Back Togeter

----------------------------------------
หงุดหงิดครับ ตัวเล็กของผมเป็นอะไรรึป่าว บอกว่าให้โทรมา แต่นี่ 3 ชั่วโมงกว่าแล้วยังไร้วี่แวว จะไปหาก็ไม่ได้ โทรไปหาก็ปิดเครื่อง โอ๊ยหงุดหงิดโว๊ย
♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪
เสียงเดิม เพลงเดิมแต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก ก็คงเป็นเจ้าพี่ชายตัวแสบแน่ ๆ จะมาอยากรู้อะไรตอนนี้ อยากรู้ก็ถามพ่อกับแม่สิ จะโทรมาทำไม ยิ่งเซ็ง ๆ อยู่
“โทโมะคะคนชื่อ ตัวเล็ก โทรมาหวายรับนะ” สาวอวบเจื้อยแจ้วอีกครั้ง อยากรู้เหมือนกัน ใครนะที่โทโมะเมมชื่อว่า ตัวเล็ก
“ไม่ต้อง ผมรับเอง” บอกเสียงดังลั่น เดินรี่คว้าไอโฟนในมืออวบรีบกดรับ เดินไปคุยมุมห้อง
คงไม่ใช่แค่หวายที่ตกใจ คนในห้องที่ได้ยินก็ตกใจไม่แพ้กัน คนสำคัญรึไง ทำไมถึงร้อนรนขนาดนั้น ความเงียบเข้าปกคลุมเหลือเพียงเสียงเพลงที่จะใช้เวลาแสดง ที่เงียบไม่ใช่เพราะกลัวอาการผีดิบ แต่กลุ่มคนที่ยืนซ้อมกลางห้องอยากรู้ต่างหากว่า ตัวเล็ก คือใคร
“ตัวเล็ก ทำไมเพิ่งโทรหาพี่ครับแล้วปิดเครื่องทำไม เป็นอะไรรึป่าว กลับบ้านเราไหม” ถามเสียงนุ่ม ผิดกับเมื่อครู่ เธอจะรู้บ้างไหมว่าเค้า ทั้งห่วง ทั้งหวง ทั้งดีใจ คิดไปต่างๆ นาๆ กลัวความสัมพันธ์เมื่อคืนจะทำตัวเล็กของเค้าหนี้หายไปอีก ห่วงกลัวว่าเธอจะเป็นลม ไม่สบาย หวงว่าใครจะมาใกล้เธอ ร้อนรนถาม อยากได้ยินเสียงหวานที่สุดตอนนี้
“แก้วขอโทษค่ะ แต่ก็เพราะพี่นั่นแหละ ทำให้แก้วมาสาย” โดนดุอีกจนได้ แต่ก็ไม่โกรธอะไรมากกลับชอบซะอีกเสียงเหวี่ยงๆ แบบนี้
“โดนดุรึป่าว ตัวเล็ก”
“ไม่โดนค่ะ พอดีปรับการแสดงนิดหน่อย เมื่อเช้าเลยไม่ได้ซ้อม”
“แล้วปิดเครื่องทำไมครับ”
 “ประชุมคะ แล้วพี่ซ้อมเป็นไงมั่ง ตั้งใจรึป่าว”
“ตั้งใจสิครับ ตัวเล็กเป็นห่วงพี่เหรอ” คุยไปอมยิ้มไป
คนที่แอบฟังอยู่ด้านหลังอ้าปากค้างกันเป็นแถว คำถามพุดขึ้นให้หัวมากมาย ใครกันนะที่ทำผีดิบยิ้มได้ขนาดนี้
“ค่ะ เป็นห่วง แล้ววันนี้พี่ใส่ร้องเท้าคู่สีดำใช่ป่ะ”
“ครับ ก็รองเท้าพี่ อยู่กับตัวเล็กนี่”
“แล้วพี่เต้นถนัดรึป่าว” ที่ถามเพราะรู้ว่ารองเท้าคู่ที่เค้าใส่อยู่คงทำให้เค้าทำอะไรไม่ค่อยถนัดนัก ก็นานๆ ถึงจะออกมาใส่สักครั้ง
“ไม่ค่อยถนัดเท่าไหร่ แต่พี่ไม่เป็นไรครับ” บอกตามความจริง ไม่ชินสักทีหรืออาจจะมาจากที่นานๆ เค้าจะใส่สักครั้ง แล้วที่ยอมใส่คู่นี้ ก็เพราะ อยากให้ตัวเล็กใส่คู่นั้นต่างหากครับ
“งั้นเดี๋ยวแก้วเอาไปเปลี่ยนให้ เพราะวันนี้แก้วคงไม่ได้ใช้” ห่วงเขาเป็นที่สุด กลัวว่าจะเต้นไม่คล่องแล้วจะเกิดอุบัติเหตุ
“วันนี้ตัวเล็กไม่ซ้อมเต้นเหรอ ใส่ไปเถอะ พี่ใส่คู่นี้ได้ครับ”
“ไม่ค่ะ เดี๋ยวตอนบ่ายต้องปรับแผนการแสดงของ เฟย์กับฟางใหม่ด้วย”
“น่ารักจังตัวเล็ก คิดถึงนะครับ แต่เดี๋ยวเมื่อกี้ตัวเล็กบอกว่าจะเอาร้องเท้ามาให้พี่เหรอ” ที่รักเค้าลืมไปแล้วหรือไงว่า 2 อาทิตย์ต้องไม่เจอกัน
“คะ ทำไมเหรอ”
“ไม่กลัวโดนดุรึไง เดี๋ยวพี่ไปเอาเองดีกว่า ตัวเล็กอยู่ห้องไหนครับ”
“ชั้น 3 พี่เข้าไม่ได้หรอก เฮียห้ามศิลปินเข้า เดี๋ยวแก้วเอาลงไปให้ดีกว่า เฮียไม่รู้หรอก พี่อยู่ห้องซ้อมใหญ่ใช่ป่ะ”
“ครับ งั้นรีบๆ มานะคิดถึง”
“ค่ะ แค่นี้นะ เดี๋ยวถึงหน้าห้องแล้วแก้วโทรหา บายค่ะ”
วางสายจากคนสวย ยืนยิ้มอยู่คนเดียว ทำไมน่ารักอย่างนี้ เป็นห่วงพี่ขนาดกล้าขัดคำสั่งเฮียเลยรึไงตัวเล็ก แค่นี้พี่ก็หลงเราจะแย่แล้วครับ
เดินกลับมาจะซ้อมต่อ ก็เจอคุณเพื่อนทั้งหลาย ยืนมองตาค้าง
“ทำไมไม่ซ้อมล่ะ เป็นอะไร” ถามหน้านิ่งผีดิบคนเดิมแปะ ต่างกับตอนที่คุยโทรศัพท์ลิบลับ
“ใครว่ะ ทำแกยิ้มได้ขนาดนั้น” หนุ่มเกาหลีจากที่เงียบมานาน ทนไม่ไหวต้องถามให้รู้เรื่อง
“นั่นดิ คนสำคัญใช่มั๊ย แกถึงหยุดทุกอย่างเพื่อมารับโทรศัพท์ได้” หนุ่มร่วมชาติถามบ้าง
“ตัวเล็ก คือใคร” สาวแก้มปุ๋มเอ่ยถาม สีหน้าไม่พอใจอย่างชัดเจน ก็ไม่ได้จะคิดอะไรกับผีดิบ ในเมื่อเธอมีเขื่อนอยู่ทั้งคน แต่ที่ถาม เพื่อจะได้ถามต่อว่าลืมเพื่อนเธอที่อยู่ไกลแล้วใช่ไหม
“นั่นสิ หวายก็อยากรู้” อะไรจะมีมารเยอะขนาดนี้ เมื่อก่อนแค่แก้ว หวายก็เทียบไม่ติดแล้ว หลงดีใจที่แก้วไม่อยู่ซะได้ อย่างน้อยจะได้มีโอกาสใกล้ชิด แต่นังนี่เป็นใคร ใครกันที่โทโมะให้ความสำคัญมากกว่าแก้วเสียอีก
“เดี๋ยวก็รู้ แต่ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา” ตอบแค่นั้นก่อนจะจับไอโฟนใส่กระเป๋า รอสายเรียกเข้าคนสำคัญ แล้วเดินมาทบทวนที่เต้นค้างไว้เมื่อครู่
“ไอ้ผีดิบ พวกฉันรู้จักรึป่าว” เสียงบอสใหญ่เอ่ยถาม
“รู้จักสิ รู้จักดีด้วย” หันมาตอบหน้าอมยิ้ม แล้วหันไปซ้อมต่อ
“ไอ้ผีดิบ ตอบคำถามกำกวม ตอบดีๆ ไม่ได้รึไง คอยดูฉันจะฟ้องยัยแก้ว” สาวแก้มปุ๋มโวยวายที่ไม่ได้ดั่งใจ
“เฟย์ พี่ว่าซ้อมต่อเถอะ เดี๋ยวดึก ถ้าโทโมะพร้อมคงบอกเราเองแหละ ป๊อปคะซ้อมต่อเถอะ”
“ครับ ถึงไหนแล้วนะ”
“เชอะซ้อมไปเถอะ หวายไปก่อนหล่ะ นึกขึ้นได้มีธุระ” พูดเสียงดัง เดินกระแทกเท้าออกไป ฝากไว้ก่อนเถอะ นังตัวเล็ก ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าแกเป็นใคร ฉันยอมยัยแก้วมาคนนึงแล้ว แต่สำหรับแกไม่มีวัน โอ๊ย ฉันอยากจะกรี๊ดดดด
-------------------------------------------
“ซ้อมกันไปก่อนนะ ขอเปลี่ยนรองเท้าหน่อย” อยู่ก็เดินมามุมห้อง ถอดรองเท้าเตรียมไว้
“เห้ย! จะเปลี่ยนที่ไหนวะผีดิบ เห็นเอามาคู่เดียว เออพวกเราพักก่อนเถอะ ผีดิบมันพักแล้ว” เขื่อนถามงงๆ
“หาทางแอบอู้เก่งจริงนะ เออพักก็พัก” บอสแอบแขวะเขื่อน  แต่ตัวเองก็มานั่งสวีทกับแฟนสาว
“งั้นพัก 30 นาทีนะครับ เดี๋ยวพวกพี่ไปดูอีกกลุ่มก่อนว่าสรุปกันถึงไหนแล้ว” ทีมงานพร้อมพี่เอ พี่เอกกล่าวบอก
“อีกกลุ่มใครเหรอครับ”
“ทีนแดนเซอร์เรานั่นแหละ พอดีมีเปลี่ยนสคลิปนิดหน่อย อีกครึ่งชั่วโมงเจอกันครับ” เปิดประตูเดินออกไป ทิ้งพวกลิงไว้ในห้องเย็นฉ่ำ บางคนนั่ง บางคนนอน เหนื่อยมาทั้งวันนี่นา
♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪
“ครับ ตัวเล็กถึงแล้วเหรอ”
“คะ อยู่หน้าห้องแล้ว ออกมาเร็วๆ เพราะอีก 10 นาที แก้วต้องประชุมต่อ”
“ครับตัวเล็ก” กดวางสาย คว้ารองเท้าคู่เก่า กระวีกระวาด เปิดประตูออกไปนอกห้อง
“เมื่อกี้แกได้ยินป่ะ ไอ้เขื่อน” ป๊อปปี้สะกิดถามเพื่อนหน้ายาว
“ได้ยินเต็มสองหู มันต้องไปหาตัวเล็กของมัน ชัวร์” บอกอย่างมั่นใจ ไม่เคยมั่นใจเท่านี้มาก่อน
“แอบไปดูกันป่ะ” สาวแก้วปุ๋มชวนแฟนหนุ่ม
“เฟย์ พี่ว่าเฟย์อยู่ในนี้นี่แหละ ถ้าเกิดเฟย์เห็นคนสำคัญของโทโมะขึ้นมาจริงๆ เฟย์จะทนได้เหรอเดี๋ยวก็โวยวายเหมือนที่โวยวายกับหวาย พี่รู้ว่าเฟย์รักแก้ว พี่ก็รักแก้วไม่ต่างกับเฟย์ แต่อย่าลืมสิว่าเราไม่สามารถทำให้โทโมะยึดติดอยู่กับแก้วได้ตลอด เพราะตอนนี้แก้วไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ได้อยู่ที่ตรงนี้เข้าใจรึยัง”
คำพูดพี่สาว ทำเอาสาวแก้วปุ๋มสลด อยากจะเถียงแต่ก็เถียงไม่ออก เพราะสิ่งที่พี่สาวพูดถูกหมดทุกอย่าง ในเมื่อตอนนี้เธอก็ยังติดต่อเพื่อนสาวไม่ได้ มันก็ไม่น่าแปลกที่โทโมะจะมีคนที่ถูกใจคนใหม่
“ขอโทษนะแก้ว เฟย์ทำเต็มที่แล้ว” พึมพำกับตัวเอง
“ใครไม่ไปดูก็ช่าง แต่เขื่อนจะไป” ว่าแล้วก็ค่อยๆ ย่องๆ ไปแอบโผล่หน้าตรงช่องกระจกหน้าประตู สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอาหนุ่มหน้ายาวตาค้าง เป็นใครจะไม่ค้างในเมื่อเค้าเห็น สาวผมยาวครึ่งหลัง หุ่นผอมบาง ผิวขาวเนียน ต่อให้มีเสื้อปกปิดทั้งตัว ก็พอรู้ว่าขาวขนาดไหน สูงไล่เลี่ยกับไอ้ผีดิบ โดนเพื่อนหนุ่มดึงมากอดเฉยเลย เดี๋ยวหอมซ้ายที ขวาที สาวในอกพยายามหลบก็แล้ว แต่ก็ไม่พ้น ไอ้ผีดิบนี่ไม่เบาเหมือนกันแฮะ แต่ที่แปลกคือในมือสาวสวยมีรองเท้าคู่เก่งของมัน ส่วนอีกมือหนึ่งมีขวดน้ำคงจะมาให้ผีดิบนั้นแหละ แต่ว่าสาวคนนั้นไปเอารองเท้าผีดิบมาได้ไง ในเมื่อคู่นี้คือคู่โปรดมีแค่คนเดียวเท่านั้นที่มันยอมให้ใช้ร่วมกับมัน แล้วมันจะเป็นไปได้ไงในเมื่อคนคนนั้นอยู่ไกลถึงอเมริกา เฮ้ยมันหันมาแล้ว รีบวิ่งกลับมานั่งกับกลุ่มเพื่อนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขื่อนไม่รู้ เขื่อนไม่เห็นครับ
------------------------------------------------------