Back Togeter

------------------------------------------
ห้องสีขาวขนาดใหญ่ คนสวยร่างบางนอนคว่ำกับเตียงนุ่ม ผิวขาวตัดกับผ้าปูเตียงสีน้ำตาลอ่อน ตะแคงใบหน้าสวยสีขาวอมชมพูซบกับหมอน ผมยาวสีน้ำตาลอ่อนถูกรวบเก็บไว้ด้านข้างเผยให้เห็นแผ่นหลังนวลเนียนซึ่งถูกทาบทับด้วยอกแกร่งของร่างแข็งแรงกำยำ มือหนาโอบกอดเอวบางแน่น ใบหน้าหวานอิงแอบแนบสนิทกันไหล่ขาวนวล ผ้าห่มผืนหนาคลุมอยู่บริเวณเอวเผยให้เห็นท่อนบนที่เปลือยเปล่าของทั้งคู่ ลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ แสดงให้เห็นว่าทั้งสองหลับสนิทไร้วี่แววว่าจะตื่น
“แก้วลูก ... โทโมะ ไม่สบายรึป่าว สายแล้วนะวันนี้โทโมะมีซ้อมไม่ใช่เหรอลูก” เสียงแม่แฟนหนุ่ม ร้องเรียกอยู่หน้าห้อง
“......................”
“ลูกแก้ว โทโมะ .... แม่เข้าไปนะ” ห่วงลูกสาวคนสวยกับลูกชายตัวดี กลัวจะป่วยไม่สบายเพราะระยะหลังโหมทำงานหนักทั้งคู่ เดินไปหยิบกุญแจสำรองก่อนจะค่อยๆไขเข้าไป ชะโงกหน้าเข้าไปดู แล้วก็ต้องชะงักก่อนจะรีบถอยกลับออกมา หน้าขาวของผู้เป็นแม่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงอย่างเห็นได้ชัด ค่อยๆ ปิดประตูกดล็อคเบามือ กลัวคนข้างในจะตื่น ก่อนจะเดินยิ้มหน้าแดงลงไปข้างล่าง
-------------------------------------------
“อ้าวแม่ แล้วลูกๆหล่ะ ยังไม่ตื่นเหรอ ไม่สบายรึป่าว”
“นอนหลับอยู่ทั้งคู่เลยคะคุณ ไม่สบายรึป่าวแม่ไม่รู้แต่แม่ว่าพวกเค้าคงสบายดีนั่นแหละ” ตอบกลับ พร้อยรอยยิ้มและใบหน้าแดง
“แล้วแม่เป็นอะไรหน้าแดง ร้อนเหรอตอนเช้าอยู่เลยไม่น่าร้อนมั้ง งั้นเดี๋ยวพ่อไปดูลูกหน่อยดีกว่า” ถามภรรยาก่อนจะก้าวเท้าเดินขึ้นไปบนห้องเจ้าลูกชาย แต่ก็ชะงัก เมื่อโดนดึงแขนไว้
“พ่อ แม่ว่าเราไปกินข้าวกันเถอะ ไม่ต้องไปดูลูกหรอกเดี๋ยวเค้าพร้อมก็ลงมาเอง ... คงจะเหนื่อยน่ะ”
“เอางั้นเหรอแม่ งั้นไปกินข้าวก็ได้”
“เออพ่อ แม่ว่าเราคงต้องไปเที่ยวอเมริกากันสองคนก่อนแล้วแหละ เดี๋ยวแม่ให้เลขาจองเที่ยวบินเลยแล้วกัน แม่รีบ” บอกสามีอารมณ์ดี
“เออแม่นี่ยังไง ก็ไหนบอกว่ายังไงลูกแก้วก็ต้องเป็นลูกสะใภ้เราอยู่แล้ว บอกเองไม่ใช่เหรอว่าไอ้โมะไม่ปล่อยไว้หรอกแล้วทำไมต้อนนี้รีบร้อนจัง แต่พ่อว่าก็ดีนะอยากอุ้มหลานแล้ว”
“พ่อคงได้อุ้มเร็วๆ นี้แหละ ไปคะกินข้าว แต่น่าสงสารลูกแก้วเนอะ” เดินยิ้มคนเดียวก่อนจะลากสามีออกไป
“อะไรของแม่ พ่องง แล้วทำไมต้องสงสารลูกแก้ว”
“ไม่มีอะไรพ่อ ไปกินข้าว”
ถ้าพ่อขึ้นไปเห็นภาพข้างบนพ่อก็จะหายงงเองแล้วคงจะไปอเมริกาเดี๋ยวนี้ด้วยซ้ำ เชื่อแม่สิ ลูกพ่อมันไว
เชื้อไม่ทิ้งแถวจริงๆ
-------------------------------------------
ขนตาแพรหนากระพริบช้าๆ เพื่อปรับให้เข้ากับแสงที่สาดเข้ามา ค่อยๆยันกายขึ้น แต่ก็ทำไม่ได้เพราะแรงกดทับด้านบน ..... พี่ตัวหนักชะมัด
“พี่คะ ตื่นได้แล้วแก้วหนัก” มือเรียวบางสัมผัสกับมือแกร่งที่โอบกอดรอบเอวบางก่อนจะค่อยสะกิด เพื่อปลุกร่างชายหนุ่มที่โถมทับ
“อืม .... ขอพี่นอนอีกหน่อยนะครับตัวเล็ก” แทนที่จะตื่นกับจับมือเรียวเล็กที่สะกิดดึงมากระชับกอดเอวบางแน่นกว่าเดิม ก้มหน้าซุกกับลำคอระหงเพื่อหลบเลี่ยงให้พ้นแสงที่สาดส่องเข้ามา
“พี่คะ ตื่นเถอะวันนี้พี่ซ้อมสถานที่จริงนะ”
สิ้นเสียงหวาน ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาตื่น มองสาวด้านล่างที่ตัวเองก่ายกอด ก่อนจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น
“ครับคุณเมีย” ชิงหอมบนไหล่นวลที่นอนแนบทั้งคืนแล้วขโมยหอมแก้วนวลอีกครั้งก่อนจะลุกเข้าห้องน้ำไปจัดการธุระส่วนตัว
-------------------------------------------------
เดินออกมาจากห้องน้ำอีกทีก็พบสภาพห้องที่เรียบร้อยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและคนสวนที่ยืนเลือกเสื้อผ้าสำหรับวันนี้ เดินเข้ามากอดแน่นจากด้านหลัง ก่อนชิงหอมแก้มนวลอีกครั้ง
“พี่ วันนี้พี่ใส่เสื้อกล้ามกับเสื้อเชิ้ตแล้วกันเนอะ” หยิบเสื้อกล้ามสีเท่ากับเสื้อเชิ้ตสีขาวออกมาจากตู้
“พี่ใส่แต่เสื้อเซิ๊ตก็ได้ ไม่ใส่เสื้อกล้ามได้ป่ะ มันร้อน” พูดไปก็โยกคนสวยไปพี่แหย่เล่นนะครับ
“ก็เพราะพี่ร้อนไง เวลาซ้อมก็ถอดเสื้อเชิ้ตออกเหลือแต่เสื้อกล้ามไม่ดีเหรอ อีกอย่างพี่ไม่ได้ซ้อมที่บริษัทแก้วว่าห้องน้ำคงไม่ค่อยสะดวก”
“รู้ใจจริงทูนหัว”
“แต่งตัวได้แล้วคะ”
“แก้วไม่ไปกับพี่เหรอ” หยิบเสื้อผ้าที่แฟนสาวจัดให้มาสวมใส่ ก่อนจะถามคำถามคาใจ ถ้าตอบว่า ไม่ เป็นเรื่องแน่ที่รัก
“อืม ........ ไม่ไปได้รึป่าว”  บอกแฟนหนุ่มเสียงหวาน  ทำหน้าทะเล้นใส่
“ไม่ได้ครับ” คว้าสาวหน้าทะเล้นเข้ามากอดแน่น ทำหน้าแบบนี้มันน่าตีนัก
“ขอเหตุผลค่ะ”
“คำสั่งสามี .... ไปอาบน้ำได้แล้ว ถ้าช้าพี่อาบให้นะครับ” ตอบคำถามตรงประเด็น ก่อนจะดันคนสวยเข้าห้องน้ำ
--------------------------------------------
ความจริงก็อยากอาบให้อยู่ครับ ไม่ใช่ไม่อยากแต่ดูเวลาถ้าช้ากว่านี้ผมสายแน่ๆ แล้วที่ตอบตัวเล็กไปยังนั้นเพราะสั้นๆเข้าใจง่าย ไม่งั้นแม่คุณทูนหัวของผมได้หาเหตุผลมาหักล้างเพื่อที่จะไม่ไปแน่ๆครับ แล้วเหมือนตัวเล็กจะรู้ใจ ใช้เวลาไม่นานก็อาบน้ำเสร็จ เห็นอย่างนี้แล้ว ..... หึ้ม อดทนอีกแล้วคับ นั่งมองคนสวยแต่งตัว วันนี้แต่งตัวเท่ห์ดี เสื้อเชื้อเข้ารูปแขนสั้นโดยใส่เสื้อกล้ามสีขาวข้างใน กางเกงขนาดพอดีตัวสีดำ น่ารักไปอีกแบบ
“พี่ แล้วจะให้แก้วไปอยู่ตรงไหนหล่ะ” นั่นยิงคำถามอีกแล้ว งองแงจะไม่ไปอีกหล่ะสิ
“ก็นั่งตรงแถวคนดูไงครับหรือไม่ก็ขึ้นไปนั่งรอพี่บนเวทีก็ได้” เดินเข้ามายีหัวคนสวยเล่น
“ถ้านั่งรอพี่บนเวที รับรองเฮียรู้แน่ๆ แค่ไปกับพี่ ทีมงานก็รู้กันหมดแล้ว”
คนสวยของผมหน้างออีกแล้ว นี่ละมั้งสาเหตุที่งองแงไม่อยากไป
“งั้นเอางี้ ตัวเล็กใส่นี่ แล้วก็นั่งอยู่แถวคนดู รับรองไม่มีใครสังเกตครับ” เดินไปหยิบหมวกคู่ใจที่น้อยคนนักจะมีเหมือนหมวกสีดำแดงกับเข็มกลัดที่ติดเป็นสัญลักษณ์ สวมให้แฟนสาว ถ้ารวบผมยาวไปเก็บไว้ใต้หมวกผมต้องคิดว่าตัวเล็กเป็นทอมแน่ๆครับ เท่ห์เหมือนกันนะเรา
“เลิกทำหน้างอได้แล้ว ห้ามมีข้อโต้แย้งด้วย ทำสามีโดนดุเพราะไปสายไม่ดีนะครับ” เดินจูงมือคนสวยลงไปข้างล่าง ข้าวเช้าไม่ต้องกินครับเดี๋ยวไม่ทัน โชคดีที่ผมยังอิ่มกับของหวานเมื่อคืนอยู่ นึกแล้วติดใจไม่หาย
----------------------------------------------
“ลงมากันแล้วเหรอลูก แม่ว่าจะไปปลุกอยู่พอดี” เอ่ยถามลูกชายกับลูกสาว
แม่ขอโทษนะลูก ..... เห็นหมดแล้ว ดีนะที่นอนคว่ำกันทั้งคู่
“ครับแม่ งั้นผมกับน้องไปทำงานเลยนะครับ” บอกมารดายิ้มๆ แต่ก็ต้องงงกับรอยยิ้มมารดา วันนี้แม่ยิ้มแปลกๆ
“ไม่กินข้าวเหรอลูก รึว่าอิ่มแล้ว เบาๆหน่อยนะน้องตัวเล็กนะลูก”
แม่พูดอะไรผมงงครับ
“น้องก็ตัวเล็กตั้งนานแล้วแม่ อีกอย่างน้องก็ไม่ได้ผอมลงนะผมกอดก็ยังเท่าเดิมอยู่เลย วันนี้แม่มาแปลกนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกลูก ลูกแก้วทำไมหนูใส่หมวกหล่ะ แม่ว่าถอดหมวดออกเถอะสวยกว่านะ”
“พี่เค้าให้ใส่คะ”
“ก็ตัวเล็กจะไม่ยอมไปกลับผม กลัวคนจำได้ผมเลยให้ใส่ซะเลย”
“จะพาน้องไปด้วยให้ได้ว่างั้น”
“ครับ งั้นผมกับน้องไปก่อน ตอนเย็นเจอกันครับแม่”ชายหนุ่ม หญิงสาว ผลัดกันหอมแก้วมารดาก่อนจะขอตัวออกไปยังสถานที่นัดพบ
“ขับรถดีๆ ห้ามแกล้งน้องนะ” บอกไล่หลัง อดยิ้มไม่ได้กับภาพที่เห็นเมื่อเช้า
----------------------------------------------------------------
ใช้เวลาร่วมชั่วโมงกว่าจะถึงสถานที่นัดหมาย ขับรถไปแอบมองตัวเล็กข้างๆ เพลินดีครับ เพิ่งเคยเห็นตัวเล็กงอนก็วันนี้แหละ ขึ้นรถได้ก็ดึงหมวกปิดหน้าไม่มองหน้าผม แถมไม่ให้โดนตัวอีกต่างหาก ยิ่งเห็นยิ่งหมั่นไส้ครับ
“โกรธพี่เรื่องอะไรหล่ะ ขึ้นรถได้ไม่พูดไม่จา” ถามคนข้างๆก่อนจะดึงหมวกที่คนสวยใส่มาใส่ซะเอง
“ไม่ได้โกรธซะหน่อย แค่ไม่อยากคุยด้วย”
“ไม่โกรธแต่ไม่คุยด้วย” อารมณ์ไม่โกรธครับผม
“ตัวเล็ก อย่าโกรธพี่เลยนะครับ ตัวเล็กจะได้ช่วยดูเวลาพี่เต้นไง” พูดไปยีผมคนสวยไป
“ไม่ต้องเลย เอาหมวกแก้วมา”
ส่ายหัวยิ้มๆ ในความเป็นเด็กไม่รู้จักโต ตัวเล็กมีสามีและโตพอที่จะเป็นแม่คนได้แล้วนะครับ ถอดหมวกที่สวมใส่ก่อนจะใส่ให้คนสวย ไม่โกรธแต่ไม่คุยด้วยคิดได้นะครับที่รัก ในขณะที่คนสวยข้างๆ หาของอะไรสักอย่างในกระเป๋าแฟนหนุ่ม
“หาอะไรครับ เมื่อเช้าตัวเล็กจัดกระเป๋าให้พี่เองไม่ใช่เหรอ”
“เจอแล้ว .....วันนี้มัดผมโชว์เถิกรึป่าว” ถามพร้อมหันมายิ้มหวานหน้าทะเล้น ถ้าเป็นที่บ้านพ่อจะฟาดให้ก้นลายว่าสามียังนี้ได้ไง ถึงจะเถิกก็หล่อนะครับ
“มัดครับ เข้ามาใกล้หน่อยพี่มีอะไรจะบอก”
“พี่จะบอกอะไร” ถามพร้อมกับขยับตัวเข้าหา อยู่กันสองคนพี่จะมีความลับอะไร
“คนหัวเถิกคนนี้ คือคนเดียวกับคนที่เป็น ............ ตัวเล็กนะครับว่าอีกทีโดนดีแน่” กระซิบบอกข้างๆ ก่อนจะชิงหอมแก้มนวล สายตาหวานบอกได้ถึงความสัมพันธ์โดยไม่ต้องเอ่ยออกมา
“ไม่คุยด้วยแล้ว .... พี่นั่งนิ่งๆ”
---------------------------------------
กว่าจะรวบผมเจ้าลิงตัวโตได้เหนื่อยเอาการ แต่ที่เหนื่อยกว่าคือตอนเดินเข้าไปข้างในนี่แหละคะ บอกให้เดินแยกกันก็ไม่ยอม กลัวหายบ้าง กลัวหนีกลับบ้านบ้าง สุดท้ายแก้วก็ต้องเดินเข้าไปก่อน ก่อนจะให้ผีดิบเอาแต่ใจเดินตาม กว่าจะอธิบายให้เข้าใจเล่นเอาเหนื่อย ไหนจะหลบแฟนคลับ ไหนจะหลบทีมงาน ไหนจะต้องเอาใจไอ้พี่ลิงอีก คิดถูกรึคิดผิดไม่รู้คะที่มาวันนี้ สุดท้ายก็ได้นั่งเก้าอี้คนดูแถวโซนริมๆ เอาตรงนี้แหละ ไกลแฟนคลับ แล้วไอ้พี่ลิงก็ยังมองเห็น ไม่งั้นวันนี้เคโอติคทำงานไม่ราบรื่นแน่ๆ
-----------------------------------
แล้วก็ต้องเป็นผมที่ต้องเดินตามเข้าไปที่หลัง ก็ตัวเล็กอ่ะครับบอกว่าให้เดินห่างๆ เดี๋ยวโดนจับได้ คำว่าห่าง แม่คุณของผมก็ห่างจริงๆ ครับ อุตส่าห์เดินตามไม่ให้คาดสายตา เผลอถ่ายรูปกับแฟนคลับแปบเดียวหายเลย จะโทรหาก็ไม่ได้ วันนี้แฟนคลับมาให้กำลังใจเยอะ ชื่นใจครับ แต่คุณแฟนผมนี่แหละครับ หายไปไหนแล้วไม่รู้ ชะเง้อหาก็ไม่เจอ จนเดินเข้ามาในฮอลล์ ถึงได้ไล่งนึกว่าหาย ที่ไหนได้จับจองที่นั่งซะริม ไกลผู้ไกลคนเชียวทูนหัว คงกลัวคนจำได้ล่ะสิ แต่ดีแล้วครับ เวลาผมมองหาจะได้เห็นง่ายๆ อยู่ในร่มแท้ๆ ใส่หมวกซะมองไม่เห็นหน้าเลย หึ่ม! เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว
------------------------------------------