Back Togeter

-----------------------------------------------------------------------
แล้วผมก็ต้องทึ่ง ในเมื่อตัวเล็กเพิ่มสละยางตัวเองมารวบผมให้ เจ้าตัวกลับไม่ห่วงว่าจะร้อนมองหาตะเกียบที่อยู่ในห่อสะอาดที่ไม่ถูกใช้งาน ดึงออกมา 1 อันแล้วรวบผมขึ้นไปเป็นมวยก่อนจะเอาตะเกียบนี่แหละเสียบทำเป็นปิ่นปักผม มองดูหน้าหวานๆตรงนี้ สวยไปอีกแบบชักไม่อยากให้ตัดผมแล้วครับ
“โอ๊ย ยัยแก้วจะหวานกับโทโมะไปไหน ฟางกับป๊อปยังไม่หวานขนาดนี้เลย” แอบแขวะเข้าให้ ไม่ได้หมั่นไส้คะ แต่อยากแกล้งมากกว่า ก็ฟางรู้นี่ว่ายัยแก้วขี้อาย เจอมุขนี้เสร็จแน่แก้วใจ
“โห่ อะไรพี่ฟาง พี่กับพี่ป๊อปหวานกว่าแก้วกับโทโมะอีก หรือจะให้เฟย์บรรยาย”
“ยัยเฟย์อ่ะพี่รู้แกชอบ กินซะ” ว่าแล้วก็คีบซูชิใส่ปากยัยน้องปากมาก ไอ้น้องบ้าจะแกล้งไอ้แก้วสักหน่อยดันหันมาแหย่กันเอง แกจะรู้ใจพี่สาวบ้างไหม ส่วนคุณแฟนก็จะยิ้มไปไหน มองไม่เห็นลูกตาแล้วนั่น ยัยเฟย์แหย่แรงนะ
“จริงเหรอเฟย์เล่าให้แก้วฟังบ้างสิ อยากรู้” อยากแกล้งแก้ว เจอแกล้งกลับจ้าแม่เป็ด
“ตัวเล็ก หยุดเลยดูสิหน้าฟางแดงหมดแล้ว” ดึงเอวบางเข้ามากอด คงอยากแกล้งเพื่อนหล่ะสิ เดี๋ยวเจอแกล้งกลับนะครับ
“พี่อ่ะ” ทั้งเขินทั้งอาย แก้วจะเอาหน้าไปไว้ไหน ดูสายตาพวกเพื่อนพี่สิ นี่ยังไม่รวมยัยแสบสองคนนี่อีก
“สมน้ำหน้าอยากแกล้งฟาง แก้วร้อนหรอหน้าแดงนะเราน่ะ”
“ยัยเป็ดบ้า”
“พอแล้วเลิกแกล้งกันได้แล้ว แต่แก้วทำไมเฮียถึงไม่อยากให้แก้วเจอพวกเราหล่ะ” เสียงป๊อปปี้สงสัย
“คงอยากเซอร์ไฟรส์วันคอนเสริต์มั้ง”
“แต่เคนตะว่าตอนนี้ถ้าเฮียรู้ เฮียคงเซอร์ไฟรส์กว่าพวกเราแน่ๆ ใช่ปะ”
“จริง จงเบเห็นด้วย”
“แล้วแก้วจะเอาไงต่อ” เขื่อนน้อยชักสนุกแล้วครับ ขอแกล้งเฮียกับซ้อบ้างแล้วกัน เจ้าแผนการดีนัก
“ก็ไม่เห็นจะยาก พวกเราก็ทำเป็นว่ายังไม่เจอกันไง”
“ข้าถามแก้วไม่ได้ถามแกไอ้ผีดิบ” นั่นไง ผมถามอีกคน แต่คนตอบเป็นอีกคน ไอ้ผีดิบอารมณ์แปรปรวน
“คน คนเดียวกัน ตอบแทนได้”
“ไอ้ผีดิบ ดูหน้าแก้วหน่อย แดงยิ่งกว่าเนื้อโกเบในจานแล้ว” ไอ้เพื่อนบ้า ใครเค้าให้เอาเรื่องในห้องนอนแกมาพูด
เรื่องแค่นี้ต้องให้ป๊อปสอนชอบจังประกาศความเป็นเจ้าของเนี๊ยะ
“เอาตามนั้นเหรอแก้ว แล้วฟางจะทำได้ไหมอ่ะ”
“ตามนั้นแหละฟาง ป๊อปว่าเหลืออีกอาทิตย์เดียวเอง”
“ไม่เป็นไรฟาง เพราะอย่างไงแก้วก็ซ้อมคนละห้องกับฟางที่บริษัทไม่เจอกันหรอก แล้วเราค่อยนัดเจอกันตอนเลิกก็ได้”
“เห้ย พูดถึงนัดเจอ ป๊อปของสดในรถเมื่อเช้า ตอนนี้คง.....”
“จริงด้วย .... ซวยแล้วลูกพ่อ งั้นฟางเรากลับกันเถอะสงสัยวันนี้ต้องล้างรถอย่างหนัก” เรื่องคราบไมเท่าไรครับแต่กลิ่นนี่สิ เพราะแกไอ้ผีดิบ
“อืมจริงสิ ตอนนี้ก็เกือบ 6 โมงเย็น พระเจ้าน้องเขื่อนยังไม่ได้นอนเลย กลับกันเถอะเฟย์ที่รัก”
“อืมกลับก็ดี เจอกันพรุ่งนี้ แก้วเฟย์กลับก่อนนะ”
“แก้ว เคนตะกับจงเบกลับก่อนนะ ผีดิบขอบคุณสำหรับค่าอาหาร บายโว๊ย”
ตอนนี้เหลือผมกับตัวเล็กครับ
“ตัวเล็กกลับบ้านกัน” บอกคนสวยเสียงหวาน อยากให้ถึงบ้านไวๆจังครับ
“พี่เรียกพนักงานคิดเงินก่อน”
“พี่ลืมครับ รอพี่ก่อนนะ อืมไม่เอาดีกว่าออกไปพร้อมกันเลย” หยิบกระเป๋าแฟนสาวสะพายก่อนจะโอบเอวบางออกไปหน้าเคาเตอร์
“ทั้งหมด 7890 คะ”
“นี่ครับ” ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงานทำรายการ นี่คนกินหรืออะไรครับ 8 คน 7890 บาท เกือบคนละ 1000 เลี้ยงไม่ไหวแล้วไอ้เพื่อนตัวแสบ
“เรียบร้อย ขอบคุณค่ะ เอ่อ ถ้าไม่รังเกียจ ทางร้านขอถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึกได้ไหมคะ คุณโทโมะ”
“คงไม่สะดวกคะ ขอตัวนะคะ” จะยิ้มหวานไปไหนคะคุณพนักงาน ไม่เห็นรึไงว่าแฟนเค้ายืนอยู่ทั้งคน ไอ้พี่บ้านี่ก็หันมายิ้มกะล่อนใส่แก้วอยู่ได้
“คงต้องตามที่แฟนผมพูด ขอตัวนะครับ”
------------------------------------------------------------------
กว่าจะเดินมาถึงรถได้ ต้องอ้อมอยู่นาน แต่ผมมีความสุขครับ อย่างน้อยก็รู้ว่าตัวเล็กรักผม แหมก็แสดงอาการขนาดนั้น ...
“หึงพี่เหรอ พี่ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อยเค้ามาขอถ่ายรูปกับพี่เองนะครับ ตัวเล็กไม่โกรธน้า”
“คะหึง แต่ไม่โกรธ แล้วในคอนเสริต์ แก้วก็ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย แค่เฮียให้เต้นกับพี่เอกแค่นั้น อย่า โกรธ นะ คะ” ก็รู้ว่าหน้าตาดี แต่จะให้ไม่โกรธ ทำไมทำไม่ได้ไม่รู้
“เต้นขนาดไหน โดนตัว จับมือตัวเล็กรึป่าว” น่านไงไม่โกรธ ดูหน้าสิยู่อีกแล้ว
“ทั้งจับมือ ทั้งโดนตัวคะ”
“ไม่ให้ ไม่ได้ ไม่ยอม” พูดไปมองทางด้านหน้าไป ทำอย่างนี้เป็นใครใครจะไม่รู้ว่าอารมณ์เดือดอีกแล้ว อาการเดิมกำเริบ
“ทีพี่ แก้วยังไม่โกรธเลยแล้วตอนนี้พี่โกรธแก้วได้ไง” พูดยิ้มๆ อดขำคนขี้หึงไม่ได้ ถ้าเป็นเมื่อคืนคงไม่พูดอย่างนี้ แต่ตอนนี้เริ่มเข้าใจก็ตอนที่มีอารมณ์หึงเกิดกับตัวเอง
“พี่ไม่ได้โกรธ แต่พี่ .......”
“ไม่ชอบ แก้วก็ไม่ชอบคะ แต่งานก็คืองาน ไม่กี่ชั่วโมงก็เสร็จ ไม่โกรธนะ”
โดนตัวเล็กดักทางจนได้ นี่ตัวเล็กอยู่กับพี่จนรู้ใจไปหมดแล้วรึไงครับ
-----------------------------------------
กว่าจะถึงบ้านเกือบสองทุ่ม เหนื่อยแต่มีความสุข แต่คนสวยคงเหนื่อยมากกว่า หลับไม่รู้เรื่องตั้งแต่ขึ้นรถ วันนี้ตัวเล็กเหนื่อยพี่ขับให้ พรุ่งนี้พี่เหนื่อยตัวเล็กขับนะครับ
“ตัวเล็กถึงบ้านแล้วครับ” กระซิบแผ่วเบาข้างหู ยิ่งคนสวยไม่ตื่นยิ่งชอบ หอมแก้วนวลช้ำๆ เพลินครับ
“พี่ทำไมไม่ปลุก”
“ปลุกอยู่นี่ไง” ยิ่งคนสวยตื่นยิ่งได้ใจ หอมซ้ายทีขวาที ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด
“อืม พี่พอแล้ว” ดันร่างคนเอาแต่ใจที่ถาโถมเข้าหา
“พี่หยุดก็ได้ แต่ไปต่อที่ห้องนะ” อีกแล้วสายตาแบบนี้อีกแล้ว
“แก้วไม่ต่อกับพี่หรอกแก้วง่วง” ทำหน้ายู้ใส่ ก่อนจะวิ่งหนีเข้าบ้าน
“ถ้าคิดว่าหนีรอด ก็วิ่งไปเลยครับแมวน้อย พอดีวันนี้พี่ไม่รีบ” สะพายกระเป๋าแฟนสาวเดินผิวปากอารมณ์ดี เดินตามร่างบางตรงหน้า
------------------------------------------
เดินเข้ามาในบ้านก็พบสมาชิกในครอบครับอยู่กันพร้อมหน้า
“ลูกแก้วกลับมายังไงลูก แล้วทำไมไม่โทรบอกแม่ เดี๋ยวแม่ให้พี่ไปรับ” ยกมือไหว้แม่ชายหนุ่ม ก็เจอคำถามเป็นชุด ส่งยิ้มหวานให้ ถึงแก้วอยู่ไกลแม่แต่แก้วไม่เคยรู้สึกสักนิดว่าแม่อยู่ไกล อาจเป็นเพราะแม่คนตรงหน้านี่ก็เป็นได้
คนเป็นแม่ก็ช่างน่ารัก ยกมือลูบหัวลูกสาวแสนรักด้วยความเอ็นดู แม่ไม่ได้แกล้งเอาใจแต่แม่คงรักหนูเหมือนลูกแล้วจริงๆ
“แล้วนี่เจ้าลูกชายพ่อมันตามไปหาเจอกันรึป่าวลูก ถ้ามันทำหนูร้องไห้อีกบอกพ่อนะ” นี่ก็อีกคนทั้งรักทั้งห่วงลูกสาวไม่แพ้อีกคน นึกไม่ออกเหมือนกันถ้าวันไหนไม่มีลูกสาวบ้านนี้จะเป็นไง
“เจอคะ”
“แล้วเจอ 4 หนุ่ม กับ 2 สาวรึป่าว” พี่ชานแฟนหนุ่มเอ่ยถามพร้อมกับโยกหัวน้องสาวตัวเล็ก
“พี่ ...... ปล่อย” ยังไม่ทันที่จะตอบ ก็ต้องสะดุ้งทั้งบ้าน ก็เสียงตะโกนลั่นของเจ้าน้องชายตัวแสบ ก้าวแรกที่เหยียบเข้าบ้านก็โวยวานลั่น ไอ้พี่บ้า นั่นเมียผม กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาแทรกกลาง จ้องหน้าพี่ชายนิ่งพร้อมกับส่งสายตากวนเบื้องล่าง
“เห้ยๆ ไอ้น้อง น้อยๆหน่อย น้องแก้วเมียแก ก็คือน้องสะใภ้พี่เข้าใจไหม อย่าหวงให้มากนัก”ตบบ่าน้องชาย มองด้วยสายตากวนไม่แพ้กัน
“นี่เจ้าลูกสองคนนี้ ทะเลาะกันเป็นเล็กๆไปได้ เจ้าเคนจินี่ก็ชอบแกล้งน้อง ส่วนไอ้โมะแกก็เกินไป” คนเป็นพ่อสายหัวเอือมระอากับเจ้าลูกชายตัวแสบ
“พ่อคะแม่คะพี่เคนจิ แก้วขอโทษแทนพี่โทโมะด้วยนะคะ เดี๋ยวแก้วขอตัวก่อนนะคะ มานี่เลย” กล่าวขอโทษแทนแฟนหนุ่ม ก่อนจะรีบลากขึ้นไปบนห้อง
----------------------------------------
 
มองดูหน้าก็รู้ว่าคงหงุดหงิดไม่น้อย เห็นอย่างนี้แล้วไม่อยากชวนทะเลาะ เหนื่อยจากทำงานมาไม่พอ ก็ต้องเหนื่อยกับคุณแฟนที่บ้านอีก พามานั่งที่เตียงเผื่อใจจะเย็นลงบ้าง
“เป็นอะไร โกรธอะไรแก้วอีก” เสียงหวานเอ่ยถาม ก่อนจะอ้อมไปด้านหลัง บีบไหล่ให้คนเอาแต่ใจ
ดึงมือเรียวของคนที่นวดให้เข้ามากอด สบายเหมือนกันแต่ขอให้อยู่อย่างนี้ดีกว่า เสมือนหญิงสาวโอบกอดจากด้านหลัง มือหนายกขึ้นลูบผมหญิงสาวแสนรักที่ตอนนี้หน้าสวยเกยอยู่บนไหล่แกร่ง แก้มนวลแนบชิดกับแก้มหนุ่มเอาแต่ใจ
“พี่ไม่ได้โกรธตัวเล็ก พี่ไม่ได้โกรธพี่เคนจิ แต่พี่โกรธตัวเอง” ส่ายหัวยิ้มๆ ให้กับความทุเรศของตน
“โกรธตัวเอง โกรธเรื่องอะไร”
“ก็ที่พี่งี่เง่าไงครับ” หันไปตอบพร้อมชิงหอมแก้มนวล
“ก็รู้ตัวนี่นา แล้วทำทำไม” เอียงหน้ามองแฟนหนุ่ม
ตัวเล็กอย่างส่งสายตาอย่างนี้กับพี่ เดี๋ยวพี่อดใจไม่ไหวนะครับ
“อยากให้เมียอ้อนมั้ง” เลื่อนมือที่ลูบฝนลงมาที่แก้มนวลสอดมือเข้าไปในกลุ่มผม รั้งหน้าหวานเข้าใกล้ ก่อนจะชิงจูบคนสวย ทั้งรักทั้งหลงไปหมดแล้วครับ
“อืม ..........”
เสียงหวานประท้วง จำต้องละจากของหวานแสนรัก มองหน้าสาวสวย ตาหวานสองคู่สบตากันนิ่ง
“อ้อนขนาดนี้อยากให้พี่ขอโทษพี่เคนจิใช่ไหม” ถามเสียงหวานก่อนจะหันไปช้อนร่างแฟนสาวให้นอนราบกับเตียงนุ่ม ก่อนจะโถมร่างแกร่งเข้าหาดูจากสายตาหญิงสาวคงเดาได้ไม่ยากว่าหนุ่มตรงหน้าต้องการอะไร
“แล้วพี่จะทำรึป่าว” คนตัวเล็กด้านล่างเอ่ยถาม มือเรียวยกขึ้นโอบกอดรอบคอ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนมือบางแกะยางที่มัดผมออกให้
“แกะออกทำไม พี่ชอบที่ตัวเล็กมัดให้” จับมือแฟนสาวก่อนจะดึงมาจูบ ไม่มีสักนาทีที่ละสายตาจากดวงตาคู่สวยด้านหน้า
“ไปขอโทษพี่เคนจิ แล้วมาอาบน้ำสระผมได้แล้ว พี่ตัวเหม็น” ดันอกแฟนหนุ่มก่อนจะรีบลุกจูงมือเจ้าตัวปัญหาออกไปขอโทษพี่ชายตัวแสบ
“ตัวเล็กอ่ะ แต่เดี๋ยวครับ” ดึงคนสวยเข้าหากอดไว้แนบอก
“ถ้าพี่ทำ แสดงว่าวันนี้พี่เป็นสามีที่ดี งั้นคืนนี้ของรางวัลด้วยนะครับคุณภรรยา”
“ยังไม่ทันทำอะไรเลย ทวงแล้ว ถ้าพี่ไม่ทำด้วยใจแก้วก็ไม่บังคับคะ” ผลักอกคนเอาแต่ใจ
“อย่าโกรธสิที่รัก พี่ทำด้วยใจครับคราวนี้พี่ผิด ไปเราไปขอโทษพี่เคนจิกัน” จะงอนอีกแล้วแฟนผม แต่ก็สมควรครับ ในเมื่อผมมันโคตรงี่เง่า
---------------------------------------