Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ฉันนั่งนึกอยู่พักนึงก่อนจะกดมือถือโทรหายัยแก้ว ฉันรอสายอยู่แปบยัยนั่นก็รับ
 
"ว่าไงฟาง"
 
"วันนี้พ่อแกมาที่คลับหรือป่าว?"
 
"อาหะ ทำไมหรอ?"
 
"แล้วแกมาด้วยหรือป่าว?"
 
"อาหะ แกถามฉันทำไม"
 
"เออนา แกมาหาฉันหน้าผับนะ รถฉันอยู่ที่นี่"
 
"โอเคๆ"
 
ตู๊ด!
 
คุยจบฉันก็ตัดสายทันที ลืมบอกไปว่าพ่อของยัยแก้วก็เป็นหุ้นกับพ่อของฉันเหมือนกันเลยมาที่นี่กันบ่อย แต่บ่อยครั้งที่ยัยแก้วจะมา
 
"คุณหนูจะลงไปไหนครับ?"
 
ฉันที่กำลังจะก้าวลงจากรถต้องชะงักด้วยเสียงของลุงดิน
 
"อ๋อ พอดียัยแก้วก็มาที่นี่น่ะค่ะฟางเลยจะไปคุยด้วย"
 
"แต่อย่านานนะครับคุณหนูเกิดคุณท่านกลับมาไปเห็นคุณหนูลุงแย่แน่"
 
"ค่า แล้วเดี๋ยวฟางจะรีบมา" (ซะเมื่อไร)
 
ฉันรีบกระโจน(?)ลงจากรถแล้วมุ่งไปหายัยแก้วทันที
 
"มีไรฮะยัยฟู?"
 
เจอกันก็ถามเลยนะยัยเพื่อนบ้า -_-;;
 
"นายป๊อปปี้มาที่นี่"
 
"แล้วไงอ่ะ"
 
ช่างไม่รู้เรื่องอะไรเล๊ยย~
 
"เห็นรถนั่นหรือเปล่า?"
 
ฉันชี้ให้ยัยแก้วดูทางรถของนายนั่น
 
"อาหะ"
 
"ก็รถมันล็อกซึ่งก็แสดงว่านายนั่นเข้าไปข้างนั่น"
 
"เฮ้ย!แต่นายนั่นอายุไม่ถึง 20 นะ"
 
"ก็ใช่น่ะสิที่ฉันสงสัย"
 
"อย่าบอกนะว่าแกจะแอบเข้าไป?"
 
"แกนี่สมกับเป็นเพื่อนฉันจริงๆ"
 
"ฉันขอไม่เสี่ยงกับแกนะ"
 
"ดีที่แกขอ เพราะฉันจะเอาแกไปด้วย"
 
"อ้าว!!!"
 
ฉันลากยัยแก้วมาที่ด้านหลังของผับนี่เพราะฉันจำได้ว่าห้องลับบ้าบออะไรสักอย่างตั้งอยู่ที่ด้านหลัง
 
ตึก ตึก
 
"ยัยแก้วหลบเร็ว"
 
ฉันกระซิบบอกยัยแก้วให้หลบเมื่อหูฉันได้ยินเสียงคนเดินมา
 
"ป๊อปปี้นายจะเอาไง"
 
"เมื่อพ่อต้องการแบบนั้น ฉันคงต้องจัดการตระกูลนีระสิงห์"
 
"ซึ่งคนแรกก็คือฟางคนที่เรียนห้องเดียวกับเรา"
 
"ใช่"
 
หลังจากที่ได้ยินคำนั้นฉันถึงกับทรุดนายนั่นกำลังจะฆ่าฉันและครอบครัว และที่ทำให้ฉันทรุดกว่านั้นคือฉันจำได้แล้วว่าเขาคือใคร
 
 
 
 
**อย่าว่าแต่คนอ่านเลยที่มึน คนแต่งเองยัยมึนเลย 555 -_-;;**