เอล คนทะลุมิติ chapter 1

 
 
รอดหรือไม่รอด
 
ย้อนไปเหตุการณ์ก่อนหน้า
เอล...
ลองก์พึมพำเมื่อรู้สึกว่าได้ยินเสียงของเอล
เสียงเจ้าเอล... แล้วร่างนี้ล่ะ    
ลองก์มองร่างของเอลที่นอนอยู่ที่พื้นด้วยความตกใจ เขาคิดว่าเอลอาจหมดลมหายใจไปแล้วก็ได้ ..
“ตายไม่ได้นะเอลลลลลล” ลองก์ร้องลั่นยืนตัวสั่นด้วยความสับสน
เอลรู้ว่าลองก์ได้ยินเสียงของตนแล้ว แต่จะทำอย่างไรต่อไปล่ะ
ยังไงลองก์คงต้องแตะร่างของตนแน่
ฉับพลันลองก์ก็ตัดสินใจว่าจะต้องทำอย่างไรจึงจะรู้ว่าเอลตายไปแล้วหรือยัง
เขาก้มลงเพื่อสัมผัสร่างของเอล
“อย่าทำแบบนั้นนะลองก์กกกกกกกกกกกก”
เสียงเอลดังก้องในโสตประสาทอีกครั้งทำให้เขาเปลี่ยนใจลุกขึ้นยืนเหลียวซ้ายแลขวา เสียงนั้นเปรียบเสมือนคำยืนยันว่าเอลได้ตายไปแล้ว เพราะเสียงไม่ได้ออกมาจากร่างแน่นิ่งที่พื้นนี่นา
“นายอยู่ไหน นายอยู่ไหน”
“..ฉันยังไม่อยากตายนะโว้ยไอ้บ้าล้องก์ อย่าแตะร่างฉันนะ..ไอ้บ้าออกไปจากห้องฉัน ออกไปสิโว้ย” เอลแผดเสียงอย่างสับสน เขารู้ว่าเมื่อครู่ลองก์ได้ยินเสียงของเขา
“กลัวตายด้วยเหรอ ฉันนึกว่าแกไม่กลัวตายเสียอีกเอล” จิตฮัคพูดขึ้น
“มันคนละเรื่องกันเว้ยไอ้บ้า ยังไงเสียฉันต้องรอดไปจากที่นี่ ฉันต้องรอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“มันจะแตะร่างแกแล้ว แกตายแน่ ไม่มีทางรอด ฮ่ะฮ่ะฮ่ะฮ่า”
กลับกลายไปว่ายิ่งล้องก์ได้ยินเสียงเอลเท่าไหร่ กลับยิ่งอยากเข้าไปเขย่าเอลเสียให้รู้แล้วรู้รอดว่าตายหรือไม่ตาย
ทันใดนั้นล้องก์ก็คว้าหมับเข้าที่แขนของเอล
“ไอ้บ้า”
เอลตาเหลือกลาน ตัวแข็งตะลึงลาน ทุกสิ่งในหัวนั้นว่างเปล่า เหมือนโลกกำลังจะดับสูญลงไปตรงหน้า มือชะงักค้าง
ทำไมไม่เป็นอะไรล่ะ...
ถ้าเป็นอย่างที่วายร้ายพูดก็ต้องเกิดอะไรแล้วสิ แต่นี่ไม่เห็นมีอะไร
หรือว่าเจ้านั่นโกหก...
เขาค่อยๆ หันหน้าไปดูจอมวายร้าย
“ใครเข้ามาในห้องฉัน..”
ฮัคร้องลั่นออกมาแค่นั้นก็ถึงกับชะงักค้าง เนื้อตัวสั่นเหมือนเจ้าเข้า
“เป็นอะไรของมัน...”
เอลเห็นอาการของวายร้ายซึ่งตาเหลือกโพลง ตัวสั่นรุนแรง อ้าปากค้าง ร้องไม่มีเสียงออกมา ก่อนที่จะใช้มือลูบคลำหน้าอกและลำคอไปมาสุดท้ายก็ยกมือไขว่คว้าอากาศธาตุเหมือนคนหายใจไม่ออก
“เป็นอะไรของมัน..”
เอลยกมือจับหน้าอกตนเองบ้าง เราไม่เป็นแบบมัน…หรือว่า
“เราโดนจับแล้วนี่นา แต่ทำไมมันเป็น...”
ต้องเกิดอะไรขึ้นกับมันแน่....
“ใคร... ใคร..ทำฉัน...โอ้ย......อ๊อคคค.. ใคร..เข้าไป..ห้องของ..ฉัน.... ฉัน..จะ...ตายแล้ว..หรือนี่..เจ้านั่นนนนนนนนนนนนนนอ๊าคคคคคค” ฮัคแผดเสียงลั่นก่อนที่จะล้มลงไปกับพื้นชักตาตั้ง
พริบตานั้นร่างนั้นก็แตกกระจายคล้ายกระจกแตกกลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยกระจัดกระจายไปต่อหน้าต่อตาเอลซึ่งกำลังหอบหายใจแรงด้วยความตกใจ
“หรือว่ามีคนไปแตะมันก่อนเรา..มัน มันแพ้เราแล้วหรือนี่..ไชโยยยยยยยยยยยย”
เอลร้องลั่นด้วยความดีใจ แต่จู่ๆ เขาก็เซถลา เขายืนไม่ติดคล้ายมีลมมหาศาลกำลังจะดูดเขาจากทางด้านหลังคล้ายกำลังถูกดูดด้วยเครื่องดูดฝุ่นขนาดยักษ์ เขาเกร็งสุดตัวเพื่อต้านแรงนั้น
“ย๊าคคคคคคคคคคค มีอะไรที่น่ากลัวกว่านี้อีกมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
ทันใดนั้นร่างของเขาก็ถูกดูดหายไปในความดำมืดของโลกลึกลับนั้น
.............................................................................................................
 
“ผีหลอก”
ที่ห้องพักของเอล
ล้องก์ร้องลั่นเมื่อร่างของเอลที่คว้าหมับลงไปนั้นอันตรธานหายไปต่อหน้าต่อตาของเขา
“อะไรกันนี่...”
เขานั่งลงไปกับพื้นห้องด้วยใจระทึก ขยี้ตาหลายรอบเพื่อมองหาว่าเพื่อนรักหายไปไหน เหงื่อไหลซิกๆ ด้วยความตกใจ
“เอลลลลลลลลล...แกหายไปไหนวะเนี่ย....”
ล้องก์ตาเหลือกลาน เขาไม่ได้ตาฝาดนี่นา เมื่อครู่เอลยังอยู่ตรงนี้แท้ๆ แต่มันไปไหนกันล่ะ
เขาสำนึกได้ว่าถูกผีหลอกเข้าให้แล้ว
“..ผีหลอกเราเหรอ...”
ล้องก์เลิ่กลั่กมองไปทั่วห้อง หวนคิดไปถึงเรื่องที่เอลมักเคลื่อนไหวรวดเร็วจนมองตามแทบไม่ทันนั้น แม้เขาเห็นมาจนชินแต่ก็สงสัยเรื่องนี้มานานแล้ว เขาถามเอลเสมอว่าทำอย่างไรทำไมชอบทำเหมือนหายตัวได้ แต่เอลไม่เคยบอกเขาว่าทำได้อย่างไร
แต่ตอนนี้นายคงไม่ได้ทำเรื่องพิสดารแบบนั้นอยู่หรอกนะ....
“หรือว่าเราตาฝาดไปเอง...”
นั่นไม่ใช่ผีเอล...ที่จริงมันไม่มีแต่แรกแล้ว…
เขาเคาะศีรษะตัวเองสองสามที พยายามนึกย้อนกลับไปดูว่าก่อนหน้าที่จะมาที่นี่ เขาไปทำอะไรมา
“แค่แอบซดเบียร์กระป๋องที่พ่อเปิดทิ้งไว้นิดหน่อย..ไม่น่าจะทำให้เบลอได้ขนาดนี้เลยนี่นา...ตาฝาดไปเองมากกว่า.. ห้องนี้ก็มืดด้วย เลยคิดไปเองว่าเอลนอนอยู่”
ล้องก์ยกมือตบท้ายทอยตนเองสองสามทีก่อนที่ตัดสินใจกลับบ้าน
“กลับก่อนดีกว่า...เดี๋ยวเจ้านั่นก็โทรไปหาเราเองแหละ”
ล้องก์ปิดไฟและล๊อคห้องกลับบ้านไปอย่างงงๆ
          ……………………………………………
 
เอลรู้สึกตัว แต่กลับพบว่าตนเองถูกดูดมายังสถานที่หนึ่ง
แม้ว่าเขาจะชนะฮัคแล้วแต่กลับพบว่าตนเองยังคงนอนอยู่ที่ใดที่หนึ่งซึ่งมืดมนอนธกาลยิ่งกว่าเมื่อครู่เป็นไหนๆ
“เจ้าบ้านั่นคงตายไปแล้ว..มันโดนอะไรเล่นงานเข้าเหรอ...มันแพ้เราแล้ว แต่ทำไมเราออกไปจากที่นี่ไม่ได้ล่ะ ทำไมจิตเราไม่กลับคืนร่างที่ห้องล่ะ”
แล้วนี่เรามาอยู่ที่ไหนกันล่ะ
เขาพยายามมองหาแสงสว่างในที่มืดมิด ถ้าพบก็น่าจะหาทางออกได้
เราอาจจะอยู่ในห้องก็ได้ เพียงแต่เรามองไม่เห็นเท่านั้น..
แต่ถ้าเรายังอยู่ในแดนมรณะของเจ้านั่นล่ะ....
                เอลเพิ่งสำนึกได้ว่าเขาน่าจะยังอยู่ในแดนมรณะที่ว่านั้นมากกว่า ไม่เช่นนั้นคงกลับเข้าร่างได้แล้ว
จะออกไปจากที่นี่ได้ยังไงกัน...
เอลพึมพำด้วยความกลัว
“เจ้านั่นอาจจะตายไปแล้ว แต่เราจะออกไปได้ยังไงกัน หรือว่าต้องท่องมนตรานั่นอีกครั้ง ให้ตายสิ เราจำไม่ได้แล้วด้วย”
หรือว่า...เราจะต้องอยู่ในนี้จนตาย...
          คิดแล้วก็ให้รู้สึกเสียวสันหลังวาบขึ้นมาทันที
..................................................................................................................................
เวลาผ่านไปนานมากแล้ว
เอลนั่งคิดเรื่อยเปื่อยจนเหนื่อยอ่อนและฟุบหลับไปเพราะความเหนื่อยล้ามาสองรอบแล้ว จนเมื่อเขารู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอีกครั้ง
“ทำไมเพลียแบบนี้นะ…”  
“ต้องหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้... มันต้องมีทางออกสิน่า”
มนตราสำหรับการออกไปจากแดนมรณะอาจจะไม่จำเป็น มันเป็นเรื่องที่เจ้านั่นกุขึ้น อาจจะมีทางอื่นก็ได้ ต้องหาทางอื่น
เอลรวบรวมกำลังทั้งหมดหลับหูหลับตาวิ่งฝ่าความมืดไปข้างหน้าอย่างไม่คิดชีวิต การวิ่งฝ่าเข้าไปในความมืดซึ่งไร้แสงสว่างนั้นทำให้ความคิดต่างๆพรั่งพรูออกจากสมองที่สับสน
เราจะพิสูจน์ให้ได้ว่า พวกเดียวกันไม่จำเป็นต้องห้ำหั่นฆ่าฟันกันแบบนี้.. กฎเหนือโลกบ้าบอนั่นไม่ใช่ความจริงมันเป็นความคิดของเจ้าเอ็ทคนเดียวแต่เที่ยวปั่นหูให้เราเชื่อ เราไม่ยอมให้ชีวิตเราขึ้นอยู่กับกฎบ้านั่นเด็ดขาด...เราไม่ยอมมมมมมมมมมมมมม 
ความคิดแว่บหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในใจ
อาจจะมีพวกเดียวกันที่เป็นคนดีก็ได้นะ
เขารู้สึกถึงพลังที่อยู่ไกลๆ
พลังนั้นเป็นมิตรนี่นา...
จะมีบางคนมาช่วยเรา...เราสัมผัสถึงความรู้สึกนั้นได้...
เอลคิดว่าสัมผัสนั้นคือพวกเหนือมนุษย์ที่เป็นมิตร
เหมือนอยู่ใกล้ๆ นี่นา...
เอลยังคงวิ่งเขามองไปรอบๆตัว ก็ไม่พบอะไร  
…อย่าให้เป็นพวกเลวๆแบบสองตัวนั่นเลยนะ ให้ตายสิ....
เอลวิ่งต่อไปด้วยความหวังว่าจะพบทางออกและมีคนมาช่วย แต่ลึกๆ กลับมีแต่ความสิ้นหวังแทรกเข้ามาตลอดเวลา
“เราจะต้องตายอยู่ในนี้หรือนี่...เราอาจจะกลายเป็นหลงทางพวกนั้นก็ได้ พระเจ้าช่วย”
ที่สุดเขาก็หมดแรงจะวิ่งต่อและล้มกลิ้งลงไปนอนหงายแผ่ที่พื้นอันมืดสนิทนั้น และหลับไปโดยไม่รู้สึกตัว
จิตของเขากำลังย่ำแย่และหมดสมาธิ
เวลาผ่านไป
จู่ๆเอลก็ตื่นขึ้นมาอีก เขายันกายลุกขึ้นนั่ง
นี่เราหลับไปนานแค่ไหนกันนี่...
เอลรู้ว่าร่างกายแทบจะไม่มีเรี่ยวแรงเหลือสักนิด จะลุกขึ้นเดินและวิ่งแบบเมื่อครู่ก็คงทำไม่ได้แล้ว
“คงเป็นเพราะจิตแยกออกจากร่างนานเกินไป ทำให้ร่างกายอ่อนแรงแบบนี้..หากเราไม่รีบกลับไป มีหวังตายแน่ๆ เราจะไม่ยอมหลงทางเด็ดขาด เราจะต้องกลับคืนให้ได้” 
นี่มันเวลาอะไรกันแล้วนี่...
แล้วร่างเราที่บ้านล่ะ.. ถ้าเจ้าล้องก์คิดว่าเราตายไปแล้วล่ะ...อย่าเป็นแบบนั้นนะ..
แต่เอลกลับคิดว่าล้องก์อาจไม่เห็นร่างของเขาก็ได้ ป่านนี้อาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้
ฮัค เฟนดีล่ะ
เอลคิดว่าถ้าเป็นไปตามเกมที่ฮัคพูดจริงๆ ฮัคน่าจะถูกใครแตะร่างก่อนและจิตของมันสูญสลายไปแล้ว
สมน้ำหน้า...
เขาเริ่มปลงกับชะตากรรมของพวกเหนือมนุษย์แล้ว
หรือว่ากฎที่ว่ามีจริง.....
ยอมรับกฎเหนือโลกซะ.... คำพูดของเอ็ทยังก้องหู
ถ้ายอมรับมันแล้วจะเป็นอะไรนะ...
ถึงตรงนี้เขากลับจำไม่ได้ว่าเอ็ทพูดอะไรต่อ เขานั่งเหยียดขาที่พื้นและคิดว่า
ใครกันนะที่แตะร่างเจ้านั่น...จะขอบใจหรือต่อว่าดีนะ...
เอลคิดว่าถ้าฮัคไม่ตายเขาอาจยังมีทางออกไปจากที่นี่ได้ แต่ถ้ามันตายไปแล้ว เขาอาจจะถูกกักขังไว้ในนี้จนตายไป หรือไม่มีทางออกจากที่นี่แล้วจริงๆ
“ฉันไม่ยอมตาย ไม่ว่ายังไง ฉันไม่ยอมตายที่นี่หรอกน่า….”
เอลรู้สึกสับสนถึงขีดสุด เขาเองก็กลัวความตายอยู่เหมือนกันนะ เขายังไม่มีเมีย ยังไม่ได้ทำอะไรอีกตั้งเยอะ จะให้มาตายแบบนี้ เขาไม่ยอมหรอกนะ
“ฉันไม่ยอมตายยยยยยยยยยยยยยยย.......ฉันไม่ยอมตายแบบนี้เด็ดขาด”
          เอลส่งเสียงร้องลั่นเหมือนคนคลุ้มคลั่ง
                น้ำตาไหลพรากเป็นทางยาว เกิดมาไม่เคยสิ้นหวังแบบนี้มาก่อน
แต่ไม่ว่าจะร้องอย่างไร ก็ไม่มีใครได้ยินเสียงของเขา
..................................................................................................................