Love Really? ไม่จริง!ฉันรักนายมาเฟียเข้าแล้ว

ยัยแก้วปล่อยให้ฉันยืนซึมอยู่พักนึงก่อนจะลาก(?)ฉันออกมาจากด้านหลังของผับซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่นายป๊อปปี้และเพื่อนของเค้าอีกสองคนเดินออกมาพอดี

"ไอฟูเอาไง?"

ยัยแก้วก้มลงมากระซิบกับฉัน 

"แล้วแกจะยืนให้ฆ่ารึไง"

ฉันพูดกับก้าวช้าๆออกไปขากตรงนั้นโดยที่มีสายตาของนายพวกนั้นมองตามมา

"เดี๋ยวก่อน!"

พ่อจ๋าแม่จ๋าหนูยังไม่อนากตาย >_< แกจะเรียกฉันทำมายยยยอีตาป๊อปปี้~~

"มีไีร"

ยัยแก้วหันขวับไปถาม ได้สิคนที่ตายมันฉันไม่ใช่แก ถึงได้กล้าน่ะ

"พวกเธอมาทำไรที่นี่?"

"มาซักผ้ามั้ง"

"ยัยแก้ว!"

ฉันพูดพร้อมกับหยิกยัยแก้วที่แขน

"พวกเราขอตัวก่อน"

ฉันพูดก่อนที่ลากยัยเพื่อนบ้าของออกมาจากตรงนั้น

"ลากฉันมาทำไมยัยฟู"

"บอกฉันให้เลี่ยงแล้วไปกวนเค้าทำซากอะไรย่ะ -_-;;"

"โทษที"

"งั้นฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวพ่อจะออกมาแล้ว"

"อือ"

เมื่อแยกกับยัยแก้วเสร็จฉันก็วิ่งไปที่รถในทันที ฉันไม่ได้กลัวนะแค่ตั้งหลังเฉยๆ -3-

"หนีอะไรมาครับคุณหนู?"

"หนูเหมือนคนหนีอะไรมาหรอคะ"

"ครับ แล้วหนีอะไรมาหรอครับ"

"เปล่าค่ะเปล่า แล้วพ่อจะออกมาหรือยังคะ"

"ปกติก็เวลานี้นะครับ แต่นี่ยังไม่เห็นเลย"

"หรือว่าพ่อจะ..."

"จะอะไร จะแช่งพ่ออีกแล้วใช่มั้ยเนี่ย"

ฉันสะดุ้งโหยงเมื่อคุณพ่อเปิดประตูเข้ามานั่งในรถข้างๆฉัน

"ฟางเปล่าแช่งนะคะ แค่สงสัย"

"ฮ่าๆพ่อไม่เป็นไรหรอกนา ออกรถเลย"

พ่อเอามือมาลูบหัวฉันก่อนที่จะสั่งให้ลุงดินออกรถ

@บ้านนีระสิงห์

เมื่อมาถึงบ้านฉันก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันทีจัดการโทรหายัยเฟย์เพื่อเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง เพราะครอบครัวของเฟย์เองก็เป็นหุ้นส่วนกับพ่อฉันเหมือนกัน (รู้มาจากพ่อ)

[งั้นก็แสดงว่าใครที่เป็นหุ้นส่วนกับพ่อแกก็เดือดร้อมหมดน่ะสิ]

"ฉันว่าไม่ ครอบครัวของนายป๊อปปี้ตั้งใจจะทำลายครอบครัวฉันอย่างเดียว"

[แม่เจ้า! ฟางแกใจเย็นๆนะแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน]

"โอเคจ้ะ แค่นี้นะ"

ฉันกดวางสายจากยัยเฟย์ก่อนจะฟุบตัวลงไปนอน พรุ่งนี้ฉันจะเอายังไง จะให้ฉันเลี่ยงยังไงในเมื่ออีตานั่นกับเพื่อนอยู่ห้องเดียวกับฉัน จะให้ฉันหนีไปเรียนบนหลังคาหรือไง ชิ! -_-;;