สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

 
~ โรงพยาบาล ช่วงเย็น ~
 
   โทโมะลืมตาขึ้นมาเห็นแก้วนอนอยู่บนอกเขาพร้อมลูก ๆ ทั้งสามนอนแนบข้าง ชายหนุ่มค่อย ๆ จุบหน้าผากทั้งสี่สาว จนแก้วลิมตาขึ้นมา พร้อมประครองชายหนุ่มขึ้นมานั่งอย่างสบาย
 
แก้ว // : หิวน้ำ หรือ ข้าวไหม เจ็บแผลหรือเปล่า
 
โทโมะ // : ฉันหิวน้ำ
 
แก้ว // : นายอยู่ดูแลเด็ก ๆ ไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเทน้ำมาให้
 
เนย // : คุณลุงคะ เนยจะเป่าแผลให้หายไว ๆ แบบที่คุณแม่ทำ
 
แจม // : แจมช่วยเป่าด้วยนะคะพี่เนย
 
พิกเล็ต // : พิกเล้ตช่วยด้วยคะ
 
~ ฟู่ว ~
 
โทโมะ // : ขอบคุณครับเด็ก ๆ ลุงหายดีแล้วครับ ขอลุงหอมหน่อยนะครับ
 
~ ฟอด ฟอด ฟอด ~
 
A D A D A D A D A D A D A D A D A D A D A D A
 
 
แก้ว // : น้ำได้แล้วคะ ค่อย ๆ ดื่มนะคะ
 
~ แคก แคก แคก ~
 
แก้ว // : ปล่อยเอวแก้วก่อนสิคะ แก้วจะเช็ดคางให้
 
โทโมะ // : ไม่ปล่อย !!! จนกว่าแก้วจะบอกความจริงกับลูก และ ให้อภัยโมะ
 
แก้ว // : แต่เขื่อนเป็นคนดี และอีกอย่างโมะก็มียัยพิมมี่อยู่ทั้งคน
 
โทโมะ // : แก้วไม่แน่ใจในตัวผมใช่ไหม ถึงไม่กล้าบอกลูกเรื่องของเรา ไม่กล้าบอกเลิกไอ้เขื่อน ไม่กล้าทำร้ายใจพิมมี่ แก้วต้องให้โมะทำยังไงโมะถึงจะได้ครอบครัวกับมา
 
แก้ว // : พิสูจน์ให้แก้วเห็นสิ ว่าโมะจะไม่ทำลายความเชื่อใจของแก้วลงไปอีกครั้ง
 
โทโมะ // : ได้ โมะจะพิสูจน์ให้แก้วเห็น พรุ่งนี้หลังจากส่งลูกเสร็จคุณมาฟังคำบอกเลิกของน้องสาวคุณกับผมได้เลย