รักอันตรายยัยตัวเล็กกับนายขี้เก๊ก NC

 
 
 
ห้องพยาบาลร้อนรุ่ม
 

 
 
แก้ว // : ไอ้บ้า ปล่อยน่ะ ฝ่ามือเล็กฝาดลงกลางแผ่นหลังของโทโมะไปตลอดทาง
 
โทโมะ // : อยุ่นิง ๆ ไม่งั้นฉันโยนเธอลงกับพื้นแน่
 
    โทโมะเริ่มทนฤทธิ์ฝ่ามือบาง ๆ ไม่ไหวพูดขึ้น ก่อนจะเดินไปห้องพยาบาลโดยมีแก้วที่เขาเป็นคนอุ้มพาดบ่าไปด้วย ใจจริงก็อยากอุ้มแบบนุ่มนวลหรอกน่ะ แต่ไอ้กระโปรงที่เธอใส่อยู่นี่สิ ขืนอุ้มแบบนั้นมีหวัง เห็นไปถึงไหนต่อไหนแน่ ๆ  ไม่ได้ ของ ๆ ผม ผมเห็นได้คนเดียว แก้วถูกวางลงบนเตียงว่างในห้องพยาบาล ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีคนอยู่เลย โทโมะเดินไปที่ตู้ยาก่อนจะควานหาสิ่งที่ต้องการสักพักแล้วเลื่อนเก้าอี้มานั่งต่อหน้าแก้ว มือเอื้อไปจับข้อมือแก้ว ที่ฝืนเอาไว้ก่อนจะส่งสายตาฆ่าโทษ จนเจ้าของร่างยอมปล่อยให้เขาทายาที่แผลรอบ ๆ ข้อมือให้
 
แก้ว // : ขอบคุณค่ะ รุ่นพี่ ... อุ๊บ !!! แก้วชักแขนกลับทันทีที่โทโมะทายาเสร็จ แต่ก็โดนรั้นไว้ แถมถูกดึงอีก 
 
   เรียวปากบางถูกประกบอย่างรวดเร็ว ความหอมหวานที่เคยสัมผัสทำให้โทโมะโหยหาที่จะลิ้มลองอีกครั้ง แก้วขัดขืนในตอนแรกก็หยุดลงมือที่ดันตัวชายหนุ่มให้ออกห่างถูกโทโมะรวบเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว ส่วนอีกข้างมือหนากำลังประคองใบหน้าของแก้วให้รับรสจูบที่เขากำลังมอบให้
 
   เมื่อเห็นว่าแก้วเลิกขัดขืน มือที่จับสองแขนเรียวของเธอไว้ก็ปล่อยออก เปลี่ยนเป็นโอบรอบเอวและกระชับให้เธอเข้ามาใกล้ เขามากขึ้น  ริมฝีปากหนาผละออกเพื่อให้เธอมีโอกาสหายใจบ้าง แต่ก็ยังวนเวียนอยู่บนใบหน้าไม่ห่าง จากเรียวปากเลื่อนมาพรมจูบที่ พวงแก้ม ใบหู ซอกคอขาวระหงไม่มีพื้อที่ว่างตรงไหนที่โทโมะจะไม่เลื่อนไปสัมผัส
 
แก้ว // : อาส์ !! แก้วครางออกมาเบา ๆ รู้สึกถึงมือหนากำลังลูบไล้บริเวณต้นขา
 
   เข็มขัดถูกปลดออกไปกองอยู่ที่พื้น โทโมะตอนนี้ช้อนตัวของแก้ว ขึ้นมานั่งค่อมบนตัวเขา แก้วที่ขัดขืนในตอนนี้บัดนี้กลายเป็นลูกแมวน้อยเชื่อง ๆ กับนายผู้เป็นเจ้าของ มือหนาเลื่อนเข้าใต้สาบเสื้อสัมผัสหน้าท้องแบนราบ ก่อนจะเลื่อนขึ้นไปพบกับเนินเนื้อนุ่มที่มีเพียงบราเซียคั่นเอาไว้
 
โทโมะ // : ฉันขอน่ะแก้ว ค่อย ๆ วางแก้วลงกับเตียง แล้วตามขึ้นไปทาบทับเอาไว้