เอล คนทะลุมิติ chapter 1

นิมิต
 
ประมาณสองทุ่มกว่า
คืนที่ท้องฟ้ามืดมิดมีฝนตกพรำๆ
ในซอยเล็กๆแห่งหนึ่งซอกหลืบอันเร้นลับของนครแห่งแสง เกรนาด้า
ความมืดมนผสมเม็ดฝนน่ารำคาญ มีแสงไฟเล็กน้อยจากไฟส่องสว่างข้างทาง ฝนที่ตกหนักมาเมื่อชั่วโมงที่แล้วทำให้พื้นถนนเปียกแฉะไปทั่ว คงไม่มีใครรู้ว่าบริเวณใกล้แหล่งบันเทิงในนีโอทาวน์อันพลุกพล่านด้วยผู้คนจะเปลี่ยวเหมือนป่าช้าเช่นนี้ 
เสียงฝีเท้าของคนหลายคนดังก้องแต่ไกล ชายในชุดสูทสีดำกำลังไล่ตามชายผมเผ้ายุ่งเหยิงใส่เสื้อยืดซอมซ่อผู้หนึ่งมาติดๆ และที่สุดก็มาจนมุมอยู่ในซอยตันแห่งนี้ เมื่อหมดทางหนีชายซอมซ่อผมยาวปิดหน้าจึงหยุดยืนหันหลังให้ ชายชุดดำทั้งสองกลับลังเลที่จะเดินเข้าหา หนึ่งในนั้นได้ตะโกนขึ้นด้วยเสียงอันดัง
“ยอมให้จับกุมเสียดีๆ”
ชายชุดดำทั้งสองซึ่งสูงไม่เท่ากันคนหนึ่งสูงคนหนึ่งเตี้ย ทั้งคู่ต่างเล็งปืนพกอัตโนมัติไปยังเป้าหมายซึ่งหันกลับมาเผชิญหน้าอย่างไม่กลัวเกรง
“คิดจะลองดีรึ” ชายชุดดำร่างสูงเสียงแหบแห้งพูดจบก็เดินไปทางซ้ายมือ ชายคนเตี้ยกว่าก้าวเดินไปทางขวา การเดินของทั้งคู่เดินเป็นรูปวงรีหมายหลอกล่อล้อมกรอบ  
“เจ้าต้องตาย”ชายซอมซ่อผู้ลึกลับดวงตาแดงกล่ำน่ากลัวร้องขึ้น 
                “ยกมือขึ้นยอมให้จับกุมเดี๋ยวนี้” ชายคนสูงตะโกนพร้อมสะบัดกุญแจมือออกมา
                “พวกมดปลวก” ชายลึกลับร้องก่อนยกแขนทั้งสองข้างขึ้น ชายชุดดำทั้งสองกระชับปืนในมือพร้อมจะลั่นไก “ขอเตือนเป็นครั้งสุดท้าย ยอมให้จับกุมแต่โดยดี”ชายคนสูงออกคำสั่งอีกครั้ง
                แต่กลับมีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลัง
“หยุดนะ วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้”
ชายชุดดำทั้งสองถึงกับชะงัก คนเตี้ยพยักหน้าให้คนสูงหันไปดูว่าเป็นใคร เมื่อคนสูงหันไปก็พบว่าเจ้าของเสียงยืนอยู่ในเงามืด มองไม่เห็นหน้า เห็นเพียงเครื่องแต่งกายในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มและปืนในมือซึ่งเล็งมาเท่านั้น จึงร้องตะโกนกลับไป
          “แกนั่นแหละที่ต้องวางอาวุธ แกคือใคร..”
ชายชุดสูทน้ำเงินเข้มกลับร้องขึ้น
“วางอาวุธ นี่คือเจ้าหน้าที่ตำรวจ”
ชายชุดสูทน้ำเงินเข้มหยิบตราตำรวจชูขึ้นขณะที่ชายคนสูงหันปืนมาหา เขาจึงก้าวเท้าเดินออกจากเงามืด เขาเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดีคนหนึ่ง ไว้ผมสั้นเกรียน ก่อนหน้านี้สักสิบนาที เขาพบคนสามคนกำลังวิ่งไล่กันผ่านหน้าเขาไป เขาจึงวิ่งตามมาดู และเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์กำลังบานปลายจึงตัดสินใจแสดงตัวเพื่อยับยั้งเหตุร้าย
ชายคนสูงเมื่อรู้ว่าเผชิญหน้ากับตำรวจจึงตัดสินใจบางอย่างก่อนที่จะหันหน้าไปทางชายคนเตี้ย พยักหน้าส่งสัญญาณหนึ่ง 
                “พวกนายเป็นตำรวจหรือ..”
         ชายทั้งสองเงียบไม่พูดอะไรออกมา
“บอกมาสิว่าสังกัดไหน”
ชายคนเตี้ยตัดสินใจไม่ถูกว่าจะทำอย่างไรต่อไป แต่นั่นกลับทำให้ชายมอซอลึกลับได้โอกาสพุ่งตัวเข้าประชิดตัว ฟาดสันมือฟันลงไปที่ก้านคอ ฟันครั้งเดียวชายคนเตี้ยก็ถึงกับหน้าคว่ำลงไปกับพื้น น๊อคมืด ไม่มีเสียงร้องออกมาสักคำ
“เจ้าชั่ว”
ชายคนสูงร้องอย่างตกใจและลั่นกระสุนเข้าใส่ชายลึกลับอย่างไมปราณี ตำรวจหนุ่มตกใจพูดอะไรไม่ออก
“ปัง ปัง”
กระสุนเจาะเข้าที่แขนซ้ายของชายลึกลับ เลือดสดๆทะลักกระจาย แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใดใด ทันใดนั้นเขาก็พุ่งด้วยความเร็วเข้าประชิดตัวชายคนสูงสับฝ่ามือลงไปที่กลางกระหม่อมอย่างแรง
“อ๊อค”
ชายคนสูงร้องออกมาได้คำเดียวก็ทรุดฮวบลงไปกองกับพื้นสิ้นสติไปอีกคน
“หยุดนะ”
ตำรวจหนุ่มยืนงง เพราะสิ่งที่เขาเห็นรวดเร็วมาก เขาคิดไม่ถึงว่าชายมอซอผมเผ้ายุ่งเหยิงจะทำได้เช่นนี้ การล้มคู่ต่อสู้ซึ่งมีอาวุธไม่ใช่เรื่องง่ายที่ใครจะทำได้ เขาไม่เคยเห็นการสยบคู่ต่อสู้ด้วยการฟันสันมือครั้งเดียวเช่นนี้มาก่อน
ทันใดนั้นมันก็หันมามองเขา เขากำลังจะเป็นเป้าหมายต่อไปของมัน ดวงตานั้นน่ากลัวคล้ายไม่ใช่ดวงตามนุษย์ เหมือนดวงตาของหมาป่าซึ่งกำลังล่าเหยื่อ
ตำรวจหนุ่มผู้นี้มีชื่อว่าเดล ยอดตำรวจผู้มีชื่อเสียงแห่งกรมตำรวจ เขาคือตำรวจอัจฉริยะผู้ได้รับฉายาว่า “ตาทิพย์” เขากำลังใช้สติปัญญาที่มีเข้าแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้านี้ จู่ๆ ความกลัวก็ผุดขึ้นมาจากก้นบึ้งจิตใจ แต่เขาต้องรีบสลัดความกลัวนั้นทิ้งกระชับปืนในมือแน่นร้องตะโกนออกไป  
“หยุดนะ..ยกมือขึ้นไม่งั้นฉันยิงแน่ ยกมือขึ้นเดี๋ยวนี้”
ชายลึกลับไม่สนใจคำขู่ มันกระโจนครั้งเดียวก็ถึงตัวเขาใช้หมัดกระแทกปืนในมือของเดลจนกระเด็นไปไกล ตำรวจหนุ่มเสียหลักแต่กลับทรงตัวได้และปล่อยหมัดชกใส่ แต่ชายลึกลับเอี้ยวตัวหลบและวิ่งจากไปเสียดื้อๆ
เขารีบหยิบปืนที่พื้นและออกวิ่งตาม
“หยุดนะ”
ตำรวจหนุ่มตกใจที่ชายลึกลับวิ่งเร็วมาก อึดใจเดียวก็ทิ้งห่างเขาไปไกล ดูท่าเขาคงจะวิ่งตามไม่ทันแต่ก็ยังไม่ถอดใจ กัดฟันวิ่งตามไป เมื่อวิ่งตามมาจนถึงซอยเล็กๆ ซึ่งมีผู้คนบางตา หน้าร้านข้าวแกงร้านหนึ่งมีผู้คนนั่งกินอาหารอยู่ไม่กี่คน จู่ๆ เขาก็ปะทะสายตากับเด็กหนุ่มคนหนึ่งซึ่งกำลังกินข้าวราดแกงอยู่  ทั้งคู่จ้องหน้ากับชั่วขณะ เขายังคงวิ่งต่อไปแต่เด็กหนุ่มกลับชะงักถือช้อนซ่อมค้างไว้  
เด็กหนุ่มคือเอล เขาเห็นการแต่งกายของเดลก็รู้ว่าเป็นตำรวจกำลังไล่ตามอะไรสักอย่าง และสัมผัสของเขาบอกอะไรกับเขามาแต่แรกแล้ว เขามองจานข้าวราดแกงกระหรี่แล้วรีบตักเข้าปากก่อนจะล้วงเงินค่าอาหารสองสามเหรียญวางแปะลงที่โต๊ะแล้วออกวิ่งตามไปในทันที 
อะไรกันล่ะเนี่ย..
เขาสัมผัสได้ว่าตำรวจหนุ่มกำลังวิ่งไล่ใครอยู่ และสิ่งที่เขาสัมผัสได้แต่แรกนั้นคงอยู่ข้างหน้าแน่ ความรุ่มร้อนของพลังอะไรสักอย่างทำให้เขามั่นใจว่าจะต้องเป็นพวกเหนือมนุษย์แน่ และหากเป็นอย่างที่คิด ตำรวจนั่นกำลังจะตกที่นั่งลำบาก
“..ตัวอะไรกัน...”  
เอลวิ่งมาจนเห็นชายลึกลับนั้นแล้ว
.............................................................................................................................................
 
อีกไม่ถึงสิบเมตรคือถนนใหญ่ จู่ๆชายลึกลับก็ล้มกลิ้งไปกับพื้นก่อนที่จะลุกขึ้นมองไปรอบๆตัวด้วยความสงสัยอะไรสักอย่าง
ตำรวจหนุ่มวิ่งมาจนใกล้ก็แปลกใจที่ชายลึกลับกำลังออกอาการเหวี่ยงหมัดชกลมไปมาเหมือนกำลังต่อสู้กับสิ่งที่มองไม่เห็น
“หยุดนะ” ตำรวจหนุ่มตะโกนออกไป
ชายลึกลับหันมามอง แต่จู่ๆ ร่างของเขากลับกระเด็นไปกระแทกกำแพงอย่างแรง
ทั้งหมดนั้นมาจากการกระทำของเอลซึ่งอยู่ในโลกต่างมิติ เขาเล่นงานชายลึกลับจนเสียหลักไปมา และหมัดสุดท้ายส่งให้ชายลึกลับล้มกลิ้งไปกับพื้น
จู่ๆ ตำรวจหนุ่มก็รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างซึ่งมองไม่เห็น คล้ายกับว่าบริเวณนั้นไร้ซึ่งอากาศจนทำให้รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก
“หยุดนะ” เขายกปืนขึ้นเล็งไปที่ร่างของชายลึกลับซึ่งกำลังวิ่งลงไปที่ถนนซึ่งมีรถยนต์วิ่งด้วยความเร็ว แต่ชายลึกลับกลับหลบรถได้อย่างคล่องแคล่ว รถยนต์หลายคันเมื่อเห็นคนวิ่งตัดหน้ารถก็เหยียบเบรครถเสียงดังลั่นไปทั่วถนน  
เอลหันไปมองตำรวจหนุ่มซึ่งกำลังวิ่งลงมาที่ท้องถนน แต่เมื่อหันกลับมาก็เห็นรถยนต์คันหนึ่งพุ่งเข้าชนชายลึกลับอย่างเต็มแรง
“โครมมมมมมมม”
.................................................................