดาทัก แต่ก็ทำเป็นไม่ได้ยินและเดินเบียดออกไป วันนี้เขาไม่มีอารมณ์คุยด้วย ทั้งสามจ้องเอลตาเป็นมัน

เสียงเด็กสาวผมแดงเคียร่าก็พูดเข้ามาในหูของเอล

หล่อจังฉันอยากเป็นแฟนเธอจัง...

ยัยบ้าใครอยากเป็นแฟนเธอ..

เคียร่าพูดขณะที่ลินดาผมสีม่วงซึ่งเป็นหัวหน้าแก็งค์ใช้นิ้วบิดหูของเคียร่าจนร้องลั่น

“โอ้ยยยยยยยยปล่อยยยยย”

“เอลน่ะของฉัน”

ลินดายังตะคอกเสียงลั่น เอลได้ยินเสียงนั้นเต็มหู

"ของฉันโว้ย" 

เคียร่ายังไม่เข็ดกัดฟัน แจนใช้มือบีบคอเคียร่าอย่างแรง

"เอลเป็นของฉันต่างหาก"

“โอ้ยยยยยยยยปล่อยยยยย”

ไร้สาระที่สุด เอลสั่นศีรษะขณะที่เคียร่าแหกปากยกมือร้องเรียก

"ช่วยด้วย"

เอลไม่สนใจเดินเลี้ยวไปแถวห้องน้ำชั้นล่าง ในใจของเขากลับนึกถึงใครบางคนขึ้นมา

สาวสวยคนหนึ่งซึ่งอยู่ห้องดีเมื่อสองปีที่แล้ว สาวซ่าสดใสนิสัยร้ายเกินตัวตั้งตัวเป็นหัวหน้าแก็งค์ที่ชื่อว่า แก้งค์คมกุหลาบซึ่งถูกยุบไปแล้ว

          เธอชื่อ จิล ไอร์แลนด์

          ทุกวันนี้เขายังสงสัยไม่หายว่าจิลหายตัวไปไหน เกือบสองปีแล้วที่เธอหายตัวไปโดยไม่บอกกล่าว จะว่าไม่บอกกล่าวก็ไม่ถูก เขาไม่ใช่คนสนิทของเธอนี่นา แม้กระทั่งคนสนิทของเธอในแก๊งค์ก็ยังไม่รู้เลยว่าเธอหายไปไหน

          จิลได้ชื่อว่าเป็นหวานใจต่างวัยที่เอลเพ้อพกอยู่พักหนึ่ง เธออายุมากกว่าเขาราวๆ สองปี

          จู่ๆเธอก็หายตัวไป ไม่มีใครรู้ว่าเธอไปไหน มีแต่ข่าวไม่จริงว่าเธอตั้งครรภ์กับนักร้องวงร๊อคชั้นมัธยมปลายต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศ

บ้างก็ว่าเธอถูกคู่อริต่างโรงเรียนเก็บไปแล้ว ช่วงนั้นเอลถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเป็นเดือน

          ล้องก์บอกว่าจิลเป็นรักแรกของเอล แต่เอลปฏิเสธเสียงแข็ง แต่ลึกๆ เขาก็คิดว่าคงจะเป็นอย่างที่ลองก์ว่า

          เขาอาจจะชอบเธอจริงๆ ก็ได้ แต่ทำยังไงได้ล่ะ คนก็จากไปแล้วจะมัวละเมอเพ้อพกไปทำไมกันอีก

          จิล เธอไปอยู่ไหนนะ..

………………………………………..

เช้าวันเสาร์ เวลา 10.50 น.

เกือบสองอาทิตย์แล้วนับจากวันที่เอ็ทหายตัวไป

เอลเพิ่งตื่นนอนลุกขึ้นมาบิดขี้เกียจอยู่ที่ระเบียงห้องด้านหลัง จู่ ๆ เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นสองครั้ง เขาจึงเดินไปดูที่ช่องมองก็พบว่าคนที่มาหาคือ เดลสารวัตรแห่งหน่วยสืบสวนกลางนั่นเอง

เอลแปลกใจจนทำอะไรไม่ถูกที่จู่ๆตำรวจคนนี้มายืนอยู่ที่หน้าห้อง

ยืนนึกอยู่นานสองนานว่าจะเอายังไงดีก่อนตัดสินใจบิดลูกบิดเปิดประตูออก

เดลในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มมองเอลในชุดกางเกงนอนขาสั้นไม่ใส่เสื้อตาไม่กระพริบ

“มี มีธุระอะไรเหรอ”

“ฉันมีเรื่องถามอะไรหน่อย” เดลขมวดคิ้วเพราะรู้สึกได้ว่าเอลมีท่าทีแปลกๆ

“เรื่องอะไรทำไมต้องเช้าแบบนี้คุณนักสืบ”

“เรียกเดลก็ได้ ฉันอายุมากกว่านายแค่สองปีเท่านั้นเอง”

“กลัวแก่ก็ไม่ว่า เข้ามาข้างในก่อนสิ” เอลแซวก่อนเปิดประตู “มีอะไรก็พูดมาเลย”

เอลผลักเก้าอี้มาให้เดลนั่ง ส่วนเขาก็หย่อนก้นนั่งลงบนเตียงนอน

“โทษทีห้องเล็กไปหน่อย”

เอลยกมือชี้โน่นชี้นี่ด้วยความรู้สึกเขินเล็กน้อยที่ห้องอยู่ในสภาพไม่เรียบร้อย "โทษทีห้องฉันรกแบบนี้แหละอยู่คนเดียว”

เดลมองรอบๆห้อง ก่อนจะพูดขึ้นว่า

"ที่จริงห้องนายน่าอยู่ดีนะ”

“เทียบไม่ได้กับบ้านนายหรอกคงจะใหญ่โตอย่างกับวังมั้ง”

เดลนิ่งและเปลี่ยนมาคุยเรื่องที่เขาต้องมาถึงที่นี่ 

“นายรู้จักเอ็ทห้องจีหรือเปล่า” เดลเปิดฉากถามเรื่องเอ็ท

แย่แล้วมันมาตามเจ้านั่น...

ทำไงดีล่ะ มันรู้เรื่องของเราขนาดไหนแล้วนี่...

เห็นเอลนิ่งเงียบ เดลจึงถามอีกครั้ง

“ฉันกำลังตามหาตัวเอ็ท ดีโดห้องจีที่หายตัวไป นายรู้จักเจ้านั่นใช่มั้ย”

“เอ็ท...รู้จักสิ”

“เอ็ทหายตัวไปหลายวันแล้ว พ่อแม่ของเขาวานให้ฉันช่วยตามหา”

“อ้าว แล้วทำไมมาหาที่ฉันล่ะ ทำไมไม่ไปถามคนในห้องจีล่ะ มาถามฉันทำไม..”

“ฉันตรวจสอบจนได้ข้อมูลบางอย่างมาจึงมานายสิ ภาพสุดท้ายของเอ็ทในรถไฟฟ้าเมื่อสองอาทิตย์ก่อน ในรถขบวนนั้นมีนายอยู่ด้วย นายเป็นคนเดียวในโรงเรียนที่อยู่ที่นั่น”

“...”

“วงจรปิดในรถไฟฟ้า เอ็ทอยู่บนรถและนายคงไม่ปฏิเสธว่าไม่เห็นเอ็ท”

          เอลลุกขึ้นจากเตียงขึ้นมายืนด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“แต่ฉันไม่เห็นเจ้านั่นนี่นา..”

                ...........................................................................................................................................................