Back Togeter

...................................................
ขับรถไปแหย่คนสวยไป เดี๋ยวจี๋เอวบ้าง เดี๋ยวดึงมากอดบ้าง ทั้งดุ ทั้งตีก็ยังไม่หยุด จนคนตัวเล็นนั่งหน้ามุ่ยตลอดทาง แต่มีหรือคนขี้แกล้งจะสะทบสะท้าน เห็นหน้ามุ่ย ๆ ยิ่งชอบ กว่าจะถึงบริษัท ไหล่หนาก็ปรากฏรอยนิ้วเรียวเต็มไปหมด
“แก้วอ่ะ เจ็บนะ ดูสิไหล่พี่แดงหมดแล้ว”
“สมน้ำหน้า ก็พี่อยากแกล้งแก้วทำไมหล่ะ แบร่...”
“ฮึ่ม มันหน้าจับกดนัก ตัวเล็ก” ยีหัวแฟนสาวเล่นด้วยความเอ็นดู แต่ที่เค้าพูดน่ะ คิดจริง
“เพี๊ย... พี่ผมแก้วยุ่งหมดแล้ว” มือเรียนฟาดที่ไหล่หนัก ๆ อีกครั้ง โดนอีกจนได้
“555 พี่ไม่แกล้งแล้วครับ เดี๋ยวเอารถไปเก็บแล้วเข้าไปข้างในกันเนอะ” ยิ้มแป้น ให้คนนั่งข้าง ๆ
“พี่จอดตรงนี้แหละ เดี๋ยวแก้วลงตรงนี้”
“ทำไม ไม่เข้าไปพร้อมกันครับ” เบรกรถจนคนนั่งข้างหัวเกือบทิ่ม หุบยิ้มทันทีที่ได้ยิน หันมาถามเสียงเข้ม คิ้วหนาผูกกันเป็นเลขแปดตามแบบฉบับผีดิบคนเดิมไม่มีผิด
“โกรธเหรอ อย่าโกรธแก้วนะ พี่ลืมไปแล้วเหรอ 2 อาทิตย์ไงคะ” กอดแขนเอาใจ ส่งเสียงหวานออเซาะ
“ถ้าพี่ไม่ทำ ใครจะทำไม”
“พี่ เราคุยกันแล้วไงคะ เดี๋ยวตอนเย็นแก้วก็กลับพร้อมพี่อยู่ดี แค่แก้วเดินเข้าบริษัทแค่นี้เองนะ นะ ที่รัก” กดปลายจมูดโด่งสัมผัสแก้มแฟนหนุ่ม ใช้ไม้นี้ไม่ยอมก็ให้มันรู้ไป
“เฮ่อ! พี่ยอมก็ได้ แต่เวลาเดินห้ามสนใจใคร ถึงห้องแล้วโทรบอกพี่ด้วย” ดึงแฟนสาวที่กอดแขนออเซาะมากอด เจอลูกอ้อนอย่างนี้ ใจอ่อนทุกที แต่ก็อดห่วงไม่ได้ กลัวไปหมด กลัวใครจะมอง กลัวคนจะแซว  2 อาทิตย์ ท่องไว้โทโมะ 2 อาทิตย์
“ค่ะ รับทราบปฏิบัติ แก้วไปก่อนนะ” กล่าวล้อคนเอาแต่ใจ เตรียมเปิดประตู แต่ก็ต้องชะงัก
“เดี๋ยวครับ ลืมอะไรรึป่าว” โดนดึงกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับจูบเบา ๆ ที่ได้รับ
“ไปได้แล้วครับที่รัก ถ้าช้าเดี๋ยวพี่พาไปต่อนะ” ล้อหญิงสาว ให้อายเล่น แล้วก็ได้ผล หน้าขาวอมชมพูเปลี่ยนเป็นสีแดงอัตโนมัติ
“พี่บ้า” บอกงอนๆ รีบก้าวลงจากรถ ถึงจะเจ็บอยู่บ้างแต่ก็พยายามทน อย่างน้อยก็ไม่อยากให้คนในรถเป็นห่วง
นานหลายนาที ที่รถคันใหญ่สีดำ จอดอยู่อย่างนั้น คนข้างในมองร่างบางที่เดินเข้าตึกไปจนลับตา รู้ว่าเจ็บแต่ก็ยังทำเก่ง เมื่อเห็นว่าคนสวยของเขาเข้าตึกไปแล้ว จึงค่อยๆ ขับรถมาจอด หยิบกระเป๋าที่คนสวยเตรียมไว้ให้เดินลงรถเซ็ง ๆ แต่ก็ต้องยิ้มได้อีกครั้งเมื่อเจอแฟนคลับ ดักรออยู่เต็ม
“พี่โทโมะ พวกพี่เคโอมาหมดแล้ว เหลือพี่คนเดียว ที่มาสายไม่สบายรึป่าวคะ”
“ป่าวครับ พอดีรถติดน่ะ” ความจริงติดแก้วใจอยู่ต่างหากครับ
“พี่โทโมะเมื่อกี้รถเสียเหรอ หนูเห็นจอดตรงนั้นต้องนาย”
“เปล่าครับ พอดีมองอะไรเพลินไปหน่อย มานานแล้วเหรอครับ” อยากตอบตามความจริงเหมือนกัน ว่าผมมองแก้วแต่ทำไม่ได้ขอโทษที่โกหกครับ
“สักพักค่ะ นี่พวกเราซื้อขนมมาฝากพี่ด้วย แล้ววันนี้พี่เลิกกี่โมงค่ะ”
“ไม่รู้เลยครับ วันนี้ไม่มีเรียนเหรอ ถ้ามีเรียนต้องไปเรียนนะ เดี๋ยวตอนเย็นค่อยเจอกัน โทโมะเข้าไปข้างในก่อนนะ” โบกมีบ๊ายบายแฟนคลับ คว้าไอโฟนคู่ใจขึ้นมาดู แล้วเดินตรงดิ่งไปยังห้องที่นัดไว้
-------------------------------------------------------------
เปิดประตูห้องซ้อมเข้ามาได้ก็ต้องพบกับเหล่าเพื่อนๆ เคโอ และสองสาวเฟย์ ฟาง กำลังวอร์มร่างกายเตรียมพร้อมกันอยู่ สายตาทุกคู่จับจ่องที่เขา ซึ่งพอจะสรุปเป็นคำพูดได้ก็คือ เขามาสาย
“ผีดิบทำไมมาสายวะ พวกเรามารอแกตั้งนานแล้ว” เสียงเขื่อนตัวแสบอีกตามเคย
“หลงอยู่ เปลี่ยนกางเกงก่อน” ตอบไปงั้น คว้ากางเกงได้ก็รีบเดินเข้าห้อง รีบเปลี่ยนรีบเก็บกางเกงยีนส์ใส่กระเป๋าใบเก่ง เพราะรู้ว่ามันสายมากแล้วจริง ๆ (แค่สิบโมงครึ่งเองครับ)
“นัดเก้าโมงมาสิบโมงครึ่ง แต่เอาเถอะ นานๆ แกจะมาสาย” บอสใหญ่บ่นบ้าง
“ซ้อมดิ”
“เออ ไอ้นี่เค้าว่าแกเป็นสิบประโยค ตอบมาได้แค่ 2 คำ ไอ้ผีดิบ มาซ้อม ๆ เดี๋ยวไม่ทัน ครูครับครบแล้ว”
ทั้งซ้อมร้อง ซ้อมเต้น ไปหลายเพลง แต่ตัวเล็กของเค้าก็ยังไม่โทรมา หงุดหงิดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่เต้นระบายอารมณ์แค่นั้น
“สวัสดีทุกคน โทโมะหวายซื้อขนมมาฝาก” การซ้อมต้องหยุดชะงักเพราะเสียงแหลมแสบแก้วหูของคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง สาวร่างอวบฉีกยิ้มมาแต่ไกล
“หวายไม่ได้แสดงในคอนเสริต์นี้ไม่ใช่เหรอ แล้ว มา ทำ ไม” เสียงของเฟย์ ถามแขกไม่ได้รับเชิญร่างอวบ
“หวานไม่ได้มาหาเฟย์กะฟางซะหน่อย หวายมาหาโทโมะ คนอื่นไม่เกี่ยว” ค้อนสองสาว แล้วรีบเดินมาคล้องแขนหนุ่มญี่ปุ่นรูปหล่อ ที่ไม่มีท่าทีสนใจว่าใครจะไปหรือใครจะมา จนต้องชะงักเมื่อมีคนมากอดแขนนี่แหละ
“โทโมะ วันนี้หวายว่าง ขอนั่งดูโทโมะซ้อมเต้นนะ”
“ตามใจครับ” กล่าวบอกอย่างสุภาพ ค่อย ๆ เกาะมืออวบออก (เกาะยากเกาะเย็นจริง)
“กระเป๋าโทโมะอยู่ตรงไหนคะ หวายจะได้นั่งตรงนั้น”
“อยู่ตรงมุมห้อง รีบไปนั่งเลยพวกฉันจะซ้อม รำคาญ” เสียงสาวแก้มปุ๋มอีกตามเคย
“ย่ะ เชอะ”
“หึ อยากจะรู้นักถ้ายัยแก้วอยู่ เธอจะได้นั่งลอยหน้าอย่างนี้รึป่าว” เฟย์เถียงไม่ยอมลดละ จนต้องเอ่ยชื่อคนสำคัญออกมา
“ยัยเฟย์ ปากแกรึนั่น ซ้อมได้แล้ว” สาวหน้าหวานผู้พี่ตำหนิน้องสาวที่พูดอะไรไม่คิด กลัวจะไปกระทบกับคนที่ซ้อมเต้นอยู่คนเดียว
“เดือดร้อนแทนเพื่อนรึไง โมะไม่เห็นจะว่าอะไรเลย” สาวร่างอวบก็ใช่ว่าจะหยุด
“แก ....” เฟย์โมโหสุดขีด
“พอเถอะครับ ทะเลาะกันไปก็แค่นั่น ซ้อมต่อเถอะเดี๋ยวเคนตะตามผีดิบไม่ทัน ดูสิตั้งแต่หวายเข้ามาจนถึงตอนนี้มันยังไม่หยุดเต้นเลย”
“เออ ๆ ซ้อม ๆ ไอ้ผีดิบรอคนอื่นบ้างสิวะ” เขื่อนรีบตัดบท กลัวแฟนตัวเองจะกระทำการอันไม่ควร
“ฟาง ซ้อมต่อครับ ถึงไหนแล้วนะ อ่อเพลงนี้ ครูครับถึงเพลงนี้แล้วสคลิปบนเวทีว่าไงครับ” บอสแห่งเคโอ เริ่มควบคุมการซ้อมอีกครั้ง ซ้อมร้อง ซ้อมเต้นกันไปอีกร่วม 2 ชั่วโมง มีเล่นกันบ้าง แกล้งกันบ้าง เพื่อความสนุก แต่คนที่ไม่สนุกเห็นจะมีแต่เจ้าของฉายาผีดิบเท่านั้น ใครแกล้ง ใครแหย่ไม่สน แต่ถ้าจะสนก็มีแต่ไอโฟน ที่วางอยู่บนกระเป๋านั่นแหละเห็นชะเง้อหลายที จนเขื่อนเริ่มสงสัย
“ผีดิบ แกรอโทรศัพท์ใครป่าววะ ครูให้พัก 5 นาที แกกะจะเต้นให้ตายเลยรึไง” แกล้งจี๋เอวเฟย์อยู่แท้ แต่ก็ยังไม่วายอดสงสัยไม่ได้
“เออ” คำเดียว ครั้งเดียว ทำเอาเพื่อนหัวเราะกบทั้งทีม
“สมน้ำหน้าไปยุ่งกะมัน ปล่อยมันเถอะยังไม่ชินรึไง เดี๋ยวมันเหนื่อยมันก็หยุดเองแหละ แกเลิกเล่นได้แล้ว ซ้อมต่อเร็ว ๆ” เสียงบอสใหญ่เหมือนเคย
“โทโมะ เดี๋ยวหวายไปซื้อน้ำให้นะ” ร่างอวบเดินมาเกาะแขนออเซาะ ออดอ้อนเอาใจสารพัด
“ไม่เป็นไรครับ ผมยังไม่หิว” ค่อยดึงมือออก แล้วหันไปคุยกับครูสอนต่อ
“พี่ฟางได้ยินเสียงอะไรแตกป่ะ 555 ซ้อมต่อ ซ้อมต่อ” เสียงสาวแก้มปุ๋มแอบจิกกัด
“ฮึ่ม ฝากไว้ก่อนเถอะ” สะบัดตัวหนี เดินมานั่งที่เดิม
♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪
เหมือนเสียงที่ทำให้ทุกอย่างหยุดนิ่ง หยุดจากการซ้อม ไม่สนใจใครทั้งนั้น แม้แต่เพื่อน ๆ ที่ซ้อมอยู่ รีบเดินมามองต้นเสียง เพียงอยากรู้ว่าใครโทรมา แต่ไม่ทันเสียแล้ว
“โทโมะ พี่เคนจิโทรมา หวายรับให้นะ” ไอโฟนเครื่องสวยอยู่ในมือสาวร่างอวบตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่ที่รู้ ๆ คือคนที่อยากให้โทรมาไม่ใช่คนนี้
“ตามใจ” บอกเสียงหงุดหงิด แล้วเดินเข้ามาร่วมกลุ่มเพื่อนเหมือนเดิม แต่ที่ต่างคืออารมณ์ต่างหาก สีหน้าบ่งบอกชัดเจน แม้กระทั่งเขื่อนผู้น่ารักยังไม่กล้าที่จะเอ่ยแซว กลัวจริง ๆ
“โทโมะคะ พี่เคนจิบอกว่าจะถามเรื่องเมื่อเช้า ว่างแล้วให้โทรกลับด้วย” ยิ้มหวาน ดีใจที่ได้รับโทรศัพท์แทนหนุ่มหล่อ แหมก็มีแต่คนพิเศษเท่านั้นแหละ ที่ทำอย่างนี้ได้
“ครับ” ตอบไม่มองหน้า อีกคนดีใจจนออกนอกหน้า ส่วนอีกคนเย็นชาสุด ๆ
“บอส มันเป็นอะไรมันวะ ทุกทีเขื่อนเล่นโทรศัพท์มันได้เป็นวัน รับแทนก็บ่อย แต่นี่พอรู้พี่เคนจิโทรมา หน้าบอกบุญไม่รับเลยอ่ะ” แอบสะกิดถามผู้รู้
“แก ก็ถามมันดิ” อย่าว่าแต่แกเลยเขื่อน อารมณ์แบบนี้ ป๊อปปี้ก็ไม่กล้าครับ
“ซ้อมต่อเนอะ” น่านเขื่อนน้อยแถรไปนั่น
----------------------------------------