Back Togeter

♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪
เห็นชื่อคนโทรเข้า รีบกดรับแทบไม่ทัน
“แก้วทำไมไม่รับโทรศัพท์ เที่ยงแล้วนะ ไปกินข้าวกัน แล้วเลิกกี่โมงครับที่รัก” กดรับได้ ก็ยิงคำถามเป็นชุด
“ขอโทษ พอดีแก้วเต้นอยู่รับไม่ทัน พอเห็นข้อความก็รีบโทร กลับมาเลย”
“คิดถึง ไปกินข้าวกันเถอะ ให้โมะรอตรงไหนครับ” กล่าวเสียงหวาน อ้อนแฟนสาว
“โทโมะ กินก่อนเลย ของแก้วคงอีกนานเลย ยังไม่ถึงไหนเลยค่ะ เหนื่อยจังที่รัก” แก้วใจอ้อนกลับบ้าง
“ฮึ่ม ... คืนนี้ขอพูดอย่างนี้อีกทีนะครับ น่ารักจัง งั้นเดี๋ยวโทโมะไปหาที่ห้องซ้อมนะ” ผีดิบเขินครับ
“ไม่ได้นะ ลืมแล้วเหรอ 2 อาทิตย์ค่ะ อืม ... มีคนมาตามแล้ว โทโมะไปกินข้าวได้แล้วเดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ แก้วต้องไปทำงานต่อนะ เดี๋ยวจะกลับโทรบอกค่ะ แล้วห้ามมานะผีดิบ ถ้ามาแก้วโกรธจริง ๆ ด้วย” ต้องรีบย้ำ เพราะรู้ดีว่าแฟนหนุ่มดื้อแค่ไหน
“ใจร้าย ... งั้นที่รักอย่าลืมกินข้าวด้วยนะครับ แล้วเวลากลับโทรหาโมะนะ เดี๋ยวมารับ ถ้าไม่โทรโมะโกรธเหมือนกันครับ อย่าหักโหมมากนะ เป็นห่วงรู้ไหมตัวเล็ก รักนะครับ”
“รักเหมือนกัน วางแล้วนะ จุ๊ป”
โทโมะ // เซ็งครับ จะกินข้าวกับที่รักก็ไม่ได้กิน จะไปหาก็ไม่ได้  จะรอกลับบ้านก็ไม่ได้ เฮียนะเฮียจะอะไรนักหนา จะแกล้งกันไปถึงไหน ฮึ่ม ครบ 2 อาทิตย์ ถ้าอะไรจะเกิดขึ้นเฮียอย่าว่าผมนะครับ หงุดหงิด นี่ถ้าตัวเล็กไม่ห้ามไว้ คงได้เห็นดีกันแน่ ๆ เฮ้ย เซ็งครับ
♪อย่างเธอไม่เหงาหรอก อย่าบอกเหงาเลย แค่ยืนอยู่เฉยๆ ใครต่อใครยังไหวหวั่น♪
มองชื่อคนโทรเข้า กดรับสายเซ็ง ๆ
“ว่าไง ป๊อป” น้ำเสียงเซ็งสุด ๆ
“ยังไม่หายโกรธรึไงว่ะ ไอ้บ้า ที่โทรมาก็จะบอกว่าข้ารอแกอยู่ หิวแล้วเว้ย จะไปมั๊ย รึจะโบกแท็กซี่ไปเอง” บอสเริ่มหงุดหงิดครับ
“เออ ๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละ แกวนรถมาหน้าบริษัทเลยแล้วกัน ขี้เกียจเดิน เร็ว ๆ ด้วยนะ เดี๋ยวคุมตัวเองไม่อยู่มันจะเกิดเรื่อง” บอกคนรอแล้วกดวางสาย
ป๊อปปี้ // อะไรของมัน คนหล่อ งงครับ
.....................................................
แก้วเองนะ // เหนื่อยมาก นอกจากเหนื่อยจากซ้อมให้คอนเสริต์สำคัญแล้ว ยังต้องเหนื่อยกับผีดิบเอาแต่ใจ เห้อ! แค่แก้วรับโทรศัพท์ไม่ทัน ก็ส่งข้อความมาซะใจแทบหยุดเต้น ข้อความที่ว่าก็ไม่มีอะไรมากค่ะ ก็แค่ “ให้เวลาอีก 3 นาที ถ้าไม่รับ โทโมะจะบุกไปลากตัวแก้วใจจากห้องซ้อมครับ” รีบขอตัวเข้าห้องน้ำ กดโทรศัพท์โทรกลับแถบไม่ทัน ผีดิบพูดจริงทำจริงเสียด้วย สุดท้ายก็ได้รู้ อยากกินข้าวกับผีดิบเหมือนกัน แต่ทำไงได้ จะให้ทุกคนรอแก้วคนเดียวคงไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องเลือกให้ผีดิบกินข้าวคนเดียว กว่าจะอ้อนสำเร็จ เหงื่อตกค่ะ
.........................................................
ร้านอาหาร
“เฮ่ ทางนี้” เขื่อนร้องเรียกเพื่อนทั้ง 2 คน
เป็นที่รู้กันว่าเขื่อนเป็นคนอารมณ์ดี โกรธง่าย หายเร็ว เพราะฉะนั้นคงไม่แปลกที่จะลืมเรื่องขุ่นเคืองเมื่อครู่นี้
“ทำไมมาช้าจังว่ะ นี่พวกข้ากินกันไปเกือบครึ่งแล้ว” เคนตะบอก พร้อมท่าทางที่พ้องว่าเริ่มอิ่ม
“ก็ไอ้ผีดิบเนี๊ยะ ไม่รู้ทำอะไรอยู่ ให้รอตั้งนาน” บอสอธิบาย
“คุยธุระนิดหน่อยน่ะ หิวแล้วโทโมะกินก่อนแล้วกัน” บอกแค่นั้นก่อนจะหันไปสั่งอาหารเพิ่ม แล้วก้มหน้าก้มตากิน เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น
“ไอ้ผีดิบบ้า” เสียงหนุ่มเกาหลีบ่น
“ป๊อป ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนฟางหน่อยนะ นะ”
“พี่ฟาง พี่ป๊อปเพิ่งมานะ ยังไม่ได้กินอะไรเลย ไปกับเฟย์ก็ได้” เสียงสาวแก้มปุ้มคัดค้าน
“ไม่เป็นไรเฟย์ พี่พาฟางไปเอง ไปครับ” กล่าวแล้วจับมือแฟนสาวเดินออกไป
ไม่ใช่ป๊อป ไม่เมื่อยไม่หิวนะครับ แต่รู้ว่าที่รัก มีเรื่องอยากถามแน่ ๆ ทนอีกนิด เพราะถ้าสาวตัวเล็กโกรธขึ้นมา นอกจากผมจะไม่ได้กินข้าวแล้ว อาจมีเคลียร์กันยาว ดีไม่ดีอาจหนักกว่าที่ไอ้ผีดิบเป็นซะอีก เพราะรักถึงยอมทุกอย่าง ... ครับ
“ป๊อป โทโมะเป็นอะไรอ่ะ ทำไมต้องโกรธที่เขื่อนแย้งโทรศัพท์ขนาดนั้นหล่ะ” เสียงใส ๆ ถามแฟนหนุ่ม
“ป๊อปถามมัน มันบอกว่ามันติดต่อคนสำคัญไม่ได้ เลยหงุดหงิดแล้วเขื่อนไปขัดตอนมันกำลังส่งข้อความพอดี”
“ใครสำคัญขนาดนั้นนะ ทุกทีผีดิบ ไม่เคยจะสนใจคนไหน โดยเฉพาะเรื่องโทรศัพท์”
“ครับ เพิ่งเห็นนี่แหละเพราะทุกทีใครโทรมา ไม่เห็นมันสน นอกเสียจาก...” นึกถึงชื่อคนที่หลุดปากหน้าผีดิบ
“ใช่ค่ะ คนเดียวที่ผีดิบสนใจ คือแก้ว แต่แก้วอยู่ไกลถึงอเมริกา แล้วก็ไม่ได้ติดต่อมาอีก คงไม่ใช่ ... หรือว่า” สาวทั้งสวยทั้งฉลาดเริ่มสงสัยถึงสาเหตุ
“หรือว่าอะไรครับฟาง” บอสสงสัยครับ
“ฟางไม่แน่ใจ แต่ป๊อปจำได้ไหม ที่โทโมะสนใจครูสอนเต้นคนใหม่มาก แล้วเขื่อนกับเฟย์ยังทักเหมือนกัน ว่าเหมือน แก้ว”
“จำได้สิ นึกถึงยังทึ่งในความสามารถอยู่เลย  คนอะไรเต้นเก่งจริงๆ”
“ไม่ใช่ให้คิดถึงเรื่องนั้นค่ะ ฟางรู้ว่าเต้นเก่ง ฟางก็ชอบ แต่ฟางว่า ผู้หญิงคนนั้นไม่เหมือนแก้ว แต่คือแก้วเลยต่างหาก”
“เห้ย ไม่ใช่หรอกฟาง รึว่าไม่แน่ เพราะเราทุกคนก็เห็นไม่ชัด แต่ช่างเถอะครับ คนเดียวที่ตอบได้ ก็ผีดิบนั่นแหละ แต่คงยากเพราะมันคงไม่บอก ไปเถอะครับ ป๊อปหิวแล้วจ่ะ”
“เออจริง ป๊อปยังไม่ได้กินข้าง ฟางขอโทษค่ะ รีบไปกันเถอะ หิวแย่แล้วสิเดอะฟูร์” ยิ้มหวานให้แฟนหนุ่มแล้วลากกลับเข้าไป
-------------------------------------------------------
ในร้าน นั่งกินต่ออีกสักพัก
“เย้ อิ่มแล้ว ไปเที่ยวกันต่อ” เขื่อนเอ่ยชวนเพื่อน ๆ
“เขื่อน ครับ เฮียให้ไปพักผ่อนครับ หมายถึงไปนอนครับ เพราะพรุ่งนี้ต้องเริ่มซ้อมหนักแล้วเข้าใจไหม ต้องให้เกาหลีสอน”
“ใช่ เขื่อน เฟย์ก็ว่าเฟย์จะไปนอนพักอ่ะ เก็บแรงไว้ เนอะพี่ฟาง”
“จ้า เขื่อนเนี๊ยะ ร่าเริงจังนะ มีแรงเหลือเฟือจริง ๆ”
“จะให้ไม่เหลือเฟือได้ไงครับฟาง เวลาซ้อมมันก็อู้ มีแรงพักกว่าคนอื่นตั้งเยอะ พอเต้นไม่ได้ก็ต้องไปให้ผีดิบสอน” บอสบอกถึงวีรกรรม ที่ปฏิบัติเป็นกิจวัตรของหนุ่มหน้ายาว
“โห่ บอสอ่ะ ก็นิดหน่อยเอง ผีดิบมันยังไม่ว่าเลย ใช่ป่ะ ผีดิบสอนน้องเขื่อนได้ใช่มะ” ทำหน้าทะเล้น ขอความช่วยเหลือจากหนุ่มญี่ปุ่น
“สอนได้ แต่งานนี้ตัวใครตัวมัน”
“โห่ ผีดิบ งอนเค้าเหรอ เค้าขอโทษก็ได้เรื่องเมื่อเช้า สอนกบเถอะนะ” อ้อนสุดฤทธิ์
“ไม่ได้โกรธ แต่ที่สอนไม่ได้เพราะต้องซ้อมหนักเหมือนกัน”
“ทำไมหล่ะ ทุกทีแกก็เต้นเก่งกว่าคนอื่นอยู่แล้ว ถ้าแกซ้อมหนักทุกคนจะเหลืออะไรหล่ะว่ะ” หนุ่มญี่ปุ่นอีกคนเอ่ยถาม
“ไม่ใช่เฉพาะโทโมะ ทุกคนนั่นแหละ เพราะถ้าเจอแดนเซอร์ .... รับรอง เคโอติค ก็ เคโอติค เถอะ มีตกกระป๋องกันบ้าง” ผีดิบแถลงให้เพื่อนหายข้องใจ
“ขนาดนั้นเลยเหรอว่ะ ไอ้ผีดิบแกมีจะบอกพวกข้ามะ ที่ข้าไม่รู้อ่ะ บอกมานะ” ป๊อปปี้สงสัย
“ไม่มี ก็รู้เท่าทุกคนนั่นแหละ ... งั้นวันนี้ขอตัวก่อนนะ มีธุระต้องไปทำ ป๊อปเลี้ยงใช่ม่ะ ขอบคุณ” ผีดิบบอกเพื่อนที่นั่งอยู่แล้วลุกออกไป
“เห้ย ไอ้บ้า แกจะกลับอย่างไง เดี๋ยวไปส่ง” เคนตะตะโกนไล่หลัง
“ขอบคุณ แต่วันนี้ขอตัวว่ะ มีธุระส่วนตัว” หันมาโบกมือ แล้วเดินออกไปเรียกแท็กซี่
“ทำตัวแปลก ๆ ขึ้นทุกวัน” หนุ่มเกาหลีบ่น เกาหัวงง ๆ
----------------------------------------------