Back Togeter

06.00 น.

แสงอาทิตย์ ยามเช้าปลุกหญิงสาวให้ตื่นก่อน

แก้วมองหน้าหวาน ๆ ของหนุ่ม รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าสวย ก่อนจะค่อย ๆ ยันตัวเองลุกขึ้นพร้อมยกแขนของแฟนหนุ่มที่โอบเอว ออกอย่างเบามือ เพราะกลัวว่าหนุ่มหล่อจะตื่น แล้วรีบเข้าห้องน้ำชำระร่างกาย แต่งตัว แล้วออกมาเตรียมอาหารให้ผีดิบขี้เซา

.............................................................

อีกร่างบนเตียงใหญ่ เริ่มรู้สึกตัว มือค่อย ๆ ควานหาสาวที่นอนกอดทั้งคืน แต่ก็ต้องพบกับความว่างเปล่า เหมือนตัวเองติดสปริง ลุกขึ้น ก้าวเท้ายาว ๆ ตามหาคนรัก (ก็ไม่ได้อะไรมากครับ กลัวจะหนี้ไปอีก ถ้าเป็นอย่างงั้นผีดิบตายทั้งเป็นแน่ครับผม)

โทโมะ // แก้ว แก้วครับ อยู่ไหนครับ ออกมานะอย่าเล่นอย่างนี้นะครับ

ร้องเรียกแฟนสาวลั่นห้อง พร้อมเปิดทุกห้องที่มีอยู่ แต่ด้วยความร้อนรนทำให้ลืมไปว่าตัวเองอยู่ในห้องนอน …

แก้ว เมื่อได้ยินเสียงโวยวายของแฟนหนุ่ม ก็ระมือจากอาหารตรงหนี้ รีบเข้ามาดูในห้อง ว่าเกิดอะไรขึ้น

โทโมะ // แก้วอย่าทำอย่างนี้อีกนะ ไปไหมทำไมไม่บอก เป็นห่วงรู้ไหม

เมื่อเห็นร่างบาง ก็ลืมทุกสิ่ง รีบวิ่งเข้ามาคว้าหญิงสาวไปกอด (กลัวหายครับ)

“เป็นอะไรไป ฝันร้ายเหรอ แก้วอยู่นี่ไง” …. ถามหนุ่มตรงหน้า ทั้งห่วง ทั้งงง ว่าเกิดอะไรขึ้น

“โทโมะตื่นมาไม่เห็นแก้ว ก็นึกว่าแก้วหนี้ไปอีก ถ้าจะเป็นอย่างงั้น ช่วยฆ่าผีดิบให้ตายก่อนดีกว่า แล้วแก้วตื่น ทำไมไม่ปลุกล่ะครับ”

“แก้วเห็นว่าโทโมะหลับสบายอยู่ เลยไม่อยากปลุก นี่กะว่าทำอาหารเสร็จก็จะเข้ามาปลุก แต่ได้ยินเสียงโวยวายก่อน

จริงสิ แก้วทำอาหารค้างไว้ โทโมะรีบอาบน้ำนะ แล้วออกไปกินข้าวกัน แก้วจะไปดูในครัวต่อ”

ฟอดดดดดดดดดดด หอมแก้มสาว ซ้ายที ขวาที

“ครับผม สุดที่รัก”

“ครับก็ปล่อยสิค่ะ ฉวยโอกาสบ่อยไปแล้วนะ” ตีมือที่โอบรัดเอวเพื่อให้ปล่อย แล้วรีบวิ่งออกมาดูในครัว

…………………………………………………

แก้ว // ใครก็ได้บอกที ว่าแก้วมีแฟนหรือมีลูกคะ เช้าตื่นมา ไม่เจอก็โวยวายร้องลั่นห้อง เฮ่อ! หายไปไหนนะ โทโมะหนุ่มมาดนิ่ง ผู้เฉยชา ผีดิบไร้หัวใจ ถ้าใครจะบอกว่าเป็นอย่างงั้น แก้วขอเถียงค่ะ ... เพราะผู้ชายตรงหน้า ขี้อ้อน เอาแต่ใจเหมือนเด็กในร่างผู้ใหญ่ ต้องคอยตามใจอยู่เรื่อย

..............................................................................

โทโมะ // ผมไม่รู้หรอก ว่าผมเป็นอะไร แค่ตื่นมาไม่เจอใจก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มแล้วครับ กลัวไปซะทุกอย่าง ทั้ง ๆ ที่ก็นอนกอดอยู่เมื่อคืน คิดไปต่าง ๆ นา ๆ กลัวจะหายไปอีกแก้วใจของผม เป็นเอามากนะเรา เบื่อตัวเองจังครับ ทำไงได้ก็ใจผม อยู่กับแก้วใจ สุดที่รักไปแล้ว

..............................................................................

“ที่รัก .... โทโมะไม่มีเสื้อผ้าใส่ครับ” อาบน้ำเสร็จ เดินออกมากอดแฟนสาว ในสภาพผ้าขนหนูพันอยู่ช่วงล่างผืนเดียว

“โทโมะ แก้วเปียกหมดแล้ว อาบเสร็จทำไมไม่เช็ดตัว เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก” ดิ้นเพื่อให้หลุดจากพันธนาการที่โอบรัดร่าง

“ก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่ครับ ที่รักหาให้หน่อยสิ” ไม่ว่าเปล่า ลากแก้วใจเข้าห้องซะงั้น

“เลือกเองสิ เสื้อผ้าเต็มตู้ขนาดนั้น”

“จัดเสื้อผ้าให้แฟนแค่นี้ทำไม่ได้เหรอครับ แก้วใจ” กล่าวบอก สายตาหวาน น้ำเสียงเจ้าเล่ห์  

 “งั้น ไม่ต้องเป็นแล้วแฟน เป็นสามีแทนเลยแล้วกัน”

คว้าร่างบางมาบนเตียงนุ่ม แล้วตัวเองขึ้นค่อมไว้ไม่ให้หนีไปไหน

“ผีดิบ แก้วไม่เล่น ลุกไปแต่งตัวได้แล้ว เดี๋ยวเข้าบริษัทสาย”

“โทโมะ ก็ไม่เล่นครับ” กล่าวบอกแค่นั้น ปิดปากแฟนสาว ด้วยจูบที่แสนหวาน เนิ่นนาน ก่อนจะค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นเร่าร้อนและโหยหา

“อืมมมมม ...” ทุบอกแกร่งเบา ๆ เพื่อบอกให้รู้ว่าเริ่มหายใจไม่ออก เขาจึงละจากริมฝีปากแสนหวาน เปลี่ยนมาเป็นซอกคอขาวแทน ฝากรอยสีชมพู ตัดกับสีผิวไปทุกที่ ที่สัมผัส

“โทโมะ พอก่อนค่ะ แก้วทำงานวันแรกนะ ขอแหละ” ส่งเสียงหวานบอกคนเอาแต่ใจ น้ำเสียงขาด ๆ หาย ๆ (ก็อายนั่นแหละ)

มองหน้าแฟนสาวแสนรัก ตาหวานหยาดเยิ้ม พร้อมจะกลืนกินคงด้านล่างได้ทุกเมื่อ ถ้าไม่ติดที่เสียงหวาน ๆ ของสาวเจ้าขอไว้อย่างนั้น คงยากที่จะหยุดได้ … ทรมานอีกแล้วผีดิบ

จุ๊บ .... สัมผัสเบา ๆ ที่ริมฝีปากอวบอิ่มอีกครั้ง

“ฝากไว้ก่อนนะที่รัก คืนนี้ไม่รอดแน่” กล่าวยิ้ม ๆ กระซิบข้างหูคนด้านล่าง แล้วรีบลุกมาหาเสื้อผ้าในตู้

ผละออกจากร่างบางด้วยความเสียดาย ทำไงได้ ไม่อยากให้สุดที่รักโดนว่าได้ว่าทำงานวันแรกก็สาย แล้วอีกอย่างเค้าก็มีประชุมเหมือนกัน อยากลองเหมือนกันว่าโดดประชุมจะเป็นไง แต่ก็ลองไม่ได้ ฮึ่ม! ทำไมต้องทำงานวันแรกด้วยวะ......

...........................................................

แก้ว รีบลุกจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง แล้วรีบหาเสื้อผ้าให้

ไม่ได้กลัวผีดิบจะเป็นหวัดค่ะ กลัวตัวเองจะไม่รอดอีตาผีดิบซะมากกว่า ดูจากแววตาแล้ว ถ้าขืนให้อยู่สภาพนี้นาน ๆ ความปลอดภัยคงไม่เหลือ แล้วมีหวังได้โดนตำหนิแน่ ทำงานวันแรกก็สายซะแล้ว ส่วนเหตุที่มาสายไม่ต้องพูดถึง . อายแทบแทรกแผ่นดินแน่แก้วใจ

.................................................................

“ใส่เสื้อตัวนี้แล้วกันเนอะ ส่วนกางเกงผีดิบใส่กับแก้วไม่ได้แน่ ๆ” หยิบเสื้อเชิ๊ตลายดำ – ขาว ตัวโปรด ส่งให้แฟนหนุ่ม โดยหารู้ไม่ ชายหนุ่มไม่ได้สนใจเสื้อในมือสักนิด แต่สนใจคนตรงหน้ามากกว่า

สายตาแบบนี้อีกแล้วผีดิบ ให้ตายเถอะ จะแปดโมงแล้วด้วย

“โทโมะ แต่งตัวได้แล้ว ถ้าดื้ออย่างนี้คราวหน้าไม่ให้มานอนกับแก้วแล้วนะ” กล่าวเสียงเข้มดุเด็กในร่างผู้ใหญ่

ส่งตาหวานออดอ้อน แล้ว ดึงเจ้าตัวเล็กมากอดเสียดื้อ ๆ

“โดดงานกันป่ะ”

นั่นไง ว่าแล้ว ........................................ จะรอดมั๊ยเนี๊ยะ แก้วใจ

**************************************