Back Togeter

------------------------------------------------------

เดินกลับเข้ามาให้ห้อง พร้อมกับรองเท้าสีขาวคู่เก่งกับขวดน้ำในมือ หน้าตาเปี่ยมสุข แน่แหละได้กอดได้หอมคนสวย เหนื่อยแค่ไหนก็หายเป็นปลิดทิ้ง แถมได้น้ำเย็นๆ ในมืออีก นี่ขนาดเดินไม่ค่อยจะไหวยังเดินลงมาจากชั้น 3 มาหา แต่ก็ยังไม่ดีใจเท่าคนตัวเล็กกล้าขัดคำสั่งเฮียลงมาหาผีดิบถึงที่น่ารักที่สุด บรรจงสวมรองเท้าคู่เก่ง นั่งอีกสักพักก็มีแรงซ้อมต่อแล้ว ติดตรงไอ้เขื่อนนี่แหละ  มันจะมองอะไรนักหนา

“มีอะไร” ถามห้วนๆ อยากรู้ว่ามองอะไร

“เปล่าผีดิบ เขื่อนขอกินน้ำหน่อยได้ป่ะ หิวน้ำ”

“ไม่ได้ ไปซื้อเองสิ” ขนมอย่างอื่นมีไม่ขอ มาขออะไรกับน้ำขวดนี้วะ

“อะไรอ่ะผีดิบ หวงว่ะ งอนแล้ว”

“เออๆ แต่ไม่ใช่ขวดนี้ เดี๋ยวไปซื้อให้”

ลุกหยิบกระเป๋าสตางค์กับขวดน้ำเดินออกไป ขืนอยู่ก็ต้องโดนลบเล้าขอขวดน้ำในมือจนได้

“เขื่อน ไอ้ผีดิบมันจะหวงอะไรนักวะ ถึงขนาดยอมไปซื้อใหม่ให้แกเลย” บอสสงสัยครับ

“ตัวเล็ก มันให้อ่ะดิ”

“หา ว่าไงนะ แล้วเมื่อกี้เขื่อนเห็นอะไรเล่ามาให้หมด เฟย์อยากรู้ เฟย์สัญญาจะไม่ว่าผีดิบนะ นะ” บอกแฟนหนุ่ม แล้วยิ้มแห้ง ๆ ให้พี่สาวเพราะเพิ่งโดนตำหนิไปเมื่อกี้

“เขื่อนเห็นผู้หญิงผิวขาว รูปร่างผอมบาง ตัวสูงพอ ๆ กับมัน ต่างกันไม่กี่เซน แต่เห็นหน้าไม่ชัด แต่พอเดาได้ว่าสวยอ่ะ เดินถือน้ำขวดกับร้องเท้าคู่เก่งของมัน ไม่ต้องงงก็คู่เดียวกับที่แก้วเคยใส่เป็นประจำนั่นแหละมาให้ไอ้ผีดิบ แลกกับรองเท้าคู่เมื่อเช้าที่มันใส่ เขื่อนเห็นแค่นี้แหละ” เฟย์ครับรู้แค่นี้ก็พอเนอะ ถ้ารู้ว่ามันดึงเค้ามาหอม เขื่อนน้อยกลัวเฟย์อาละวาดครับ

“จริงเหรอวะ ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ” จงเบอยากรู้จังว่าแฟนผีดิบหน้าตาเป็นไง น่ารักกว่าแก้วรึป่าว

“มันคงจะให้แกดูหรอก” หนุ่มหน้ายาวตอบ

“แล้วมันไปจีบตอนไหนวะ ป๊อปรู้ป่ะ” ลิงบ้าพลังสงสัย

“จะไปรู้ได้ไง เห็นวัน ๆ ก็อยู่พร้อมกันหมด ช่างมันเถอะให้มันยิ้มบ้างก็ดี เดี๋ยวมันกลับมาจะได้ซ้อมต่อ อยากนอนแล้วว่ะ เหนื่อย”

“เขื่อนน้ำ แล้วนี่ของทุกคน” เดินเข้ามาพร้อมขวดน้ำในมือ 6 ขวด ส่งให้บอส แจกจ่ายเพื่อน ๆ ถึงเค้าจะเป็นเงียบขรึม เย็นชา แต่เรื่องน้ำใจมีมากเหลือเฟือ เดินมานั่งตรงมุมห้องที่เดิม รอเวลาซ้อมรอบสุดท้าย จะได้กลับบ้านแล้วครับตัวเล็ก

“ขอบใจจ้า แล้วของผีดิบมีแล้วเหรอ”

“ฟางครับ อยู่ในมือมันไงขวดนั้นน่ะ” บอกสาวสวย ไม่ต้องสนใจมันมากก็ได้ฟาง ป๊อปไม่ได้หึงมันหรอกแต่ดูมันสิ คนอะไรหิวน้ำก็ไม่กิน มองอยู่ได้ คงหายหิวหรอกแก

นั่งพักกันสักพักก็ลุกมาซ้อมทบทวน รอเวลาที่พี่ทีมงานจะกลับมาต่อสคลิปให้ ซ้อมกันไปแหย่กันไป ซ้ำๆอยู่หลายรอบ แต่พวกพี่ทีมงานก็ยังไม่มาสักที แล้วเมื่อไหร่จะเสร็จหล่ะครับ

------------------------------------------

 “นี่ก็จะ 2 ทุ่มแล้ว ทำไม่พวกพี่ ๆเค้ายังไม่มาวะ กว่าจะต่อสคลิปเสร็จไม่ปาเข้าไป 5 ทุ่มรึไง” เขื่อนเริ่มบ่น เรื่องหิวไม่เท่าไร เพราะมีการซ้อมทีไร เฮียเลี้ยงดูอย่างดี แต่ที่บ่นเพราะอยากนอน ยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องซ้อมหนักอีกอยู่ดี อยากพักบ้างครับ บ่นยังไม่ทันขาดคำเสียงไอโฟนไอ้โมะก็ร้องลั่น นั่นไงยิ้มอีกแล้ว ผีบ้าอะไรวะยิ้มกับโทรศัพท์

♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪

มองชื่อคนโทรเข้า รอยยิ้มปรากฏบนหน้าหล่ออัตโนมัติ

“ครับตัวเล็ก คิดถึงพี่อีกแล้วเหรอ” กรอกเสียงไปตามสาย เอ่ยล้อถามคนที่คิดถึง แค่ได้ยินเสียงก็ชื่นใจ

“ค่ะคิดถึง พี่แก้วเลิกประชุมแล้ว พี่จะเสร็จรึยัง”

“ยังครับ เหลืออีกรอบนึง อยากกลับบ้านแล้วเหรอ”

“ค่ะ อยากนอน เก็บแรงไว้พรุ่งนี้” บอกตามจริง เพราะสองวันแล้วยังไปไม่ถึงไหนเลย แล้วอีกไม่กี่วันต้องซ้อมร่วมบนเวทีจริงอีก ถึงจะเป็นซ้อมใหญ่รอบแรกก็เถอะ แต่ก็อยากทำให้ดีที่สุด

“รอพี่ก่อนนะตัวเล็ก อีกรอบเดียวครับ” ถ้าไม่ติดว่าต้องซ้อมรวมกลุ่ม ใจก็อยากจะกลับซะเดี๋ยวนี้

“งั้นแก้วรอตรง IT ZONE นะคะ”

“มีคนอยู่รึป่าว”

“มีคะ หลายคนทำไมเหรอ”

“เป็นห่วง นั่งเล่นรอพี่ก่อนนะครับ”

“ค่ะ แค่นี้นะบายคะ”

เฮ่อ! แล้วเมื่อไหร่ พี่ๆ ทีมงานจะมา ไม่อยากให้ตัวเล็กรอนานครับ

“พอวางสาย หน้าก็บูดเหมือนเดินนะแก” แซวมันซะหน่อย เขื่อนอยากรู้ครับว่ามันจะมีอาการอย่างไง

“ไม่เกี่ยว”

“ไอ้ผีดิบ....” อุตส่าห์แซว ตอกผมซะหน้าหงาย มันจะมีความรู้สึกเฉพาะกับไอ้ไอโฟนของมันรึไง

------------------------------------------

ณ โซนพักผ่อนของพนักงานที่ประธานบริษัทจัดไว้ให้ เพราะรู้ว่างานของเค้า เป็นงานที่ต้องใช้จินตนาการ เลยสร้างมุมนี้ไว้รองรับสำหรับพนักงานที่เบื่อ หรือนึกไอเดียไม่ออก สาวหน้าหวานนั่งอยู่ด้านในสุดของห้อง กะจะนั่งคุยกับพี่สาวที่อยู่ไกลให้หายคิดถึง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไร เสียงห้าวของชายหนุ่มดันทักขึ้นมาเสียก่อน

“แก้ว ยังไม่กลับอีกเหรอ รอที่บ้านมารับเหรอครับ” เสียงของพี่เอก หนึ่งในครูสอนเต้นเอ่ยถาม เมื่อเห็นคนสวยนั่งเล่นอินเตอร์เน็ตอยู่คนเดียว

“ยังค่ะ แล้วพี่ไม่ซ้อมให้เฟย์ฟาง กับเคโอติคเหรอคะ” นึกแล้วที่ยังไม่เสร็จก็เพราะต้องรอครูนี่เอง

“ซ้อมครับ เหลืออีกรอบนึง แต่พอพี่ฟังสรุปรูปแบบที่จะแสดงเมื่อกี้ พี่ก็เครียดแล้วครับ”

“ทำไมคะ แก้วว่ามันก็ตรงกับที่พี่ซ้อมให้เคโอนะ” เริ่มกังวล ในเมื่อข้อสรุปก็ค่อนข้างลงตัว แล้วเธอก็เป็นหนึ่งในแดนเซอร์ที่ต้องเต้นให้เคโอติคเกือบทุกเพลง มันก็ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร

“อย่างอื่นพี่โอเคครับ แต่มันมีปัญหาคือเพลงเดจาวูของ 2HIGHT ต่างหาก เพราะเฮียเค้าแพลนไว้แต่แรกแล้วว่าเพลงนี้จะมีแดนเซอร์ผู้หญิงเต้นด้วย แต่พี่ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะเป็นอย่างไง”

“เพลงนี้แก้วไม่ได้เต้น แต่แก้วว่าพี่คิดมากไปรึป่าวคงไม่มีอะไรหรอกค่ะ” ยิ้มให้กำลังเพื่อนร่วมทีม เพราะเค้าคือคู่เต้นของเธอสำหรับคอนเสริต์ครั้งนี้ ... ว่าแล้วก็นึกถึงคนที่อยู่ในห้อง เฮ่อ! ถ้าพี่รู้จะเป็นไงนะ เดี๋ยวแก้วค่อยบอกแล้วกันเนอะ

“เอก แกยังไม่ไปซ้อมให้เคโออีกรึไง กลัวจะไม่ดึกรึไงวะ” เสียงผู้จัดการโคโอติคและเฟย์ ฟาง ร้องถาม

“เออ เดี๋ยวไป แต่เอแกมาก็ดีแล้ว ข้านั่งคุยกะแก้วเรื่องเพลงเดจาวูอยู่”

“อ้าวแก้ว ยังไม่กลับรึไง เดี๋ยวเฮียมาเห็นหรอก ไม่ใช่สิเฮียเห็นไม่เท่าไหร่ ถ้าไอ้พวกลิงกับเฟย์ฟางมาเห็นมันจะแย่เอานะ”

“รอคนอยู่ค่ะ แต่คงไม่เห็นหรอก ก็พวกพี่นั่งบังแก้วซะขนาดนี้”

“เออ นั่นสิ ว่าพี่อ้วนใช่ไหมเนี๊ยะยัยเปี๊ยกเดี๋ยวเถอะ แล้วแกกังวลไรว่ะเอก” หัวเราะในความทะเล้นของหญิงสาวแต่ก็ต้องเครียดอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนอีกคน

“ก็เพลงเดจาวู เฮียจะให้ผู้หญิงเต้นด้วย มันนึกไม่ออกว่ะ ไม่มีไอเดียในหัวเลยตอนนี้ ผู้หญิงจะเต้นได้ไงไม่เคยเห็น ข้าว่าคงไม่เข้ากัน แล้วจะให้ไปบอกไอ้สองคนนั่น ป๊อปน่ะไม่เท่าไร แต่โทโมะสิ เต้นเก่งขนาดนั้น เอาผู้หญิงไปเต้นเป็นแบล็ค ยังไงสองหนุ่มก็กลบหมด ถ้าเป็นอย่างนั้นสู้ให้เต้นแค่สองคนไม่ดีกว่ารึไง เอว่าไง”

“มันก็จริงของแก ผู้หญิงช่วยสร้างสีสัน แต่ถ้าสีสันมันโดนกลบ ก็ไร้ประโยชน์ ทำไมแกไม่ลองหาแดนเซอร์ผู้หญิงมาเต้นเพลงนี้คู่กับแกดูสักรอบ เต้นท่าเดียวกันนั้นแหละแต่เป็นผู้หญิง จะได้รู้ว่าเป็นไง เผื่อแกจะมีไอเดีย”

“ไอ้เอ แล้วแกมาบอกอะไรตอนนี้วะ แล้วจะไปหาที่ไหน กลับบ้านกันหมดแล้วมั้ง” มองซ้าย มองขวาหาทีมแดนเซอร์ผู้หญิง แต่ก็ไร้วี่แวว ก็แหงแหละเลิกประชุมเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว คงกลับถึงบ้าน นอนสบายกันหมดแล้วมั้งพวกนั้นน่ะ

“แต่เดี๋ยว แก้ว เฮ้ย เจอแล้ว” เสียงพี่เอกดีใจร้องลั่น

“ใครว่ะ ไม่เห็นมี” พี่เอ งง เพราะที่นั่งอยู่ไม่เห็นแม้เงาแดนเซอร์ผู้หญิงสักคน รึไอ้เอกมันจะเพี้ยนไปแล้ว

“แก้วยังไม่กลับใช่ไหม ช่วยพี่หน่อยนะ เต้นคู่พี่เพลงนึงเพลงเดียวนะ พี่รู้แก้วเต้นได้” จับมือร่างบางกุมไว้แน่น ตัวช่วยสุดท้ายของเขาแล้วสำหรับวันนี้ ไม่งั้นพรุ่งนี้หัวขาดแน่ ๆ ไอ้เอก

“ค่ะแล้วพี่เอกจะให้แก้วเต้นที่ไหน ชั้น 3 ปิดแล้วอย่าบอกว่าให้เต้นตรงนี้นะ ไม่เอาอ่ะแก้วอาย”

“ห้องซ้อมใหญ่ไง นะ นะ ช่วยพี่หน่อย เดี๋ยวพรุ่งนี้เฮียเรียกไปรายงานแต่เช้าพี่ตอบไม่ได้ ซวยแน่ ๆ”

“เฮ้ย! พี่ ในนั้นนะมีทั้งเคโอ ทั้งเฟยฟางนะ ถ้าเกิดความแตกขึ้นมาทำไง ไม่เอาอ่ะแก้วช่วยพี่แล้วแก้วโดนเฮียด่าไม่คุ้มค่ะ”

“ป๊าบ!” เสียงมือใหญ่ของเอ พาดเข้าที่หัวคนที่คิดอะไรไม่เข้าเรื่อง

“แกจะบ้ารึไง อยากตายก่อนซ้อมรึไงว่ะ เฮียรู้ แกตายก่อนได้ตอบคำถามแน่”

“นี่ไอ้เอ ถ้าข้าตายแกก็ตายเหมือนกัน พวกนั้นน่ะเด็กในการดูแลของแก ถ้าพวกน้องเค้าแสดงไม่ได้ แสดงไม่ดีแกก็ไม่รอด ว่ามาจะร่วมมือด้วยรึป่าว” บอกเพื่อนสีหน้าจริงจัง ไอ้นี่แกก็จะตายเหมือนกัน ยังไม่รู้ชะตากรรมอีก

“เออว่ะ แก้วช่วยพี่หน่อยนะ” ทำเสียงออดอ้อน หันมากุมมือไว้อีกข้าง

“แก้วอยากช่วย แต่เข้าไปอย่างนี้ใครจำแก้วไม่ได้ก็บ้าแล้ว ไม่เอาอ่ะ” พยายามดึงมือออกจากการเกาะกุม แต่ก็ไร้ผล

“งั้นเอางี้ แก้วมัดผมนะ แล้วใส่หมวกดึงลงมาปิดหน้าเอาไว้ นั่นแหละไม่มีใครจำได้” พี่เอกเสนอความคิด

“ใช่ แล้วถ้าใครมีปัญหาเดี๋ยวพี่เคลียร์ให้ พี่จะคุมไม่ให้ไอ้พวกลิงน้อย ยัยเฟย์ยัยฟางเข้าใกล้แก้ว แค่เพลงเดียวไม่กี่นาที เต้นเสร็จเดี๋ยวพี่พาแก้วออกจากห้องเลยเอ้า” เสียงพี่เอสนับสนุนอีกแรง

“งั้นเอาตามนี้ครับ เดี๋ยวพวกพี่ไปหาอุปกรณ์ก่อนไปเอ เร็วเดี๋ยวดึก” ไม่รอให้หญิงสาวตอบรับหรือปฏิเสธ รีบวิ่งไปหาอุปกรณ์กันยกใหญ่

“พี่.....เดี๋ยว” โอ๊ยจะทำไง ทำไมจะไม่มีใครจำแก้วได้ ในเมื่อตอนเช้าก็ออกมาพร้อมกัน แค่เห็นชุดที่ใส่ก็รู้แล้วว่าใคร คนอื่นไม่ห่วงหรอก ลองพี่เอคุมรับรองเอาอยู่ แต่ผีดิบนี่สิ ทำไงดี ทำไง หนี้กลับก็ไม่ได้ จะโทรไปบอกก็ไม่ทันแล้ว วิ่งกันมานั่นแล้ว

“อ่ะแก้ว เสร็จแล้วมาพร้อมพี่เอกนะ เดี๋ยวพี่ไปบอกพวกลิงในห้องก่อน  จะให้มันอยู่มุมไกลๆเลย” ยื่นหมวกกับยางมัดผมสีดำให้ จำต้องรับมารวบผมสูงแล้วนำหมวกมาสวมทับ ดึงหมวกมาปิดบังใบหน้าหวาน แค่เต้น เดจาวูนะไม่เท่าไหร่ ออกจะสบายมากด้วยซ้ำ แต่พี่เชื่อแก้วเถอะ มีคนจำได้ เชื่อสิ .... เฮ่อ!เหนื่อยใจ

----------------------------------------

ในห้องซ้อมใหญ่ที่สภาพตอนนี้ คือบรรดาหนุ่ม ๆ กับสองสาว นั่งกองอยู่รอบ ๆ ห้อง นอนบ้าง เล่นกันบ้าน ฟังเพลง เล่นเกมส์ ตามประสา

“นี่พวกเด็กๆ พี่มีอะไรจะบอก” พี่เอผู้ควบคุมศิลปินแอ๊บมาดเข้มบอกเสียงดัง ปลุกให้คนที่อยู่ในห้องหยุดการกระทำทุกอย่างหันมาตั้งใจฟัง มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นเพราะนาน ๆ จะเห็นพี่เอดุ

“พี่ไปฟังสรุปทีมแดนเซอร์มาทุกอย่างโอเคหมดเหมือนที่เราซ้อมกันตอนนี้ แต่มันมีปัญหา เพลงเดจาวูของ ป๊อปกับโทโมะที่สรุปไม่ลงตัว ต้องซ้อมร่วมกับทีมแดนเซอร์ถึงจะรู้ว่าโอเครึป่าว แต่จะให้รอเรากับอีกทีมซ้อมใหญ่รอบแรกเห็นทีจะไม่รอด พี่เลยต้องขอให้ทีมนั้นส่งคนมาช่วย ให้ลองเต้นกับพี่เอกก่อน ถ้าติดขัดจะได้แก้ไขทัน น้องเค้ามีน้ำใจจะช่วย แต่เพลงเดียวครั้งเดียวเพราะเค้าต้องรีบกลับบ้าน ดังนั้นพวกเด็กๆ เคลียร์พื้นที่ให้พี่หน่อยไปนั่งรวมกับอยู่ตรงมุมด้านนู้น ดูเงียบๆ แล้วห้ามก่อกวน สงบปากสงบคำด้วยถ้าไม่อยากให้เฮียด่า” บอกเสียงเข้ม ไล่เด็กๆ ไปกองกันอยู่มุมห้องด้านหลังสุด ห้ามแม้แต่จะก้าวออกมานอกอาณาเขตที่กำหนด ได้ผล เงียบเลย มันต้องเล่นไม้นี้ ไม่งั้น เอหัวหลุดแน่ ขอโทษนะเด็กๆ

“ทำไมหล่ะครับ ทุกทีป๊อปก็ไม่เห็นจะมีปัญหาตรงไหน แดนเซอร์เขาก็เต้นกันได้หมด ขนาดไอ้เขื่อน จงเบ เคนตะยังเต้นได้เลย” ถามขณะลุกมานั่งตรงพื้นที่ ที่พี่เอบอก ออกจะงงเหมือนกัน เพลงนี้ถึงจะกึ่งช้ากึ่งเร็ว แต่ไม่เคยมีปัญหาสักครั้ง

“ปัญหาไม่ได้อยู่ที่ป๊อปหรือโทโมะ รวมทั้งทีมแดนเซอร์ด้วย แต่ปัญหาที่เกิดคือเฮียจะให้ผู้หญิงเต้นเพลงนี้ด้วย พี่กลัวมันจะไปด้วยกันไม่ได้”

“ทำไมต้องผู้หญิงครับ” นั่นไงผีดิบ ว่าแล้วเห็นอะไรไม่เข้าท่าเป็นต้องแย้งก่อน แล้วทุกครั้งที่แย้งก็จริงอย่างที่โทโมะพูดไม่มีผิด

“นั่นแหละ พี่ถึงต้องให้น้องเค้าช่วย ถ้าไม่ดีจะได้บอกเฮีย อย่างน้อยเราก็ได้พิสูจน์ก่อนซ้อมใหญ่จริงมะ เอาแหละลุกไปนั่งตรงนั้นได้แล้วถ้ายังอยากเห็น พี่ไปตามพี่เอกกับน้องเค้าก่อน นั่งเงียบๆนะ”

“เดี๋ยวพี่เอ อย่าบอกนะว่าคนที่จะช่วยเป็นผู้หญิง” เขื่อนน้อย ยังไม่ get อีกรึไง พูดกันขนาดนี้

“ใช่ เค้าเป็นผู้หญิง เจ้ากบเข้าใจอะไรยาก นั่งเงียบๆหล่ะ ห้ามแซว ขอยืมห้องแปปเดียว ถ้าแกแซวจะบอกเฮียทำกบผัดเผ็ดซะเลย” กล่าวโทษไว้ก่อนเพราะรู้นิสัยเจ้ากบ ว่าออกจะทโมนขนาดไหน ใครแปลกหน้าเข้ามา พี่แกแซวซะแถบเดินไม่เป็น

ว่าแล้วก็โผล่หน้าเรียกพี่เอกกับสาวปริศนา ทุกอย่างพร้อม ลากเก้าอี้มานั่งคุมเหล่าตัวแสบอีกที

---------------------------------------------