มันมาแล้ว

จู่ๆ เอลกลับรู้สึกตัวขึ้นมา

“โอย....”

ตาของเขาพร่ามัวมองอะไรแทบไม่เห็น...รับรู้เพียงว่าเขาสามารถดึงจิตของตนกลับมาได้

“พระเจ้าช่วย…”

เขายันกายลุกขึ้นยืน พยายามเบิ่งตามองร่างของเอ็ทซึ่งนอนหมดสติอยู่ใกล้ๆ จู่ๆก็หันกลับไปทางด้านหลัง

“อะไรกัน....”

สัมผัสพิเศษกำลังบอกอะไรกับเขา มีแต่ความมืดอยู่รอบๆ ทั่วทั้งจิต แต่พลังจิตแรงกล้าสายหนึ่งกำลังพุ่งตรงมาทางเขาอย่างรวดเร็ว

ความเร็วสูงนั่น.....

ความเร็วที่พอๆกับความเร็วของเขา

อะไรกันนั่น...

เขามองเอ็ทที่พื้น ตาลุกวาว

ไม่ใช่พลังของเอ็ท...

“มันมาจากทางไหนกัน....”

เขาอ้าปากค้าง เขาไม่แน่ใจว่าสิ่งนั้นกำลังพุ่งมาจากทิศไหน เหนือ ใต้ ออก ตก เป็นทางที่เขากำลังมองอยู่หรือว่าด้านหลัง เขาจับทิศทางมันไม่ได้

มันเข้ามาแล้ว...มันเข้ามาแล้ว....

แล้วเขาก็ถึงกับตัวแข็งทื่อเมื่อพบว่าแขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นยืนอยู่ทางด้านซ้ายมือของเขาแล้ว ตัวเขาสั่นเหมือนลูกนกอย่างมีสาเหตุ

เขากลัว เขารู้แล้วว่าเจ้านั่นคือใคร 

มันคือเจ้าภูตินรกนั่นแน่...

ความกลัวครอบงำเขาจนตัวสั่น ทำให้แม้กระทั่งจะชำเลืองมองดูว่าเป็นใครก็ยังไม่กล้าทำ

เจ้านั่นแน่ๆ...

มันเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

หันไม่ได้ ทำไมหันไม่ได้...

เอลพยายามจะหันไปดู แต่ก็ทำไม่ได้เสียแล้ว จะวิ่งหนีก็ทำไม่ได้ ขาแข้งไม่มีแรงแม้กระทั่งก้าวเท้าออกไป เขามองด้วยหางตาก็เห็นเงาของมือกำลังยื่นมา มันยื่นมืออันใหญ่โตมาหาเขา

มือนั้นกำลังจะแตะที่ไหล่ของเขาแล้ว

“เฮ้ย”

ไวเท่าความคิดเขารวบรวมพละกำลังทั้งหมดหลับหูหลับตาพุ่งเข้ากระแทกมือนั้นก่อนที่มันจะจับถูกไหล่ของเขา เขาล้มกลิ้งไปกับพื้นและดีดตัวรีบลุกขึ้นหันมองกลับกับไปที่ร่างนั้นด้วยใจสะท้าน

“…”

ร่างทะมึนดำกลืนไปกับบรรยากาศวูบไหวสีฟ้าของโลกต่างมิติ ทำให้เขามองไม่ชัด

มันคือภูตินรกหรือตัวอะไรกันแน่...

ความกลัวผสมผสานความเหน็ดเหนื่อยทำให้เขาแทบจะหมดเรี่ยวแรงล้มทั้งยืน ครั้งก่อนหน้าที่เจอมันทำไมไม่เห็นเป็นแบบนี้นะ..

หรือว่าถูกเอ็ทดูดพลังไปหมดแล้ว...

เขาหันไปก็พบว่าเอ็ทได้สติขึ้นมาก็พบกับภูตินรก แขกที่ไม่ได้รับเชิญนั้นแล้ว  

“ช่วยฉันด้วย…”

เอ็ทร้องลั่นคลานเข้ามาเกาะขาข้างซ้ายของเอลไว้แน่นด้วยความกลัวตาย  

“ช่วยฉันด้วย เจ้านั่นมัน...”

มือสั่นเกร็งของเอ็ทชี้ไปที่ร่างทะมึนดำนั้น

“มันฆ่าเราแน่…”

เวลานี้เอ็ทตระหนักได้แล้วว่าทางรอดจากศัตรูตรงหน้าก็คือต้องร่วมมือกัน คนเดียวย่อมไม่มีทางสู้มันได้แน่  แต่เขากลับไร้ซึ่งเรี่ยวแรงพละกำลัง

“ต้องช่วยกันๆ ต้องร่วมมือกัน…”

เอ็ทร้องเสียงสั่น

“ไอ้ขี้ขลาดเอ๋ย”

ศัตรูมืดดำยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าทั้งคู่ ร่างนั้นสูงเกือบสามเมตร รังสีแห่งการฆ่าแผ่ซ่านมาจับขั้วหัวใจของเอล จนเขาต้องตั้งสมาธิข่มความกลัวนั้นไว้ มันคือภูตินรกตนนั้นจริงๆ

ไม่ใช่เวลาที่จะมากลัว... ต้องสู้..จะสู้กับมันต้องมีสติ ทิ้งความกลัว ต้องทิ้งความกลัว…

“ต้องสู้สู้สสสสสสสสสสสสสสสสส”

เอลส่งเสียงดังปลุกปลอบใจตนเองกำหมัดแน่น เวลานี้เขากลับรู้สึกว่าพละกำลังของเขากลับคืนมาอีกครั้งกลับคืนมาอย่างมากมายน่าอัศจรรย์  พลังคุกรุ่นอยู่ในร่างเหมือนน้ำวนที่ไหลเวียนไปมา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่เหลือเรี่ยวแรงสักนิด แต่ทั้งที่มีพละกำลังแท้ๆ แต่ทำไมเขากลับรู้สึกว่ามือไม้แขนขาดูว่างเปล่า

คล้ายกับว่าร่างกายนี้ไม่มีมือและขา แค่กระดิกนิ้วยังทำไม่ได้เลย ประสาทสัมผัสต่างๆทั่วร่างกายคล้ายแยกกันอยู่คนละส่วนกับจิตใจไปแล้ว หรือว่าจิตหลุดออกจากร่างไปแล้ว หรือว่ากำลังถูกควบคุมเอาไว้ เขาขอให้เป็นอย่างหลัง เพราะอย่างแรกนั้นคือแสดงว่าเขาได้ตายไปแล้ว

..เจ้าบ้านั่น..สะกดเราไว้....

“ขยับตัวไม่ได้ๆ ๆ ๆ” เอ็ทร้องอย่างขวัญเสีย “... เราสู้กับมันไม่ได้...มันตรึงเราไว้อีกแล้ว”

“สู้ไม่ได้ก็ต้องสู้โว้ย”

เอลตะเบ็งเสียงร้องออกไป

ขณะที่สติของเขากำลังจะดับวูบลงเขาเห็นปีศาจกระโจนเข้าหาเอ็ทซึ่งร้องไม่หยุด

            “โลกต่างมิตินี้เกิดขึ้นจากการเร่งความเร็วเหนือเวลาของโลก มันจะมีหลายระดับ นี่คือระดับต้น ความเร็วระดับนี้ทำให้นายมองเห็นรอบตัวเป็นสีฟ้า ส่วนความเร็วระดับปลายจะทำให้นายมองเห็นโลกด้านนอกรอบๆ ตัวเหมือนยืนอยู่บนโลกโดยที่ไม่มีใครมองเห็น เหมือนที่เรียกกันว่ามนุษย์ล่องหนยังไงยังงั้น”

“นี่หมายความแกคือมิสเตอร์ล่องหนนั่น”

เอ็ทพูดถึงเหตุการณ์ในร้านมินิมาร์ทของลิมนั้น

“ใช่ นั่นแหละฉันล่ะ”

“อวดเก่งไม่เบา เจ้าฮีโร่”