Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ทำไมนายนี่มันดูเศร้าๆจังตอนเขื่อนพูดถึงแฟนเก่า แล้วนี่ฉันจะมาเป็นห่วงเป็นใยเค้าทำไมเนี่ย!!!
 
"พอๆฉันว่าเรามาปาร์ตี้คลายเครียดกันดีกว่า"
 
เมื่อเห็นท่าไม่ดี นายเขื่อนเลยเปลี่ยนเรื่องซึ่งนั่นทำให้ฉันเบี่ยงเบนความสนใจจากนายป๊อปปี้เป็นปาร์ตี้ทันที ใครมันจะมานั่งเครียดบ้าทั้งเรื่องตัวเองและเรื่องคนอื่นเล่า! -3- (เอ๊ะ!ฉันสนใจนายนั่นตั้งแต่เมื่อไร)
 
พวกเราปาร์ตี้กันจนถึงสี่ทุ่มเลยแยกย้ายกันไปนอน พูดถึงมันก็ปลดปล่อยดีเหมือนกันแหะ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่พ่อฉันเลิกคบกับพ่อนายป๊อปปี้ พ่อก็ไม่เคยให้ฉันออกไปเที่ยวไหนเลย ยกเว้นไปกับท่านหรือยัยแก้วมาที่บ้าน เฮ้อ!นอนดีกว่าพรุ่งนี้ฉันจะได้ไปหาพ่อสักที
 
...วันรุ่งขึ้น...
 
"ตื่นเต้นหรือไงถึงตื่นเร็วขนาดนี้"
 
ฉันที่ยืนเล่นอยู่ที่ระเบียงจำเป็นต้องหันไปดูผู้มาเยือนคนใหม่
 
"ถ้าเป็นนายก็คงตื่นเต้นเหมือนฉันนี่แหละ ผ่านเหตุการณืเกือบตายมาการได้เจอคนที่รักเป็นสิ่งดีที่สุด"
 
"..."
 
นายป๊อปปี้ไม่ได้ตอบอะไรฉันแต่หันมายิ้มให้ฉันแล้วเดินมายืนข้างๆฉัน ครั้งแรกมั้งที่ฉันเห็นนายนี่ยิ้มเป็นผ่อนคลายขนาดนี้ :)
 
"เอ้อ!จริงสิ"
 
ฉันที่เพิ่งนึกขึ้นได้เรื่องอักษรย่อที่เจอพร้อมกับยัยเฟย์ที่ห้องเก็บของร้างของโรงเรียนไม่เป็นลายมือของพวกเค้า ทั้งๆที่อักษรย่อเป็นชื่อของพวกเค้า
 
"มีไรหรอ?"
 
"ไอ้อักษรย่อที่กำไลข้อมือของพวกนายน่ะ"
 
ฉันชี้ไปที่กำไลของนายป๊อปปี้ นายนั่นเลยยกมาดู
 
"ทำไมล่ะ?"
 
"คือเช้าของวันเกิดเหตุน่ะ ยัยเฟย์ไปหลับอยู่ที่ห้องเก็บของร้างของโรงเรียน แล้วก็เจอกระดาษที่มีอักษรย่อเหมือนกับของพวกนาย แต่ลายมือของพวกนายกับลายมือที่เขียนกระดาษนั่นไม่เหมือนกัน"
 
นายป๊อปปี้ทำหน้าครุ่นคิดอะไรอย่างนึงก่อนจะขำออกมาเบาๆ
 
"ฮ่าๆ งั้นก็แสดงว่าตอนเธอชะโงกหน้ามาดูตอนฉันเขียนผลแลปก็เพราะเหตุนี้ล่ะสิ"
 
"อาฮะ"
 
ฉันยอมรับอย่างเสียไม่ได้
 
"กระดาษใบนั้นไม่ใช่ของพวกฉัน"
 
"หือ?"
 
"พวกฉันตกลงกันไว้ว่าจะไม่ทำอะไรพวกเธอ แล้วพวกฉันจะไปเขียนขู่พวกเธอทำไม"
 
"ก็จริง...แล้วเป็นไปได้มั้ยว่าจะเป็นฝีมือของคุณอา?"
 
"ฉันว่าไม่น่าจะใช่ และเฟย์ก็ไม่ได้หลับไปด้วย"
 
"หมายความว่าไง?"
 
ฉันถามอย่างอดไม่ได้ถ้าไม่ใช่ฝีมือของนายพวกนี้ ไม่ใช่ฝีมือคุณอา แล้วมันฝีมือใคร?
 
"ใครสักคนที่ร่วมมือกับพ่อฉันส่วนเฟย์อาจจะโดนย่สลบ เออว่าแต่กระดาษแผ่นนั้นตอนนี้อยู่ที่ไหน?"
 
"บ้า!กระดาษอัปมงคลอย่างนั้นใครจะเก็บไว้ ฉันทิ้งไปนานแล้ว"
 
"-_-;; งั้นก็ช่างเถอะ ไปปลุกยัยเฟย์กับยัยแก้วได้แล้ว"
 
"รู้แล้วน่า -0-"
 
ฉันเดินออกมาจากระเบียงแล้วตรงไปที่ห้องก็เห็นยัยเฟย์นั่งหวีผมอยู่ ส่วนยัยทอมแก้วน่ะหรอ...นอน! -_-;;
 
"ยัยแก้วตื่น ยัยแก้วตื่น!"
 
"อะไรห๊ะ!คนจะหลับจะนอน"
 
แล้วมันก็หลับต่อไป ไอ้....
 
ฉันหันไปมองหน้ายัยเฟย์อย่างขอความช่วยเหลือ ยัยเฟย์เลยเดินไปหยิบอาหารที่นายโทโมะยืนทำอยู่ในครัวมาตั้งไว้ข้างๆยัยแก้ว
 
"ไม่เกินห้าวินาที ยัยแก้วตื่นชัวร์ 1 2 3 4 ..."
 
"หอมจัง"
 
"เห็นมั้ยล่ะ?"
 
เออแหะ!ยัยแก้วตื่นจริงๆ ให้ตายเถอะเพื่อนฉัน
 
"ไปอาบน้ำแต่งตัวเร้วเข้า"
 
"เออๆ -3-"
 
หลังจากที่ยัยแก้วอาบน้ำเสร็จ พวกเราก็นั่งทานข้าวกันและเตรียมตัวออกเดินทางกัน ฉันเพิ่งจะรู้ว่านายพวกนี้พกปืนติดตัวกันด้วย น่ากลัว บรื้อ ~ ><
 
@บ้านนีระสิงห์
 
ตอนนี้รถของพวกเรามาจอดอยู่หน้าบ้านฉัน นายโทโมะกับนายป๊อปปี้ลงไปเช็คความปลอดภัยก่อนจะกวักมือให้พวกฉันลงมา
 
"พ่อคะ พ่ออยู่หรือเปล่า?"
 
ทำไมบ้านมันเงีบยแปลกๆ
 
"เฮ้ย!"
 
ยัยแก้วร้องขึ้นทำเอาฉันใจไม่ดี
 
"อะไร?"
 
"หรือว่าคุณอาจะ..."
 
"จะอะไรหือหนูแก้ว"
 
เสียงทุ่มๆที่ดังขึ้นจากระเบียงบันไดชั้นสองทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปดู พ่อฉันจริงๆด้วย
 
"พ่อคะ T^T"
 
"ร้องไห้อีกแล้วน้ายัยฟู"
 
พ่อขยี้หัวฉัน แต่ท่านหยุดกระทำนั้นเมื่อหันไปเห็นป๊อปปี้
 
"สวัสดีครับคุณอา สบายดีนะครับ"
 
"อะ อาสบายดี"
 
"พ่อคะป๊อปปี้เค้าช่วยพวกหนูไว้"
 
"หืม?"
 
"ก็ไหนที่คลับนั่น..."
 
"ผมก็แค่รับปากพ่อไปเท่านั้นแหละครับ ผมทำไม่ได้ผมขอโทษคุณอาด้วยนะครับ"
 
"ไม่เป็นไร แต่อาขอบใจมานะที่ช่วยลูกสาวอา แล้วก็ลูกของเพื่อนๆอาด้วย"
 
พ่อพูดก่อนจะจูงมือฉันลงมาข้างล่างแล้วเราก็นั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน
 
 
...แต่หารู้ไม่ว่าการกระทำเหล่านั้นของพวกเค้ากำลังถูกใครบางคนจำตามองอยู่...