Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )
เขียนโดย 
FaTK
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 21.03 น.
แก้ไขเมื่อ 6 เมษายน พ.ศ. 2556 13.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
23) นายจะเป็นอะไรไม่ได้นะ!
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ" ทะ โทะโมะ!! " ฉันแทบล้มทั้งยืนเมื่อเห็นสภาพของโทโมะบนบ่าไอ้ยักษ์นั่น เสื้อสีขาวของเขาเต็มไปด้วย
เลือดสีแดงสด แล้วไอ้ยักษ์ก็ปล่อยโทโมะลงพื้นแบบไม่แยแส
" พี่ทำกับเขามากไปนะ " ฉันเสียงสั่น
" หึ มากไป ? ดีแค่ไหนที่ฉันไม่ฆ่ามันให้ตายคาตีน !! " พี่เควินพูดแล้ววิ่งมาเตะเข้าทีท้องโทโมะที่นอนคว่ำแบบ
เต็มแรง
" ฮึก พี่...อย่า ทำอะไร...เค้าเลยนะ พอซักที...พอได้แล้ว... " ฉันล้มลงไปนั่งกับพื้น โทโมะค่อย ๆ หันหน้ามา
หาฉันแล้วส่งยิ้มบาง ๆ
" อย่าร้องไห้สิ...ไม่สวยแล้วนะ " โทโมะพูดทำเอาน้ำตายิ่งทะลักออกมาซะยิ่งกว่าเขื่อนแตกซะอีก
" เจ็บไหม " ฉันถามแล้วค่อย ๆ เอื้อมมือไปจับมือเขา
" ไม่เลย...แค่นี้จิ๊บจ้อยมาก " โทโมะพูดแล้วยิ้มอีกครั้ง
พลั่กกกกกกกกก !
พี่เควินกระทืบเท้าเข้าที่หลังของโทโมะอย่างแรง ทำเอาละ...เลือด !! ออกจากปากของโทโมะ
" พี่เควิน!! " ไม่แล้ว! ทนไม่ไหวแล้ว! ฉันลุกขึ้นแล้วผลักอกผู้ชายตรงหน้าอย่างแรง
" ไหนบอกว่าต่อให้กระซวกไส้หมอนี่แล้วยัดหมาตายที่ไหนเข้าไปก็จะไม่สนใจไง " พี่เควินพูด เออใช่...ฉันพูด
อะไรของฉันออกไปเนี่ย !
" เออ ฉันยอมรับว่าฉันพูด แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น เพราะฉะนั้นพี่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรเค้า " ฉันพูดแล้ว
พยุงโทโมะขึ้นมา
" ใครใช้ให้เธอจับตัวมัน! เห้ย! ไปเอาตัวไอ้หน้าปลาหลดนี่ออกมา " พี่เควินพูดพร้อมชี้ไปที่ร่างของโทโมะ
พวกหมาที่แสนจงรักภักดีต่อเจ้านายก็วิ่งแบบติดเทอร์โบมากระชากเอาตัวโทโมะไปจากมือฉัน
" กระ-ทืบ-มัน...ให้ตายคาตีนน!! " พี่เควินพูดแล้วร่างยักษ์ร่วมสิบก็วิ่งเข้าไปกระทืบโทโมะแบบไม่ยั้ง
เควิน...ผู้ชายที่ฉันคิดว่าเค้านิสัยดี เป็นคนน่ารัก อยู่ด้วยแล้วคงอบอุ่นน่าดู แต่ตอนนี้สิ !! เค้ากลับทำลาย
ภาพความคิดของฉันจนย่อยยับไม่เหลือซาก!
" ฮึก พี่เควิน...พอแล้ว ปล่อยโทโมะได้แล้ว..." ฉันคลานไปกอดขาของผู้ชายอัมหิตเพื่ออ้อนวอนแต่เขากลับหัน
มาด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกเป็นที่สุด แล้วพูดว่า...
" อย่าแส่ " แล้วพูดพร้อมสบัดขาจนมือของฉันหลุด แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบหน้าตาเฉย
" ลูกพี่ครับ มันนิ่งไปแล้วอ่ะ " ยักษ์หนึ่งในนั้นเอ่ยขึ้น เฮือกกกกก ! นิ่งไปแล้ว...งั้นเหรอ !
ฉันรีบผลักผู้ชายที่กีดขวางตรงหน้าทุกคนแล้ววิ่งไปกอดร่างไร้สติของโทโมะ เลือดที่มีอยู่เต็มเสื้อในตอนแรกแต่
ตอนนี้ใช้คำว่าเลือดเต็มร่างของเขาเลยดีกว่า ! ฉันกอดโทโมะแน่น น้ำตาก็ไหลแบบไม่มีขาดสาย
ฉันกลัวเขาตาย...
" หยุดนะ นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ!! " ตำรวจกว่าสิบนายเข้าล้อมจับพวกพี่เควิน ขอบคุณสวรรค์จริงๆ ที่ยังไม่ใจร้ายกับ
ฉันมากไป ..
" จ่าเดี่ยว มีคนเจ็บ เรียกรถพยาบาลด่วน !" ตำรวจนายหนึ่งออกคำสั่งและจ่าเดี่ยวอะไรซักอย่างก็รีบโทรเรียกรถ
พยาบาลแบบลึกลี้ลุกลน
" คุณลองเช๊คชีพจรของเขาหรือยังครับ " ตำรวจคนหนึ่งถามขึ้นเมื่อเห็นว่าฉันเอาแต่นั่งร้องไห้
" ยะ..ยัง คะ ฮือ " ฉันเงยหน้าขึ้นมาพูดกับตำรวจแล้วก้มหน้าร้องไห้กอดรัดโทโมะเหมือนเดิม
" เห้อ " คุณตำรวจถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะเอานิ้วชี้และนิ้วกลางมากดที่ข้อมือของโทโมะ แล้วก็ก้มเอาหูแนบ
กับหน้าอกโทโมะเพื่อฟังเสียงหัวใจ แล้วสุดท้ายก็เอานิ้วชี้ไปจ่อที่จมูกเพื่อตรวจการหายใจ ก่อนจะถอนหายใจ
ออกมาอีกเฮือกใหญ่
" จ่าโต้ง รถพยาบาลมาแล้วครับ ! " นายตำรวจที่ได้รับมอบหมายวิ่งหน้าตั้งกลับเข้ามา
" ให้เขากลับเถอะ " คุณตำรวจพูดแล้วตบบ่าจ่าเดี่ยวเบา ๆ
" ทำไมค่ะ!! " ฉันตวาด
" เอาไปโรงพยาบาลก็ไม่มีประโยชน์หรอกครับ... "
"..."
" เสียใจด้วยนะครับ "
"..." ฉันรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่าคุณตำรวจจะพูดว่าอะไรต่อจากนี้ น้ำตาไหลโรยรินอาบสองแก้มอีกครั้ง
" เขาเสียชีวิตแล้ว... "
มาอัพให้และเน้อ ตอนนี้เศร้ามาก ไรเตอร์อยากตบหัวตัวเองจริง ๆ แต่งมาได้ยังไงเศร้าไม่หยุดหย่อน 
โทโมะตายแล้ว... TOT ฮืออออออ เม้นท์+ติดตาม+โหวต ให้หน่อยนะค่ะ เดี๋ยวไรเตอร์ไปร้องไห้แพบ T^T
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
