Love Story. นิยามรักของฉันและเธอ ( TK )
เขียนโดย 
FaTK
วันที่ 14 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2556 เวลา 21.03 น.
แก้ไขเมื่อ 6 เมษายน พ.ศ. 2556 13.36 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น
17) ใครคือคนผิด ?
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความรัก...รักเธอจนหมดของหัวใจ สิ่งเหล่านั้นเก็บไว้ข้างใน...เธอได้ยินไหมคนดี...
เสียงเพลงดังขึ้นจากวิทยุในรถ ทำเอาแก้วถึงกับร้องโฮออกมา เพลงนี้มันช่างแทงใจดำของเธอซะจริง ท่วงทำนอง
อันไพเราะ ขับกล่อมกับเสียงผู้ขับร้องที่น่าฟัง โทโมะใจร้าย! เธอได้แต่ต่อว่าเขาในใจ
- ฮืม เลิกกันนะเธอ ก่อนมันจะสายไป... -
เสียงโทรศัพท์ไอโฟนของแก้วส่งเสียงดัง เตือนว่ามีผู้โทรเข้า เอ๊ะ! เบอร์ใครไม่คุ้นเลย แล้วแก้วก็กดปุ่มรับสาย
ในที่สุด
" ฮัลโหล " แก้วปาดน้ำตาแล้วพูดออกไป
" สวัสดีค่ะแก้วใจ " เสียงตอบรับฟังดูทะเล้น
" ไม่ทราบว่าใครค่ะ " แก้วถาม
" อยากรู้ก็มาดูเองสิค่ะ "
" อะไรของคุณ! คุณเป็นใคร ถ้าจะโทรมากวนประสาทไม่ต้อง! " แก้วตวาดเสียงเข้ม
" จุ๊ ๆ ใจเย็นสิค่ะคนสวย " ปลายสายตอบด้วยน้ำเสียงยียวนกวนบาทามาก
" ก็บอกมาว่าแกเป็นใคร "
" โทโมะอยู่กับฉันนะ "
" เอ๊ะ " แก้วอุทานเล็กน้อย
" ไม่ต้องตกใจไปหรอก ฉันไม่ทำอะไรเค้า...จนกว่าจะแน่ใจว่าเธอจะไม่มา " สิ้นเสียง แก้วก็ลุกลี้ลุกลนทันที จะ
ไม่ทำอะไรจนกว่าจะแน่ใจว่าแก้วไม่ไปงั้นเหรอ ? แสดงว่าถ้าแก้วไม่ไปเค้าจะทำอะไรโทโมะใช่ไหม ?!
" บอกมาเธออยู่ไหน " แก้วเริ่มเสียงสั่น
" หึ " แล้วปลายสายก็บอกที่อยู่ที่นัดไปอย่างละเอียด แก้วไม่รอช้ารีบบึ่งรถไปทันที
KEAW TALK ::
ที่นี่เป็นคล้ายโกดังให้เช่า ภายนอกดูรกเหมือนรังงูไม่มีผิด แถมฝุ่นยังเกาะห้อยย้อยลงมาถึงพื้น ฉันค่อย ๆ เปิด
ประตูขึ้น มืดมากก...
พรืดดดดดดดดดดด...
พอฉันสาวเท้าเข้ามาไม่กี่ก้าว ประตูก็ปิดลง ฉันรู้สึกสั่น ๆ สถานที่น่ากลัวแบบนี้ฉันเข้ามาได้ยังไงกัน กับอีแค่รู้ว่าคน
ที่ไม่ได้รักโดนจับ หรือเต็มใจมาเองก็ไม่รู้ มาอยู่ที่นี่
" สวัสดีอีกครั้งค่ะ คุณแก้ว " น้ำเสียงคุ้นดังออกมาจากความมืด แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเป็นเสียงของใคร
" โทโมะอยู่ไหน " ฉันเบี่ยงประเด็นไปเข้าเรื่อง ยัยนั่นหัวเราะเบา ๆ แล้วตอบ
" ก่อนจะห่วงคนอื่น ห่วงตัวเองก่อนไหมค่ะ ? "
" ฉันไม่มีเวลามาเสวนากับหล่อน บอกมาโทโมะอยู่ที่ไหน "
พรี่บบบบบบบบบบบบบ!
จู่ ๆ แสงไฟก็เปิดขึ้น ฉันหลับตาปี๋ไปสักครู่แล้วลืมตาขึ้นมาก็ต้องช๊อคกับภาพที่เห็น
" บะ...เบลล์ ! " เบลล์ยืนอยู่ตรงหน้าห่างฉันประมาณสามก้าวได้ นั่นไม่น่าตกใจเท่าผู้ชายร่างยักษ์สิบกว่าคนที่ยืน
อยู่ข้างหลัง มันจะรุมโทรมฉันเหรอ... !
" ทำไม? ทำหน้าตกใจอย่างกับเจอผีแหนะ " เบลล์เข้ามาเชยคางฉัน
" ผียังไม่น่ากลัวเท่าแกเลย...ยัยปีศาจ " ฉันตอบออกไป เบลล์ปล่อยมือจากคางแล้วจ้องหน้าฉัน
" ปีศาจเรอะ ? ขอบคุณที่เลื่อนระดับให้แล้วกันนะ หึหึ " เบลล์ยิ้มมุมปาก ซึ่งมันน่ากลัวมาก ยิ่งกว่าปีศาจอีกแกอ่ะ!
" โทโมะล่ะ " ฉันถามอีกครั้ง
" โว๊ย! อีนี่ ผัวชาวบ้านนี่แกชอบยุ่งจังเลยนะ " เบลล์สลัดคราบครึม แล้วโวยวาย เอามือมาจิกหัวฉัน
" ปล่อย " ฉันพยายามสะบัดแต่ก็กลายเป็นแน่นยิ่งขึ้น
" ถ้าแกไม่สะเออะไปยุ่งกับโทโมะ แกคงไม่ต้องเป็นแบบนี้... " เบลล์พูด
" เป็นแบบนี้แล้วมันเป็นยังไง! " ฉันตะคอก
" อุ้ย ใจเย็นสิจ้ะ อยากรู้เหรอ ? ก็เป็นแบบนี้ไง!! " เบลล์ผลักฉันไปทางผู้ชายร่างยักษ์สิบกว่าคนนั้น ! ที่ฉันคิดมัน
จะเกิดกับฉันจริง ๆ ใช่ไหม ! ไม่นะ !
" มีความสุขมาก ๆ นะ ในที่สุดก็ได้ผัวซักที จะได้ไม่คัน " หน็อย! อีชั่ว !
" แกมากกว่านะที่ต้องแก้คัน " ฉันง้างมือจะตบหน้าของมัน แต่ก็มีมือดำ ๆ จากด้านหลังคว้าเอาไว้ก่อน
" เอาไว้ฉันจะไปแก้คันกับโทโมะเองแล้วกันนะจ้ะ บาย " เบลล์พูดแล้วเดินออกไปอย่างไม่ใยดี
" ใครก่อนดีว่ะ " ผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้น ใครก่อนดีว่ะ ? งั้นเหรอ แสดงว่า... ไม่!
ฉันสบัดข้อมือให้หลุดจากไอ้ยักษ์พวกนั้นแต่ก็ไม่เป็นผล แล้วฉันก็ต้องสะอึกกับคำที่มันพูดต่อไป ว่า...
" เอาแม่งพร้อมกันทั้งหมดนี่แหละ! "
" ปล่อยนะ ปล่อย! " แล้วก็มีผู้ชายคนหนึ่งผลักฉันล้มแล้วขึ้นคร่อม พร้อมกับซุกไคร้ซอกคอของฉัน
" ฮึก ไอ้บ้า ! ปล่อย " น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมา เป็นเพราะนายอีกแล้วโทโมะฉันถึงต้องเจอกับอะไรแบบนี้
" อยากชิมจัง ว่าปากจะหวานแค่ไหน " แล้วมันก็เอาปากดำ ๆ น่าขยะแขยงมาระดมจูบฉันแบบเร้าร้อน แต่ฉันรู้สึก
ทรมานเหลือเกิน ใครก็ได้ช่วยฉันที โทโมะ! นายอยู่ที่ไหน !?
แอร๊ยยยยยยยยย ! แก้วของฉ๊านนน T^T ไม่นะไอ้พวกหื่นกาม และ นังเบลล์ ฉันเลิกสงสารแกและ
บังอาจมาก ! #. ตอนต่อไปจะพยายามอัพวันนี้นะค่ะ เม้น ๆ ๆ หน่อย จุ๊บบ. รักรีดเดอร์เสมอ ' Juppp.
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
