Back Togeter

-------------------------------------

“ผีดิบ ไหนหล่ะแฟนแก” หนุ่มหน้ายาวตื่นเต้นกับเวทีใหญ่ แต่ก็ไม่วายอยากรู้จักแฟนเจ้าผีดิบ

“อยากเห็นเค้าเต้นรึป่าว” ถามเพื่อนๆ แต่สายตาไม่มีแม้สักนาทีที่ละจากสาวสวยบนเวที

“เออ อยากแล้วไหนวะตัวเล็กของแก” บอสสงสัย

“ถ้าอยากเห็น ช่วยหาที่นั่ง แล้วดูเงียบๆ” บอกหน้านิ่งก่อนที่เจ้าตัวดีจะหาที่นั่งตรงกลางในส่วนของคนดู

“เออ เอางั้นก็ได้ ฟางครับวันนี้เรามาเป็นคนดูคอนเสริต์ตัวเองสักวันเนอะ” ว่าแล้วก็จูงมือแฟนสาวแยกไปนั่งอีกแถว

“เอ้าพวกเรา ไปจองที่นั่งกันสงสัยต้องนั่งจนรากงอกถึงจะได้รู้จักแน่ๆ ไปครับเฟย์” ดึงมือสาวแก้มปุ๋มไปนั่งอีกแถว ส่วนเคนตะ จงเบ ก็เลือกที่จะนั่งอยู่ด้านหลังผีดิบ

ทุกอย่างที่เห็นบนเวทีเหมือนที่พวกผมซ้อมตามสคลิปไม่มีผิด แต่ต่างกันตรงที่ ไม่มีศิลปินบนเวที มีแต่แดนเซอร์ที่ขยับตามจังหวะเพลง แต่ยิ่งดูทำไมยิ่งเพลินก็ไม่รู้ ถึงว่าทำไมแฟนคลับพวกผมถึงชอบเวลาที่พวกผมแสดง เพราะอย่างนี้นี่เอง พยายามมองหาแฟนเจ้าผีดิบดูท่าคงจะหายากแต่แล้วก็ต้องสะดุดตากับสาวตัวสูงที่เต้นอยู่ด้านหลัง ไม่ใช่เธอเต้นไม่สวย สวยมากครับ นี่ป๊อปไม่ได้เข้าข้างนะ ป๊อปว่าเด่นกว่าทุกคนด้วยแต่คงเป็นเพราะรูปร่างนั่นแหละที่ต้องไปอยู่ด้านหลัง ผู้หญิงอะไรสูงขนาดนั้น จะว่าไปสูงเกือบเท่าๆแก้วเลยป๊อปว่า นั้นไปมองไอ้ผีดิบ ป๊อปเดาไม่ผิดครับ ก็ดูสายตามันไม่สนใจใครนอกจากร่างสูงโปร่งกลางเวทีเลยครับ

“ฟาง ป๊อปเจอแฟนไอ้โมะแล้วครับ” สะกิดแขนคนรักที่นั่งข้างๆ ดูตาสิ อะไรจะเพลินปานนั้น

“คนตัวสูงตรงกลางใช่รึป่าว ฟางก็มองอยู่ เต้นสวยดี ทะมัดทะแมง อยากดูใกล้ๆอ่ะป๊อป” ตอบไม่มองหน้าผมสักนิด สายตาจับจ้องคนที่พูดถึง อ้าวที่รักผมรู้ก่อนอีก อุตส่าห์จะโชว์สักหน่อย

“คงไม่ได้ครับ เพราะถ้าเราลุกไปมีหวัง วงแตกแน่เพราะพวกพี่สตาฟต้องรู้ว่าเรามา พวกพี่รู้เฮียก็ต้องรู้ เรานั่งเป็นคนดูตรงนี้แหละเนอะ”

ไอ้เพื่อนตัวแสบผมที่นั่งดู คงคิดไม่ต่างจากผมกับฟางเท่าไหร่ ดูสิดูกันเงียบเชียว ขนาดบนเวทีหยุดพักเพื่อปรับตำแหน่งยังนั่งกันเงียบ โดยเฉพาะไอ้ลิงเขื่อน ปกตินั่งดูอะไรนานๆได้ที่ไหน นี่คงชอบมาก นั่งดูกันอยู่นานเท่าไหร่ผมไม่รู้ มารู้อีกทีก็ตอนที่พี่สตาฟบอกให้แยกย้ายนั่นแหละ ยกนาฬิกาคู่ใจขึ้นมาดู หาบ่ายสอง ผมนั่งดูตั้งแต่ สิบเอ็ดโมงยันบ่ายสอง หมดสิ่งจูงใจบนเวทีตอนนี้ป๊อปเริ่มหิวแล้วครับ

“ป๊อปเอาไงต่อหล่ะ พวกบนเวทีเค้าเลิกแล้วอ่ะ ดูสิเก็บของกันหมดแล้ว”

“งั้นเดี๋ยวป๊อปไปถามไอ้โมะก่อน ฟางรอตรงนี้ก่อนนะ”

ค่อยๆลุกไปหาเพื่อน ที่นั่งอยู่อีกแถว ทำตัวให้กลมกลืนเหมือนเป็นทีมงานคนหนึ่ง

“ผีดิบ เอาไงต่อ แล้วไหนหล่ะตัวเล็กของแก”

“หิวแล้ว แกอยากกินอาหารญี่ปุ่นไหม”

“ไอ้เวร ถามอย่างตอบอย่าง สรุปจะเอาไงวะ” ผมชักเหลืออดกับมันเต็มทีแล้วไอ้ผีดิบอารมณ์สูง

“อยากกินอาหารญี่ปุ่น ช่วยหน่อย อ่ออีกอย่างเอาห้องที่หลบสายตาผู้คนด้วยนะ ยังไม่อยากเป็นข่าว ขอบคุณ”

“เออ เออ ไอ้เวรแล้วตามไปแล้วกันอีกอย่างพาตัวเล็กแกไปด้วย ถ้าวันนี้ไม่เจอแกตายแน่ไอ้ผีดิบ”

สุดท้ายต้องเป็นผมอีกตามเคย ต้องพาสาวๆ กับไอ้เพื่อนตัวแสบออกมาหาร้านอาหารญี่ปุ่นตามใจคุณชายผีดิบ ขอทำเลเงียบสงบ ปลอดผู้คน ครับผมคุณชาย

“ไปครับฟาง ไปหาร้านอาหารอร่อยๆ กินกัน เดี๋ยวผีดิบตามไป” บอกแฟนสาวก่อนจะค่อยๆ เดินไปสะกิดเพื่อนทีละคนให้ออกไปพร้อมกัน

------------------------------------------

นั่งรอเวลาสักพัก จนเห็นคนสวยเดินออกมาเป็นคนเกือบสุดท้าย แน่แหละในเมื่อเธอคือหนึ่งในทีมสตาฟที่ต้องรายงานสรุป ควบสองตำแหน่งเลยที่รักเหนื่อยไหมตัวเล็กของพี่ ว่าแล้วค่อยๆ ลุกเดินก้มหน้าก้มตา เหมือนพนักงานธรรมดา ก่อนจะมาดักรอคนสวยหน้าประตูทางออกด้านหลัง เห็นเดินไม่มองทาง ควานหาของให้กระเป๋า คงหาโทรศัพท์คู่ใจอยู่หละสิตัวเล็ก

“ของหายเหรอครับ หาไอ้นี่อยู่เหรอ” ร้องทักเมื่อคนสวยเดินผ่าน ไม่สนใจคนยืนอยู่แม้แต่น้อย ให้มันได้อย่างนี้สิ เกิดใครฉุดไปจะทำไง ยื่นไอโฟนสีขาวส่งให้

“พี่ ...........”

“จะหนีไปไหนอีกครับตัวเล็ก” เห็นหน้าผม ก็เอาแต่เดินหนี้ แค่นี้พี่ก็แย่แล้ว

“แก้วจะกลับบ้าน เหนื่อย นี่พี่ไม่ใจกันขนาดต้องมาเฝ้าเลยใช่ไหม” ไหนบอกนัดเพื่อนไว้ นี่ลงทุนทิ้งเพื่อนเลยเหรอ มันจะมากไปแล้วนะ

“พี่ไม่ได้มาเฝ้าสักหน่อย พี่แค่มารับ อีกอย่างมีคนอยากรู้จัก เลิกงอนนะพี่ยอมตัวเล็กทุกอย่างแล้ว หิวใช่ไหมมากับพี่มามีคนรออยู่ครับ” ไม่รอให้คนสวยตรงหน้าตอบ คว้าข้อมือเล็กเดินออกไปสถานที่นัดพบ

“จะพาไปไหน แล้วใครที่อยากเจอแก้ว” น้ำเสียงเย็นชา บ่งบอกได้ดีว่ายังไม่หายโกรธ

“พูดกับพี่เหมือนเมื่อก่อน แล้วพี่จะบอก” หยุดเดินหันมองสาวตรงหน้า สายตาหวานปนเศร้าบ่งบอกถึงความทุกข์ในใจ

“ที่รักอย่าเย็นชากับพี่อย่างนี้ พี่ขอโทษ” อยากกอดเหลือเกิน ขอพี่กอดหน่อยนะ ค่อยๆ ดึงตัวเล็กหมายเข้ามา กอด แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนสวยบอกให้หยุด

“พี่คนเยอะ อายเขารีบไปเถอะเดี๋ยวแฟนคลับพี่มาแก้วจะซวย” ร้องห้ามเสียงหลง มือเรียวดันร่างสูงตรงหน้า

“ครับตัวเล็ก” ตอนนี้ผมสบายใจขึ้นบ้างแล้วครับ อย่างน้อยตัวเล็กก็โกรธผมน้อยลง

กดเบอร์โทรศัพท์หาคนที่ใช้ให้จองโต๊ะอาหาร

“อยู่ไหน”

“อยู่ร้าน XXXX รีบมาด้วย อาหารญี่ปุ่นแกมาเต็มโต๊ะแล้ว”

“เออ ...”

“ไปครับ” เปลี่ยนจากจูงมือเป็นเดินโอบเอวคนสวยร่างบาง คนสวยก็ใจดีไม่ขัดเหมือนตอนแรก

----------------------------------------------

กว่าจะถึงที่หมาย ก็ต้องใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ระยะทางไม่ไกลเท่าไหร่ครับแต่ตัวเล็กของผมนี่แหละ จะพาเดินอ้อมทำไมก็ไม่รู้ ทางนั้นก็ไม่ไปคนเยอะ ทางนี้ก็ไม่เอา สุดท้ายคนที่พามาคงไม่ใช่ผมครับ แต่กลับเป็นเจ้าตัวเล็กตรงหน้าต่างหาก

“พี่ คนที่อยากรู้จักแก้วอยู่ไหนหล่ะ” อยากรู้เหมือนกันว่าเป็นใคร แก้วไม่ใช่คนสำคัญที่ใครๆอยากจะรู้จักสักหน่อย

ยืนกันอยู่หน้าร้าน ไอ้ผมก็ลืมถามว่ามันนั่งตรงไหน งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน

“ตัวเล็ก รอพี่แปปนึงนะครับ เดี๋ยวพี่มา” เดินเข้ามาถามพนักงานต้อนรับ ถึงได้รู้ว่าไอ้เพื่อนตัวแสบเล่นเปิดห้องสวีตด้านในสุดเลย ดูท่างานนี้ผมจ่ายไม่อั้นแน่ๆ แต่ก็ช่างเถอะครับเพื่อคนสวย ผมยอมได้

“ไปครับ พวกเค้ารออยู่ด้านในแล้ว” เดินโอบเอวแฟนสาวเข้ามาในร้าน ทั้งร้านแตกตื่นพอดู แต่คงทำอะไรไม่ได้มากเพราะคงไม่มีใครคาดคิดว่าจะมาเจอดารากับแฟนตอนนี้ เดินลัดเลาะถึงมุมสงบด้านใน ที่จัดแบ่งเป็นห้องสำหรับความเป็นส่วนตัว เปิดประตูเข้าไปได้ก็พบกับไอ้เพื่อนตัวแสบกับสองสาวนั่งกินเป็นคู่ๆ สบายใจ ไม่คิดจะรอกันบ้างรึไง ดีนะที่ยังเว้นที่ด้านในให้ผม

“เห้ยเข้ามาดิ ยืนอยู่ทำไม พวกข้ากินรอแกอยู่คนเดียวนะเนี๊ยะ” เสียงหนุ่มเกาหลีร้องทัก ทั้งที่ในปากยังเคียวตุ้ยๆ อยู่

“แล้วไหนหล่ะ ตัวเล็กของโทโมะ พี่ฟางมาเร็ว” สาวแก้มปุ๋มเปิดประเด็นครับ นั่นอย่างรู้จักขนาดวิ่งมารอหน้าประตูเลย ไม่วายชวนพี่สาวหน้าหวานมาด้วย

“งั้นทำความรู้จักกันไปนะ โทโมะหิว” บอกยัยสองพี่น้อง ก่อนจะดันแฟนสาวมาตรงหน้า

“ตัวเล็กครับ สองคนนี้อยากรู้จัก พี่นั่งรอด้านในนะ” ผมบอกแค่นั้นก่อนที่จะชิ่ง เพราะดูหน้าตัวเล็กของผมอึ้งสุดๆ ขอโทษนะครับ

“หวัดดี เราเป็นเพื่อนโทโมะนะ เราชื่อเฟย์ ส่วนนี่พี่เราชื่อฟาง แต่เดี๋ยว .......................... ยัยแก้ว พี่ฟางตัวเล็กของโทโมะคือยัยแก้ว” ยัยแก้มปุ๋มร้องลั่น กำลังแนะนำตัวอยู่ดี ๆ ก็ต้องชะงัก ในเมื่อตัวเล็กของผมเล่นยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขนาดนั้น คงดีใจหล่ะสิ

“แก้ว แก้วจริงๆ ด้วย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ทำไมไม่บอกฟาง ใจร้ายมากนะ”

“เฮ้ย! ไอ้ผีดิบ แก้วเหรอ ไม่จริงขอไปดูหน่อย”

สุดท้ายทั้งโต๊ะเหลือผมคนเดียว คนอื่นนะเหรอล้อมหน้าล้อมหลังตัวเล็กของผม ยิงคำถามซะตอบไม่ทัน

“ใช่แก้วเอง คิดถึงทุกคนจัง” ไอ้พี่ตัวแสบ เล่นแรงนะคะแต่โกรธไม่ลง ในเมื่อแก้วคิดถึงพวกเพื่อนมากจริงๆ ทั้งดีใจ ทั้งอึ้งตั้งแต่ได้ยินเสียงคนข้างใน

“พวกเราก็คิดถึง” เสียงหนุ่มบอกแทบจะพร้อมกัน สองมาตรฐานจริงไอ้พวกนี้

“เฮ้ย ให้ตัวเล็กมานั่งได้แล้วมั้ง จะยืนคุยกันอีกนานมั้ย” สุดท้ายต้องเป็นผมตามเคยที่ขัดจังหวะ แต่ทำไงได้ในเมื่อพวกพี่แกไม่คิดจะปล่อยตัวเล็กมาอยู่กับแฟนเค้าบ้างรึไง ไอ้พวกนี้

“เออ! ขอโทษว่ะ ดีใจไปหน่อย แก้วเข้ามานั่งก่อน มีเรื่องอยากคุยตั้งเยอะ”

“งั้นให้แก้วนั้งข้างฟางนะป๊อป”

“ฟางครับ แล้วป๊อปจะนั้งข้างใครหล่ะ” โห่ที่รัก เห็นเพื่อนดีกว่าผม พอแก้วมาไล่ผมเลย

“ป๊อปก็นั่งข้างโทโมะไง เนอะโทโมะไม่ว่าใช่ไหม”

“คงไม่ได้ฟาง ตัวเล็กต้องนั่งข้างโทโมะ” เรื่องอื่นผมยอม แต่เรื่องนี้ไม่ยอมครับผม

“โทโมะอ่ะ วันเดียวเอง ดูหน้ายัยแล้วสิบ่งบอกจะตายว่าจะนั่งข้างฟาง” นายโทโมะเกินไปแล้ว ไม่ยอมใช่ไหมได้งั้นก็เอายัยแก้วมาอ้างซะเลยดูสิจะกล้ามั้ย

“งั้นตัวเล็กนั่งข้างโทโมะ ส่วนฟางก็นั่งข้างตัวเล็ก ไอ้ป๊อปแกก็นั่งข้างฟาง แค่นี้จบครับ ตัวเล็กมานั่นนี่มาพี่หิวแล้ว” ไม่รอให้โต้แย้งลุกขึ้นโอบเอวบางเดินมานั่งข้างๆ ปล่อยให้ยัยสองสาวตัวร้ายกับไอ้เพื่อนตัวแสบยืนอ้าปากค้าง ไม่คิดหล่ะสิว่าตัวเล็กจะยอม โลกมันเปลี่ยนไปแล้วครับ

“นี่ยัยเฟย์ อย่าแย่งได้ไหม”

โห่ เฟย์ ฟางอะไรจะขนาดนั้น ลงทุนแย่งเก้าอี้กันเลย แล้วผมกับไอ้ป๊อปหล่ะ นั่นไงคิดแล้วไม่ผิด ต้องมานั่นคู่ไอ้บอสจนได้ ยอมวันนึงครับที่รัก เฮ่อ! นั่งกินไปคุยกันไป มีเสียงหัวเราะ มีน้ำตาบ้าง แต่ก็ทำให้หายคิดถึง ไอ้ผีดิบก็ไม่รู้จะหวงไปไหน นั่งเบียดยัยแก้วจนจะนั่งตักอยู่แล้ว ส่วนแก้วนี่ก็เปลี่ยนไปเยอะครับ สาวห้าวกลายเป็นสาวหวานไปแล้ว นอกจากจะไม่ว่าแล้ว ไอ้ผีดิบให้ทำอะไรก็ตามใจซะทุกอย่างแต่ความน่าจะเป็นที่มากกว่านี้คือทำให้เพื่อตัดความรำคาญ จะได้เอาเวลามาคุยกับสองสาวแน่ๆ แต่ก็น่ารักครับ ไอ้ผีดิบสมหวังซะทีนะแก ผมเพิ่งเคยเห็นมันยิ้มสุดๆ ก็วันนี้แหละครับ

“แก้ว กลับมาตั้งนานทำไมไม่ไปหาฟางหล่ะ งอนนะ”

“อย่างอนน่า ไม่ใช่แก้วไม่อยากเจอ คิดถึงจะตาย ถ้าจะโกรธก็ไปโกรธเฮีย กับซ้อแล้วกันเพราะเฮียกับซ้อบอกให้แก้วเจอเพื่อนได้หลังงานคอนเสริต์จ้า” บอกสาวหน้าหวาน พร้อมดึงเข้ามากอดเอาใจ แต่จะรู้รึป่าวว่ามีสายตา2คู่ที่จับจ้องอยู่ (หึงอ่ะครับ)

“ฟางครับปล่อยแก้วเลย แล้วมานั่งกับป๊อปได้แล้ว” เจ้าของสายตาคู่แรกดุแฟนสาว ถึงจะรู้ว่าเป็นเพื่อนรัก แต่เมื่อก่อนแฟนคลับชอบจับคู่ที่รักกับแก้วนี่ ถึงรู้ว่าแก้วเป็นแฟนไอ้ผีดิบก็เถอะแต่ยังไงก็ต้องกันไว้ก่อนครับ

“ตัวเล็ก ถ้าจะกอด ก็กอดพี่” สายตาดุคู่ที่สอง บอกแฟนสาวก่อนจะคว้าเอวมากอดไว้แน่น ไม่ได้ครับกลัว คู่นี้แฟนคลับยิ่งเชียร์อยู่

“ป๊อป ฟางเป็นผู้หญิงนะ แล้วแก้วก็แฟนโทโมะด้วย” ดุแฟนหนุ่มแต่ก็ยอมลุกขึ้นไปนั่งข้างโดยดี

“เฟย์ครับมานั่นข้างเขื่อนเถอะ ไม่มีใครป้อนกินไม่อร่อย”

“ยะ นี่เห็นว่าคุยกับแก้วจนอิ่มแล้วนะไม่งั้นไมยอมหรอก”

“ตัวเล็กร้อนมั้ย”

“ไม่คะ พี่ร้อนเหรอดูสิเหงื่อเต็มหน้าเลย” มือเรียวค่อยลูบเม็ดเหงื่อเล็กๆ บนใบหน้าคมเข้ม ลืมหมดแล้วความโกรธเมื่อคืน ทั้งดีใจที่ได้เจอเพื่อน แต่ก็ต้องมาห่วงแฟนหนุ่ม ในเมื่อแอร์เย็นฉ่ำทำไมเหงื่อออกขนาดนี้

“สงสัยผมพี่ยาว มันเลยร้อน ไม่เป็นไรครับ ตัวเล็กกินเถอะ” ผมไม่ได้เจ็บป่วย แต่ที่ร้อนเพราะเจ้าผมหนาๆต่างหาก โอ๊ยอยากตัดผมครับ

“พี่อยู่นิ่งๆ” เสียงหวานสั่งสั้นๆ แต่แค่นี้ผมก็หลงแล้วครับ ก็แม่คุณทูนหัวเล่นดึงยางที่รวบผมตัวเองอยู่มามัดผมให้ ผมยาวขนาดนั้นจะไม่ร้องรึไงที่รัก

“แล้วแก้วไม่ร้อนรึไง ไม่ต้องทำหรอก” กลัวคนสวยจะร้อน เลยร้องห้าม แต่ตัวผมกลับเพลินครับ ยิ่งมือเรียวๆ กำลังจัดการกับผมหนาๆ ของผมด้วยยิ่งชอบ

“เสร็จแล้ว ไม่ร้อนหรอกแก้วมีวิธีคะ”

-----------------------------------------------------------------------