Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

Fang Part
 
"ที่นี่ที่ไหนเนี่ย!"
 
ฉันเพิ่งฟื้นจากการที่คิดว่าตัวเองโดนยาสลบลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปทั่วบริเวณที่ตัวเองนั่งอยู่
 
"ยัยแก้วยัยเฟย์ตื่นเร็ว"
 
ฉันทั้งต่อย ตบ ตี ให้ยัยแก้วและยัยเฟย์ตื่น
 
"นี่มันที่ไหน มันไม่ห้องแลปที่เราอยู่เมื่อกี้นี่นา?"
 
เฟย์หันมาถามฉัน
 
"ฉันเองก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนที่ฉันเดินหาพวกแกก็มีคน... ใช่!! มีคนโปะยาสลบเรา"
 
"ห๊า แล้วใคร?!"
 
ยัยแก้วถาม
 
"ถ้ารู้แล้วฉันจะมานั่งนึกให้เสียเวลาทำไมเล่า -0-"
 
ตึก ตึก ตีก
 
"มีคนมา"
 
ฉันพูดแค่นั้นยัยแก้วกับยัยเฟย์ก็กระโจนมานั่งข้างฉัน
 
"ตื่นแล้วหรอหลานฟาง"
 
ผู้ชายวัยกลางคนที่เพิ่งเดินเข้ามาถามฉันอย่างเป็นห่วง(ปนประสงค์ร้าย) ฉันจำเขาได้
 
"ใครอ่ะไอฟู?"
 
ยัยแก้วกระซิบถามฉัน
 
"พ่อป๊อปปี้"
 
แต่ฉันไม่ได้กระซิบยัยแก้ว แต่ฉันกลับตะโกนออกมาเพื่อให้พ่อของนายป๊อปปี้ได้ยิน
 
"ว้าว!อาดีใจจังที่หนูยังจำอาได้"
 
"ถ้าเลือกได้ฟางก็ไม่อยากจำหรอกค่ะ ใครที่ไหนอยากจะจำคนที่จะฆ่าตัวเอง"
 
"แหมๆ ไม่เจอกันนานหนูนี่กล้าหาญกว่าเดิมนะเนี่ย"
 
"จะฆ่าก็รีบฆ่าเถอะค่ะ!!"
 
"ถ้ารีบฆ่ามันก็ไม่สนุกน่ะสิ อุตส่าห์มีลูกศัตรูแถมด้วยหุ่นส่วนของศัตรูมาอยู่ในมือแท้ๆมันก็ต้องทรมานกันหน่อยสิ พ่อพวกหนูจะได้เจ็บไง"
 
"ลุงซาดิสป่ะเนี่ย!"
 
ยัยแก้วพยายามข่มตัวเองแต่ก็ทำไม่ได้เลยโพ้งออกไปเต็มๆ -..-
 
"หึ! เอาตัวไปขังไว้ สองคนนี้ไว้ห้องนี้ส่วนลูกสาวเพื่อนรักฉันเอาไปอีกห้องนึง"
 
พ่อของนายป๊อปปี้แสยะยิ้มก่อนที่จะออกคำสั่งลูกน้อง
 
"ปล่อยเพื่อนฉันนะ"
 
นั่นคือเสียงของยัยเฟย์ที่เมื่อมีไอ้ทึก(?)สองคนมาลากฉันไปอีกห้องนึงตามคำสั่งเจ้านาย
 
"เงียบๆไปเลย!"
 
ไอ้ทึกมันตวาดยัยเฟย์ก่อนที่จะลากฉันไปต่อ
 
นายป๊อปปี้นายผิดสัญญาฉันอย่างรุนแรง!