Chance ขอเพียงโอกาส

ตอนที่ 6

      หลังจากที่เฟย์บอกที่อยู่ของแก้วกับเขาแล้วโทโมะรีบเดินทางไปเชียงใหม่ทันที ตอนนี้ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่า ภรรยาและลูกของเขาอีกแล้ว เดินทางขึ้นเครื่องมาไม่นานเขาก็ถึง เชียงใหม่และตอนนี้ก็ถึงรีสอร์บ้านพักของเธอแล้ว  ไม่รอช้าเขารีบเช็คอินเข้าที่พักแล้วพรุ่งนี้เขาก็จะตามหาเธอเอง และคงตามหาได้ไม่ยากเพราะ แก้วเป็นเจ้าของรีสอร์แห่งนี้

“ฮัลโหลว่าไง ไอ้ป๊อป”   เสียงเรียกจากโทรศัพท์ทำให้เขารีบออกมาจากห้องน้ำเพื่อมารับ

(“ว่าไงว่ะ ได้ข่าวว่ารู้แล้วนิว่าแก้วอยู่ไหน แกถึงเชียงใหม่ยัง”)     เสียงจากปลายสายถามเขา

“เออ ถึงแล้ว พรุ่งนี้ค่อยออกไปหาแก้วกับลูก ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไปสู้แก้วกับลูกยังไงวะ  ฉันกลัวแก้วจะยังโกรธอยู่”

(“เอาน่า พยายามเข้าแล้วกัน ฉันจะเป็นกำลังใจห้เพื่อน แค่นี้ก่อนนะ ฉันจะไปนอน โชคดี”)

“เออ ฝันดี”        เมื่อวางสายจากเพื่อนรักเรียนร้อยแล้ว เขาก็ล้มตัวนอนลงที่เตียง คิดไม่ออกว่าเขาจะทำยังไงเมื่อได้เจอแก้วกับลูก แก้วจะไล่เขาไหม ลูกจะยอมรับว่าเขาเป็นพ่อรึเปล่า กังวลไปต่างๆนาๆแล้วก็เผลอหลับไป

.

.

.

         เช้าวันรุ่งขึ้น

“กรานต์ ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้ว”       แก้วเดินมาปลุกลูกชายแต่เช้าเพื่อไปเรียนรู้งานกับเธอ เธอไม่สอนให้ลูกเป็นคุณหนูคุณชาย เธอมักจะสอนให้ลูกมีความรับผิดชอบ และเรียนรู้งานต่างๆภายในรีสอร์เผื่อวันหนึ่งไม่มีเธอลูกของเธอจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง ถึงแม้ว่าลูกของเธอจะอายุได้สี่ขวบ แต่ก็พอทำงานโน่นงานนี่ ช่วยเหลือเธอได้บ้าง ทำให้เธอภูมิใจไม่น้อย

“ครับแม่ แม่พากรานต์ไปอาบน้ำหน่อยน้าครับ นะครับแม่”       เมื่อตื่นขึ้นมาได้แล้วเจ้าตัวก็อ้อนผู้เป็นแม่ยกใหญ่ บ่อยครั้งที่ลูกชายตัวดีจะอ้อนนู่นอ้อนนี่ แต่สุดท้ายเธอก็ยอมตามใจลูก แต่ก็ไม่ใช่ตามใจไปซะทุกอย่าง

“โตขนาดนี้แล้ว ยังให้แม่อาบน้ำให้อีกเหรอครับ ไม่อายแม่บ้างเหรอ”

“กรานต์ไม่อายครับ ไปอาบน้ำกัน ไปครับ”     เด็กชายตัวเล็กลงจากเตียงแล้วจูงมือผู้เป็นแม่เข้าห้องน้ำ

.
.
.

        โทโมะตื่นนอนแต่เช้าและเดินเข้าไปถามพนักงานคนหนึ่ง ที่อยู่หน้าเคาเตอร์
“เอ่อ คุณครับไม่ทราบว่าคุณจริญญาอยู่ที่ไหนครับ”

“คุณจริญญายังไม่เข้ามาเลยน่ะคะสงสัยจะอยู่ในบ้านพักน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณมีธุระอะไรกับเธอรีเปล่าคะ ดิฉันจะได้โทรไปบอกให้”

“ไม่ต้องนะครับ บ้านพักของเธออยู่หลังไหนครับเดี๋ยวผมไปหาเธอเอง”

“เอ่อ.....ดิฉันเกรงว่าจะไม่ได้น่ะค่ะ”     พนักงานพูดกุกกัก ทำให้เขาเองเริ่มจะอารมณ์เสียเพราะปกติเขาเองก็ไม่ได้จะเป็นคนใจเย็นเท่าไร ยากได้อะไรก็ต้องได้เป็นนิสัยเดิม และเขาก็ไม่เคยโดนใครขัดใจด้วย

“ ทำไมจะไม่ได้ห๊ะ! ผมเป็นสามีของเธอ และตอนนี้ผมจะไปหาภรรยากับลูกของผม บอกมาว่าเธออยู่บ้านพักหลังไหน!”         เมื่อถามดีๆแล้วไม่ตอบทำให้เขาตะคอกใส่พนักงานคนนั้นจนกลัวและบอกบ้านพักของแก้วจนสำเร็จ  ทันทีที่ไปถึงบ้านพักแก้ว เขาก็เห็นหญิงสาวที่ขาคุ้นตาเป็นอย่างดีนั่งป้อนข้าวให้เด็กชายตัวเล็กอย่างมีความสุข จนเขาเองก็อดจะยิ้มทั้งน้ำตาไปได้ สองเท้าก็ค่อยๆ เดินเข้าไปหาสองแม่ลูก

“....แก้ว”       เมื่อคนที่ถูกเรียกได้ยินเสียงก็หันมาพร้อมกับใบหน้าตกใจสุดขีดทำให้มือปัดไปโดนแก้วน้ำจนแตกและบาดมือเธอจนเลือดไหล

“แม่ครับ แม่เจ็บมั้ย เลือดออกเยอะเลย”      เด็กชายที่นั่งอยู่ด้วยหันมามองเขาเล็กน้อยแต่เมื่อเห็นเลือดของผู้เป็นแม่ก็รีบมาหาพร้อมกับเช็ดเลือดให้

“แม่มะ..ไม่..เป็นครับ..  พี่ทะ..โทะโมะ อย่าทำอะไรแก้วกับลูกเลยนะ แก้วขอร้อง”       แก้วพูดกับลูกชายและคว้าลูกมากอดไว้ก่อนที่จะพูดกับเขาด้วยเสียงสั่นๆ พร้อมกับพนมมือไว้ชายหนุ่ม

“แก้ว.. พี่ไม่ได้จะมาทำร้ายแก้วกับลูกนะ พี่แค่อยากมาขอโทษ ยกโทษให้พี่นะครับ นะคนดี”      ชายหนุ่มเดินเข้ามาหาเธอแต่เธอก็ยิ่งถอยห่างจากเขาเรื่อยๆ

“คุณออกไปนะ! คุณกล้าดียังไงมาทำแม่ของกรานต์ร้องให้น่ะ ออกไปเดี๋ยวนี้!  นี่แน่ะ! นี่แน่ะ!”       เด็กชายตัวเล็กเมื่อเห็นผู้เป็นร้องให้ก็วิ่งไปคว้าไม้กวาดแล้วเอามาตีชายหนุ่มเขาได้แต่เอามือมาปัดป้องเท่านั้น จนแก้วต้องมาห้ามลูกชายเอาไว้ เพราะมันปาบที่ลูกจะตีพ่อบังเกิดเกล้าถึงแม้ว่าเขาไม่ต้องการให้ลูกของเธอเกิดมาก็ตามแต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อ

“ฮึก.. กรานต์หยุดลูกพอแล้วลูก”       แก้วพูดแล้วเข้ากอดลูกชายไว้

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ   พี่แก้ว..ตากรานต์”   เกลรีบวิ่งมาเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวาย แล้วเหลือบไปเห็นพี่สาวกับหลานชายนั่งร้องให้อยู่

“ คุณลุงคนนี้มาทำแม่ของกรานต์ร้องให้ก่อนนิครับน้าเกล ดูสิเลือดออกด้วย”       เกลหันไปมองพี่สาวก็พอรู้ว่าอะไรเป็นอะไร จึงเดินเข้าไปหาหลานชาย

“น้องกรานต์ครับแม่เค้ามีเรื่องจะคุยกับ เอ่อ.....คุณพ่อของน้องกรานต์น่ะครับ น้องกรานต์น้องกรานต์ไปกับน้าเกลก่อนนะ”     พูดจบเกลก็พาหลานชาย ออกไปจากที่ตรงนั้น เหลือเพียงแก้วกับโทโมะเท่านั้น

ไรเตอร์มาอัพให้อีกตอน เม้นโหวตกันเยอะๆนะ ขอบคุณมากค่ะ 

.