ยัยอาร์ตตัวแม่ปะทะมาเฟียตัวพ่อ

 
 
ความเดิตอนที่แล้ว
“เห้ย!! แล้วแกมาเสือกไรว่ะ “ ผู้ชายอีกคนชี้นิ้วมาทางโทโมะอย่างหาเรื่อง
“อย่ามาทำนิสัยเสียแบบนี้กับเพื่อนพี่กับ คยองเท” จองเบเอามือปัดนิ้วที่น้องชายตัวเองชี้มาทางเพื่อนของเขา
“แกไม่ใช่พี่ฉันโว๊ย!! “ คยองเทตะคอกใส่จองเบก่อนจะยกมือมาจะชกจองเบ
“หยุดน่ะ!!!".......

 

 
 
 
“ จู่ๆก็มีเสียงผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาห้ามพวกผม ทุกคนหันไปมองว่าเธอเป็นใครเธอใส่เสื้อยีนส์ที่มีดอกไม้เครื่อง
 
ประดับติดอยู่ตรงเสื้อยีนส์แล้วใส่กางเกงเดฟสีดำผมมวลขึ้นดูเซ่อๆ และใส่รองเท้าใบสีขาวบวกกับหน้าตาที่จิ้มนั้น
 
แล้วเธอดูน่ารักและเท่มากๆ เธอเดินเข้ามามองพวกเราทุกคนอย่างโกรธๆแล้วจิกสายตามาทางผมและไอ้พิชชี่
 
นี้เสื้อของเธอใหญ่หรือว่าเธอตัวเล็กน้า ทำไมน่ารักแบบนี้  ผมมองเธออย่างเคลิ้มๆ
 
 
“นี้!! พวกนายจะทะเลาะก็ไปทะเลาะกันที่อื่นสิ ไม่รู้หรือไงว่าทำให้คนอื่นเค้าเดือดร้อนอีกอย่างเพื่อนฉันก็โดนลูกหลงด้วย”
 
 
ปากเล็กๆของเธอหันมาบ่นกับผม อ๊า.... น่าจูบจริงๆ เฮ้ย! นี้ผมคิดไรเนียะ
 
 
“ก็ฉันไม่รู้นิว่าเพื่อนอยู่ข้างหลังฉัน...ฉันขอโทษก็แล้วกัน” ผมพูดขอโทษเธอแล้วเพื่อนของเธอก็เดินมากอดแขน
 
เธอไว้เหมือนจะห้ามไม่มีให้มีเรื่อง ผมดูเธอน่าจะแสบ ใช่ย่อยเลยน่ะเนียะ
 
 
“ใช่!! ใครบอกให้เพื่อนเธอมาทำตัวโง่ๆเซ่อๆซ่าๆ ล่ะ อีกอย่างไม่ระหว่างตัวเองนิ” พิชชี่แล้วทำหน้าเหยีดๆ หน่อย
 
 
เหมือนเธอจะโกรธมากเลยแหะ กำมือซะแน่นเลย
 
ตุ๊บ!!!   บระเจ้า!!!!!! OoO
 
 
“นี่สำหรับที่แกว่าเพื่อนฉันโง่”  เห้ยยยย พวกเราและเพื่อนของเธอ ตกใจมาก!! ที่ยัยตัวเล็กต่อยหน้าไอ้พิชชี่
อย่างแรงส์!!! เลยอ่ะ .... เจ็บมือแทน 
 
 
“ฟาง!! “  เธอของเธอร้องห้าม
 
 
พิชชี่จับมุมปากของตัวเองก่อนจะหันมองฟางอย่างโกรธๆ
 
 
ตุ๊บ!!! ตุ๊บ!!!
 
 
“นี่อีกสองหมัดสำหรับที่แกว่าเพื่อนฉัน เซ่อ! และ ซ่า!”  เห้ยยยย คนตัวเล็กต่อยไอ้พิชชี่อีกสองหมัดคราวนี้เลือด....
 
"เลือดกลบปากเลยว่ะ!" โทโมะกระชิบบอกผม
 
 
“นังนี่!!! “พิชชี่ตะโกนแล้วชี้นิ้วไปทาง ยัยตัวเล็ก แต่ดูเหมือนเธอจะไม่กลัวเลย
 
 
แปะ! ฟางปัดมือพิชชี่ที่ชี้หน้าเธอออก
 
 
“นี้มันยังน้อยไปสำหรับไอ้หน้าตัวเมียอย่างแก!! “ ตะโกนพร้อมกับชี้หน้าคืน
 
 
“ไป เฟย์เรากลับกันเหอะ ฉันไม่อยากมีเรื่องมากกว่านี้” เธอพูดแล้วจูงมือเพื่อนเธอเดินไป
 
 
“นี่!!! ยัยบ้านี่ เธอคิดว่าต่อยฉันตั้ง สามหมัดแล้วจะหนีไปง่ายๆหรอห๋า!!” ไอ้พิชชี่เดินไปหมุนแขนยัยตัวเล็กให้
 
หันมาแล้วชกเข้าไปแต่ผมวิ่งมาผลักเธอออก และแล้วผมเองที่เป็นคนถูกชกซะเอง
 
 
“ไอ้ป๊อป!!”  โทโมะ
 
 
“บอสสสสสส” เขื่อน
 
 
“ป๊อปปี้”...จองเบ  เคนตะ
 
 
“นายนี่มันหน้าตัวเมียจริงด้วย!! ... ทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยย!!!  ” เธอเดินเข้าไปแตะขาซ้ายพิชชี่ให้ล้มลงแล้วเธอ
ก็บิดแขนพิชชี่
 
 
“โอ๊ยๆๆ เจ็บโว๊ย ยัยบ้า!!” พิชชี่ร้องอย่างเจ็บปวด
 
 
“หน้าตัวเมียอย่างแกฉันจะทำยังไงดีน่ะ....” เธอพูดอย่างกวนประสาทแล้วต่อยหน้าไอ้พิชชี่อีกสองสามที
 
แล้วจับตัวไอ้พิชชี่ให้ลุกขึ้นมา โหยยย ยัยตัวเล็กแต่แรงเยอะอ่ะ
 
 
“นี้พวกแกมัวยื่นดูทำไมว่ะ!!!มาช่วยฉันหน่อยดิ” พิชชี่ตะโกนพวกตัวเอง
 
 
“ลองเข้ามาช่วยสิ!!! เจอดีแน่...” โหดอ่ะ T.T ตอนนี้ทุกคนในร้านต่างมามุงดูว่าเกิดอะไรขึ้น ส่วนพวกของ
 
ไอ่พิชชี่ก็หยุดชะงักเมื่อยัยตัวเล็กตะโกนออกไป พวกไอ่โทโมะยื่นอยู่ข้างผมอย่างอึ่ง (ผมก็อึ่งเหมือนกัน) เพื่อน
 
ของเธอคนที่ผมชนเธอล้มก็ได้แต่โทรศัพท์เดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวายแล้วยัยตัวเล็กก็จับตัวไอ้พิชชี่เดินมา
หาผม
 
“นี่นาย!ต่อยมันคืนซะ...” เธอหยุดอยู่ที่ผมแล้วบอกให้ผมต่อยไอ้พิชชี่คืน
 
 
“ทำไมอ่ะ...ไม่เป็นไรหรอกปล่อยมันไปเหอะ” ผมพูดแล้วหันไปมองไอ้พิชชี่ที่ตอนนี้เลือดกลบและเหมือนมันจะ
 
เจ็บแขนมากๆด้วยไม่เห็นมันขยับอะไรเลยเมื่อมันได้ยินว่าให้ผมต่อยหน้ามันคืนมันหันมาจ้องหน้าผมอย่างโกรธๆ
 
คงศักดิ์ศรีน่ะสิน่ะที่โดนผู้หญิงเล่นงานแถมยังให้ผมต่อยมันคืนอีกใครบอกให้แกมาหาเรื่องฉันล่ะ ฮึ.. วันนี้คงเป็นวัน
 
ซวยของแกแน่ๆเลย ไอ้พิชชี่
 
 
“ฉันบอกให้ต่อยมันคืนฉันไม่อยากติดสินบนใคร เอ๋อ!...หนี้บุญคุณใคร” เธอพูดอย่างถอดสีหน้าเล็กน้อย
 
 
“ไม่อ่ะ...ปล่อยมันไปเหอะ”
 
 
“นี่..นายฉันปะ...”
 
 
“ยัยฟาง!! แกปล่อยเค้าไปน่ะ”. ผู้หญิงอีกคนที่วิ่งเข้ามาห้าม
 
 
“ยัยแก้ว!! แกมาได้ไงเนียะ”
 
 
“ปล่อยมันไปยัยฟาง...จะให้ฉันโทรหาพี่ชายแกไหมห๋า!!” เธอคนนั้นพูดขึ้นก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา
 
 
“เห้ยยยย อย่าๆ อย่าโทร!! ฉันปล่อยแล้ว” พูดพร้อมกับปล่อยมือ พิชชี่ที่ถูกปล่อยจับข้อมือตัวเองอย่างเจ็บๆแล้ว
จ้องหน้าฟางอย่างแค้นๆ
 
 
“จ้องหน้าทำไม!! จะไปไหนก็ไปแล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีกน่ะ” เธอไล่พิชชี่อย่างเซ็งๆ
 
 
“เห้ย!! พวกเราไปเว้ย”
 
 
“เห้ยไอ่ป๊อป ยัยผู้หญิงนี้หน้ากลัวว่ะ” โทโมะกระชิบบอกผม
 
 
“ใช่ๆ บอสขนาดผมยังกลัวเลยฮ่ะ...” เขื่อนกระชิบอีกคน
 
 
“นี้นาย!!” เขื่อนและโทโมะตกใจรีบถอยห่างจากตัวผม
 
 
“เห้ย! จะไปไหน” กัดฟันพูด แล้วกวักมือเรียกเพื่อนๆ
 
 
“อ่ะนี้...” เธอยื่นผ้าเช็ดมาให้ผม
 
 
“เลือดกลบปากนายอ่ะ...” เดินมาเช็ดเลือดให้
 
 
“อ๊อยยย  เจ็บ!! “
 
 
“ขอโทษ! ๆ... ขอบใจน่ะที่ปกป้องฉัน” เธอพูดขอบคุณพร้อมกับเอาผ้าเช็ดหน้ายัดใส่มือป๊อปปี้
 
 
“ถ้าในโลกนี่ผู้ชายทุกคนเป็นแบบนายคงดีมากๆเลย “ เธอยิ้มให้ป๊อปปี้แล้วเดินออกจากร้านไป
 
"รอด้วยยัยฟาง!! " เพื่อนทั้งเดินตามออกไป
 
ป๊อปปี้ได้แต่ยืนนิ่งๆ"ชื่อฟางหรอ"...แล้วกำผ้าเช็ดผืนนั้นไว้แน่น ตอนนี้ใจของเขาเต้นแรงมาก...เขารู้แล้วว่ารักแรก
 
พบมันเป็นยังไง ‘ปกป้อง’ งั้นหรอคำนี้ทำไมช่างมีความหมายอย่างนี้...ถ้าเขาปกป้องทุกคนให้พ้นจากอันตรายได้
 
‘เขาจะได้เจอเธออีกไหมน่ะ’ คิดแล้วยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า
 
 
“เห้ย! ไอ่ป๊อปเป็นไรว่ะ” โทโมะเดินมาเขย่าตัวเพื่อนตังเอง
 
 
“ฉันต้องรีบกลับบ้านไปอ่านหนังสือก่อนน่ะ”  ป๊อปปี้กำผ้าเช็ดหน้าแล้วยิ้มเบาๆก่อนจะหันหลังแล้ววิ่งออกจากร้านไป
 
 
“อะไรของบอสว่ะ” ทุกคนพูดอย่าง งงๆ กับท่าทีของผู้ที่ขึ้นชื่นว่าเป็นบอสของพวกเขาพร้อมกัน
 
 
บ้านจิระคุณ
 
 
“ตำรวจๆๆๆ ฉันจะต้องเป็นให้ได้เลย!” ป๊อปปี้หัวเราะอารมณ์ดีกลับมาบ้านทำให้ผู้เป็นแม่ งง กับท่าทีของลูกชายตัวเอง
 
 
“แม่คร้าบบบ  เพื่อนของพ่อมายังฮ่ะผมอยากเรียนแล้วเดี๋ยวผมกลัวเรียนไม่ทันฮ่ะ” ทำเสียงอ้อนแล้วกอดผู้เป็น
 
แม่ ที่ตอนนี้ งง มากกับอาการของลูกชายอย่างมาก ร้อยวันพันปีไม่เคยอยากเรียนแล้วทำไมวันนี้ถึงได้...
 
 
“เอ่อ...ลูกขึ้นไปรอที่ห้องก่อนเลยจ้า” ผู้เป็นแม่บอกกับลูกชาย ป๊อปปี้ไม่รอช้ารีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที เมื่อคนเป็น
 
แม่เห็นว่าลูกชายตัวเองขึ้นไปแล้วรีบยก โทรศัพท์บ้านขึ้นมารายงานความแปลกไปของลูกชายให้สามีฟัง
 
"คุณค่ะฉันมีเรื่องแปลกจะเล่าให้ฟังค่ะ...."
 
ป๊อปปี้ขึ้นมาบนห้องเตรียมโต๊ะเตรียมหนังสือ แล้วมานั่งมองผ้าเช็ดหน้าอย่างเคลิ้มๆ
 
 
“รัก แรก พบ ....อิอิ “  พูดเองเขินเองแล้วเอาปิดหน้าเหมือนคนบ้า