เอล คนทะลุมิติ chapter 1

ภูตินรก

ขณะเดียวกันนั้น

ที่เรือนจำกลางกลางเมืองเกรนาด้า

ลีโอนอนหลับอยู่บนเตียงนอน สีหน้าของเขาอิ่มเอิบยิ้มแย้มเหมือนคนกำลังฝันดี

เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึ้น มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องของเขา ช่องมองที่อยู่ในระดับสายตาก็เปิดขึ้น เสียงขึงขังดังขึ้น

“รู้หรือเปล่าว่าโลกภายนอกวุ่นวายกันแค่ไหน”

เสียงนั้นปลุกลีโอจนตื่นขึ้นมา

“แก”

“ลีโอ ….ใช่สิ แกไม่ใช่ลีโอคนเดิมนี่นา” เขาคือผู้คุมร่างใหญ่ดวงตาเลื่อนลอย

“ฉันคือลีโอ..” ลีโอเสียงแข็งลุกขึ้นมายืน

“ฉันเพิ่งแน่ใจว่าแกไม่ใช่ลีโอก็วันนี้แหละ”

“แกต้องการอะไร..” ลีโอถาม

“ฉันกำลังตามหาคนๆหนึ่งซึ่งไม่ใช่แก”

“หาใคร..” 

“แกไม่ใช่ลีโอ ถ้าเป็นลีโอจริง แกคงไม่สงสัยหรอกว่าฉันคือใคร เพราะลีโอนั้นโง่ออกจะตาย แกฉลาดกว่าเขาเป็นไหนๆ”

“ฉันคือลีโอ” เสียงของลีโอแข็งกร้าว

“แกไม่ใช่ลีโอ ลาก่อน”

พูดจบผู้คุมร่างใหญ่ก็เดินจากไป

“ฉันคือลีโอ ฉันคือลีโอ” ลีโอทุบประตูจนเสียงดังก้องไปทั่วเรือนจำ

“จะร้องไปทำไมล่ะ” ผู้คุมหยุดเท้าและพูดต่อ “แสดงอะไรออกมาสิ ฉันจะได้เชื่อ”

“ฉันคือลีโอ!” ลีโอตวาดเสียงลั่นและทุบประตูแรงขึ้น เสียงดังไปทั่วแดนคุมขังนั้นทำให้นักโทษในแดนนั้นต่างพากันตื่นขึ้นมา

“คิดว่าจะหนีข้าพ้นรึ ข้าจะฆ่าเจ้าเสียเดี๋ยวนี้”

ลีโอหยุดทุบประตู ขณะที่ผู้คุมก้าวเท้าเดินต่อ

“ข้าจะฆ่าเจ้าซะ” ลีโอส่งเสียงลั่น

“ไอ้บ้าลีโอ” เสียงนักโทษหลายคนต่างส่งเสียงร้องด่า “หยุดบ้าได้แล้วไอ้ชั่ว คนกำลังง่วงโว้ย พรุ่งนี้เช้ายังต้องไปขุดดินแต่เช้านะโว้ย”

ลีโอหยุดร้องดวงตาทอประกายแวววาวน่ากลัว

ขณะที่ผู้คุมลึกลับเดินไปถึงประตูเหล็กกั้นแดน กำลังไขกุญแจเปิดประตูเพื่อจะเดินออกไป แต่ จู่ๆ ก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงอันเยือกเย็นเสียงหนึ่งดังขึ้นทางด้านหลัง

“จะ ไป ไหน”

ไม่ใช่เสียงลีโอเมื่อครู่นี้แล้ว แต่เป็นเสียงอื่น  

“เจ้า จะ ไป ไหน”  

ผู้คุมตัวแข็งค้าง เขาแน่ใจว่าเสียงนั้นไม่มีมนุษย์คนใดสามารถได้ยินนอกจากเขา

“เรามาไม่เสียเปล่า เจ้านี่ไม่ใช่ลีโอ มันคือภูตินรกหรือไม่ก็เดอะมาสเตอร์”

“มันรู้ว่าเราจะมา มันจึงมารอเราที่นี่” ผู้คุมพึมพำ “จะเอายังไงดี มันจะตามจิตเราไปได้นะ..”

ผู้คุมพูดจาตอบโต้ไปมาเหมือนกับตัวเอง  

“มันไม่มีทางตามเราไปได้หรอก ฉันจะทำให้มันหัวปั่นเอง”

“อย่าทำเป็นเล่นนะ…”

ยังไม่ทันพูดจบเสียงปีศาจนั้นก็ดังขึ้นอีก

“เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก เจ้าโง่”

ทางด้านหลังได้ปรากฏเงาดำคล้ายก้อนเมฆดำก่อตัวขึ้นสูงกว่าร่างผู้คุม แต่เขาก็หันกลับไปเผชิญหน้าอย่างไม่สะทกสะท้าน

“คิดหรือว่าจะจับข้าได้ ไม่มีทางเสียล่ะ แกคือภูตินรกนี่เอง”

“พวกมนุษย์อนาคต ข้ารอพวกแกมานานแล้ว”

ร่างนั้นปรากฏขึ้นจนเห็นเป็นรูปร่างชัดเจน ร่างในผ้าคลุมสีดำทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า สูงใหญ่กว่ามนุษย์ ใบหน้าใต้ผ้าคลุมคือกะโหลกผี มีเขี้ยวยื่นออกมา ลูกตาสีแดงเพลิงน่าขนลุกขนพอง มันคือภูตินรก ปีศาจซึ่งปีศาจทั้งหลายต่างกลัวเกรง แต่ผู้คุมประหลาดกลับไม่สะทกสะท้าน ออกจะยินดีด้วยซ้ำที่ได้พบกับมัน

“เดอะมาสเตอร์ไปไหนเสียล่ะ”

“กรร..........” ปีศาจร้ายคำรามด้วยความโกรธแค้น  

ผู้คุมยกมือยื่นออกไปข้างหน้ากางนิ้วทั้งหมดออก รวบรวมพลังและชักมือทั้งสองงอแขนกลับและดันมือกระแทกอะไรบางอย่างเข้าใส่ปีศาจตรงหน้า เร็วเท่าความคิดปีศาจกลับแตกกระจายร่างเป็นอณูเล็กๆ กระจายออกไปทั่ว ผู้คุมชะงักค้างลดมือลงอณูที่แตกกระจายทั้งหมดก็กลับมารวมกันเป็นร่างปีศาจอีกครั้ง

“กรรรรรกรร.....”

ผู้คุมกัดฟันชกหมัดขวาเข้าใส่ภูตินรก คราวนี้ร่างดำมืดนั้นกลับไม่แตกเป็นอณูอีกแต่กลับใช้มือจับหมัดนั้นไว้ มันบิดตัวเป็นเกลียวม้วนเข้าคลุมร่างของผู้คุมจากศีรษะลงมา ผู้คุมออกวิ่งแต่ถูกภูตินรกซึ่งเป็นเกลียวดำตรึงเอาไว้ ไม่ว่าเขาจะออกแรงอย่างไรก็ไร้ผล

“บนโลก แกไม่มีพลังมากนักหรอก”

ทันใดนั้นเองผู้คุมก็ดันพลังกระแทกออกอย่างแรง เกลียวดำนั้นจึงแตกกระจายเป็นอณูเล็กและหายไปอีกครั้ง ผู้คุมถอยหลังไปสองสามก้าวแหงนหน้ามองหาภูตินรก แต่ก็ไม่พบร่างของมันอีก

“ข้าจะฆ่าเจ้าเสีย” ภูตินรกแผดเสียงร้องขึ้นทางด้านหลัง มันขยายร่างเป็นผ้าคลุมดำใหญ่กางกั้นไปทั่วผนังและพื้นจนมืดดำไปทั่ว ที่เพดานปรากฏกระโหลกผียื่นออกมาจากเพดานอ้าปากเห็นเขี้ยวยาว

“จะเอายังไงดี” ผู้คุมประหลาดถามตัวเองอีกครั้ง และเสียงตอบก็ดังมาจากปากของเขาเอง “ลุยกับมันสิ ไม่ต้องกลัว เราสู้มันได้” 

“ได้”

ทันใดนั้นมือปีศาจสองมือก็ยื่นออกมาผนังทั้งซ้ายและขวากระชวกแทงเข้าที่หน้าอกของผู้คุมอย่างแรง มันแทงทะลุร่างนั้น ร่างผู้คุมสั่นเกร็งกระอักเลือดกระจายไปทั่วพื้น

“อ๊อคคค”

แต่เขากลับยิ้มได้แม้จะรู้สึกเจ็บแทบขาดใจตาย

“คิดจะเชื่อมต่อไปยังโลกอนาคตรึ ไม่มีทางเสียล่ะ”

เขาพยายามขัดขืนต่อต้านปีศาจอย่างสุดฤทธิ์

“ย๊ากกกกกกกกกกกก เราต้องไปแล้ว” เขายังคงพูดกับตัวเอง  “ยังไปไม่ได้ เรายังไปไม่ได้...”  

“จะบ้าเหรอ ถ้าไม่รีบกลับ เราจะกลับไม่ได้นะ”

“ฉันเห็นเจ้านั่นแล้ว คนในชุดคลุมสีแดง มันคือเดอะมาสเตอร์…”

“ทนไม่ไหวแล้วร่างนี้ถูกควบคุมแล้ว เราต้องไปเดี๋ยวนี้ มันจะเข้าถึงเราแล้ว แย่แล้ว อ๊าคคคคคค”

เสียงสองเสียงในร่างผู้คุมร้องออกมาพร้อมกันขณะที่ร่างสั่นเกร็งไปทั้งร่าง   

“ฉันเห็นหน้ามันแล้ว...”

“อีกนิดเดียว..อีกนิดเดียว เราก็จะเห็นเดอะมาสเตอร์แล้ว..”

“ไม่ไหวแล้ววววววววววว”

ที่สุดร่างของผู้คุมก็ล้มคว่ำลงไปกับพื้นชักตาตั้งไปมา ยกมือกุมลำคอคล้ายกำลังขาดอากาศหายใจ   

“ไม่ ไหว แล้วอ๊อคคคคคค”        

“เราต้องไปแล้ว อ๊อคคคคอ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคค”

ที่สุดร่างก็แน่นิ่งอยู่ที่พื้น ภูตินรกก็หายตัวไปจากบริเวณนั้นเช่นกัน

..............................................................................................................

รุ่งเช้า

แสงอาทิตย์สาดส่องไปยังทุกสถานที่ที่มันสามารถไปถึง เจ้าหน้าที่เรือนจำได้พบศพของผู้คุมนอนตายอยู่ในแดนคุมขังนั้น เขาเป็นผู้คุมคนหนึ่งซึ่งทำงานอยู่ในเรือนจำ แพทย์ประจำเรือนจำได้ทำการชันสูตรพลิกศพและลงความเห็นว่าเขาตายเพราะหัวใจวายเฉียบพลัน ไม่พบร่องรอยการโดนทำร้ายร่างกาย แม้แต่รอยแทงทะลุร่างกายก็ไม่มีสักนิด ไม่มีใครรู้ว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องอันใดขึ้นในเรือนจำแห่งนี้

……………………………………………………………

ที่โรงยิมของเรือนจำ

ลีโอกำลังออกกำลังกายด้วยการยกดัมเบลอันใหญ่ เขาเงี่ยหูฟังข่าวการตายอย่างลึกลับของผู้คุมจากปากของนักโทษร่างผอมคนหนึ่งซึ่งกำลังเล่าให้นักโทษอีกหลายคนฟัง  

จู่ๆ เขาก็ผละจากไปโดยไม่สนใจฟังต่อ เขาเดินผ่านหน้านักโทษสองสามคนซึ่งก้มหน้าและหันหน้าไปทางอื่น หนึ่งในนั้นกำลังซุบซิบว่าลีโอเปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ มันช่างผิดกับเมื่อสองสามวันที่แล้ว เหมือนเป็นคนละคน

“เหมือนถูกผีสิง” คนหนึ่งพูดขึ้น “ไม่เห็นแววตาของมันเรอะ ตาเหมือนปีศาจ”

“เมื่อวานเห็นว่ามันอัดเจ้ายักษ์จนเละคาห้องน้ำ”

“ก็แค่ข่าวลือ...”

“ตอนนี้เจ้ายักษ์กลายเป็นลูกหมาไปแล้ว”

ก่อนหน้านี้ลีโอถูกพวกนักโทษทำทารุณแทบทุกวัน แต่หลังจากการมาเยี่ยมของชายลึกลับ ลีโอก็เปลี่ยนไปกลายเป็นอีกคนหนึ่ง

....................................................................................................................................