สิ่งที่ได้จากเธอนั้น

     ช่วงเช้าโทโมะตื่นขึ้นมาดักรอแก้ว ที่กำลังจะไปส่งลูกที่โรงเรียน ที่หน้าห้องของแก้ว แต่แก้วก็ดื้อพาลูกวิ่งลงมาพร้อมจะเรียกแท็กซี่จนชายหนุ่มต้องลากเธอและลูก ๆ ขึ้นไปบนรถ พิมมีเห็นก็ทำท่าท่าโกรธแค้น ก่อนจะคว้าปืนใส่กระเป๋าไปด้วย

แก้ว // : น้องเนย น้องแจม น้องพิกเล็ต สวัสดีคุณลุงสิคะ

น้องเนย // : สวัสดีคะ คุณลุง

น้องแจม // : สวัสดีคะคุณลุง

น้องพิกเล็ต // : สวัสดีคะ คุณลุง

โทโมะ // : สวัสดีครับ ตั้งใจเรียนนะครับเด็ก ๆ เดี๋ยวเย็นนี้คุณลุงจะมารับพร้อมคุณม๊า

แก้ว // : คุณไปส่งฉันที่ทำงานด้วย

โทโมะ // : ผมไม่ไปส่งคุณหรอก ผมมีเรื่องต้องทวงคืน

แก้ว // : ทวงอะไรมิทราบ +++ ฉันไม่มีอะไรให้คุณต้องทวงคืนอีกแล้ว

โทโมะ // : มีสิ สิทธิ์ความเป็นป๊า และสามีเธอไงหล่ะ

แก้ว // : นาย จอดที่ม่านรูดทำไม

โทโมะ // : ไม่ต้องถามลงมาเหอะน๊า

แก้ว // : โทโมะ รถพิมมี่

C * C * C * C * C * C * C * C * C * C * C * C * C

โทโมะ // : ผมไม่ส่งหรอก คุณเป็นภรรยาผมมาก่อน มีลูกกับผมมาก่อน

พิมมี่ // : แน่ใจหรอคะ ว่าคุณจะไม่สนพิมมี่ พิมมี่ไม่สนหรอกนะคะว่าจะมาก่อนมาหลัง แต่ถ้าโทโมะทำอะไรพี่แก้วหล่ะก็ วันนี้โทโมะหรือพี่แก้วใครคนใดคนหนึ่งอาจจะเป็นเหยื่อลูกกระสุนปืนนี้ก็ได้

โทโมะ // : พิมมี่ ใจเย็น ๆ นะ ส่งปืนให้ผม

พิมมี่ // : คิดว่าพิมมี่จะโง่เชื่อ คุณหรอคะโมะ

โทโมะ // : แก้วหนีไป วิ่ง

~ ปัง ~

พิมมี่ // : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด !!!! โทโมะ พิมมี่ไม่ได้ยินคุณนะคะ

แก้ว // : โทโมะ เลือดคุณออกเยอะมากเลย ฉะ … ฉัน จะพาคุณไปหาหมอ

โทโมะ // : กะ … แก้ว … มะ …. เป็นไรใช่ไหม

แก้ว // : โทโมะ อย่าพึ่งพูดอะไรเลย แก้วจะพาคุณไปหาหมอ