เรารักกันได้ไง !!

"ห๊ะ เจ้าชายนิทราหรอ"อะไรกันเนี่ย โดนเเทงจนเป็นถึงขนาดนันเลยหรอ ป๊อปปี้นะป๊อปปี้ ทำไมต้องทำถึงขนาดนี้

 

ด้วย

 

"เพราะเขารักเทอยังไงหล่ะจนถึงป่านนี้เเล้วเทอยังไม่รู้อีกหรอ ว่าเขารักเทอมากขนาดไหน ถ้าเขาไม่รักเทอ เขาจะ

 

เอาชีวิตตัวเองมาเสี่ยงเพื่อเทอทำไม!"

 

"เเต่เขาไม่เคยเเสดงให้ชั้นรู้สึกว่าเขารักชั้นเลยนี่"

 

"เทอเเน่ใจหรอ ส่าเทอไม่หวั่นไหวไปกับการกระทำของป๊อปปี้"

 

"กะ กะ ก้อ..."

 

"คิดก่อนพูดนะฟางข้ารู้ว่าเจ้ารู้สึกยังไง ก้ออย่างที่เจ้ารู้ ข้าอ่านความคิดมนุษย์ออก"

 

"เเล้วถ้าเจ้าอ่านความคิดออก เเล้วจะมาถามชั้นเพื่ออะไรกันหล่ะ"

 

"ข้าก้อเเค่อยากให้เจ้ารู้ใจตัวเอง ถามใจตัวเองดีดีหล่ะ ว่าตัวเองรู้สึกยังไง อย่าพยายามหลอกตัวเองอีกเลย"

 

"รู้เเล้วเเหละน่า เจ้าจะปล่อยชั้นไปได้รึยังเนี่ย"

 

"หึหึ เจ้าลืมอะไรไปรึป่าวฟาง" อะไรอีกหล่ะเนี่ย!

 

"อย่าเพิ่งโมโหสิ หรือว่า เจ้าไม่อยากได้พรจากข้า"

 

"เฮ้ย! ลืมไปเลยอ่ะ เจ้าจะบ้ารึป่าว ใครจะไม่เอาพรกันเล่า !"

 

"เอาก้อเอาสิ ไม่เห็นต้องโวยวายเลย ว่าเเต่เจ้าขออะไรหล่ะ"

 

"ก้อขอ..."

 

 

End Fang Mode

.

.

.

 

ณ ห้อง ICU ที่มีขายหนุ่มอาการสาหัสเเละน้องสาวผู้ที่กำลังพยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะไม่ให้พี่ชาย

 

ที่เป็นที่รักของตนเองเป็นอะไรไป

 

ในขณะนี้ผู้เป็นน้องสาวได้พยายามช่วยพี่ชายของเทออย่างเต็มที่ โดยการส่งเลือดของตนเองผ่านไปให้พี่

 

ชาย เเต่ดูเหมือนมันจะสายไปเสียเเล้ว ...

 

ติ๊ดดดดดดดดดดดดดดด~เสียงเครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจร้องเตือนด้ยเสียงดังยาวเเละภาพที่ปรากฏ

 

ในเครื่องก้อเป็นเส้นตรงยาวเช่นกัน

 

"คุณหมอคะ คนไข้หัวใจหยุดเต้นค่ะ"เสียงพยาบาลสาวบอกรายงานเเพทย์หนุ่มที่กำลังเย็บเเผลอย่างขมักเขม้น

 

"ไปเอาเครื่องปั๊มหัวใจมา ด่วน!!"เเพทย์หนุ่มเอ่ยสั่ง

 

"มาเเล้วค่ะ"

 

"เอ้า 1 2 3 ฮึบ!!"

 

"คนไข้ไม่ตอบสนองค่ะ"

 

"เอาใหม่ เพิ่มความเเรงขึ้นอีก 1 2 3 ฮึบ!!"

 

ติ๊ดดดดดดดดดดดดด เครื่องวัดอัตราการเต้นของหัวใจดังขึ้นมาอีกครั้ง เเต่ยังคงเป็นเสียงในเเบบเดิม เเละ

 

ภาพในจอก้อยังไม่เปลี่ยนเเปลง

 

"คนไข้ไม่ตอยสนองเหมือนเดิมค่ะ"สิ้นเสียงบอกของพยาบาลผู้ช่วย เเพทย์หนุ่มก้อทำหน้าเคร่งเครียด เหมือน

 

กำลังคิดอะไรอยู่ภายในใจ

 

"เขาคงไม่อยากกลับมาเเล้วหล่ะ เดี๋ยวคุณทำความสะอาดคนไข้ให้เรียบร้อยด้วยนะ"

 

"ค่ะ คุณหมอ"

 

หลังจากนั้นเเพทย์หนุ่มก้อเดินออกมาจากห้อง เเล้วเจอคนที่รอถามอาการผู้บาดเจ็บอยู่หน้าห้อง

 

"คุณหมอครับ เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับ!"เพื่อนชายทั้ง 2 คนถามเเพทย์หนุ่มพร้อมกัน เเละข้ากายของทั้งสอง

 

ก้อมีเเฟนสาวของเขาอยู่เช่นกัน

 

"ว่าไงคะคุณหมอ พี่ป๊อปเป็นยังไงบ้าง ปลอดภัยใช่มั้ยคะ" เฟย์ถามย้ำอีกทีเเต่พอหมอทำหน้าเครียดๆเเค่นั้น

 

เทอก้อเเทบหมดหวังว่าคนที่เทอกำลังถามอยู่นั้นปลอดภัย

 

"หมอเสียใจด้วยนะครับ หมอช่วยเต็มที่เเล้ว เเต่เขาคงไม่อยากกลับมาเเล้ว ปล่อยเขาไปเถอะครับ"

 

"ฮึก ฮือ ทำไมทุกอย่างต้องเป็นอย่งนี้ด้วยโมะ ทำไมฟางต้องมาเจอเรื่องเเบบนี้ เเล้วทำไมป๊อปต้องมาตายเพราะ

 

เรื่องอย่างนี้ด้วย ฮือ " แก้วพอรู้อย่างนั้นเเล้วถึงกับเก็บน้ำตาไว้ไม่อยู่ โทโมะเห็นเเก้วเเล้วอดสงสารไม่ได้ รีบดึง

 

เเก้วมากอดเเนบอก เเล้วปลอบอย่างอ่อนโยน 

 

"ไม่เป็นไรหน่าเเก้ว โอ๋อย่าร้องไปเลยนะ ไอป๊อปมันไปสบายเเล้ว มาๆนิ่งซะนะ"เเล้วโทโมะก้อเช็ดน้ำตาให้เเก้ว

 

"ฟาง ! เเล้วฟางหล่ะ  อ้อ พิมด้วย ฟางกับพิมรู้เรื่องนี้เเล้วยัง"เขื่อนถามขึ้น เพราะถ้าสองคนนั้นรู้เรื่องอาการคง

 

หนักกว่าเฟย์กับเเก้วเป็นเเน่

 

"น่าจะยังหว่ะเขื่อน ตอนฟางมาที่นี่อ่ะก้อเป็นลมไปแล้ว ส่วนพิม เห็นว่าให้เลือดไอป๊อปจนเพลีย ตอนนี้นอนพัก

 

อยู่"

 

"เฟย์ว่าเราอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับสองคนนั้นเลยนะ เฟย์กลัวว่าพี่ฟางจะรับไม่ได้เเล้วเป็นอะไรไปอีกคน"

 

"เขื่อนก้อคิดเหมือนที่รักนั่นเเหละครับ เเต่ว่าตอนนี้เราไปเยี่ยมฟางกับพิมกันก่อนดีกว่ามั้ย โมะ เเก้ว"

 

"ฮึก เเก้วว่า เขื่อนกับเฟย์ไปเยี่ยมฟาง เเล้วเดี๋ยวเเก้วกับโมะไปเยี่ยมพิมดีกว่า"เเก้วเสนอเขื่อนหลังจากที่หายร้อง

 

ไห้เเล้ว เเต่ยังคงมีเสียงสะอื้นติดมานิดหน่อย

 

"งั้นเราไปกันเถอะครับ เเก้วใจ"

 

 

เเล้วทั้ง 4 ก้อเเยกกันไป

.

.

.

-----------------------------------------------------------------------------------------------

 

เฮ้อ จบไปเเล้วนะคะ ตอนนี้ บางคนอาจจะผิดหวังที่พระเอก ...  เเต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวก้อดีเอง

 

 

ขอโทดที่ไม่ได้มาอัพหลายวันนะคะ พอดี เครียดเกรด กับ เซ็งที่ไม่ได้ไปคอนอ่า T^T~

 

เม้น + โหวตกันด้วยนะคะ เรื่องนี้ใกล้จะจบเเล้วค่ะ อีกไม่กี่ตอน จริงๆนะ 555