เรารักกันได้ไง !!

ทางด้านโทโมะ-เเก้ว
 
"โมะ โมะว่าพิมจะเกลียดเเก้วมั้ย"เเก้วหันไปถามเเฟนหนุ่มระหว่างเดินไปที่ห้องพักของพิม  โทโมะครุ่นคิดเล็ก
 
น้อย
 
เเล้วยิ้มออกมาทำให้เเก้วนั้นค่อยสบายใจหน่อย
 
"โมะว่าพิมเค้าไม่โกดเเก้วหรอก อีกอย่างนะ เเก้วก้อไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมเราต้องกลัวด้วย เชื่อโมะสิ พิมไม่
 
โกดเเก้วเเน่ๆ" โทโมะพูดปลอบใจพร้อมเอามือลูบหัวเเก้ว  เเก้วจึงยิ้มโล่งไปกับทำตอบของโทโมะ
 
.
.
.
 
ก๊อก ก๊อก -+-+-  เมื่อถึงห้อง โทโมะเคาะประตูเเล้วเปิดประตูเข้าไป แก้วเดินตามเข้าไปติดๆ
 
 
Kaew Talk
 
พอโทโมะเปิดประตูเข้าไป ชั้นก้อเห็นว่าพิมนั้นนั่งร้องไห้อยู่บนเตียงคนไข้ ชั้นก้อรีบวิ่งเข้าไปดูทันที
 
"พิม ! เทอเป็นอะไร ร้องไห้ทำไม ! ใครทำอะไรเทอ" ชั้นถามพิมเพราะพิมร้องไห้ไม่หยุดเลย
 
"ฮือ พี่เเก้ว พิมมันเป็นคนเลว ฮึก พิมมันเป็นคนไม่ดี ฮือออออ"  พอชั้นวิ่งไปถึงข้างเตียงพิมก้อโผเข้ามากอดชั้น
 
เเล้วร้องไห้ออกมายกใหญ่
 
"ไม่เป็นไรนะพิม เธอไม่ได้ทำผิด ที่ป๊อปตายก้อไม่ใช่เพราะเทอ อย่าร้องเลยนะ "ชั้นพยายามปลอบพิม เเต่ดู
 
เหมือนพิมจะตกใจ เอ๊ะ เเก้วใจพูดอะไรผิดดดด
 
"พะ พี่เเก้วว่าไงนะ พี่ป๊อปตะตายเเล้วงั้นหรอ ?!?"
 
"เฮ้ย ! เเก้ว !" ตายเเล้วยัยเเก้วเอ้ย ปากหนอปาก โทโมะ เเก้วขอโทด T^T
 
End Kaew Talk
 
.
.
.
 
Faye talk
 
เฮ้อ ... !  เฟย์สงสารพี่ฟางจังเลย พี่ฟางต้องร้องไห้มาตลอด ทำไมพี่ฟางรักใครถึงได้มีอุปสรรค์ พระเจ้าช่าง
 
ใจร้ายกับพี่ฟาง ตั้งเเต่คราวที่พี่โทโมะทิ้งพี่ฟางไปหาพิม มาถึงคราวนี้พี่ฟางรักพี่ป๊อปเเต่ก้อมีจินนี่มาขัดขวางตลอด
 
ขัดขวางจนสองคนนี้ไม่มีทางที่จะได้สมหวังกันอีกเเล้ว !!
 
"เฟเย่ครับ คิดอะไรอยู่หรอ หน้าตาเครียดเชียว"เขื่อนถามชั้น เเล้วส่งยิ้มตามเเบบฉบับของตัวเอง เเต่ก้อไม่ได้
 
ทำให้ชั้นหายเครียดนักหรอกนะ
 
"ก้อเครียดเรื่องพี่ฟางอ่ะดิเขื่อน เฟย์ไม่เข้าใจเลยอ่ะ ว่าทำไมเวลาพี่ฟางรักใคร ชอบใคร สุดท้ายเเล้วจะลงเอย
 
ด้วยความเจ็บปวดทุกที!" ชั้นได้ทีระบายใส่เขื่อนใหญ่ จนเขื่อนหุบยิ้มเเล้วอึ้งเล็กๆ
 
"อย่าเครียดไปเลยครับเฟเย่ เขื่อนเชื่อว่าสักวันพี่ฟางจะต้องสมหวัง" ชั้นเดินไปคุยไปกับเขื่อนจนถึงห้องของพี่ฟาง
 
ก๊อก ก๊อก ..---- เขื่อนเป็นคนเคาะประตูเเล้วเปิดเข้าไป 
 
"พี่ฟาง เป็นยังไงบ้างคะ ?" ชั้นถามพี่ฟางด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นพี่ฟางหน้าซีดๆ เหมือนยังไม่ได้พักผ่อน
 
"ก้อสบายดีหนิ มีปวดหัวนิดหน่อย เฟย์มาหาพี่ทำไมหรอ หรือว่าป๊อปปี้เป็นอะไรไป !?!"ซวยเเล้วยัยเฟย์ จะตอบ
 
ยังไงดีหล่ะทีนี้ พี่ฟางก้อนะ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ป๊อปมากนักก้อได้
 
จึ๊ก จึ๊ก ๆ ! ชั้นพยายามหันไปสะกิดเขื่อน พอเขื่อนหันมาชั้นก้อส่งสายตาประมาณว่า 'ช่วยด้วยเขื่อน เฟย์
 
ไม่รู้จะตอบยังไง'
 
"อะ อ๋อฟาง ตอนนี้หมอบอกว่ายังสรุปอาการไม่ได้หน่ะ เราก้อเลยมาดูฟางกัน"ฮูว์เขื่อน ดีนะที่ช่วยเฟย์ไว้ได้
 
ไม่งั้นเฟย์ตายเเน่ๆ TT'
 
"จริงหรอเฟย์ ? " เเต่พี่ฟางดูเหมือนจะไม่เชื่อนะ โกหกพี่ฟางทำไมมันยากอย่างนี้เนี่ยยยย
 
"จะ จริงค่ะพี่ฟาง เฟย์ว่าพี่ฟางนอนพักก่อนดีกว่านะคะ เดี๋ยวเฟย์ไปหาอะไรให้พี่ฟางทานเองค่ะ"จะรอดมั้ยเนี่ย
 
ยัยเฟย์เอ้ยยยยย
 
"ไปกันเถอะครับ เฟเย่"เเล้วเราก้ออกมานอกห้อง พี่ฟางก้อนอนพักอยู่บนเตียง
 
"ขอให้พี่ฟางจับไม่ได้ด้วยเถอะ >^^<" ชั้นได้เเต่ภาวนาขอ
 
End Faye Talk
.
.
.
Fang Mode
 
ฟางว่ามันเเปลกๆนะ เฟย์ดูเหมือนกำลังโกหกอะไรฟางสักอย่าง ทำไมฟางถึงรู้หน่ะหรอ ก้อเฟย์อ่ะ
 
หลบตาฟางตอนตอบ เเล้วอยู่ๆเขื่อนก้อตอบเเทนเฟย์ สองคนนี้จะต้องมีเรื่องปิดบังฟางเเน่ๆ
 
ตอนนี้ฟางเอาหูเเนบประตูห้องอยู่ค่ะ  เพราะว่าฟางเห็นสองคนนั้นยังยืนอยู่หน้าห้อง
 
"ฮูว์ รอดไปนะเขื่อน ดีนะที่เขื่อนช่วยตอบทันอ่ะ"
 
"ใช่สิ เฟเย่อ่ะเเหละ ทำตัวมีพิรุธ"
 
"โห่ ไรอ่ะเขื่อน ก้อพี่ฟางนั่นเเหละ ไม่รู้จะเป็นห่วงอะไรพี่ป๊อปนักหนา ถามตรงประเด็นอย่างนั้นใครจะไปคิดทัน
 
เล่า"
 
"เอาหน่าเฟเย่ครับ เขื่อนก้อตอบไปให้เเล้วไง อย่ากังวลไปเลยครับ"
 
"เเต่เฟย์กลัวอ่ะ กลัวว่าพี่ฟางจะรู้ว่าพี่ป๊อปตายเเล้ว"
 
ชั้นฟังได้เเค่นั้น น้ำตาก้อไหลลงมาทันที ใจหนึ่งก้ออยากจะเชื่อที่เฟย์พูด  เเต่จะเป็นไปได้ยังไงหล่ะ
 
ในเมื่อพรข้อเเรกเราขอให้ป๊อปปี้ฟื้นไม่ใช่หรือไง ไม่จริงอ่ะ เฟย์โกหก ไม่จริง ไม่จริง ! 
 
 1 ชั่วโมงผ่านไป ชั้นมายืนอยู่หน้าห้องที่ป๊อปปี้อยู่จนได้   หลังจากที่เถียงกับใจตัวเองมาเกือบชั่วโมง
 
สภาพชั้นตอนนี้คงดูไม่ค่อยเหมือนคนสักเท่าไหร่ ขอบตาบวมช้ำ เพราะผ่านการร้องไห้มาทั้งวันเเล้วก้อ ...
 
ก่อนที่ชั้นจะได้พรรณนาสภาพตัวเองต่อก้อเห็นพยาบาลเดินออกมาจากห้องพอดี
 
"เอ่อ คุณพยาบาลคะ คนไข้ในห้องนี้เป็นยังไงบ้างคะ" 
 
"คุณหมายถึง คุณภานุ จิระคุณ ใช่มั้ยคะ"
 
"ใช่ค่ะ คนนั้นเเหละ เค้าเป็นยังไงบ้างคะ"
 
"เอ่อ คือ เอ่อ ..."พยาบาลอึกอัก ชั้นทนไม่ไหว เลยเดินเข้ามาดูเองเลย
.
.
.
ชั้นเข้าห้องมาสิ่งที่เห็นคือ ความว่างเปล่า มีเพียงเตียงๆหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ในห้องเเเล้วมีคนถูกคลุมผ้าขาวอยู่ทั้ง
 
ตัวเหมือนคน ตายเเล้ว...  ชั้นเปิดผ้าคลุมออก ปรากฏว่าเขาคือ
 
"ป๊อปปี้ !!" ชั้นเข่ยาตัวป๊อปปี้ เเต่ป๊อปปี้ก้อยังนิ่งเหมือนเดิม 'นี่มันไม่จริงใช่มั้ย ป๊อปปี้ นายต้องยังไม่ตายสิ'
 
"ฮือๆ ป๊อปปี้ ทำไมนายทำอย่างนี้ นายอย่าจากชั้นไป นายต้องอยู่กับชั้นก่อนสิป๊อปปี้" ชั้นกอดเขา เเละร้องไห้
 
อยู่กับเเฟงอกอันอบอุ่นของเขา 
 
"ป๊อปปี้ ... ชั้นรักนายนะ.. นายอย่าทิ้งชั้นไปเเบบนี้สิ  ตลอดเวลาที่นายอยู่กับชั้น ชั้นมีมีความสุขมากเลยนะ
 
นายรู้มั้ย" ชั้นยิ้มให้เขา ทั้งๆที่น้ำตายังไหลไม่หยุด  เเล้วชั้นก้อพูดตอบ
 
"ชั้นรักนายได้ยังไง เเล้วรักนายตั้งเเต่เมื่อไหร่ ชั้นไม่รู้หรอกนะ เเต่พอมาวันนี้ ชั้นรู้เเล้วว่า ชั้นขาดนายไม่ได้"
 
ชั้นพูดความรู้สึกของตัวเองออกไป โดยที่เขาไม่ตอบสนองตัวไรเลย ทำให้ชั้นเจ็บมาก โดยเฉพาะตรงที่หัวใจ
 
ชั้นทำมันสายไปเเล้วใช่มั้ย
 
"ถ้าไม่มีนายชั้นจะมีชีวิตต่อไปยังไง ป๊อปปี้ ชั้นรักนาย !! นายได้ยินมั้ย !  ชั้นมาบอกนายตอนนี้มันคงจะสาย
 
ไปเเล้วใช่มั้ย... " 
 
'ชั้นก้อรักเทอ ... ฟาง' 
 
"เสียงใครอ่ะ ป๊อป นั่นเสียงนายหรอ นายออกมาหาชั้นสิ นายรักชั้นนายอย่าทิ้งชั้นไปสิ !" ชั้นมองหาทั่วห้อง
 
เเต่ก้อเจอเเต่ความว่างเปล่าเหมือนเดิม เเล้วเสียงเมื่อกี้ .. มันมาจากไหนกัน
 
"ไอภูติบ้า ! เเกอยู่ไหนหน่ะ ออกมาเดี๋ยวนี้นะ  ไอภูติไม่รักษาสัญญา ไอภูติไม่มีจรรยาบรรณ นายบอกให้ชั้นขอพร
 
ชั้นก้อขอไปแล้ว แล้วทำไมมันเป็นเเบบนี้ ! ทำไมป๊อปปี้ต้องตาย ไอภูติเฮงซวย ออกมาสิวะ !"
 
ชั้นเจ็บจนจุกไปหมด เหมือนตัวเองเป็นคนโง่ ที่โดนหลอก เเถมยังต้องเสียงคนที่รักไป หัวใจของชั้นตอนนี้
 
มันรัดเเน่นจนเจ็๋บไปหมดทั้งหัวใจ น้ำตาที่ไหลจนเเทบจะกลายเป็นสายเลือด  มันเเสบ เเสบไปหมดเเล้ว เเต่ปวด
 
กายจนตาย ก้อไม่เท่าเจ็บปวดใจ มันเจ็บเเทบขาดใจ ทั้งๆที่ไม่ได้โดนเเทง หรือ โดนยิงใดๆ
 
 

อยู่กับความชินชา ปล่อยให้วันเวลา ค่อยค่อยผ่าน ผ่าน ผ่าน พ้นไป

ตราบที่ยังมีเธอ เมื่อหันไปยังเจอ ทุกทุกอย่างก็ยังมั่นใจ

คำว่ารัก สักคำ ก็เก็บไว้เรื่อยมา รอเวลาพูดไป

วันพรุ่งนี้ หรือสักวันหนึ่งข้างหน้ายังมีเวลามากมาย


แต่ว่าบางคำลา มันก็เดินทางมา ทั้งที่ไม่ได้เตรียมหัวใจ


หลับตาลงเบาเบา เพียงแค่เราลืมตา ทุกทุกอย่างก็จางหายไป


ไม่ว่ารอยยิ้มเดิม อ้อมกอด หรือคืนวัน กลายเป็นควันง่ายดาย


วันพรุ่งนี้ ไม่เคยมี และไม่เคยมา ไม่ว่าเมื่อใด


กอดเธอเบาเบาแล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้


ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู…


แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป


คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที…พรุ่งนี้ไม่มีจริง


อยากกุมมือเธอมา อยากให้เธอมองตา ซุกในกอดอุ่นอุ่นหัวใจ


บอกกับเธอซ้ำซ้ำ บอกทุกทุกถ้อยคำ ทุกนาทีที่ผ่านพ้นไป


อยู่กับเธอให้นาน เท่านาน ไม่ยอมมีวันที่ห่างร้างไกล


แต่พรุ่งนี้ ไม่เคยมี และไม่เคยมา ไม่ว่าเมื่อใด


กอดเธอเบาเบาแล้วพูดบางคำ ก็คงจะทำไม่ได้


ให้รู้ว่าฉันรักเธอมากมายแค่ไหน ฮู…


แค่เธอรอฟังฉันพูดบางคำ ฉันทำให้มันสายไป


คิดว่าพูดเมื่อไรก็ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที…


เศษความทรงจำสัก เสี้ยวเวลา ก็เอาคืนมาไม่ได้


รักให้มากเท่าไร ไม่ทันอยู่ดี เพิ่งรู้วันนี้ ว่าบางที…พรุ่งนี้ไม่มีจริง...
 
 
-----------------------------------------------------------------------------------------------
 
เย่ นิยายเรื่องนี้จบตอนหน้าาาาาาา  คราวนี้จริงเเล้วค่ะ จบตอนหน้าชัวร์ ไม่เลื่อน  เพิ่งรู้วันนี้ ว่าตัวเองเเต่งดราม่า
 
ไม่เป็น TT พยายามบิ้วอารมณ์ตามกันหน่อยนะ  ทำได้เเค่นี้จริงๆ  เเล้วเรื่องเพลงนะคะ พรุ่งนี้ไม่มีจริง ของปานค่า
 
เม้น+โหวตกันเยอะๆน๊าาาาา  ไรต์เตอร์จะได้จบอย่างมีความสุข >o<