Chance ขอเพียงโอกาส

ตอนที่5

“คุณแม่ออกจากโรงพยายบาลได้แล้วค่ะ”      พยาบาลที่เข้ามาบอกหญิงสาวที่ให้นมลูกชายตัวน้อยอยู่บ้านเตียง

“ขอบคุณค่ะคุณพยาบาล”   หญิงสาวยิ้มให้กับพยาบาลอย่างเป็นมิตร

“งั้นเดี๋ยวเกลไปเก็บของก่อนนะค่ะพี่แก้ว”  

“จ๊ะ”

.

.

.

             แก้วและเกลกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่พบผู้เป็นพ่อแม่เลย แต่แล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ของเกลก็ดังขึ้น เมื่อเกลรับสาย แก้วก็สังเกตเห็นอาการของน้องสาว ที่แปลกไป

“อะไรนะคะ! แล้วตอนนี้คุณพ่อคุณแม่อยู่ไหนคะ...ค่ะเดี๋ยวเกลจะรีบไป”

“มีอะไรเหรอเกล”      แก้วถามน้องสาวที่ตอนที่นำตาไหลพราก

“พี่แก้วคุณพ่อกับคุณแม่เกิดอุบัติเหตุ ฮึกๆ......ฮื่อๆ.....ท่านทั้งสองเสียแล้วค่ะ”      เกลพูดแล้วร้องให้

“อะ..ไร นะ!คุณพ่อคุณแม่เสียแล้ว ฮึกๆ...ฮื่อ”

.
.

สี่ปีผ่านไป

          หลังจากที่งานศพของพ่อและแม่ของแก้วและเกลผ่านไปหลาย(ไรเตอร์ขอข้ามไปเลยนะ) แก้วและเกลตัดสินใจดูแลธุรกิจรีสอร์ พร้อมทั้งดูแลลูกชายตัวน้อยไปด้วย ส่นเกลเก็จะมาช่วยพี่สาวเลี้ยงหลาน และศึกษางานไปด้วยโดยได้กวินมาช่วยดูแลอีกแรงหนึ่ง หลังจากที่พ่อกับแม่ของทั้งสองเสียแล้ว ก็ได้กวินมาช่วยสอนและดูแลธุกิจของสองคนพี่น้อง ตอนแรกทั้งสองคนก็ดูเกรงใจ จนกวินต้องยื่นข้อเสนอ ให้จ้างเขามาช่วยดูแล เธอถึงยอม ตอนนี้ น้องสงกรานต์ ลูกชายของเธออายุก็ประมาณ 4 ขวบ แต่คำพูดวาจาเกินเด็กมาก หน้าตาถอดแบบกับผู้เป็นพ่อ เมื่อเห็นหน้าลูกทีไรก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเขา แต่เวลาก็ผ่านไปหลายปีแล้วป่านนี้เขาคงมีครอบครัวไปแล้ว

“แม่ครับ แม่เหนื่อยมั้ยครับ กรานต์เอาน้ำมาให้”       เมื่อคิดอะไรอยู่เพลินลูกชายสุดที่นักของเธอก็ถือน้ำและขนมมาให้

“ขอบใจมากนะครับ สุดหล่อของแม่”   ฟอด~  พูดจบก็อดไม่ได้ที่จะหอมแก้มลูกชายเป็นรางวัล

“แม่ครับ กรานต์อยากเห็นหน้าพ่อ ทำไมพ่อไม่มาหากรานต์บ้างเลย”      เด็กชายตัวน้อยพูดกับแม่ด้วยแววตาเศร้า จะให้เธอตอบลูกว่ายังไง ในเมื่อู้เป็นพ่อไม่ต้องการให้เขาเกิดมาด้วยซ้ำ ยิ่งเวลาที่ลูกถามเธอแบบนี้ เธอก็ได้อึกอักใจไม่กล้าบอกลูก

“พ่อเขางานยุ่งน่ะครับ เขาเลยมาหา น้องกรานต์ไม่ได้ คนดีของแม่ไปอาบน้ำดีกว่าครับเดี๋ยวแม่ไปอาบให้”

 “พี่กวินคะเกลสงสารตากรานต์กับพี่แก้วจัง ทุกครั้งที่แกถามหาพ่อพี่แก้วก็ได้แต่อึกอักไม่ยอมบอกว่าพ่อเป็นใคร”       เกลที่ผ่านมาได้ยินหลานชายที่ถามหาพ่อกับผู้เป็นแม่ก็อดสงสารไม่ได้ หลานชายของเธอถามหาผู้เป็นพ่อทุกครั้ง 

“เกลก็สงสารเหมือนกันครับ แต่จะให้น้องแก้วเขาตอบลูกว่ายังไงล่ะครับ ในเมื่อคนที่เขาเป็นพ่อเด็กไม่ต้องการให้เขาเกิดมาแถมจะฆ่าเขาตั้งแต่เขายังไม่เกิดด้วยซ้ำ คิดแล้วก็สงสารน้องแก้วนะครับ น้องแก้วไม่น่าเกิดผู้ชายเลวๆแบบนี้เลย”      

.

.

.

 “เฟย์บอกฉันมาว่าแก้วกับลูกอยู่ที่ไหน บอกมา!”          โทโมะตะคอกใส่เฟย์เพราะเขาแอบได้ยินเธอคุณโทรศัพท์ถึงแก้ว และตอนนี้เขากำลังคาดคั้นเอาคำตอบจากเธออยู่

“ไอ้โมะพอหยุดนะเว้ย แกทำแบบนี้เมียฉันกลัวแกแล้วเห็นมั้ย”        เขื่อนที่เห็นเหตุการณ์ก็รีบเข้ามาห้ามก่อนที่ชายหนุ่มจะสติขาด

“ก็บอกเมียแกว่าให้บอกมาสิว่าแก้วกับลูกอยู่ไหน!”

“ทำไมฉันต้องบอกนาย บอกให้นายไปฆ่าเพื่อนฉันกับหลานฉันงั้นเหรอ! คิดว่าฉันจะโง่บอกหรือไง ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอที่เพื่อนชั้นพ้นจากผู้ชายเลวๆอย่างนาย แล้วนายไม่ต้องห่วงนะตอนนี้แก้วสบายดี ส่วนลูกของแก้วน่ะไม่มีใครรู้หรอกว่าเป็นลูกนาย!คนอย่างนายมันไม่มีสิทธิ์เป็นพ่อคนด้วยซ้ำพ่อที่คิดจะฆ่าลูกตัวเองน่ะมันไม่มีหรอก คนอย่างนายสมควรแล้วล่ะที่โดนแบบนี้ อ๋อ!แล้วอีกอย่างนึงนะสิ่งที่นายได้รับในวันนี้มันยังน้อยกว่าที่ยัยแก้วได้รับด้วยซ้ำ”        เฟย์ร่ายยาวเพราะเธอเองก็อัดอั้นมานานแล้วเหมือนกันกับสิ่งที่เขาทำกับเพื่อนเธอไว้  เมื่อเฟย์พูดไปแบบนั้นโทโมะถึงกับทรุดลงกับพื้น ใครว่าเขาไม่เจ็บล่ะ มันก็จริงอย่างที่เฟย์พูดทุกอย่างเขาเป็นพ่อที่เลวเป็นสามีที่เลว เขาแค่อยากไปเห็นหน้าลูกสักครั้งเท่านั้นเอง

“ที่รัก รู้เหรอว่าแก้วอยู่ไหน ทำไมไม่บอกไอ้โมะไปล่ะ สงสารมันเถอะนะ”      เขื่อนก็พยายามช่วยพูดอีกแรง ไม่ใช่ไม่รู้ว่าเพื่อนของเขาผิด แต่สี่ปีที่ผ่านมานี้โทโมะไม่เหมือนคนเดิม เขาไม่เที่ยว ไม่เจ้าชู้เหมือนเมื่อก่อน เงียบลงอย่างเห็นได้ชัด และร่างกายก็ซูบผอมลงด้วย

“ฉันขอร้องล่ะเฟย์บอกฉันมาเถอะว่าแก้วกับลูกอยู่ที่ไหน ฉันแค่อยากเห็นหน้าลูกอยากขอโทษแก้ว เธอจะทุบตีฉันยังไงก็ได้ให้สมกับความเลวที่ฉันทำกับเพื่อนเธอ แต่ขอให้เธอบอกฉันมาเถอะนะ ให้ฉันกราบก็ได้ ฮึกๆ”       โทโมะทรุดลงกับพื้นพร้อมทั้งน้ำตา เฟย์มองอย่างอึ้งๆไม่คิดว่าคนอย่างโทโมะจะมาร้องให้อย่างนี้  ชายหนุ่มก้มลงกราบเท้าของเฟย์แต่เธอรีบชักเท้าออก

อัพแล้วจร้า ฝากเม้นโหวตด้วยนะ  ขอบพระคุณค่ะ ^^