ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 

 

 

‘sandara’

 

บ่าย 3โมง “กริ๊ง !!! กริ๊ง” เสียงนาฬิกาปลุก

 

“=_=”   ดาร่าลุกจากเตียงล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำทำธุระส่วนตัวเสร็จทุกอย่างก็ออกจากห้องน้ำมาเปลี่ยนเสื้อ

 

“อืม...วันนี้จะใส่เสื้ออะไรไปรับแทมินที่โรงเรียนดีน่ะ ~ “ ดาร่าจับคางตัวเองอย่างคิดๆ แหม่จะไม่ให้ฉันคิดได้ไงก็

 

ไปรับแทมิน (ลูกชายมินโฮ) ทีไรคนอื่นเค้าคิดว่าเป็นลูกฉันหมด ไม่มีใครกล้ามาจีบสักคนอายุก็ปาไปตั้ง 30แล้ว

 

-_-! แฟนสักคนอย่างไม่มีเลยตั้งแต่เลิกกับมินโฮครั้งนั้น วันนี้จะต้องแต่งตัวให้เหมือนกับเป็นพี่สาวของแทมิน！

 

ฉันเลือกชุดในตูเสื้อผ้าไปมาแต่ก็เหอะ....เอาชุดนี้ล่ะ เราต้องใส่ชุดที่มันมีสีสันเยอะๆ คิคิ  ดาร่าแต่งตัวเสร็จแล้วก็

ไปรับแทมินที่โรงเรียน

 

 

ที่โรงเรียน

 

“แม่ดาร่าครับ!!!! “ แทมินวิ่งเข้ามากอดดาร่า

 

“ป้าจ้า ป้าดาร่าไม่ใช่แม่ดาร่า”  ฉันตอบอย่างค้อนๆเด็กน้อย

 

“ครับๆ ป้าดาร่า...แล้ววันนี้จะทำไมอาป้ามินโฮไม่มาล่ะครับ” หนูน้อยแทมินถามฉันแล้วทำตาแบ๊ว ~

 

(@^_^@)~  อย่ามาทำตาแบ๊วใสฉันน่ะ ฉันยิ่งแพ้เด็กอยู่ด้วย

 

“อาป้ามินโฮทำงานยังไม่เสร็จน่ะครับเลยให้ป้ามารับก่อน เดียวเราไปอยู่ที่ ดาลอน กับป้าก่อนน่ะแล้วเดี๋ยวอาป้ามิน

 

โฮค่อยมารับ” ฉันตอบแทมินแล้วยิ้มให้ก่อนจุงมือขึ้นรถ

 

 

คลับดาลอน

 

“ทำไมวันนี้ไอ้แทคยอนมาเปิดคลับช้าจัง”

 

ฉันนั่งรอแทคยอนมาคลับตั้ง 1 ชั่วโมงกว่าแล้ว คลับของฉันจะเปิดตั้งแต่ 1ทุ่ม ถึงตีสาม แต่ไอ้พวกนั้นต้องมาเปิด

 

เตรียมของก่อนนิตอนนี้ก็จะห้าโมงเย็นแล้วเนียะยังไม่มาอีกฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดูตอนนี้แทมินนั่งเกมในipad อยู่

 

ตึกๆๆ

 

“สายแล้วๆ นูน่าต้องด่าแน่ๆ “ เสียงของผู้มาเยือนคนหนึ่งบ่น ทั้งครึ่งวิ่งครึ่งเดินแล้วล่วงหากุญแจในกระเป๋า

 

คร้าง!

 

“อ๋อยยย กุญแจตกอีก” ก้มลงเก็บกุญแจขึ้นมาแล้ววิ่งต่อเพื่อไปเปิดประตูหลังของร้าน

 

“อาแฮ้ม !! วันนี้มาช้าน่ะแทคยอน” ดาร่าที่นั้งอยู่ตรงเก้าอี้ทักขึ้น

 

“เฮ้ย!! นูน่า อยู่นี้ได้ไงอ่ะ” แทคยอนตกใจ

 

“ไม่ต้องมาถามฉัน วันนี้นายมาสาย!! ..... ดูแทมินด้วยน่ะ... ฉันจะไปทำผม” ดาร่ากอดอกพูดอย่างเนียนๆ

 

“โหยยยยย นูน่าเนียนตลอดอ่ะ” แทคยอนบ่นอย่างรู้ทันเพราะเมื่อไรที่เขามาสายเขาก็จะได้เลี้ยง เจ้าหนูแทมิน

 

ตลอด เพราะนูน่าของเขาจะแอบอู้งานไปเที่ยวทุกครั้ง

 

“เนียนอะไร!!  ไม่ต้องพูดมากฉันไปล่ะ เดี๋ยวฉันจะกลับมาดูความเรียบร้อยในร้าน”  ดาร่าพูดเสร็จก็หันหลังแล้ว

 

เดินขึ้นรถไปแทคยอนยื่นมองดาร่าจากไปอย่างเซ็งๆ

 

“เข้าไปในร้านเหอะ แทมิน” แทมินที่เล่นเกมไม่สนใจอะไรเลยก็เดินตามแทยอนเข้าไปในร้านเหมือนชินกับมัน

 

ร้านทำผม

 

“อันยอง ค่ะคุณซานดาร่าวันนี้จะมาทำผมทรงอะไรดีค่ะ” คุณโซฮี เจ้าของทักทายแล้วถามดาร่า ดาร่าเดินไปนั่งที่

 

เก้าอี้ตรงหน้ากระจกดูรอยตีนกา (บ้า! ถึงจะ30 ฉันก็ดูแลตัวเองน่ะย๊ะ -_-! )

 

“วันนี้ดาร่าจะมาย้อมสีผมค่ะ” ดาร่าหันไปตอบให้กับคุณโซฮี

 

“แหม่ คุณดาร่าอายุ 30แล้วหน้ายังเอ๊าะๆ อยู่เลยน่ะค่ะ อิอิ” คุณโซฮีพูดกับดาร่าอย่างยิ้มๆ

 

“แล้วคุณดาร่าจะย้อมสีอะไรดีค่ะ” คุณโซฮีถามฉันอีกครั้ง เอ่อ..จะย้อมสีอะไรดี...แล้วฉันก็หันไปเห็นลูกของคุณ

 

โซฮีกำลังดูการน์ตูน คิตตี้ อยู่ สีชมพูดีกว่ายังไม่เคยทำเลย

 

“เอาสีชมพูค่ะ” ฉันหันกลับมาตอบ

 

“ว๊ายยยย  คุณดาร่าเลือกสีผมได้แจ้มมากค่ะ ออกมาต้องสวยแน่ๆ” คุณโซฮีพูดอย่างถูกใจก่อนจะเดินไปเตรียม

อุปกรณ์

 

ระหว่างทำผม

 

“เหลือแค่ล้างสีย้อมผมออกแล้วเป่าผมแค่นี้ก็เสร็จแล้วค่ะ” คุณโซฮีหันมาพูดกับฉันคงจะเห็นฉันกำลังจะหลับ

 

แล้วน่ะสิท่า เฮ้อออ ย้อมสีผมเนียะนานจริงๆ

 

“ค่ะ”  ฉันตอบแล้ว ฝืนยิ้มให้คุณโซฮี

 

กริ๊ง  ~ เสียงเปิดประตู

 

“จะทำทรงอะไรดีค๊า ~ ” โซฮีรีบไปต้อนรับแขกอีกคนที่เข้าร้าน

 

“ย้อมสีผม” แขกคนนั้นตอบอย่างเรียบๆ ออกจะเย็นชา เอียงไปทางน่ากลัวหน่อยๆ นี้จะมาทำผมหรือว่าจะขู่เนียะ

 

ฉันไม่ได้หันไปมองลูกค้าที่เข้าร้านฉันเอื้อมมือไปหยิบหนังสือ นิตยสารขึ้นมาอ่านแก้เบื่อ

 

“ละ...แล้วจะย้อมสีอะไรดีค๊า” คุณโซฮีตอบอย่างกลัวๆ ลูกค้าคนนั้นไม่ตอบอะไรก่อนจะเดินมานั่งข้างดาร่าแทน

 

“สีชมพู” เขาตอบแล้วเอื้อมไปหยิบนิตยสารขึ้นมาดูเหมือนกัน

 

“ค่ะๆ” คุณโซฮีรีบตอบก่อนจะรีบวิ่งไปเตรียมอุปกรณ์

 

“วิคตอเรีย เธอไปดูแลคุณดาร่าก่อน ได้เวลาล้างผมแล้ว เดียวทางนี้ฉันจัดการเอง” คุณโซฮีกระซิบบอกพนักงาน

อีกคนเบาๆ

 

“ค่ะ คุณโซฮี” แล้วเดินไปหาดาร่า

 

“คุณดาร่าค่ะ ได้เวลาล้างผมแล้วค่ะ”

 

“อ๋อ! จ้า” ฉันตอบรับก่อนจะวางหนังสือลงแล้วเดินตามไปสระผม

 

ฉันสระผมเสร็จก็เดินเข้ามานั่งที่เดิม

 

“ฉันไม่ย้อมสีผมล่ะ ฉันจะตัดผมแทน”  ลูกค้าคนนั้นตอบอย่างเย็นๆ ฉันหันไปมองหน้าเขา อยากรู้จริงว่ามันเป็นใคร

 

เรื่องมากจริงๆ พอฉันหันไปเขาก็หันมาพอดีเลยทำให้สบตากันเล็กน้อย ก่อนเขาจะชักสีหน้าใส่ฉันแล้วหันไปมอง

 

กระจก... ไอ้นี้นี่!! ฉันมองหน้าเขาแล้วหันกลับมามองกระจกอย่างเคืองๆ

 

“อ๊า!! “ ฉันร้องเสียงหลง หันคอแรงไปหน่อย เจ็บชะมัด!คอจะเคล็ดไหมเนียะจับต้นคอตัวเองเบาๆ

 

“หึหึ...” นี้เขาหัวเราะเยาะฉันหรอเนียะ ฉันหันไปมองเขาอย่างเจ็บใจเล็กน้อย

 

“เป่าผมเลยค่ะ!!” ฉันหันไปตอบให้กับพนักงาน

 

ฉันเป่าผมจนเกือบแห้ง ตลอดที่เป่ามาเนียะฉันได้ยินเสียงไอ้เรื่องมากนั้นเปลี่ยนนี้เปลี่ยนนั้นตลอด ไม่ใช่ห้ามตัด

 

ตรงนั้น ตรงนี้ นี้เธอตัดผมเป็นหรือเปล่าเนียะ อ๋อยยย น่ารำคัญ ถ้าใครได้หมอนี้เป็นแฟนคงซวยตาย!! หน้าตาก็

 

หล่อน่ะ ตอนนี้คุณโซฮีเหมือนจะร้องไห้มากๆเลยดูเหมือนเธอจะกลัวเค้ามาก!

 

“เสร็จแล้วค่ะคุณดาร่า” พนักงานเป่าผมให้เสร็จแล้วเอาหวีมาหวีผมให้ เฮ้อ! ก็ดูดีเหมือนกันนี้ผมสีชมพู รู้สึกว่าฉัน

 

ทำทรงนี้แล้วหน้าจะเปร่งประกายเป็นพิเศษอาจเป็นเพราะสีจี้มั้ง

 

“ว๊ายยย คุณดาร่าสวยมากๆๆๆเลยค่ะ” พนักงานชมฉัน  โฮโฮ ! ╮(╯▽╰)╭ ช่วยไม่ได้ก็ฉันเกิดมาสวยนิ

 

“ขอบคุณค่ะ”

 

“ย๊า!!!! เธอไถ่ผมยังไงเนียะ!!” คนที่นั่งอยู่ข้างๆดาร่าตะโกนขึ้นมาทำให้ทุกคนในร้านตกใจรวมทั้งดาร่าด้วย

 

“ขะ...ขอ..ขอโทษค่ะคุณ จีดร้ากอน “ คุณโซฮีก้มหน้าขอโทษจียง แล้วจะร้องไห้ออกมา

 

“ฉันบอกให้เธอไถ่ผมอย่างนี่แต่เธอไถ่ให้ฉันอะไรเนียะ!!! “ จียงสยบอย่างหัวเสีย

 

“งั้น...เดี๋ยวฉันไถ่ให้ใหม่ค่ะ" คุณโซฮีจับแบตตาเลี่ยนสั่นๆ

 

“ไม่ต้อง!” จียงปัดมือคุณโซฮีอย่างหัวเสียแต่ปัดแรงไปหน่อยเลยทำให้!! แบตตาเลี่ยนไปไถ่ถูกหัวของซานดาร่า

ที่นั่งอยู่ข้างๆ

 

แค่ก!

 

O()O!!!  ทุกคนตกใจยังมาก!!! แม้แต่จียง

 

“ผมของฉานนนนนนนนนนน “/(ㄒoㄒ)/~~  ฉันตะโกนลั่นร้าน ฮือๆๆๆ ผมที่ฉันอุสาต์ไว้มาตั้งนาน ㄒAㄒ

 

‘แก!!!!!!  ไอ้ผู้ชายเรื่องมากกกกกกกกกกกกกกกกก’ ฉันโกรธอย่างแรงส์!! ฉันตะโกนใส่หน้าไอ้เวร! นี้อย่างดับ

 

อารมณ์ไม่อยู่ฉันด่าหมอนั้นเยอะมากจนตัวเขาหดลง ฉันกำมือแน่น!! เตรียมจะชกหน้า เพื่อให้หายแค้น

 

“จะจ้องอะไรนักหนา”

 

เพล้ง!!

 

ฉากความคิดที่ฉันกำลังด่ามันอยู่หายวาบไปในพรื้บตา มือที่กำลังกำแน่นอยูนั้นก็คายออก

 

“ก็นาย!......” ฉันชี้หน้าไอ้หมอนี้แล้วเขาก็จ้องหน้าฉันสลับกับนิ้วที่ฉันชี้เขาอยู่

 

แปะ!!

 

“อย่ามาชี้หน้าฉัน” เขาปัดมือฉันแล้วพูดอย่างเรียบๆแล้วหันกลับไปมองกระจกตามเดิม ไม่สนใจฉันเลยยยย!!!!! T^T

 

“ฮึม! คุณโซฮีค่ะช่วยมาเอาแบตตาเลี่ยนทีคุณถืออยู่เนียะมาไถ่ข้างให้ฉันได้ไหมค่ะ” ฉันหันไปถามคุณโซฮีที่ตอน

 

นี้กำลังทำหน้าลำบากใจอยู่ ... ฉันอยากจะร้องไห้ TAT

 

“เอ่อ....”

 

“หึ...ไปไถ่ให้เธอเถอะเดี๋ยวฉันจะย้อมสีผมเป็นสี ชม พู! ... ” ไอ้หมอนั้นเน้นคำว่าสีชมพูเหมือนจะประชดฉัน กวน

 

ประสาทมากกกก ยังแอบยิ้มเยาะเล็กน้อยน่ะเนียะฉันนั่งมองกระจกแล้วจิกมือยังโกรธๆ แต่ก็น่ะ ผมของฉานนนนน T^T

 

“ค่ะ..คุณจีดร้ากอน”  ฮึ...จีดร้ากอนหรอ มังกรไส้เดือนน่ะสิ

 

“ไถ่เสร็จแล้วค่ะ... คุณดาร่าเนียะจะทำทรงอะไรก็สวยจริงๆเลยน่ะค่ะ” คุณโซฮีชมฉันอีกครั้งแตมันไม่เห็นดีใจ

สักนิดส์!!

 

“ค่ะ! แต่ถ้าไม่ไถ่ข้างเนียะคงสวยกว่านี้เยอะเลยค่ะ “ ฉันพูดประชดเผื่อคนที่นั่งข้างๆฉัน มันจะรู้สึกผิดบ้าง แต่ไอ้

 

ไส้เดือนยักษ์นั้นไม่มีปฏิกิริยา ตอบโต้ใดๆเลยนั่งอ่านหนังสื่อสบายใจเฉิบ

 

“ฮึ! เท่าไรค่ะ” อารมณ์เสียจริง

 

“หมื่นวอนค่ะ”

 

“นี่ค่ะ” ฉันยื่นเงินให้คุณโซฮีแล้วหันไปมองไอ้ไส้เดือนนั้นอีกครั้งอย่างแค้นๆ แล้วเดินออกจากร้าน

 

“วันหลังมาใหม่น่ะค่ะ ~” เสียงของคุณโซฮีที่ดังไล่หลังมา ฉันคงจะอีกถ้าหากไม่เจอหมอนี้น่ะ.....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Jiyong’

 

 

‘โธโว๊ย!!!’ ผมโยนมือถือทิ้งอย่างโกรธจัด ทำไมกัน! ทำไมน้องสาวเขาถึงไม่รับโทรศัพท์ของเขา โทรก็ไม่ค่อย

 

โทรมาหาเขาไม่รู้รึไงว่าเขาเป็นหว่งแค่ไหน! ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าเขายังติดงานอยู่ที่เกาหลีเขาคงบินไปหาน้องสาวเขา

 

แล้วเขาเซ็งจัดเลยหยิบโทรศัพท์อีกเครื่องขึ้นมากะว่าจะโทรปรึกษาไอ่เทมป์ มันก็ไม่รับสายมัวสวิทกับเมียมันอยู่

 

น่ะสิ งั้นก็โทรชวนยงเบไปเที่ยวดีกว่าแต่โทรหายองเบก็ไม่ว่าง โทรหาแดซอง แดซองก็ไปไม่ได้เพราะต้องตรวจ

 

ต้นฉบับการน์ตูน งั้นก็เหลือทางเลือกสุดท้ายแล้ว ซึงรี!! กำลังจะกดโทรหาซึงรี... เอ้! ไม่ดีกว่าถ้าโทรไปเดี๋ยวก็ไม่

 

ว่างเหมือนคนอื่นอีกบุกไปบ้านมันเลยดีกว่า  จียงใส่เสื้อแขนยาวสีฟ้า มันเป็นเสื้อธรรมดาแต่พอจียงใส่แล้วมันดูดี

มากกกก

 

 กำลังจะสตาร์ทรถ

 

‘นีกา ซารังฮานึน นานึน SORRY I’M A BAD BOY 

 

คือแร ชารารี ตอนา จัล กาโย YOU’RE A GOOD GIRL’ ~

 

“โหล! “ จียงตะคอกเสียงใส่โทรศัพท์

 

“เห้ย! ฮยอนจะตะคอกทำไมเนียะ!” ซึงรีตะคอกกลับ

 

“แล้วแกจะตะคอกกลับทำไมว่ะ!”

 

“ปะ...เปล่าสักหน่อยเค้าแค่จะโทรมาชวนเที่ยวเฉยๆ” ระหว่างนั้นเองจิตใจอันหมองม่นของจียงก็เริ่มเกิดสิ่งที่ทุก

 

คนเรียกว่า แสงสว่าง!  ไอ้ซึงรีมันเหมือนรู้ใจจริงๆเลยว่ะ

 

“แล้วที่ไหนล่ะ”

 

“ที่เดิมแหละฮยอน”

 

“อืมๆ... เดี๋ยวฉันไปทำผมก่อน”

 

“แค่นี้นะ ฮยอนเดี๋ยวยัยแม่มดแชรินได้ยินว่าผมจะไปเที่ยวล่ะก็ตายแน่ๆ”

 

“เออๆ จะแต่งงานอยู่แล้วน่ะโว๊ยยังจะมาทะเลาะกันเหมือนเด็กๆอีก”

 

“ครับๆ ฮยอนคืนนี้เจอกัน บาย”

 

แล้วซึงรีก็รีบวางสายไปจียงยกนาฬิกาขึ้นมาดู

 

“จะ 6 โมงเย็นแล้วนิว่ะ” ตอนนี้ผมเริ่มอารมณ์ดีหน่อยแล้วไหนๆเดี๋ยวจะไปเที่ยวอยู่แล้วผมขอไปทำผมย้อมสีผมดี

กว่า...

 

ผมขับรถมาจนถึงยานกังนัมจะทำร้านไหนดีว่ะ ร้านนี้ก็คนเยอะร้านนั้นก็ไม่ค่อยน่าเชื่อถือ ผมขับรถมาจนจะถึงคลับ

 

ดาลอนแล้วน่ะเนียะแล้วผมก็ขับมาเจอร้านหนึ่งที่มีคนแค่คนเดียว...ร้านก็สะอาดตาดีเหมือนจะเชื่อถือได้แหะผม

 

เจอรถหน้าร้านแล้วก็เดินเข้าร้าน

 

“จะทำทรงอะไรดีค่ะ”

 

“ย้อมสีผม”

 

“ละ...แล้วจะย้อมสีอะไรดีค๊า” ผมจะย้อมสีอะไรดีว่ะ.... ‘ฮโหล คิตตี้เสนอตอน... โลกสีชมพู’ ผมหันไปมองทีวีที่

 

กำลังเปิดช่องการ์นตูนอยู่โลกสีชมพูหรอ.... 

 

“สีชมพู”

 

“ค่ะ” เธอรีบวิ่งไปเอาอุปกรณ์ย้อมสีผม...ข้างๆผมเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอ่านหนังสื่ออยู่ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่านบ้างดี

กว่า ...  อ่านได้สักพักหนึ่ง

 

“คุณดาร่าคะ ได้เวลาล้างผมแล้วค่ะ” พนักงานอีกคนของร้านเดินมาบอกผู้หญิงที่นั่งข้างผม

 

“อ้อ! จ้า” เธอวางหนังสือลงแล้วเดินตามไป เอะ...เธอเป็นคนตัวเล็กมากเลยผอมด้วย น่าปกป้องจัง

 

ตอนนี้ผมกำลังรอพนักงานอีกคนอยู่เธอทำอะไรอยู่เนียะช้าจริงๆ นั่นไงมาแล้วกว่าจะออกมาน่ะแม่คุณ...

 

“ขอโทษที่ให้รอนานน่ะค่ะ คุณจีดร้ากอน” เอ้านี่เธอรู้จักผมด้วยหรอ?

 

แล้วเธอก็ให้ผมรออีกที เธอกำลังผสมสีย้อมผมอยู่ เฮ้อ! ทำอะไรช้าจริงๆเสียอารมณ์เว้ยไม่ย้อมมันล่ะผมอ่ะ ตัดผม

แทนดีกว่า

 

“ฉันไม่ย้อมผมล่ะ ฉันจะตัดผมแทน” พ่อหันไปบอกพนักงานคนนั้น พอผมหันกลับมาก็สบตากับผู้หญิงที่นั่งข้างๆ

 

ผมพอดีสระผมเสร็จตั้งแต่เมื่อไรกัน...แต่ก็นะ...เธอน่ารักจังเฮ้ย! นี่ผมคิดไรอยู่เนียะผมรีบหันกลับมา

 

“อ๊า!!” จู่ๆเธอก็ร้องขึ้นเธอเป็นไรเนียะผมหันไปมอง เธอกำลังจับต้นคออยู่เธอมองมาทางผมแล้วทำตาเขียวใส่ผม

ผมว่าเธอน่ารักดีนะ

 

“หึหึ” ผมเผลอหัวเราะออกมา

 

“เป่าผมเลยค่ะ!” เสียงใสๆขอเธอสั่งพนักงานคนนั้น ระหว่างที่เธอเป่าอยู่ผมก็ตัดผม... ผมไม่รู้เครื่องเป่าผมเสียง

 

ดังหรือเสียงผมเบากันแน่ผมบอกว่าตัดตรงนี้นิดเดียวพอ แต่เธอตัดเยอะมาก พอให้ใช้แบตตาเลี่ยนไถ่เธอก็จับแบต

 

ตาเลียนสั้นๆ ไม่มีความเป็นมืออาชีพเลย!

 

“เสร็จแล้วค่ะคุณดาร่า” เธอเป่าผมเสร็จแล้วหรอเนียะก็ดีเหมือนกันยัยพนักงานนั้นจะได้ยิยเสียงฉันสักที

 

“ว๊ายยยย คุณดาร่าสวยมากๆๆๆเลยค่ะ “พนักงานชมเธอ เอ้านี้เธอย้อมผมสีชมพูหรอเนียะ? แต่ผมเห็นข้างๆเธอผม

 

ก็รู้อยู่แล้วว่าเธอสวยมากแน่ๆ แต่เอ๊ะ! เดียวน่ะใครสั่งให้ยัยนั้นไถ่ข้างหลังว่ะเนียะ

 

“ย๊า!!!! เธอไถ่ผมยังไงเนียะ!!”

 

“ขะ...ขอ..ขอโทษค่ะคุณ จีดร้ากอน “

 

“ฉันบอกให้เธอไถ่ผมอย่างนี่แต่เธอให้ฉันอะไรเนียะ!!! “ ผมสยบอย่างหัวเสียฝีมือกาก! จริงๆ

 

“งั้น...เดี๋ยวฉันไถ่ให้ใหม่ค่ะ”

 

“ไม่ต้อง!” ผมพูดพร้อมกับปัดมือเธอออกแต่รู้สึกปัดแรงไปหนอยเลยทำให้!! แบตตาเลี่ยนไปไถ่ถูกหัวของผู้หญิง

 

ที่นั่งอยู่ข้างผมจะซวยไหมเนียะไอ้จี

 

แค่ก!

 

ผมเห็นเธอตกใจมาก! เธอหันมาจ้องผมแล้วกำมือแน่นแต่ก็ไม่พูดอะไร เธอจ้องผม จ้อง จ้อง จ้องและก็จ้องถ้าเป็น

 

ปลากัดเธอคงท้องไปแล้ว  -,.-

 

“จะจ้องอะไรนักหนา” พอผมพูดออกไปก็ตกใจเล็กน้องแล้วเอามือชี้หน้าผม

 

“ก็นาย!......”

 

แปะ!!  ผมปัดมือเธอออก จะมาชี้หน้าท่านจีดร้ากอนได้ไง หน้าเนียะพ่อเขาชี้ได้คนเดียว (โดนชี้หน้าด่าตั้งแต่เด็ก

จนโต)

 

“อย่ามาชี้หน้าฉัน”  เธออ้าปากหวอก่อนจะหันไปบอกกับพนักงานที่ให้บริการผมอยู่ให้ไปไถ่ข้างให้เธอ ฮ่า ฮ่า

 

ตลกชะมัดถ้าเป็นผู้หญิงอ่ะคงกริ๊ดน่าดู คงไม่ยอมไถ่ข้างหรอก....แต่เธอย้อมผมสีชมพูแล้วดูน่ารักมากๆเลย...ผม

 

ว่าผมก็ย้อมสีชมพูเหมือนเดิมดีกว่า

 

“หึ...ไปไถ่ให้เธอเถอะเดี๋ยวฉันจะย้อมสีผมเป็น สี ชม พู”  ผมแกล้งเน้นเสียงคำว่าสีชมพูใส่เธอ

 

“ค่ะ..คุณจีดร้ากอน” 

 

“ไถ่เสร็จแล้วค่ะ... คุณดาร่าเนียะจะทำทรงอะไรก็สวยจริงเลยน่ะค่ะ”

 

“ค่ะ! แต่ถ้าไม่ไถ่ข้างเนียะคงจะสวยกว่านี้ค่ะ “ เหมือนเธอจะประชดผมเลยน่ะแต่ช่างเหอะผมไม่สนใจหรอก

 

“ฮึ! เท่าไรค่ะ”

 

“หมื่นวอนค่ะ”

 

“นี่ค่ะ”

 

“วันหลังมาใหม่น่ะค่ะ ~” เธอจ่ายเงินเสร็จก็ออกจากร้านไปหลังจากนั้นผมก็ย้อมสีผมจนเสร็จผมเดินออกจากร้าน

 

ด้วยความมั่นใจสาวๆที่เดินผ่านหน้าผมมองผมแล้วหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายก็ไม่เก๊กน่ะ

 

ยืนโพสต์แล้วส่งจูบให้สาวๆ

 

“กรี๊ดดดดด  ~ ~  โอป้าหล่อจังเลยคะ  ” ~~o(>_<)o ~~