เอล คนทะลุมิติ chapter 1

เขาคือใคร

เรือนจำกลางแห่งเมืองเกรนาด้า…

ภาพนั้นปรากฏขึ้นเหมือนเทปบันทึกภาพ ที่น่าอัศจรรย์คือเขาสามารถออกคำสั่งกับสายตานั้นได้

นี่คืออะไรกัน พลังอำนาจอะไรกัน...

เขามั่นใจว่านั่นคือภาพจากสายตาของเขา ภาพที่มองจากลูกตาของเขาในอดีต แต่นั่นอาจไม่ใช่มาจากการมองของลูกตาคู่นี้ เขาก้มมองดูเสื้อผ้าที่สวมใส่อยู่ เขาใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้าตัวหนึ่ง

เขาเพิ่งนึกได้ว่าคงเดินเข้าไปเยี่ยมใครในเรือนจำอย่างแน่นอน

ภาพในสมองเคลื่อนไหวของมันต่อไป ตรงหน้ามีรถเก๋งสีดำคันใหญ่มาจอด ประตูหน้าด้านคนนั่งเปิดออก กระจกอัตโนมัติเลื่อนลงเล็กน้อย เสียงหนึ่งดังออกมาจากในรถ

“เข้ามาสิ”

                เสียงผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ในที่นั่งคนขับรถเรียกให้เขาเข้าไปนั่ง

ชายหนุ่มซึ่งยังคงปิดมือไว้กับใบหน้าแปลกใจว่า ทำไมคราวนี้เขาได้ยินเสียงชัดเลยล่ะ เขารู้สึกว่าเสียงนั้นเหมือนมีมนตรา มันทำให้เขาเดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย สายตานั้นลดต่ำลงมองไปที่เจ้าของเสียงในรถ

เป็นผู้หญิงจริงๆ ผู้หญิงสวมแว่นตาดำ...

จู่ๆ สายตานั้นก็หันมองไปที่รถมินิคันหนึ่งซึ่งจอดอยู่ในช่องจอดรถยนต์ใกล้ๆ เหมือนจะรู้สึกว่ามันอาจจะเป็นรถของเขา

“เข้ามาสิ จะอธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังเอง” หญิงสาวพูดต่อ

                จู่ๆ ภาพนั้นก็วูบไป และเริ่มขึ้นใหม่ เขาพบว่าสายตานั้นกำลังจ้องใบหน้าหญิงสาวนั้นอยู่ เขาอยู่ในรถยนต์แล้ว สายตายังจับจ้องใบหน้านั้นไม่มองไปทางอื่น หญิงสาวใส่แว่นกันแดดดำปกปิดหน้าตาเอาไว้ ใบหน้าที่ได้รูปทาปากสีแดงเข้มน่ากลัว เขียนคิ้วโก่งงามสง่า เขารู้สึกว่าเธอคงเป็นคนสวยมากคนหนึ่ง

                “หยุดจ้องได้แล้วพ่อรูปหล่อ”

                เวลานั้นเขารู้สึกว่าเสียงของหญิงสาวเหมือนมีมนต์สะกดทำให้เขาเคลิบเคลิ้มได้ เขามองเห็นเงาของตนเองในแว่นตาสีดำนั้น  

ใบหน้าของเรา...

เงานั้นแม้จะเลือนลางแต่ก็มองออกได้ว่าเป็นใบหน้าของร่างนี้ ทำให้เขามั่นใจว่าสายตาคู่นี้คือสายตาของเขาเอง

หญิงสาวชุดดำพูดกับเขาขณะที่กำลังหมุนพวงมาลัยเพื่อเลี้ยวรถออกสู่ถนนใหญ่สายหนึ่ง

“ยินดีต้อนรับร่างใหม่ นายท่านสั่งว่าให้นายลืมเลือนเรื่องทั้งหมดสักพักหนึ่ง”

หล่อนพูดพลางยื่นมือมาปิดสายตาของชายหนุ่มซึ่งหมายความว่ากำลังใช้มือปิดหน้าของเขาอยู่ ชายหนุ่มรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกอันประหลาดที่แผ่ซ่านออกมาจากมือนั้น

“อ๊อคคคคคค”

แล้วภาพทั้งหมดก็สลายหายวับไป ชายหนุ่มกดมือปิดหน้าหวังจะเห็นภาพนั้นต่อไป เกรงว่าถ้าปล่อยมือออกจะไม่ได้เห็นภาพเหล่านั้นอีก

ที่สุดก็ไม่มีภาพนั้นอีก ภาพพวกนั้นหายไป เขาถึงกับใจหายวาบ

เขายังอยากดูภาพเหตุการณ์นั้นต่อ เกิดคำถามขึ้นในใจอีกมากมาย

                ผู้หญิงชุดดำคนนั้นอาจจะพาเขามาที่นี่...บ้านนี้อาจจะเป็นบ้านของเธอ

ชายแก่ในรูปนั่นล่ะ..

หรือว่าหญิงชุดดำคือหญิงสาวในรูป...ไม่ใช่หรอกไม่เห็นเหมือนเลยสักนิด..เราคงเป็นชายที่เขาพูดถึงในจดหมายนั่น...

                ดวงตาของชายหนุ่มเลื่อนลอยเสมือนคนที่ตกอยู่ในโลกแห่งความวิตกกังวลก็ไม่ปาน หลังจากนั่งกุมศีรษะด้วยความเครียดอยู่สักพัก เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ขึ้นมายืนอีกครั้ง

“ต้องรู้ให้ได้ว่าฉันคือใคร ต้องรู้ให้ได้...”

                ชายหนุ่มกำมือแน่นเมื่อมองหน้าตนเองในกระจกที่โต๊ะข้างๆทีวีจอใหญ่ เขามองใบหน้านั้นอยู่นาน ใบหน้าคมเข้มตัดกับแสงไฟสลัวๆในบ้านชวนให้ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกประหลาดๆ เขาคิดด้วยความประหลาดใจว่า  นี่คือใบหน้าของฉันหรือ..

ชายหนุ่มมือไม้สั่นเอื้อมมือไปลูบที่กระจก

ใบหน้าที่เราเห็นจากสายตานั่นก็คือใบหน้านี้ แต่ทำไมเราถึงไม่เชื่อว่าเราคือคนในกระจกนี้ล่ะ ..

                เขาเกิดความคิดว่านี่อาจจะไม่ใช่ใบหน้าที่แท้จริงของเขาก็ได้

ถ้านี่ไม่ใช่หน้าของเรา..แล้วคนในกระจกนี่เป็นใครล่ะ

“จะบ้าไปแล้ว...”

มือของเขาสั่นมากยิ่งขึ้น

ฉันไม่ใช่หน้าตาแบบนี้นี่นา…

                ชายหนุ่มปล่อยมือยันร่างของตนกับโต๊ะก้มหน้าด้วยความท้อแท้อีกครั้ง

นี่ฉันบ้าไปแล้วหรือนี่..

แต่ยังไงก็จะท้อแท้ไม่ได้...

ชายหนุ่มรวบรวมกำลังใจแน่วแน่ว่าจะต้องรู้ให้ได้ว่าตนเองคือใคร...

                .................................................................................................................................

                ที่สุด วันนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้อะไรไปมากกว่านั้น

หลายชั่วโมงที่เขาหวังว่าจะมีใครสักคนกลับมาที่นี่ แต่ก็เปล่าประโยชน์ไม่มีใครกลับมา ไม่มีเสียงโทรศัพท์เข้ามา เขาแอบมองดูคนเดินผ่านริมถนนหน้าบ้าน แอบมองความเคลื่อนไหวรอบๆบ้านจากหน้าต่างบ้านที่มีอยู่ทั้งสี่ด้าน ไม่ว่าเขาจะพยายามนึกอย่างไรก็จำไม่ได้ว่าสถานที่ที่เขาเห็นรอบๆบ้านหลังนี้อยู่ที่ใดในเมือง เขาอยู่ในเมืองเกรนาด้าหรือที่ใด มองไปไกลก็พบชุมชนเล็กๆ มีตลาดสดและมีผู้คนเดินกันขวักไขว่  

จำไม่ได้.....  สมองของเราเป็นอะไรถึงจำอะไรไม่ได้เลย... เราไม่ควรจะออกไปเดินเพ่นพล่านในตอนนี้ ต้องอยู่แต่ในนี้เท่านั้น...ใกล้จะเย็นแล้ว

เขาขึ้นๆลงๆ ไปมาเพื่อดูบรรยากาศรอบๆบ้าน ที่สุดความอ่อนเพลียก็ทำให้เขาหลับอย่างลืมตัวในห้องนอนที่เขาตื่นขึ้นมาเมื่อเช้านี้ ขณะที่กำลังสลืมสลือจะหลับ ชายหนุ่มอยากให้ทุกอย่างเป็นแค่เพียงความฝัน ตื่นขึ้นมาก็น่าจะจดจำได้แล้วตนเองเป็นใคร

เขาย่อมไม่รู้ถึงเหตุการณ์เมื่อสามสี่วันที่แล้วที่เรือนจำกลาง เขาคือชายผู้ซึ่งเดินทางเข้าไปยังเรือนจำกลางเพื่อเข้าไปเยี่ยมใครบางคนในนั้น

นักโทษประหารคนนั้น

ลีโอ บัสโซ่

เขาคือชายหนุ่มผู้ซึ่งไปเยี่ยมลีโอในเรือนจำกลางแห่งเกรนาด้านั้น

แต่เขากลับจำอะไรไม่ได้สักนิด เรื่องของตนเองยังจำไม่ได้ แล้วเรื่องของลีโอจะไปจำได้อย่างไร

เขายังหลับอยู่ แต่ริมฝีปากของเขาเผยอขึ้นพึมพำเหมือนละเมอ

ลี...

โอ...

ลีโอ...

เขารู้สึกตัวตื่นขึ้น เขาฝันเห็นชายหน้าตาเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรังไม่โกนนั่งอยู่ตรงหน้า เขาคุ้นหน้าและชื่อของลีโออย่างมาก

คนที่เราไปหาที่เรือนจำคือลีโอ...แต่ว่า...

แต่ทำไมเขาถึงกลับรู้สึกว่าเขานั่นแหล่ะที่ชื่อลีโอ

เขายกมือเคาะศีรษะอีกครั้ง จะเคาะเพื่อเอาความทรงจำออกมา

เขาจะเป็นลีโอได้อย่างไร..

หากเขาได้รับรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงซึ่งทำให้ความทรงจำของเขาสูญหายไป จิตใจซึ่งบอบบางลงทุกขณะจิตคงระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆเป็นแน่แท้

ลีโอ..ลีโอเท่านั้นที่จะอธิบายเรื่องทั้งหมดนี้ได้...

ลีโอคนนั้นคงอยู่ในเรือนจำนั้นเป็นแน่ ภาพนิมิตที่เห็นทั้งหมดคงมีช่วงเวลาซึ่งไม่น่าจะห่างไกลจากเวลาในขณะนี้

...............................................................................................................