Back Togeter

แก้ว // กว่าจะไล่ผีออกจากห้องได้ช่างยากเย็น อ้อนก็แล้ว งอนก็แล้ว ก็ยังดื้อ สุดท้ายก็ต้องแลก .... เฮ่อ ! เสียของสำคัญไปแล้วสิแก้วใจ ...... อย่าคิดลึก ของที่ว่าคือ การ์ดขนาดเท่าบัตร ATM หนึ่งใบเท่านั้น เท่านั้นจริง ๆ แต่ที่สำคัญมากกว่านั้นก็เพราะ มันคือกุญแจเข้าห้องสุดที่รักนี่แหละค่ะ นั่นหมายความว่า ผีดิบสามารถมาที่ห้องได้ทุกเวลา ... แล้วจะเป็นไงต่อไป แก้วไม่อยากจะนึก เฮ่อ ! ใครก็ได้ช่วยบอกทีทำไมชีวิตฉันมันต้องเสี่ยงขนาดนี้

โทโมะ // ก็ไม่อยากออกจากห้องสักเท่าไหร่ ก็ต้องจำใจออก ก็เพราะคนตรงหน้านั่นแหละครับ ออดอ้อนอยู่ได้ หากไม่ไปทำงานวันนี้ต้องแย่แน่ ๆ ต้องโดนตำหนิ ต้องโดนด่า ต้องโดนว่า ยกเหตุผลสารพัด คงคิดว่าผมจะเชื่อ  หึ ผมไม่เชื่อหรอกครับ ใครจะไปเชื่อ มีหรือเฮียกับซ้อ จะด่าลูกสาวสุดที่รักลง แค่ทำหน้าอ้อน เหมือนลูกแมว (แบบที่ทำตอนเนี๊ยะ) ก็โกรธไม่ลงแล้วครับ หลอกผมไม่ได้หรอกที่รัก พอผมไม่ยอมก็ทำงอนใส่ ... ผมอยากจะตีให้ก้นลายนัก เด็กแสบ ผมบอกหรือยังว่าแฟนผมน่ะ ... ลูกเล่นเยอะ ไอ้สายตาหวาน ๆ แบบนั้น สยบคนมานับต่อนับแล้ว แต่ขอโทษไม่ใช่กับผีครับ ใครจะไปยอม ในเมื่อสิ่งที่จะได้รับมันคุ้มค่าขนาดนั้น (เอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอม) เฮ่อ! แต่เพราะไอ้การ์ดใบเดียวนั่นแหละ เหมือนยันต์ไล่ผีอย่างดีไม่มีผิด สามารถลากผมออกจากห้องได้ ไม่ใช่ไม่เสียดาย ออกจะเสียดายมากอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าลองคิดอีกที ทำให้ผีอย่างผมได้มาอยู่กับที่รัก ....... ยิ่งกว่าคุ้ม ว่าแล้วก็กะจะย้ายมาอยู่กับแก้วใจซะเลย ... คุ้มมมมมมมมมม ครับ

..................................................................................

09.30 น. หน้าบริษัท

ชายหนุ่มเดินจูงมือแฟนสาว กุมไว้แน่น ไม่สนสายตาใคร ที่มองมา ในขณะที่แฟนสาวก็พยายามจะดึงมือออก จนทำให้แฟนหนุ่มชักสีหน้าไม่พอใจ

“เป็นอะไรครับ ทำไมไม่ยอมให้โทโมะจับมือหล่ะ” กล่าวถามแฟนสาวเสียงเข้ม ไม่ชอบท่าทีแฟนสาว

“ก็ ... ......”

“ก็อะไร ….” กระตุกมือเรียวเข้าหาตัว หากเค้าไม่ได้คำตอบ เค้าก็ไม่ยอมเหมือนกัน

“ก็ ..... แก้วกลัวแฟนคลับโทโมะ จะโกรธอ่ะ ปล่อยเถอะนะ แค่เดินคู่กันก็ได้เนอะ”  กล่าวยิ้ม ๆ (แต่มันไม่ช่วยอะไรหรอกแก้วใจ)

“หึ แฟนคลับโทโมะไม่โกรธหรอก พวกเขาน่ารัก แล้วก็เข้าใจอะไรง่ายครับ แต่ที่โทโมะเข้าใจตอนนี้คือ นี่ไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงใช่มั้ยที่รัก โกหกแฟนตัวเองไม่น่ารักนะครับ คนรักกันเค้าต้องไม่มีความลับต่อกัน งั้นบอกมา ถ้าไม่บอกคงไม่แค่จับมือโชว์แฟนคลับครับ เพราะโทโมะคงทำอะไรที่มากกว่านั้น ... แล้วไม่ต้องให้บอกนะว่าทำอะไร” บอกสาวหน้าหวาน พร้อมส่งสายตาหวานเจ้าเล่ห์ ค่อย ๆ เลื่อนหน้าเข้าหาหน้าสวย

แก้ว // เฮ้ย ! ผีดิบฉลาดชะมัด ไม่เคยสักครั้งที่แก้วหลอกเค้าได้ ... แพ้ทางกันเห็น ๆ แต่ก็จริง คนรักกัน ย่อมไม่มีความลับ อย่างนี้ค่อยสบายใจหน่อย อยากรู้ใช่ไหมผีดิบ งั้นแก้วใจจะบอกให้

“เอ่อ .. ก็เฮีย กับซ้อบอกว่าขอเวลา 2 อาทิตย์ ตอนนี้ยังไม่ให้แก้วเจอใคร ทั้งเพื่อน ทั้งแฟนคลับ รวมถึงแฟนผีดิบตรงหน้าคนนี้ด้วย”  พูดเสร็จก็เอานิ้วเรียวอีกข้าง จิ้มเข้าที่หน้าผากหนุ่มหน้าหวาน ดันไว้ไม่ให้เข้าใกล้มากกว่านี้ .... แค่นี้หัวใจก็จะออกมาเต้นนอกหน้าอกแล้วค่ะ

“ทำไม เฮียกับซ้อคิดจะแกล้งโทโมะแน่ ๆ ไม่ได้โทโมะจะไปคุยให้รู้เรื่อง” กล่าวเสียงฉุน ๆ พร้อมลากร่างบางเข้าบริษัทหวังจะคุยกะเจ้านายให้รู้เรื่อง

“โทโมะ” ฝืนตัวเองไว้ไม่ยอมไปตามแฟนหนุ่มลาก

“แก้วว่า เฮีย กับ ซ้อ ต้องมีเหตุผล เชื่อสิ แค่ 2 อาทิตย์เอง แล้วตอนนี้โทโมะก็ได้คีย์การ์ดห้องแก้วไปแล้ว แค่ไม่เจอกันที่บริษัทไม่เห็นเป็นอะไรเลย ยังไงตอนเช้าก็มาพร้อมกัน ตอนเย็นก็กลับพร้อมกันอยู่แล้ว .... แก้วไม่เคยเห็นโทโมะดื้อกับเฮีย ถ้าโทโมะดื้ออย่างนี้เฮียคงตำหนิแน่ ๆ แก้วไม่อยากให้ใครว่าโทโมะได้นะ”

เหตุผลแฟนสาว เล่นเอาร่างสูงอึ้ง ไม่นึกว่าเธอจะห่วงและแคร์เค้ามากขนาดนี้ ทำเอาผีดิบยิ้มแก้มปริ

“จุ๊บ .... ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวตอนเย็นกลับบ้านพร้อมกันนะครับ รอโทโมะด้วยนะที่รัก” หอมแก้มแฟนตอนคนตัวเล็กเผลอ แล้วรีบวิ่งเข้าบริษัท

“ไอ้ผีดิบบ้า” กล่าวเบา ๆ หน้าแดง โดยไม่ต้องเติมแต่งเครื่องสำอางใด ๆ

.......................................................................

ห้องประชุม

“มากันครบหรือยัง เฮียจะได้เริ่มประชุมเตรียมงานคอนเสริต์ ... เอ ลองนับเด็ก ๆ ดูว่ายังขาดใคร” โทรฯ ถามผู้จัดการของเด็ก ๆ ในสังกัด

“ครับเฮีย เดี๋ยวเอเช็คแปปนึงครับ เฟย์ ฟาง อยู่ครบ สมาชิกเคโอ 1 2 3 4 .... เฮ้ย หายไปหนึ่งครับเฮีย” พี่เอ บอกบอสใหญ่เสียงตกใจสุดขีด

“ใคร ...ทำไมไม่รักษาเวลานะ น้องเขื่อนหล่ะสิ”

“ไม่ใช่ครับ เขื่อนมาแล้ว ... แต่คนที่สายคือคนที่ตรงเวลาที่สุดครับ”

“ผีดิบนะหรือ เอโทรไปหาซิ ว่าเป็นอะไรหรือป่าว ปกติโทโมะตรงเวลา ไม่เคยสายถ้าไม่มีเหตุสุดวิสัยจริง ๆ แล้วเดี๋ยวผมจะไปเจอพวกเด็ก ๆ ที่ห้องประชุมเลยแล้วกัน”

“ครับ ......” กดโทรศัพท์หาชายหนุ่ม แต่โทรเท่าไรก็โทรไม่ติด ปิดเครื่องอีกต่างหาก ซวยแล้วเอฟู

“ป๊อป ผีดิบไม่สบายรึป่าว ทำไมยังไม่มา แล้วพี่โทรไปทำไมไม่ติดหละ โทโมะบอกรึป่าว” ร้องถามบอสใหญ่แห่งเคโอ

“พี่โทรให้มือหงึกก็ไม่ติดหรอกครับ มันปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อคืน ตอนนี้พวกผมก็ไม่รู้ว่ามันอยู่ไหนครับ” ป๊อปปี้ละจากการคุยกับแฟนสาว กล่าวบอกเสียงเซ็ง ๆ ในพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปของเพื่อนสนิท แค่ข้ามคืนเปลี่ยนไปมากนะไอ้ผีดิบ

“มันอยู่กับสาวคร๊าพ...........” เสียงแป้นแล้นของหนุ่มหน้ายาว ส่งเสียงบอก แล้วหันกับไปแหย่สาวเฟย์ต่อ จนมือเล็กตีที่แขนแรง ๆ

“เขื่อน จริงรึ ล้อพี่เล่นรึป่าว ผีดิบนะหรือจะมีสาว หึ สงสัยน้ำจะท่วมกรุงเทพครับ แล้วพี่จะตอบเฮียไงเนี๊ยะ เฮ่อ!”

“เฮียมาแล้วครับ” จงเบหนุ่มเกาหลี บอกสมาชิกในห้องประชุมพร้อมกับเก็บ I phone ในมือเข้ากระเป๋า แล้วสะกิดเคนตะให้ปิดเพลง เตรียมพร้อมประชุม ทุกคนขยับขยายนั่งกันเรียบร้อย ต่างกับเมื่อสักครู่ลิบลับ

“เอ มาครบรึยัง โทโมะมารึยัง โทรตามแล้วว่าไง” บอสใหญ่ร้องถาม

“ปิดเครื่องครับเฮีย พวกเด็ก ๆ บอกว่าติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เมื่อคืนครับ แต่น้องเขื่อนพูดแปลก ๆ บอกว่าโทโมะอยู่กับผู้หญิงครับ”

“จริงเหรอครับ น้องเขื่อน”

“ครับเฮีย ... น้องเขื่อนไม่ได้หลอกด้วย ป๊อปเป็นพยาน ใช่ป่าว” อ้าวไอ้นี่ โยนมาซะงั้น

“ครับเฮีย แต่ผมได้ยินเสียงแว่ว ๆ ก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ ครับ” งานเข้าแน่แก ไอ้ผีดิบ

“ติดต่อไม่ได้ ไม่รู้อยู่ไหน ... มีใครให้คำตอบเฮียดีกว่านี้รึป่าว โอ๊ยกลุ้ม เอาหล่ะเริ่มประชุมเลยแล้วกัน เดี๋ยวเฮียเคลียร์โทโมะเอง” บอสใหญ่ บ่น

..................................................................

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“จะได้ประชุมมั๊ยครับ อะไรกันอีก เฮ่อ! เข้ามาได้”  เฮียเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ

“ขอโทษที่มาสายครับ”

“เฮ้ย! …… โทโมะ”

ป๊อปปี้ // ฟังจากน้ำเสียงทุกคนคงรู้นะครับว่า ตกใจกันสุด ๆ จะไม่ให้ตกใจได้ไงครับ ก็สภาพไอ้ผีดิบที่เห็น เสื้อก็โอเคอยู่หรอกแต่อย่างอื่นไม่ ........ สภาพที่ผมเห็นก็คือ เสื้อเชิ้ตลาย ขาว  - ดำ อืมก็ดูดี แต่ไอ้กางเกงสีขาวขาสั้นตัวเมื่อวาน กับรองเท้าผ้าใบคู่เดิมเนี๊ยะ บอกตรง ๆ ครับ มันไม่เข้ากันเสียเลย หมดครับ หมดโทโมะ เคโอติค หนุ่มหล่อมาดนิ่ง แต่งตัวเนียบ แต่นี่ .... เฮ่อ ! แต่ก็ต้องยอมรับอยู่เหมือนกันครับว่ามันก็ดูหล่อไปอีกแบบ

“ไอ้ผีดิบ ไปทำไรมาวะ ดูแต่งตัวดิ 55555” หนุ่มหน้ายาวหัวเราะดังลั่น ในเทรนการแต่งตัวใหม่ของเพื่อนญี่ปุ่นหน้าหล่อ

“ไอ้เขื่อน ไปแซวมัน เดี๋ยวมันก็โกรธหรอก แกก็รู้ว่ามันไม่ชอบให้ใครล้อ” เคนตะร้องห้าม และพยายามกั้นเสียงหัวเราะของตัวเอง

“ใช่ครับ เวลาโทโมะโกรธน่ากลัวมากด้วย  หึ หึ หึ” จงเบกล่าวปรามเขื่อน แต่ก็อดขำไม่ได้เหมือนกัน

“เฮ้ย พอแล้วเกรงใจเฮีย มาดิไอ้ผีดิบยืนให้เขาหัวเราะอยู่ได้ พวกแกก็เหมือนกัน ถ้าไอ้โมะโกรธ อย่ามาให้ข้าช่วยแล้วกัน” บอสใหญ่แห่งเคโอบอก

คิก คิก คิก ..... เสียง 2 สาว เฟย์ ฟางหัวเราะ

“ขอโทษนะโทโมะ ฟางพยายามกั้นแล้ว เอาแหละไม่ขำแล้ว เฟย์ก็หยุดด้วย หึ หึ”

“เอาดิไอ้ป๊อป ดุฟางดิ ดุแต่เค้า เค้าน้อยใจนะ” เสียงตาเขื่อนอีกตามเคย

“ไอ้เขื่อน เดี๋ยวเจอกัน เฮียครับพวกเรามาครบแล้วประชุมได้แล้วครับ”

55555555555 ...... เสียงบอสใหญ่ขำออกมาดังลั่น

“ขอโทษครับโทโมะ อย่าโกรธเฮียนะ แต่กลั้นไม่อยู่จริง ๆ 555 อัลบัมใหม่เคโอ เอาเทรนแต่งตัวแบบโทโมะดีไหม แล้วทำไมมาสายล่ะครับ”

“ขอโทษครับ พอดีผมหลง......หลงทางนิดหน่อยครับ”  กล่าวบอกนายใหญ่ นอกจากจะไม่โกรธที่เพื่อน ๆ ล้อเลียนแล้ว ยังยิ้มแปลก ๆ ให้ทุกคนในห้อง

โทโมะ // อยากบอกใจจะขาดว่าหลงใคร แต่ก็ได้แต่ทำไม่รู้ไม่ชี้ อยากห้ามไม่ให้เจอ ... แต่คงไม่ทันแล้วครับเฮีย ผีดิบนอนกอดทั้งคืน .... ก็เหลือแต่พวกเฮียนี่แหละครับ ที่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย

“งั้นเริ่มประชุมเลยแล้วกันครับ”

****************************************

ห้องซ้อม

หญิงสาวเดินเข้ามาในห้อง พร้อมรอยยิ้ม

“สวัสดีค่ะ ขอโทษที่แก้วมาสายพอดี เอ่อ รถติดนะคะ” กล่าวโกหกคำโต

“พี่นึกว่าแก้วจะไม่ยอมมาซะแล้ว เดี๋ยวพี่โทรบอกซ้อก่อน ซ้อมารอเราสักพักแล้วเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้เอง” ครูสอนเต้นคนหนึ่งกล่าวบอก พร้อมรีบกดโทรศัพท์ บอกนายหญิง

“ไงแก้ว ซ้อนึกว่าหนูจะทิ้งเฮียกะซ้อไปซะแล้ว” นายหญิงกล่าวส่งเสียงทักทายร่างบาง ด้วยความเอ็นดู

“แก้วขอโทษค่ะ พอดีรถติด แก้วรีบ ๆ เลยลืมโทรมาบอกก่อนค่ะ”

“ไม่เป็นไรจ่ะ แค่แก้วกลับมาซ้อกับเฮียก็ดีใจแล้ว” กล่าวบอกเสียงตื่นตัน

“เอาแหละ พวกเรามาคุยเรื่องแผนงานกันดีกว่า พอดีอีก 2 อาทิตย์ จะมีคอนเสริต์ใหญ่ เคโอติค กับ เฟย์ ฟาง .... (นิ่งเว้นคำพูด) แก้ว พวกเราอยากให้การแสดงออกมาประทับใจแฟนคลับมากที่สุด ซ้อจึงอยากให้แก้วเป็นแดนเซอร์ให้ เรื่องท่าเต้นก็ต้องเป็นหน้าที่ของพวกเราที่ต้องช่วยกันคิด แต่ต้องยึดท่าเต้นหลักของแต่ละเพลง เดี๋ยวฝ่ายฝังการแสดงคงจะเอารายชื่อเพลงที่ใช้มาให้ ตอนนี้คงประชุมกันอยู่ นี่แหละคืองานของเรา แก้ว เป็นแดนเซอร์ให้เคโอนะ เอาแหละเตรียมตัวกันแล้ว แก้ว เดี๋ยวซ้อขอคุยด้วยส่วนตัวแปปนึงนะ”

“ค่ะ” หญิงสาวกล่าว แล้วเดินตามนายหญิงไป

“นี่เป็นเหตุผลที่เฮียกับซ้อยังไม่อยากให้แก้วเจอเพื่อน ๆ คือเราอยากเซอร์ไฟส์ แฟน ๆ ของเรานั่นแหละ แล้วก็เคโอติค กับเฟย์ฟางด้วย”

“แล้วแก้วต้องทำไงบ้างคะ”

“ก็ออกไปเต้นให้เคโอ แล้วตอนโชว์ของเฟย์ ฟาง เราก็ออกมารวมกันเหมือนเดิมเป็น เฟย์ ฟาง แก้ว ไงลูก ว่าแต่ยังไม่มีใครเจอลูกนะ”

“เอ่อ ... ยังค่ะ... งั้นหนูไปเตรียมคิดโชว์กับพวกพี่เค้าก่อนนะคะ”  

“จ่ะ ..... แต่เดี๋ยวแก้ว คอหนูไปโดยอะไรมาลูก เป็นจ้ำแดง ๆ นั่นหน่ะ” สายตานายหญิง เหลือบเห็นรอยแดงจาง ๆ ตัดกับผิวขาวนวลบริเวณคอขาว ๆ ของสาวร่างบาง

“เอ่อ ... พอดีแก้วโดนยุงกัดนะค่ะ” กล่าวบอกแล้วรีบเอาจับคอเสื้อเพื่อปิดรอย

“งั้นทายาซะนะลูก อย่าเกาล่ะเพราะซ้อว่าหนูคงแพ้ยุงแน่ ๆ ซ้อไม่กวนหนูแล้วไปนะ”

เฮ่อ! แก้วว่าแก้วใส่เสื้อที่มันมิดชิดแล้วนะ ซ้อยังจะมองเห็นอีก ฮึ่ม ผีดิบเอาแต่ใจ บอกอะไรไม่เคยเชื่อ ...... ซ้อค่ะ แก้วขอโทษนะ ก็เรื่องที่แก้วโกหกว่ายังไม่เจอใคร ... จะให้บอกอย่างไงหล่ะ ในเมื่อแก้วเจอผีดิบตั้งแต่วันแรก เอ่อ ... แล้วถ้าซ้อรู้ว่าผีดิบไปนอนห้องแก้ว ซ้อจะโกรธรึป่าวค่ะ ... แก้วขอโทษนะคะ เห็นทีแผนเซอร์ไฟส์ครั้งนี้ คนที่จะเซอร์ไฟส์ที่สุด คงต้องเป็นเฮียกับซ้อแล้วแหละค่ะ  ..... ฮึ่ม ผีดิบบ้า