Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )

" ทะ โทะโมะ!! " ฉันแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นสภาพของโทโมะบนบ่าไอ้ยักษ์นั่น เสื้อสีขาวของเขาเต็มไปด้วย
 
เลือดสีแดงสด แล้วไอ้ยักษ์ก็ปล่อยโทโมะลงพื้นแบบไม่แยแส
 
" พี่ทำกับเขามากไปนะ " ฉันเสียงสั่น
 
" หึ มากไป ? ดีแค่ไหนที่ฉันไม่ฆ่ามันให้ตายคาตีน !! " พี่เควินพูดแล้ววิ่งมาเตะเข้าทีท้องโทโมะที่นอนคว่ำแบบ
 
เต็มแรง
 
" ฮึก พี่...อย่า ทำอะไร...เค้าเลยนะ พอซักที...พอได้แล้ว... " ฉันล้มลงไปนั่งกับพื้น โทโมะค่อย ๆ หันหน้ามา
 
หาฉันแล้วส่งยิ้มบาง ๆ
 
" อย่าร้องไห้สิ...ไม่สวยแล้วนะ " โทโมะพูดทำเอาน้ำตายิ่งทะลักออกมาซะยิ่งกว่าเขื่อนแตกซะอีก
 
" เจ็บไหม " ฉันถามแล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับมือเขา
 
" ไม่เลย...แค่นี้จิ๊บจ้อยมาก " โทโมะพูดแล้วยิ้มอีกครั้ง
 
พลั่กกกกกกกกก !
 
พี่เควินกระทืบเท้าเข้าที่หลังของโทโมะอย่างแรง ทำเอาละ...เลือด !! ออกจากปากของโทโมะ
 
" พี่เควิน!! " ไม่แล้ว! ทนไม่ไหวแล้ว! ฉันลุกขึ้นแล้วผลักอกผู้ชายตรงหน้าอย่างแรง
 
" ไหนบอกว่าต่อให้กระซวกไส้หมอนี่แล้วยัดหมาตายที่ไหนเข้าไปก็จะไม่สนใจไง " พี่เควินพูด เออใช่...ฉันพูด
 
อะไรของฉันออกไปเนี่ย !
 
" เออ ฉันยอมรับว่าฉันพูด แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเค้า " ฉันพูดแล้ว
 
พยุงโทโมะขึ้นมา
 
" ใครใช้ให้เธอจับตัวมัน! เห้ย! ไปเอาตัวไอ้หน้าปลาหลดนี่ออกมา " พี่เควินพูดพร้อมชี้ไปที่ร่างของโทโมะ
 
พวกหมาที่แสนจงรักภักดีต่อเจ้านายก็วิ่งแบบติดเทอร์โบมากระชากเอาตัวโทโมะไปจากมือฉัน
 
" กระ-ทืบ-มัน...ให้ตายคาตีนน!! " พี่เควินพูดแล้วร่างยักษ์ร่วมสิบก็วิ่งเข้าไปกระทืบโทโมะแบบไม่ยั้ง 
 
      เควิน...ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเค้านิสัยดี เป็นคนน่ารัก อยู่ด้วยแล้วคงอบอุ่นน่าดู แต่ตอนนี้สิ !! เค้ากลับทำลาย
 
ภาพความคิดของฉันจนย่อยยับไม่เหลือซาก! 
 
" ฮึก พี่เควิน...พอแล้ว ปล่อยโทโมะได้แล้ว..." ฉันคลานไปกอดขาของผู้ชายอัมหิตเพื่ออ้อนวอนแต่เขากลับหัน
 
มาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเป็นที่สุด แล้วพูดว่า...
 
" อย่าแส่ " แล้วพูดพร้อมสบัดขาจนมือของฉันหลุด แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหน้าตาเฉย 
 
" ลูกพี่ครับ มันนิ่งไปแล้วอ่ะ " ยักษ์หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น เฮือกกกกก ! นิ่งไปแล้ว...งั้นเหรอ !
 
ฉันรีบผลักผู้ชายที่กีดขวางตรงหน้าทุกคนแล้ววิ่งไปกอดร่างไร้สติของโทโมะ เลือดที่มีอยู่เต็มเสื้อในตอนแรกแต่
 
ตอนนี้ใช้คำว่าเลือดเต็มร่างของเขาเลยดีกว่า ! ฉันกอดโทโมะแน่น น้ำตาก็ไหลแบบไม่มีขาดสาย 
 
ฉันกลัวเขาตาย...
 
" หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!! " ตำรวจกว่าสิบนายเข้าล้อมจับพวกพี่เควิน ขอบคุณสวรรค์จริงๆ ที่ยังไม่ใจร้ายกับ
 
ฉันมากไป ..
 
" จ่าเดี่ยว มีคนเจ็บ เรียกรถพยาบาลด่วน !" ตำรวจนายหนึ่งออกคำสั่งและจ่าเดี่ยวอะไรซักอย่างก็รีบโทรเรียกรถ
 
พยาบาลแบบลึกลี้ลุกลน
 
" คุณลองเช๊คชีพจรของเขาหรือยังครับ " ตำรวจคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งร้องไห้ 
 
" ยะ..ยัง คะ ฮือ " ฉันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตำรวจแล้วก้มหน้าร้องไห้กอดรัดโทโมะเหมือนเดิม
 
" เห้อ " คุณตำรวจถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วชี้และนิ้วกลางมากดที่ข้อมือของโทโมะ แล้วก็ก้มเอาหูแนบ
 
กับหน้าอกโทโมะเพื่อฟังเสียงหัวใจ แล้วสุดท้ายก็เอานิ้วชี้ไปจ่อที่จมูกเพื่อตรวจการหายใจ ก่อนจะถอนหายใจ
 
ออกมาอีกเฮือกใหญ่
 
" จ่าโต้ง รถพยาบาลมาแล้วครับ ! " นายตำรวจที่ได้รับมอบหมายวิ่งหน้าตั้งกลับเข้ามา
 
" ให้เขากลับเถอะ " คุณตำรวจพูดแล้วตบบ่าจ่าเดี่ยวเบา ๆ
 
" ทำไมค่ะ!! " ฉันตวาด
 
" เอาไปโรงพยาบาลก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ... " 
 
"..."
 
" เสียใจด้วยนะครับ " 
 
"..." ฉันรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าคุณตำรวจจะพูดว่าอะไรต่อจากนี้ น้ำตาไหลโรยรินอาบสองแก้มอีกครั้ง
 
 
 
 
 
 
" เขาเสียชีวิตแล้ว... "
 
 
 
 

 
 
มาอัพให้และเน้อ ตอนนี้เศร้ามาก ไรเตอร์อยากตบหัวตัวเองจริง ๆ แต่งมาได้ยังไงเศร้าไม่หยุดหย่อน 
 
โทโมะตายแล้ว... TOT ฮืออออออ เม้นท์+ติดตาม+โหวต ให้หน่อยนะค่ะ เดี๋ยวไรเตอร์ไปร้องไห้แพบ T^T