รักอันตรายยัยตัวเล็กกับนายขี้เก๊ก NC

ห้องพยาบาลร้อนรุ่ม 2

แก้ว // : แต่ว่า .... อื้ม 

โทโมะก้มลงจุบปิดเสียงเล็ดรอดออกมาทันที มาไกลถึงขนาดนี้ไม่มีทางที่เขาจะปล่อยให้เธอปฎิเสธแน่

แก้ว // : ทะ โทโมะ ... ตรง ...นั้นไม่ได้

     แก้วพยายามเปล่งเสียงห้าม ขณะที่มือหนาสอดเข้าใต้ชายกระโปรงถอดแพนตี้น้อยของเธอออก แต่คนทำหาได้สนใจเสียงห้ามของหญิงสาวไม่ โทโมะลุกขึ้นจัดการกับท่อนล่างของตัวเองไม่ถึงนาที ก็ก้มลงมาพรมจูบเรียวปากบางอย่างหนักหน่วง มือสองข้างจับเรียวขางามแยกออกกว้างอย่างง่ายดาย กระโปรงตัวสั้นจิ้วถกขึ้นมาอยู่บนหน้าท้องที่กระเพื่อมตามจังหวะการหายใจ ชายหนุ่มขยับตัวเข้ามาอยู่ตรงหว่างขาของแก้ว

โทโมะ // : ฉันเข้าไปน่ะ โทโมะจับแก่นกายที่แข็งขืนจดจ่ออยู่ตรงกลางกายสาว ก่อนจะขยับสะโพกเข้าไปรวดเดียวจนสุดทาง

แก้ว // : อ๊ะ ... เจ็บแก้วร้องประท้วง ถึึงมันจะไม่ใช่ตรั้งแรกของเธอแต่ขนาดของสิ่งแปลกปลอมที่เข้ามาในตัวนั้นมันหนักหนาเกินกว่าที่เธอจะรับได้

แก้ว // : เจ็บ !! โทโมะ หยุดน่ะ แก้วถดถอยหนีแต่มือหนาที่จับตึงสะโพกเธอไว้ทำให้เธอได้เพียงแต่ดิ้นไปมาอยู่ใต้ร่างของเขาเท่านั้น

โทโมะ // : หยุดดิ้น แล้วมันจะไม่เจ็บ โทโมะก้มลงประกบปิดเสียงแก้วอีกครั้ง สะโพกสอบค่อย ๆ ขยับช้า ๆ เพื่อให้เธอคุ้นเคยกับตัวตนของเขา จังหวะเชื่องช้าค่อย ๆ แปลเปลี่ยนเร็วขึ้นเรื่อย ๆ รุนแรงขึ้นตามอารมณ์ปราถนา

โทโมะ // : อ๊าส์ !! แน่นจังแก้ว  เธอกำลังทำให้ฉันคลั่งตาย โทโมะพูดขึ้น ขณะที่เร่งจังหวะการรวมรักให้ดุเดือดขึ้นเรื่อย ๆ แก้วที่ต้องเป็นฝ่ายรองรับความเจ็บในครั้งแรก ถูกแทนที่ด้วยความเสียวซ่านหยักสะโพกมนขึ้นหาโทโมะที่กระแทกกระทันแกนกายลงมาอย่างลืมตัว

แก้ว // : อ๊ะ !!เสียงครางของแก้วดังก้องไปทั่วห้องพยาบาล เล็บยาวขีดข่วนไปทั่วแผ่นหลังของโทโมะหวังช่วยระบายอารมณ์ที่ร้อนรุ้มอยุ่ภายในให้ลดน้อยลง 

E

E

E

E

ตึก !! ตึก !! ตึก !! 

   หัวเตียงโยกกระแทรกกับผนังห้องตามจังหวะเกมรักที่โทโมะเป็นผู้ควบคุม ยิ่งใกล้จะถึงปลายทางมากเท่าไหร่ จังหวะก็ยื่งรุนแรง รวดเร็ว มากขึ้นเป็นทวีคูณ

แก้ว // : ทะ โทโมะ โทโมะ แก้วครางเรียกชื่อเขาตลอดการร่วมรักในครั้งนี้

โทโมะ // : อ๊าส์ !! อีกนิดเดียว เสร็จพร้อมกันน่ะแก้ว โทโมะเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น รับรู้ถึงแรงบีบรัดจากแกนกายสาว

แก้ว // : ทะ โทโมะ มะ ไหวแล้ว กรี๊ดดดดดดดดดด !!!

โทโมะ // : อ๊าส์ !!! 

   ร่างบางกระตุกหลังจากที่เขาและเธอถึงจุดหมายพร้อมกัน โทโมะดึงแก้วลุกขึ้นมาก่อนโดยที่ยังไม่ถอนแกนกลางออกจากกันและกัน ภายในห้องเงียบกริบจนได้ยินเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยจากเกมรักที่พึ่งจบลง โทโมะจับแก้วนอนลงกับหมอนที่เขาเลื่อนมารองรับศีรษะเธอเอาไว้ และถอดถอนแกนกายออกช้า ๆ 

แก้ว // : อื้มม !!! 

โทโมะ // : ยังเจ็บอยู่ไหม

แก้ว // : .................... ถามทำไมว่ะ ไอ้รุ่นพี่บ้า อายโว๊ย อุ๊ย !!!

โทโมะ // : ถือเป็นการลงโทษที่เะอใส่กระโปรงสั้น และทำร้ายร่างกายพี่รหัสสุดหล่ออย่างฉัน

แก้ว // : หลงตัวเองชัด ๆ 

โทโมะ // : และนี่คือของขวัญปลอบใจที่ฉันทำเธอเจ็บ ริมฝีปากหนาก้มลงประกบเรียวปากบางอีกครั้งก่อนจะผละออก

แก้ว // : ใครบอกว่าฉันอยากได้ห๊ะ

โทโมะ // : ทีเมื้อกี้หล่ะเคลิ้มเชียว

แก้ว // : ไอ้บ้า ออกไปน่ะ ตาย ๆ ฉันยอมให้นายทำแบบนี้เป้นครั้งที่สองแล้วหรอเนี่ย ยัยแก้วเอ๊ย ทำไมแกเป็นผู้หญิงใจง่ายแบบนี้

  คนหรือฝี คือ ความคิดแรกที่ผุดขึ้นในสมองของแก้ว ผมเพ้ากระเซอะกระเซิง ปากบวมเป่ง ไหนระรอยแดง ๆ ตามซอกคอขาวอีกหล่ะ  แล้วแบบนี้จะให้เดินออกไปยังไงหล่ะเนี่ย

   โทโมะที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเช่นกันยื่นเสื้อคลุมตัวเดิมกับที่ใช้คลุมกระโปรงให้แก้ว แก้วชักสีหน้างงเล็กน้อย แต่ก็รับเสื้อของเขามาใส่ อย่างน้อยมันก็ช่วยปิดบังร่องรอยที่เขาฝากไว้ได้

D

D

D

D

แก๊ก

ครูห้องพยาบาล // : พวกเธอสองคนมีใครเป็นอะไรเหรอ

แก้ว // : เปล่าค่ะ อาจารย์

โทโมะ // : พวกเราขอตัวก่อนน่ะครับ