sorry sorry ขอโทษทีนางร้ายคนนี้ขอเป็นนางเอง

“พี่ขอโทษ” ชายหนุ่มลูบหัวเล็กๆนั่นเบาๆเพื่อเป็นการปลอบโยนคนตัวเล็กที่นั่งสะอื้นกับไหล่กว้าง “แก้ว พูดอะไรกับพี่หน่อยสิ” โทโมะบอกแต่หญิงสาวก็ยังไม่หยุดร้องไห้ “พี่เกือบจะผิดสัญญานะรู้ไหม พี่รู้บ้างไหม” แก้วกระชากคอเสื้อชายหนุ่มอย่างแรง “แก้วครับ พี่ขอโทษยกโทษให้พี่นะ พี่จะไม่ทำแบบนี้อีก” โทโมะดึงหญิงสาวมากอด “ถ้ามีอีกครั้ง แก้วจะไม่ยกโทษให้ด้วย” แก้วกอดตอบชายหนุ่ม
 
“ถ้าพี่ทำอะไรผิด ขอโทษนะคะคนดี” โทโมะประทับริมฝีปากแนบลงไปอย่างแผ่วเบา “พี่ แก้วอยากไปเที่ยว” หลังจากปรับความเข้าใจกันก็พากันอาบน้ำแล้วมาอนกอดหันดูหนังบนเตียงนุ่ม เห็นฉากที่นางเองได้ไปเที่ยวทะเล หญิงสาวจึงหันมาบอกชายหนุ่ม “อยากไปไหนล่ะคะ” โทโมะหันมาถาม “แก้วอยากไปทะเลอ่ะ ไปกันไหมอาทิตย์หน้าแก้วหยุดพอดีนะคะ ชวนพวกฟางกับเพื่อนพี่ไปด้วยไง” แก้วซบลงบนอกกว้างถูหน้าไปมาเพื่ออ้อน “ก็ได้ค่ะ แต่อาทิตย์นี้พี่อาจจะไม่ค่อยกลับนะ เพราะว่าจะพาคู่หมั้นไปเที่ยว พี่ก็ต้องรีบเคลียงานรีบฝึกบินให้จบก่อนเพื่อน จะได้ไปด้วยกันไง” โทโมรีบอธิบายเหตุผลว่าทำไมถึงจะไม่ค่อยได้กลับเมื่อหญิงสาวเอ่ยชวนไปทะเล เขาอยากเคลียงานให้หมดแล้วไปเที่ยวโดยไม่มีงานมากวน
“แล้วแก้วอยากไปที่ไหนคะ บินไปฮาวายกันไหม” โทโมะถามเขามีเครื่องบินส่วนตัวที่จะสามารถไปไหนมาไหนก็ได้ตามต้องการ “ไม่อา แก้วเบื่ออยากอยู่ในประเทศมากกว่า แก้วอยากไปภูเก็ต” หญิงสาวบอกเพราะเป็นทะเลที่เดียวในประเทศไทยที่หญิงสาวยังไม่เคยไป “ก็ได้ค่ะ” ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์ไปหาเพื่อนหนุ่มเรื่องกำหนดการเที่ยวทันที ซึ่งทั้งเขื่อนและป็อปปี้บวกกับเคนตะละจงเบก็ขอติดสอยห้อยตามไปด้วย
 
ตึกนิเทศศาสตร์
 
ร่างสูงเพรียวระหงในชุดนักศึกษากำลังเดินเข้าตึกถ่ายภาพยนตร์แต่ก็มีคนสองสามคนเดินมาขอสัมภาษณ์เธอ เบลล์ ภัชพิชชานั่นเอง
“สวัสดีค่ะคุณเบลล์ ขอรบกวนเวลาสักครู่ได้ไหมคะ” สาวใส่แนนางหนึ่งถาม “ได้สิคะ” เบลล์ยิ้มหวานตอบ “เมื่อคืนมีข่าวว่าคุณเบลล์ไปที่เลดี้สจินนี่หรือคะ” “อ๋อ ใช่ค่ะ” “ทำไมนางฟ้าอย่างคุณเบลล์ไปในที่แบบนั้นคะ เพราะจากประวัติแล้วคุญเบลล์ไม่ชอบสถานที่ที่เป็นคลับนะคะ” “อ๋อ ก็มีบ้างน่ะคะ สังสรรค์กับเพื่อนๆ พอดีเป็นวันเกิดเพื่อนสนิทน่ะค่ะก็เลยไป ไม่ไปก็จะดูเสียมารยาทเอาน่ะค่ะ” เบลล์ยิ้มตอบแต่กลับคิดว่าประวัติชั้นนี่มันดีเกินไปหรือยังไงคลับผับบาร์น่ะ ที่โปรดชั้นเลย “อ๋อค่ะ งั้นรบกวนคุณเบลล์แค่นี้ เอ๊ะเดี๋ยวนะคะ มีแผ่วๆมาว่าคุณโทโมะไล่คุณออกมาไม่ใช่หรอคะ” สาวแว่นถาม “เอ่อ เพราะเค้าไม่ค่อยชอบให้เบลล์ไปที่แบบนั้นน่ะค่ะแล้วเบลล์ก็ไปเต้นกันนิดนึงเค้าก็เลยให้กลับเพราะเห็นว่าเบลล์เป็นผู้หญิงไม่ควรกลับดึกน่ะค่ะ”(แถได้โล่) “อ๋อค่ะ แล้วสรุปความสัมพันธ์นี่ใช่เพื่อนกันจริงๆหรือปล่าวคะ” “อุ๊ยตาย ถามอะไรแบบนั้นคะเดี๋ยวน้องแก้วก็เข้าใจผิดหรอกเอาเป็นว่าเราเป็นเพื่อนที่มากกว่าเพื่อนกันน่ะค่ะ ขอตัวนะคะทุกคนพอดีเบลล์มีถ่ายหนังคณะน่ะค่ะ” เบลล์ยิ้มหวานก่อนจะสะบัดก้นเดินออกไป “หึ ถ้าชั้นตอบว่าเป็นมากกว่าเพื่อนจะว่าไงนะอ๊ะ” เบลล์ยิ้มก่อนจะแกล้งหยิบโทรศัพท์ออกมาคุยเสียงดังจงใจให้คนที่มาจากนิตยสารได้ยิน
“โมะหรอคะเบลล์ถึงตึกแล้วค่ะ อุ๊ยไม่ต้องค่ะไม่ต้องมาหาเบลล์มีถ่ายหนังคณะ ..จะมารับหรออืม งั้นไปทานข้าวเที่ยงกันดีกว่า..โมะคะเบลล์มีเรื่องอยากคุยกับโมะน่ะค่ะ...เราไม่ต้องหบลน้องแก้วอีกแล้วได้ไหมเปิดเผยซะทีเบลล์อึดอัดน่ะฮึก(แกล้งปาดน้ำตา)..ได้ค่ะแล้วเจอกันนะคะ รักนะคะ” เบลล์เก็บไอโฟนเครื่อสวยแล้วหลบดูมุมเสา
 
“นี่เธอๆ พรุ่งนี้เราได้สกูปใหม่แล้วแหละ” มิสแกละคนหนึ่งพูด “ใช่ๆเธอก็ได้ยินนี่ตายแล้วมีรักด้วยอ่ะเธอ” สาวแว่นพูดเสริม “งั้นเรารีบไปทำสกูปที่ตึกเถอะ” ว่าแล้วก็หายไป หญิงสาวที่หลบอยู่มุมนึงเดินออกมา
“น้องแก้วคะ จะเล่นกับพี่น่ะยังเร็วไป หึ กระดูกมันคนละเบอร์” ยิ้มหวานก่อนเดินเข้าตึกไป
 ______________________________________________________________
ฮาโหลวโย่เย่ วันนี้เก๊าโดนแมวกัดนิ้วก้อยเลือดสาด 5555 วันนี้ขออัพสองตอนนะคะสาเหตุมาจากแมวกัดนั่นแหละค่ะมันเลยพิมพ์ช้า กลัวว่ารีดเดอร์จะรอกัน :D
ตอบ:สาเหตุที่อัพดึกเพราะว่าไรท์เตอร์มีเรียนแล้วกลับมาถึงบ้านก็เย็นมากแล้วก็เลยกว่าจะคิดออกกว่าจะลีลาทำอะไรได้ก็ปาเข้าไปดึกมากๆเลยก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ./\.
เอาเป็นว่าหลังจากนี้จะพยายามอัพให้ไม่ดึกนะคะ สัญญาๆเกี่ยวก้อยเลย :D อย่าลืมติดตามและคอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้นักเขียนนักแต่งมือใหม่ด้วยนะคะ <3
ปอลอ:มีอะไรอยากถามถามมาได้หมดเลยนะแล้วไรท์เตอร์จะมาตอบให้นะคะ :D