Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ฉันเดินกลับมาที่หน้าประตูโรงเรียนที่ทุกคนรอฉันอยู่ ฉันยืนมองหน้านายป๊อปปี้อยู่พักนึงจนนายนั่นเลิกคิ้วถามฉันอย่าง
สงสัย
 
"มีไรหรือเปล่าฟาง?"
 
"เปล่าไม่มีไร"
 
อย่างน้อยก็ให้ฉันได้ไปอยู่กับพ่อฉันก่อน...
 
@บ้านนีระสิงห์
 
"ไอฟู แกเป็นไรหรือเปล่า?"
 
ยัยแก้วถามฉันเมื่อเห็นฉันเงียบมาตลอดทาง
 
"ป๊อปปี้"
 
ฉันไม่ตอบยัยแก้วแต่หันไปหาคนที่ฉันเกลียดที่สุดในวินาทีนี้
 
"อะไรหรอ?"
 
"พวกนายทำแบบนี้ทำไม?"
 
"ทำ ทำอะไร?"
 
"นายมาช่วยพวกเราทำไม มาดีกับเราทำไม!!"
 
"ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่าฉันอยากรักษาสัญญาที่ให้ไว้กับเธอ"
 
"พอเถอะ! หวายบอกฉันหมดแล้วว่าทั้งหมดนี่มันคือแผนของคุณอาพ่อของนายไงล่ะ!!"
 
"เธอพูดอะไรของเธอ?"
 
"ออกไป ออกไปจากบ้านของฉัน ออกไปจากชีวิตของฉันซะ!!"
 
ฉันพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งเข้าบ้านไป ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองพูดอะไรออกไปทั้งๆที่ฉันควรจะถามเค้า แต่...คนมัน
ไว้ใจมากเจอเรื่องแบบนี้มันก็ฟูมฟาย โวายวายเป็นธรรมดา...
 
"มันจริงหรอที่ยัยฟูพูดมา"
 
แก้วถาม
 
"มันไม่ใช่พวกเธอเชื่อใจฉันได้"
 
โทโมะอธิบาย
 
"แล้วที่ฟางพูดหมายความว่าไง"
 
เฟย์ยังคงสงสัย
 
"ไม่รู้สิเฟย์ แต่พวกเราไม่ได้ทำแบบนั้นแน่"
 
เขื่อนว่า
 
"เฮ้อ!ถ้างั้นช่วยไปส่งพวกเราที่บ้านหน่อยละกัน ไหนๆยัยฟางก็ไม่ไปคอนโดนายแล้วฉันก็ไม่อยากเห็นแก่ตัวเอา
ตัวรอดไป"
 
แก้วว่ายาวเหยียดพลางมองเข้าไปในบ้านของเพื่อนตัวเอง
 
 
 
20.31 PM.
 
"อ้าวหนูหวาย กลับมาแล้วหรอ"
 
"ค่ะคุณอา หวายจัดการดำเนินแผนไปขั้นนึงแล้วล่ะค่ะ"
 
"หึๆ ดีมากเลยหนูหวาย"
 
"ค่ะคุณอา พรุ่งนี้เราจะพาป๊อปปี้ โทโมะและเขื่อนกลับมาที่นี่ให้ได้ค่ะ"
 
หญิงสาวสแยะยิ้มอย่างสะใจ เรื่องนี้มันใกล้จะจบแล้วล่ะ!