Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ยัยแก้วปล่อยให้ฉันยืนซึมอยู่พักนึงก่อนจะลาก(?)ฉันออกมาจากด้านหลังของผับซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่นายป๊อปปี้และเพื่อนของเค้าอีกสองคนเดินออกมาพอดี
 
"ไอฟูเอาไง?"
 
ยัยแก้วก้มลงมากระซิบกับฉัน 
 
"แล้วแกจะยืนให้ฆ่ารึไง"
 
ฉันพูดกับก้าวช้าๆออกไปขากตรงนั้นโดยที่มีสายตาของนายพวกนั้นมองตามมา
 
"เดี๋ยวก่อน!"
 
พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูยังไม่อนากตาย >_< แกจะเรียกฉันทำมายยยยอีตาป๊อปปี้~~
 
"มีไีร"
 
ยัยแก้วหันขวับไปถาม ได้สิคนที่ตายมันฉันไม่ใช่แก ถึงได้กล้าน่ะ
 
"พวกเธอมาทำไรที่นี่?"
 
"มาซักผ้ามั้ง"
 
"ยัยแก้ว!"
 
ฉันพูดพร้อมกับหยิกยัยแก้วที่แขน
 
"พวกเราขอตัวก่อน"
 
ฉันพูดก่อนที่ลากยัยเพื่อนบ้าของออกมาจากตรงนั้น
 
"ลากฉันมาทำไมยัยฟู"
 
"บอกฉันให้เลี่ยงแล้วไปกวนเค้าทำซากอะไรย่ะ -_-;;"
 
"โทษที"
 
"งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะออกมาแล้ว"
 
"อือ"
 
เมื่อแยกกับยัยแก้วเสร็จฉันก็วิ่งไปที่รถในทันที ฉันไม่ได้กลัวนะแค่ตั้งหลังเฉยๆ -3-
 
"หนีอะไรมาครับคุณหนู?"
 
"หนูเหมือนคนหนีอะไรมาหรอคะ"
 
"ครับ แล้วหนีอะไรมาหรอครับ"
 
"เปล่าค่ะเปล่า แล้วพ่อจะออกมาหรือยังคะ"
 
"ปกติก็เวลานี้นะครับ แต่นี่ยังไม่เห็นเลย"
 
"หรือว่าพ่อจะ..."
 
"จะอะไร จะแช่งพ่ออีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย"
 
ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อคุณพ่อเปิดประตูเข้ามานั่งในรถข้างๆฉัน
 
"ฟางเปล่าแช่งนะคะ แค่สงสัย"
 
"ฮ่าๆพ่อไม่เป็นไรหรอกนา ออกรถเลย"
 
พ่อเอามือมาลูบหัวฉันก่อนที่จะสั่งให้ลุงดินออกรถ
 
@บ้านนีระสิงห์
 
เมื่อมาถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันทีจัดการโทรหายัยเฟย์เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เพราะครอบครัวของเฟย์เองก็เป็นหุ้นส่วนกับพ่อฉันเหมือนกัน (รู้มาจากพ่อ)
 
[งั้นก็แสดงว่าใครที่เป็นหุ้นส่วนกับพ่อแกก็เดือดร้อมหมดน่ะสิ]
 
"ฉันว่าไม่ ครอบครัวของนายป๊อปปี้ตั้งใจจะทำลายครอบครัวฉันอย่างเดียว"
 
[แม่เจ้า! ฟางแกใจเย็นๆนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน]
 
"โอเคจ้ะ แค่นี้นะ"
 
ฉันกดวางสายจากยัยเฟย์ก่อนจะฟุบตัวลงไปนอน พรุ่งนี้ฉันจะเอายังไง จะให้ฉันเลี่ยงยังไงในเมื่ออีตานั่นกับเพื่อนอยู่ห้องเดียวกับฉัน จะให้ฉันหนีไปเรียนบนหลังคาหรือไง ชิ! -_-;;